Leven onder een regenboog Alle foto's op dit blog zijn door mij gemaakt. Indien je een foto wenst, gelieve een seintje te geven... De kleuren rond de foto's fungeren als de kleuren van de regenboog
Eens je een paar honderd meter voorbij de brede kustbaan, de hoge appartementsblokken en de kleine riviertjes gewandeld was, kwam je onmiddellijk tussen de échte turkse mensenterecht, ze zijn vriendelijk en gastvrij. De groene landbouwgronden en ontelbare serres, gevuld met alle soorten sla, tomaten, aardbeien en andere lekkernijen maar ook met anjers in alle tinten rood, lagen niet ver uit elkaar. Het geurend citrusfruit en de bloesems aan de bomen liet vermoeden dat de lente hier al een tijdje in het land was. Van het machogedrag van turkse plattelandsjongens en van vele dieren in het groen en op het beton van de bevloeïingskanalen wisten de meeste toeristen in het grote luxehotel niet écht iets af... Zo konden we ongestoord genieten van dit alles, geen enkele andere toerist tegenkomend...
Sinds 2004 zijn er nu al 7 digitale jaartjes gepasseerd. Ik maakte in 2004 enkele grote reizen, namelijk in maart naar Bali en in oktober naar Zuid-Afrika. 2005 bleef rustig, maar 2006 leverde een weekje rondreizen langs de keizerlijke steden in Marokko op en ook een verblijf van 5 weken in Spanje/San Pedro del Pinatar. In het volgende jaar trok ik in juni voor een citytrip naar Praag en in de nazomer voor 17 dagen naar Peru! 2008 bleef ik in eigen land en de kriebels kwamen weer in het voorjaar 2009! Een rondreis in het Westen van de U.S.A. was een droom die werkelijkheid werd. Maar ongelukkig genoeg volgden in 2009 maanden van thuis rusten en weer op krachten komen na enkele serieuze lichamelijke letsels. Het was pas in 2011 dat ik het waagde om weer op reis te gaan eerst voor een weekje naar Turkije en in de zomer naar Engeland . Dit jaar werd afgesloten met een fantastische reis naar India en nu, 2012, kijken we weer uit naar een rondreisje in Cappadocië/Antalya. Wie weet wat volgt nog na dit avontuur in het land van de buikdanseressen....
't Is niet vervuilend 't is gezond Overal rij ik met mijn fietske rond Door weer en wind gereden Blijf ik fit in lijf en leden
Soms wind tegen Dan is 't alles geven Met de wind in de rug Zo weer heen en zo weer terug
Met een vaste tred In 't juiste verzet Kilometers malen Rondgedraaid die pedalen!
Met regen is het even balen Ik vraag me af of ik 't wel zal halen Met de warmte van de zon is 't fijn Rustig kijken naar 't landschap in volle zonneschijn...
't Fietske brengt me overal Waar ik wezen moet Fietsen, fietsen, fietsen maar Fietsen, 't doet je goed...
De "Dag van het Park" verliep sfeervol in het kleine maar mooie park van Lint Beelden van Peter Kempenaers waren overal in het park te vinden tussen het groen. Ze waren zéér naar de werkelijkheid, met hier en daar een "grote knipoog" naar een détail. De heemkring opende zijn paviljoen en zijn kruidentuin achteraan. Hier kon men genieten van honderden planten, bloemen en kruiden. Vooraan werd erop los gedanst door vele tangodansers die hun best deden op de aangepaste muziek gebracht door een live-orkestje. Het was er genieten voor iedereen aanwezig !
...En dat soms met handen en voeten. Gelukkig waren de mensen vriendelijk en gul. Ze schonken sinaasappels, betaalden het water toen we geen lira's hadden en gaven ons een verkwikkend glaasje thee. We mochten plaatjes schieten en deden dat met graagte! Er waren echt karakteristieke koppen bij of het nu mannen of vrouwen waren. Bedankt lieve mensen voor jullie gastvrijheid.
The people of Turkey is very friendly and generous. When we wanted to take their photograph we always asked of course . Some were real characters with their wrinkles and mustaches.
Oud mogen worden is een zegen, maar t zijn de jaren die beginnen wegen.
Het geheugen laat het afweten, men begint alles te vergeten. t Gehoor, t gezicht is aangetast, en iedere beweging zorgt voor last! Slapen zoals voorheen, vergeet dit ook al maar meteen. Want slapeloze nachten, dat staat u voortaan te wachten!
En medicijnen die worden voorgeschreven, dat is nu voor gans uw verder leven. Begin maar iedere morgen, met u goed te verzorgen! U mag ook niet vergeten, wat u niet meer mag eten. En voor het drinken, wat zal het zijn? Altijd en alleen nog vogelwijn!
