dou -me conta de que não é muito fácil para quem não conhece o Neerlandês deixar um comentário. Se desejar deixar o seu comentário faça o seguinte 2° preencha um nome(naam) 3° seja obrigatório preencher endreço E-mail 4° Possa preencher o URL 5° preencha um título(titel) 6° deixe o seu comentário 7° carregue no texto "reactie insturen"
Muito obrigado pela sua visita ou por se ter interessado por este blog.
Isso dá-me esperança de que vais regressar a esta página , para ver novas fotografias - e não só.
Se desejar deixar a sua opinião, faça-o por baixo de cada texto, clicando em "comentário"
Gostaria muito de poder melhorar o meu blogue com o seu comentário positivo.
São tolerados este blog comentários ofensivos. Mas prefiro que as caixas de comentários servem para abrir o debate ou entregar sugestões sobre os textos. Mas no caso quiser usar os espaços para a calúnia ou comentário maledicente. Então,muito obrigado para sua atenção.
Imagine-se! Num sonho transformei num livro! Encontrava-me na biblioteca em boa companhia porque fui posto por um leitor curioso, negligentemente, entre as formosas obras de literatura portuguesa. Encostei-me confortavelmente ao romance muito conhecido «A ilustre casa de Ramires.» Um clássico da literatura portuguesa. Perguntei a mim próprio. E que tipo de livro eu seria? Talvez fosse um romance ou um livro didático. Por curiosidade, abria-o porém as páginas encontravam-se vazias, minhas letras tinham sido escritas na areia. .
In de bibliotheek
Stel je voor! In een droom veranderde ik in een boek. Bevond mij in de bibliotheek in goed gezelschap Door dat ik door een nieuwsgierige lezer onachtzaam tussen de bekendste Portugese literatuur werd gezet. Ik leunde gezellig tegen de bekende roman "Het ilustre huis Ramires" Een klassieker van de Portugese literatuur . Ik vroeg mij af . En welk type van boek zou ik zijn ? misschien een roman of een leerboek . Uit nieuwsgierigheid, opende ik het ,echter de bladzijden waren leeg, de letters waren geschreven geweest in het zand
No parque natural tavirense, um trilho bastante estreito leva-me pela zona palustre. A maré enche discretamente sapais e salinas brilhantes. Durante esse passeio espetacular encontrarei espécies de pernaltas e várias aves migratórias. Mesmo um flamingo solitário cruzava meu caminho. Cegonhas-pretas sobrevoavam uns viveiros artificiais onde se cultivam crustáceos na base puramente industrial.Os altos brancos outeiros dão charme à salicultura. A maré crescia irresistivelmente, mas cheguei ao restaurante, antes dos outros participantes, sem me atascar, mostro-vos, no lodo.
Het getij
In het tavierse natuurpark,bracht een smal pad mij naar het moerassig gebied. Het getij vult onopvallend slikken en witte zoutpannen.Tijdens deze prachtige wandeling zal ik allerlei soorten van steltlopers en verschillende trekvogels tegenkomen.Zelfs een eenzame flamingo kruiste mijn pad.Zwarte ooievaar vlogen over enige kunstmatige viskwekerijen waar ze schaaldieren kweekten op pure industriële basis . De hoge witte heuvels geven charme aan de zoutwinning.Het getij steeg onverzettelijk maar ik kwam voor de andere deelnemer aan het restaurant zonder mij vast te zetten in de modder..
Ik voel me net zoals dat kind met een gewonnen bokaal heerlijke snoepjes .De eerste at ik bijwijlen gewoon op ,maar toen ik zag dat er nog weinig overbleven ,begon ik er zuinig op te zuigen .
DE tijd ontvlucht mij !
Ik heb mijn jaren opgeteld en kwam tot het besluit dat er voor mij minder tijd overblijft om te leven dan dat ik al geleefd heb tot nu toe.Ik heb meer verleden dan toekomst. IK heb ook dus geen tijd meer voor middelmatigheid . Ik wil niet meer vertoeven tussen een gezelschap met gekwetste egos .Het verontrust mij al die afgunstigen die proberen anderen die zij bewonderen te vernietigen ,jaloers zijnde op hun talent en geluk . Ik heb geen tijd meer voor oneindige gesprekken.Onnuttige gesprekken over de levens van anderen ,die zelf geen deel maken van mijn leven.ik heb geen tijd meer om mij bezig te houden met lichtgeraakte mensen die onvolwassen doen ondanks hun oplopende leeftijd .Mensen houden geen gesprekken over de werkelijke inhoud, zij twisten enkel over de verpakking .Voor zulke onbenulligheden wordt mijn tijd te kort, ik wil naar de kern, mijn ziel heeft haast. Met nog weinig snoepjes in de bokaal,wil ik nog enkel omgaan met de humane mens,heel humaan ,die lacht met zijn eigen stommiteiten ,die niet snoeft over zichzelf of zich hoger schat dan een ander , en niet vlucht voor zijn sterfelijkheid . Ja ,enkel bezig zijn met de echte dingen des levens dat maakt het leven de moeite waard om geleefd te worden . En voor mij is dat voldoende .
