Ratingbureau Fitch heeft de rating voor België één trapje verhoogd. Veel reden tot juichen geeft dat echter niet, want tegelijk waarschuwt het echter voor een  tweede schuldencrisis en dit o.w.v. de aankomende vergrijzingskosten van heel wat OESO landen. In de eerste plaats gaat het dan wel om Japan, Ierland en Cyprus, maar op iets langere termijn geldt dat ook voor België, Luxemburg, Malta en Slovenië. Meer bepaald in dit land is er tot nu toe nog steeds geen aanvang gemaakt om die kosten op te vangen, buiten dan een timide poging om de pensioenleeftijd een beetje te verhogen, niet eens tot de wettelijke leeftijd van 65. De belangrijkste oorzaak van het Belgische probleem is het volledig uit de hand lopen van de kosten voor gezondheidszorg* die al jaren sterker stijgen dan de lonen. Als gevolg daarvan is het primaire saldo (de ontvangsten min de uitgaven, zonder rentelasten) van 6 naar 0% van het bbp gedaald en is er dus geen overschot meer. Vergeet Vande Lala’s zilverfonds, dat is een spookfonds geworden, zoals trouwens nog meer van die fratsen van de 'keizer' van Oostende.

   I.v.m. bovenstaande, verscheen er dinsdag in De Standaard een interessant artikel aan de hand van Gert Peersman, docent economie aan de Ugent**. Die schrijft dat de dag van vandaag werknemers gedurende een vrij korte periode van hun actieve leven alles uit hun kast moeten halen. Eens dat voorbij verkiezen ze vervroegd uit het arbeidsproces te stappen of worden ze er zelf uitgezet via o.a. het brugpensioen. De rekening hiervoor wordt doorgeschoven naar de belastingbetaler, wat maakt dat het zo goed als onmogelijk wordt om de hoge lasten op arbeid veel te verlagen, zoals her en der graag wordt voorgesteld. De Belgische staat zit immers met een schuld die de 100% benadert (en die zal overschrijden als het met Dexia en Co blijft fout lopen) en heeft dus geen buffer meer om ook maar iets te doen in die richting. Het enige wat baat kan brengen zonder al te veel kosten te maken, is de mensen er toe aan te zetten langer te werken, zodat meer mensen bijdragen en minder moeten geholpen worden. Maar dan moeten de zgz ‘sociale partners’ mee willen en daar knelt het schoentje. Peersman, die regelmatig lezingen over dit thema geeft, schrijft dat iedereen er zich van bewust lijkt dat er iets moet gebeuren, met uitzondering dan van die sociale partners. Die blijven zich gedragen zoals het orkest van de Titanic, door te blijven discussiëren over lonen en verworvenheden, terwijl het schip aan het zinken is.

   Voorwaar geen prettig vooruitzicht.

* De sociale zekerheid wordt in dit land trouwens mede de nek omgewrongen door het nog steeds veel te lakse immigratiebeleid, waarbij zgz ‘asielzoekers’ hier een leefloon en andere voordelen krijgen zonder dat daar iets tegenover staat. Men vindt het al een hele prestatie dat er geen inwijkelingen meer ‘op hotel’ moeten…

** Peersman is, samen met Koen Schoors, de auteur van het boek ‘De Perfecte Storm’, dat haarfijn de hele financiële crisis uitlegt vanaf het faillissement van de Lehman Brothers (Uitgeverij Borgerhoff & Lambrigs).