Dit is een gedicht geschreven door een teenager met kanker. Ze is terminaal en verblijft in een New Yorks ziekenhuis. Haar laatste wens is dat iedereen zou weten dat men ten volle van het leven moet genieten. Zijzelf kan dit niet meer want ze heeft nog slechts zes maanden te leven. Ze zal nooit afstuderen, nooit trouwen en nooit een eigen gezinnetje kunnen stichten... Het is de wens van een speciaal meisje die binnen korte tijd dit leven moet verlaten. Het heeft mij heel erg geraakt vanbinnen en ik ben zeker dat het JOU ook zal raken!
SLOW DANCE TRAGE DANS
Have you ever watched kids Keek je ooit naar kinderen On a merry-go-round Op een kermismolen Or listened to the rain Of heb je ooit geluisterd naar de regen Slapping on the ground Kletsend op de grond Ever followed a butterfly's erratic flight Ooit een fladderende vlinder gevolgd op zijn vlucht Or gazed at the sun Of naar de zon gestaard into the fading night in de vervagende nacht
You better slow down Je zou beter vertragen Don't dance so fast Dans niet zo vlug Time is short De tijd is kort The music won't last De muziek blijft niet duren...
Do you run through each day Vlieg jij ook als een razende on the fly door de dag When you ask : " How are you ?" Als je vraagt : " Hoe gaat het?" Do you hear the reply? Hoor je dan nog het antwoord? When the day is done Als de dag voorbij is Do you lie in your bed Lig je dan in je bed With the next hundred chores Met de volgende honderd karweitjes Running through your head? Razend door je hoofd?
Ever told your child Heb je ooit je kind vertelt "We'll do it tomorrow" "We zullen het morgen doen" And in your haste En in je haast Not see his sorrow? Zijn spijt niet gezien? Ever lost touch Heb je ooit de voeling verloren Let a good friendship die Een mooie vriendschap verloren laten gaan? 'Cause you never had time Omdat je nooit tijd had To call and say 'Hi' Om te bellen en 'Dag' te zeggen
When you run so fast to get somewhere Als je zó hard rent om ergens te komen You miss half the fun of getting there Mis je de halve vreugde om er te geraken When you hurry and worry through your day Als je je zó haast en rept door je dag It is like an unopened gift Is dit als een ongeopend, thrown away weggegooid cadeau
Life is not a race Het leven is geen race Do take it slower Doe het kalmer aan Hear the music Luister naar de muziek Before the song is over Vóór het liedje is gedaan
Poem written by a teenager with cancer. She wanted to tell all people to enjoy life to the fullest!!!
Vandaag was niet zo'n heuglijke dag voor mij. Mijn moeder, die vóór 14 jaar gestorven is, zou vandaag 92 jaar zijn geworden. Deze dag vergeet ik nooit ... Het was ook mijn ouders' huwelijksverjaardag...
Een buurman die veel doorgemaakt had werd ook vandaag begraven...
Ik wens zijn weduwe, zoon en kleinzoon veel sterkte toe
Op zulke momenten besef je maar al te goed dat het leven té kort maar vooral dat het eindig is.
We zijn aan het leven verplicht er iets goeds van te maken en de geboden kansen waar te nemen, elkaar te steunen waar nodig en te helpen als het kan. Het is niet altijd even makkelijk maar vanaf nu ga ik nog meer proberen om alles te relativeren, vlugger te vergeven en er te zijn voor familie, vrienden en buren. Daar ikzelf vorig jaar veel hulp en geduld nodig had weet ik dat het immens goed doet als iemand aan je denkt, je eens opbelt of een bezoekje brengt. Een babbel of een praatje kan wonderen doen en aandacht op het juiste ogenblik is soms van onschatbare waarde. Aan elkeen die mij toen steunde wens ik het grootste geluk toe.
Jeanneke, de moeder van mijn beste vriendin is niet meer! Zoals altijd kwam het onverwacht en zoals altijd was er een opflakkering enkele uren ervoor. Ze was ook een beetje mijn moeder toen ik jong was en ze mij meermaals gastvrij ontving in hun buitenhuisje op de Kotse Heide. Mijn schoonste jeugdherinneringen liggen daar...op die zanderige bodem en tussen de droge dennennaalden rondom. Ze knutselde graag en toverde strooien rokjes, balletkleedjes, Brigitte Bardotpruiken en papieren bloemen vanonder haar nijvere, handige vingers. Niets ontging haar, haar scherpe blik zag alles. Tinteloogjes van plezier als we weer eens later thuiskwamen dan afgesproken, "Waar zaten jullie?Toch weer niet bij de zonen VandenBroeck zeker!" Maar tegelijkertijd was ze vergevend want ze was jong onder de jongeren, kind met de kinderen. Nu is ze voor altijd weg, nooit zal ze nog grapjes maken of erom lachen. Ze gaf mij echter een mooi souvenir, tekende mijn idool in mijn poëzieboek, dat ik nog altijd bewaar. Na meer dan 45 jaar kijk ik het nog soms in, waar zijn toch die tijden gebleven? Jeanneke nog bedankt voor die zonnige momenten in mijn leven.
Er was eens...heel lang geleden een klein meisje van de boerenbuiten die een boekje had ...Ieder mocht iets in dat boekje tekenen en dat zou ze dan bewaren!