O tempo que foge!
Contei meus anos e descobri que terei menos tempo para viver daqui para a frente do que já vivi até agora. Tenho muito mais passado do que futuro. Sinto-me como aquele menino que ganhou uma bacia de jabuticabas. As primeiras, ele chupou displicente, mas percebendo que faltam poucas, rói o caroço. Já não tenho tempo para lidar com mediocridades. Não quero estar em reuniões onde desfilam egos inflados. Inquieto-me com invejosos tentando destruir quem eles admiram, cobiçando seus lugares, talentos e sorte. Já não tenho tempo para conversas intermináveis, para discutir assuntos inúteis sobre vidas alheias que nem fazem parte da minha. Já não tenho tempo para administrar melindres de pessoas, que apesar da idade cronológica, são imaturas. "As pessoas não debatem conteúdos, apenas os rótulos”. Meu tempo tornou-se escasso para debater rótulos, quero a essência, minha alma tem pressa. Sem muitas jabuticabas na bacia, quero viver ao lado de gente humana, muito humana, que sabe rir de seus tropeços, não se encanta com triunfos, não se considera eleita antes da hora, não foge de sua mortalidade. Só há que caminhar perto de coisas e pessoas de verdade. O essencial faz a vida valer a pena.E para mim, basta o essencial!
Autoria atribuída a Ricardo Gondim – O tempo que foge!
Meu amor foi marinheiro Navegou de lés a lés Enfrentou o mar inteiro Ventos e marés Mas um dia desistiu De embarcar no mar de tanta perdição E o seu navio Só cruza agora o meu coração
Meu amor audaz e forte Resistiu aos temporais E nunca perdeu o norte Chegou sempre ao cais Meu amor correu o mundo Até esteve em muitas terras de ninguém Foi vagabundo Mas já não vive nesse vai e vem
Mil e uma histórias Que ele tem pra me contar, E eu dou-lhe memórias Do futuro, eu sou seu novo mar…
Buscando a entrada escondida, operou-se de surpresa que entre a verdura se abrisse uma rocha. Uma secular escadaria em espiral levava-me ao fundo dessa torre aveza. O rapaz voltou a despertar em mim, imaginava-me no tempo dos templários e naquele labirinto macabro, só uma nesga de luz indicava o caminho para uma cascata na gruta mágica. Ali conforme rituais de iniciação na maçonaria andei sobre a água do lago que abastece, abundante, a bela Quinta da Regaleira.
A estrada em frente estava totalmente descalçada. Desorientados, não sabíamos se devíamos ir para a direita ou para a esquerda. Perguntámos a um passante ocasional, mas infelizmente a explicação ficou tão confusa quanto os indicadores pintados no alcatrão. Tivéramos a suposição que era um velho marinheiro. Seja que for! Então, se formos para bombordo ficará mais seguro e, se escolhermos o lado estibordo, descobriremos recantos novos. O lobo-do-mar desejou-nos uma boa partida com o vento a favor!
Gedesoriënteerd
De weg rechtdoor was volledig opgebroken Gedesoriënteerd wisten we niet of we naar rechts of naar links moesten gaan. We vroegen het aan de toevallige voorbijganger, maar helaas was die uitleg net zo verwarrend als de richtingspijlen die op het asfalt geschilderd waren. We hadden het vermoeden dat het een oude zeeman was. Wat het ook mag zijn! Als we richting bakboord gaan is het veiliger en als we voor stuurboord kiezen zullen we nieuwe horizonten ontdekken. De oude zeebonk wenste ons een goede afvaart met de wind in de zeilen!
Ah, como pude eu pensar sonhar aquelas coisas? Contrapus! Encontrei -me entre aquelas criaturas horríveis do Pieter Breughel. Embora fossem monstros diabólicos não me poderiam intimidar, achava mesmo hilariante e ,desatava a rir ao reconhecer o rosto de Michael Jackson num ovo, dançando de quatro patas . Sonhos não têm lógica , antes de acordar tivera um momento aflito e encontrava-me face a face com um Tiranossauro.
Só não me atacou com raiva porque a corrente de ferro o impediu.
Ach, hoe kon ik denken zulke dinges te dromen ?
Bam! Plots bevond ik mij tussen die afschuwelijke creaturen van Pieter Breughel. Hoewel het duivelse monsters waren zouden ze mij niet bang maken,ik vond het zelfs lachwekkend en kon er hartelijk met lachen bij het herkennen van Micheal Jackson zijn gelaat in een ei dansend op vier poten. Dromen hebben geen logica, juist voor het wakker worden had ik een bangelijk moment en bevond ik me oog in oog met een Tiranossauro. Enkel viel hij mij niet razend aan omdat de ijzeren ketting het verhinderde.
Neste momento estamos na Amadora visitando o reservatório da mãe d’água. Nosso guia ama visivelmente a sua profissão, pois adora contar histórias. Ora, não evidente, reclama cuidados para viajar através Portugal com um autocarro cheio. Por vezes, há uma reclamadora assertiva entre os turistas com um clã de seguidores para reclamar constantemente, o que lhe dá dor de cabeça. Num caso destes clama justiça. Mais ninguém, pessoas cultivadas nunca atirarão lama, mas gozam dos encantos no país lusitano..
De klaagster
Op dit moment bevinden wij ons in Amadora (Lissabon)het waterreservoir bezoekend .Onze gids houd zichtbaar van zijn job want hij vindt het heerlijk verhaaltjes te vertellen. Wel niet zo evident om zorg te moeten dragen ,reisend doorheen Portugal met een volle bus . Soms is er een zelfverzekerde klaagster met een kliekje meelopers om aanhoudend te klagen, wat hem veel hoofdzorgen geeft .In zo´n geval vraagt hij redelijkheid. Verder niets , gecultiveerde mensen gooien niet met modder , maar genieten van de mooiste plekjes in het land der lusitaniers.
Ambos iam encontrar um futuro fatal, pois, a ideia horrível para acabarem naquele anzol pontiagudo como iscas naturais de pesca desportiva, um tal fim não lhes agradava compreensivelmente muito. Embora um ao outro fossem por natureza inimigos. Aparentemente em perigo comum se faz amigos novos.Num ai! A caixa térmica caiu aberta na relva.Fuja daqui, gritou a minhoca, e agarrava-se às costas do caranguejo. Então, tinham muita sorte, por um triz não eram de novo capturados.
het krabbetje en de pier .
Beiden gingen een fatale toekomst te gemoet,want,het afschuwelijk idee te eindigen aan die scherpe vishaak als levendig lokaas voor het sportvissen , zulk einde beviel hen begrijpelijkwijs niet.Hoewel zij natuurlijke vijanden van elkaar waren. Blijkbaar in gezamelijk gevaar maakt men nieuwe vrienden.Plotseling! viel de koelboxs open in het gras.Vlucht van hier weg , riep de pier ,en greep zich vast op de rug van het krabbetje.Wenu,zij hadden veel geluk, het scheelde niet veel of ze waren terug gevangen
ER was niets meer aan te doen dan mij te berusten met de gevolgen van de frontale botsing. Pech, als ik dat everzwijn had vermeden dan zou noch mijn auto noch het onvoorzichtige dier roemloos geeindigt zijn in een gracht. Gelukkig kwam ik er gezond en wel uit. Nu blijft mij enkel over om mijn engelbewarder te bedanken . Want die dag gebeurden er ergere dingen. Een trein die op een ander botste, drie doden ,of de voetbalfan die geraakt werdt door een vogelpik in het hoofd.Wie zou op zulke manier willen sterven?
Partecipe em Histórias em 77 palavras
Desafio Nr103
estas 3 frases são obrigatórias, nesta ordem.
Nada mais havia a fazer (…) Se tivesse evitado (…) Agora, restava (…)
Que mais?
Nada mais havia a fazer que me resignar às consequências da colisão frontal.
Má sorte, se tivesse evitado aquele javali, nem o meu carro nem o animal imprudente deveram acabar sem glória numa vala.
Ora, coisas piores aconteceram nesse dia.
Um comboio que bateu noutro, três mortos, ou o fã que foi atingido por um dardo na cabeça. Quem quereria perecer assim?
Felizmente eu saí são e salvo.
Agora, restava-me apenas agradecer ao meu anjo da guarda.
Talvez não te impressionasse muito. Mas foi aqui que o meu pai nasceu. Naquele tempo ainda morámos sossegados, entre a verdura abundante com flores camponesas e uma grande vedação. Ainda criança, só desejava que esta vida sossegada nunca acabasse. Mas, provavelmente vivemos errados porque a aldeia foi modernizada, e a casa teria de se vergar a quadradas caixas de betão com grande janelas e uma ruidosa autoestrada através do jardim de antes.