Toen ze uiteindelijk vijftien was had ze veel klasgenootjes die kónden tekenen, want ze leerden allemaal voor kleuterleidster...De kleinste maar niet de allerjongste onder hen tekende voor haar "de heide" , want daar ging ze elk weekend naartoe en daar hield ze erg van.
Af en toe mocht het nu al zestienjarig meisje mee gaan naar het kleine zomerhuisje van de ouders van haar vriendinnetje op de Kotse Heide. Soms wel voor een hele week! Daar amuseerden ze zich rot en leerden veel...Ze werden vrienden voor het leven en hoe verschillend ze ook waren, niets kon die vriendschap deren. Deze overwon vele stiltes, grote onbereikbaarheid soms en ook perioden van uit elkaar groeien.
Toen ze er deze week samen op uit trokken kan je al raden naar waar, de heide natuurlijk...in Kessel én in Kalmthout. En ook al staken de muggen en de zon even erg, al was de lichamelijke gesteldheid niet meer die van toen...Samen genoten ze met volle teugen.
Wat was de heide mooi, alleen waaide de wind niet alle zorgen weg...maar dat deerde niet en de foto's zijn er niet minder mooi om.
Beste Louke Dank je wel om zoiets moois te maken voor mijn blog. Iedereen die hier komt lezen mag gerust weten dat jij deze pps voor mij deed want ikzelf ben nog lang niet zover! Misschien komt die zin om zulke dingen ineen te knutselen ooit nog wel eens terug, maar voorlopig... Jij loopt altijd over van enthousiasme en wilskracht om vol te houden tot je het doorhebt, tot de juiste tools en linken gevonden zijn hoe je ze juist moet gebruiken.Je geeft ze dan door aan mij zonder moeite en misschien is dit een beetje melig, maar je hebt me al zovéél geleerd. Waar jíj je tijd en je moeite in gestoken hebt is voor mij dan klare koek! Zo hoort dat toch onder vrienden hoor ik je al zeggen, maar de ervaring leert dat dat niet altijd zo gebeurt.Veel nijd en afgunst heerst soms tussen mensen.Gelukkig weten wij dat dat nooit tussen ons zal komen,al zou ik wel soms een deel van je energie in mij willen. Al was het maar een tiende... Maar misschien ga ik jou later wel iets leren..wie weet, en kan ik je ook eens een cadeautje doen met mijn eigen werk?
ML Bedankt dat je me altijd geduldig (of ongeduldig) helpt bij al onze leuke activiteiten, voor het begrip dat door de jaren heen groeide en soms enorme afmetingen aanneemt of soms wel "moet" aannemen !!!
SS Bedankt voor je fijne gezelschap tijdens de gezellige uurtjes die we samen doorbrengen. Ik kan wel zeggen dat we ook zonder veel woorden elkaar heel goed begrijpen.
R en N Met jullie kan ik altijd een goed gesprek hebben, op jullie kan ik ook altijd rekenen. Dat is dan ook wederzijds, beloofd !!!
M Dank je wel voor al de mooie en lekkere uurtjes . Ze bleven zeker niet zwaar op mijn maag liggen. Dat er nog vele mogen volgen...
Vrienden Collega's Ik vergeet ook jullie niet, want jullie betekenen ook heel veel voor mij ! Wie maakt dat ik kan genieten van een weekendje, een wandel- of fietstocht? Met wie bracht ik een groot deel van mijn leven door? Juist ja, met jullie !!! Wat er ook gebeurde, we blijven elkaar ontmoeten en dat vind ik gewoon prachtig .
Voor jullie en voor iemand in het bijzonder heb ik dit gedicht gemaakt in het begin van de jaren tachtig
Jij bent toch steeds mijn vriend gebleven Praatte met me hebt met mij gezwegen Ook al kon je mij niet geven wat ik verlangde van jou Toch troostte je mij liet me niet in de kou Begreep je waarom ik het zo moeilijk had Streelde me kuste weg die traan die op mijn wangen zat Ik wil voor jou hetzelfde voelen of nog meer... Mijn hoop is toch nog niet verloren Want ergens uit tederheid wordt liefde soms geboren
Ik ben Suzy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunny.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (België) en mijn beroep is gepensioneerde kleuterjuf.
Ik ben geboren op 20/02/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, fotograferen, handwerken, lezen en kleinkindjes knuffelen ;-) .
Er zijn tal van interesses in mijn leven,maar ik verheug mij het meest als ik op reis ga,dan kan ik genieten van al het mooie en vreemde in de wereld en "last but not least" mijn foto's bewerken zodat ik ze kan tonen aan iedereen die hier langs komt
oktober 2007 Rondreis Peru
Juni 2008 Bezoek aan het Groo
thertogdom Luxemburg
Februari 2009 Twee dagen Eifelen, Duitsland
April 2009 Bollenstreek, Noord Holland
mei 2009 Rondreis Westen van de USA
1-2-3 juni Amelandreisje, Waddenzee
.
Ik ben Suzy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sunny.