°°°°°°
Welk verhaal kun je maken met een foto van een huis
Het geboortehuis.
Misschien dat je niet onder de indruk zijt. Maar het was hier waar mijn vader werd geboren. Toentertijd leefden wij nog rustig tussen het overdadig groen en prachtige veldbloemen.; Nog kind wensten wij dat deze vredige rust nooit eindigde. Maar blijkbaar leefden, wij verkeerd want het dorp werd gemoderniseerd e moest wijken voor betonnen dozen met grote ramen en een autostrade in de achtertuin.
«Vivo sempre no presente. O futuro, não o conheço. O passado, já o não tenho.»
°
°
Um ponto de interrogação grande
Seja como for, vivo sempre no presente, obrigatoriamente forçado pela cadência das horas tomarei minha medicação. Vivendo folgado como o passado, já o não tenho. Aliás, recuso a lembrar-me do que não mais há. Só nos sonhos, em momentos de descuido, o passado dirigiu um sorriso a mim. Ainda bem que o futuro,não o conheço, fica um ponto de interrogação grande, apenas sei que morrer não se faz de uma vez ,mas pouco a pouco.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
en Het groot vraagteken
Hoe het ook zij , ik leef alleen nog in het heden, verplicht zal ik op het cadans van de uren mijn levensnoodzakelijke medicatie nemen. Ongedwongen leven zoals in het verleden heb ik niet meer. Trouwens weiger ik te denken aan wat er niet meer is, gezondheid. Alleen in dromen, op onbewaakte momenten lacht het verleden mij nog toe . Gelukkig maar , ken ik de toekomst niet, blijft een groot vraagteken , ik weet enkel sterven doet je niet in een keer, maar beetje bij beetje.
Flandres a mais antiga amiga de Portugal em Europa
De vermaarde profesor ,José Hermano Saraiva ,kwam op uitnodiging van de portugeze gemeenschap naar Vlaanderen en vertelde over de relaties tussen beide landen. Koningskinderen trouwden met de graven van Vlaanderen en de handel tussen beide landen was erg intens .De geschiedenis verteld ,gezien door de ogen van een Portugees.Vlaanderen de oudste vriend van Portugal .
Por convite dos portugueses residentes na Bélgica o ilustre Prof. José Hermano Saraiva (falecido em 20 de Julho de 2012) adoptou como cenário as cidades de Bruxelas, de Bruges e narrou as relações, que sempre houve, entre Portugal e a Flandres desde o século XII. Dedica especial atenção à Duquesa da Borgonha e Condessa da Flandres, D. Isabel, uma portuguesa ,filha do Rei D. João I, que consagrou a sua vida a conservar a paz nos amplos territórios que governava. Os fascinantes cenários da capital Belga, dos canais de Bruges e a evocação da presença portuguesa naquelas paragens dão ao programa um estranho encanto e justificam a sua consagração às colónias de portugueses residentes em todo o mundo.
8 maal ler bepaald de inhoud van het 77 woordenverhaal
Estudar
Entre lerdezas e vazios, avancei a ler e reler um texto sobre leis keplerianas. Mesmo estando mais alerta, não entendia nada. Não sou lerdo, porém, era como se estivesse a tresler as palavras. Porquê? Um estudante pasteleiro deveria definir o movimento da terra em torno do sol para fazer pastéis. Aliás, quem de vocês já terá ouvido falar desse sábio alemão? Eu não, de Hitler, sim, mas este ditador colérico nunca foi classificado na galeria de cientistas.
Studeren
Tussen luiheid en grote leegte door las ik en herlas een tekst over de wetten van Kepler. Zelfs met meer alertheid, begreep ik er niets van. Ik ben geen dwaas ,maar het was alsof ik de woorden achterstevoren las. Waarom? Moet een student banketbakker de beweging van de aarde rond de zon kunnen definiëren om gebakjes te maken. Trouwens wie van jullie heeft er eigenlijk al van deze Duitse geleerde gehoord? Ik niet, wel van Hitler, maar deze razende dictator werd nooit classificeert in de eregalerij van wetenschappers .
No Castelo ponho um cotovelo Em Alfama descanso o olhar E assim desfaço o novelo de azul e mar Á Ribeira encosto a cabeça Almofada da cama do Tejo Com lençóis bordados à pressa na cambraia dum beijo Lisboa menina e moça menina Da luz que os meus olhos vêm tão pura Teus seios são as colinas varina Pregão que me traz à porta ternura Cidade a ponto-luz bordada Toalha á beira-mar estendida Lisboa menina e moça amada Cidade mulher da minha vida No Terreiro eu passo por ti Mas na Graça eu vejo-te nua Quando um pombo te olha, sorri, és mulher…
.
Vanop het kasteel São George leunend op mijn ellebogen kijkt ik uit op alfama en ontwar ik het kluwen van zee en blauw mijmerend over Lisboa als over een jong en zindelijk meisje. De heuveltjes van lisboa de borstjes en met het hoofd liggend aan de oever met de Taag als kussensloop
en lakens zo fijn geborduurde als een lieflijke kus .Lisboa meisje,vrouw en geliefde lisboa stad ,de liefde van mijn leven.
Na praia, a pescadora não tinha olho para a imponente cobertura de nuvens que se refletia no mar. Era óbvio, não compartilhava a opinião romântica que turistas têm do oceano. Desde o furacão daquela noite passada, preocupou-se pela falta de contacto radiofónico do barco de pesca com o filho a bordo. Ora, melhor que qualquer outra pessoa, estava consciente do imprevisível risco. Deixou um suspiro de alívio notando ao longe um barco. Seria o barco dele! ..... Talvez.
Geen romantische kijk
Op het strand had het vissersvrouwtje totaal geen oog voor het imposante wolkendek dat zich weerspiegelde in het zeewater . Het was duidelijk dat zij de romantische kijk van toeristen over de oceaan niet deelde. Sinds de orkaan van gisteravond maakt zij zich zorgen over het ontbreken van radiocontact met de vissersboot met haar zoon aan boord. Welnu zij was zich meer bewust als geen ander van het onvoorspelbare risico.Zij slaakte een zucht van opluchting zij merkte in de verte een boot op. Zou het de boot van hem zijn !..... Of toch niet.
Um trecho do livro de Luize Valente "Uma praça em Antuérpia ,
Een fragment uit het boek van luize Valente" een plein in Antwerpen
A chegada a Antuérpia
Uma cidade plana, com prédios sumptuosos, e a estação de comboios mais bela que ela já tinha visto. Ao lado ficava o jardim zoológicos. O porto era um dos mais importantes da Europa, ouviam-se muitas línguas, mas nada era tão estranho como a língua dos belgas. Falavam flamengo. Tão diferente do português. Não havia uma palavra que ela reconhecesse . Era tudo novo ,diferente ! O próprio nome Antuérpia soava como algo de outro planeta e queria dizer mão arremessada. Tinha origem numa história como a de David e Golias .Havia a lenda de um gigante que cobrava portagem aos viajantes que queriam atravessar o rio Escalda, que banhava a cidade. Aos que recusavam, era-lhes cortada a mão . Um jovem guerreiro resolveu desafiá-lo. Matou o gigante e lançou a mão dele ao escalda e assim a cidade foi batizada.
De aankomst in Antwerpen
Een vlakke stad, met weelderige gebouwen en het mooiste treinstation dat ze ooit had gezien.Vlak ernaast was de dierentuin. De haven was een van de belangrijkste in Europa, en je hoorde er veel verschillende talen, maar niets was zo vreemd als de taal van de Belgen. Ze spraken Vlaams. Zo anders dan Portugees. Er was niet een woord dat ze herkende . Het was voor haar allemaal nieuw en anders. De naam Antwerpen zelf klonk als iets van een andere planeet en betekende een hand gooien. Het is als dat verhaal van David en Goliath. De legende van een reus die tol eiste van reizigers die de Schelde wilden oversteken, de rivier die langs de stad stroomt. Degenen die weigerden, werden de hand afgesneden. Een jonge galo romein besloot hem uit te dagen voor een gevecht . Hij doodde de reus en gooide zijn hand in de Schelde en zo verkreeg de stad haar naam.
Se eu pudesse trincar a terra toda E sentir-lhe um paladar, E se a terra fosse uma coisa para trincar Seria mais feliz um momento... Mas eu nem sempre quero ser feliz. É preciso ser de vez em quando infeliz Para se poder ser natural...
Nem tudo é dias de sol, E a chuva, quando falta muito, pede-se. Por isso tomo a infelicidade com a felicidade Naturalmente, como quem não estranha Que haja montanhas e planícies E que haja rochedos e erva...
O que é preciso é ser-se natural e calmo Na felicidade ou na infelicidade, Sentir como quem olha, Pensar como quem anda, E quando se vai morrer, lembrar-se de que o dia morre, E que o poente é belo e é bela a noite que fica... Assim é e assim seja...
. . . .
.................;
