De kogel is door de kerk – letterlijk.  Ennahda, de islamitische partij, heeft in Tunesië, volgens de laatste cijfers, 41.47% van de stemmen behaald en krijgt 90 van de 217 parlementaire zetels toegewezen.  Dat betekent: adem inhouden en hopen dat de realiteitszin en de Franse flair het halen boven de godsdienstwaanzin en holbewonerscultuur.  Dus even afwachten tot de constituante een nieuwe grondwet in elkaar geflanst heeft.  Het lijkt ons duidelijk dat de hoop op een seculiere staat, waar er geen sprake is van een staatsgodsdienst, de grond ingeboord werd.  De 41% Ennahdastemmen zal men zonder enige twijfel in de wetten en de rechtsspraak terugvinden. 

Een korandemocratie.

We zijn pessimistisch: niet alleen voor Tunesië zelf, maar ook voor ons.  Wedden dat er nog meer “vluchtelingen” richting noorden zullen trekken?  Ditmaal niet het schorem, maar wel de bovenlaag, die een andere samenlevingsvorm voor ogen had.  De baardmannen en de sjaalmadammen liepen al juichend door de straten – elders kwam het tot protestbetogingen. 

Rached Ghannouchi, grote baas van Ennahda, gaf woensdag al te kennen aan Le Figaro dat het Frans het Arabisch “vervuilt”.  Hij stelt dat de Tunesiërs Franco-Arabieren geworden zijn:  “Onze taal is Arabisch en de veel gesproken tweede taal is de oorzaak van taalvervuiling”.  En waar men ervan uitging dat, indien de toekomstige premier van Ennahdasignatuur is, de president dan aan een andere partij toekomt, wordt die hoop door hem ontkracht want “het moet een persoon zijn die tegen de dictatuur ten strijde getrokken heeft”.  En hij probeert ook te sussen: “iedereen moet kunnen leven volgens zijn eigen inzichten binnen het kader van de wet" (… dat is nu net waar wij onze bedenkingen bij hebben).  Over de verhouding tussen politiek en geloof wil hij nog kwijt “dat de moskeeën niet als tribune voor politieke partijen moeten dienen, maar dat men niet kan beletten dat een imam een politiek standpunt inneemt".

Als men het zelfs in de vermaledijde westerse landen niet kan beletten ...

Floriaan Terbeke

Bron: PI, Le Figaro

Het is nogal wat met die 'boefjes'. Het is allemaal zo erg niet, met die roofovervalletjes, die carjackingetjes, die halskettingen-afrukkertjes, die steekpartijtjes, die inbrekertjes, die dealertjes enz... moest het écht zo erg zijn dan zou onze pers al die verkleinwoorden niet gebruiken.

Het gaat in wezen eigenlijk maar om een klein ongebreideld immigratietje waar slechts enkele kleine bedragjes aan moeten besteed worden uit het schatkistje van het dommerikske bij uitstek: het kiezertje, het belastingbetalertje met het kleine hartje.

U, de onwetende onbekwame domme burger bent een zieligaard, een verzuurde, een populist, maar dan in het groot. U zit 's avonds te veel voor uw TV en kijkt te veel naar Amerikaanse politiefilms. U moet eens wat meer buitenkomen om te zien hoe goed uw geld besteed wordt en waarom het nooit genoeg zal zijn. U bent een duitenkliever, een vrek, een gierigaard een afgunstige. Kom onder die kerktoren uit. Betaal mee voor de zonnepanelen van uw rijke (blanke) buur en wees blij dat u ook aan het milieu wat bijdragen mag.

Het zou echter ook kunnen dat wij in een kleinzielig bestuurd landje leven met kleine ministertjes, met kleine staatsmannetjes en kleine politiekertjes met selectief kleine ideetjes, geen durvertjes. Daarvan komen dan ook altijd maar kleine voorstelletjes en kleine ingreepjes na de grote beloftes.

U bent dan ook maar een bang klein draaideurkiezertje, en daarom krijgt u ook maar een klein pensioentje met een stankje als dankje. Kwestie van prioriteitjes.

Jade

Het alternatieve geluid dat Marine Le Pen van het Franse Front National laat horen, wordt uiteraard niet in dank aanhoord door de steunpilaren van het regime, die in Frankrijk, net zoals in de rest van West-Europa de touwtjes in handen hebben bij de media.  Le Pen zal na haar verkiezing als Franse presidente (àls, àls) aan de Euro-collega's een voorstel formuleren om terug naar de nationale munten over te schakelen. De econoom die in het gesprek haar tegenstrever is, gaat uiteraard niet akkoord, waarop Marine een aantal boeken bovenhaalt die haar stelling steunen, ondermeer één van een linkse auteur. Deze mevrouw is niet van plan zich de kaas van het brood te laten halen : oppositie voeren, constante onderbrekingen doorstaan, verdachtmakingen torsen, en toch overeind blijven, het zit in de familie.

Is het verdwijnen van de euro een goede zaak ? Wij durven het niet zeggen. Wat alleszins met de dag duidelijker wordt, is de manier waarop in de Eurozone omgesprongen wordt met reddingsoperaties "die niet aan de burgers uitgelegd kunnen worden" (dixit Van Rompuy).  Als men in een democratie openlijk toegeeft een beleid te voeren dat enkel door ingewijden kan beoordeeld worden, dan zijn we inderdaad officieel op de verkeerde weg. Welke redenen om blindelings deze mensen te vertrouwen, zijn er ?  Wat hebben zij uitgespookt om deze onheilstoestanden in het leven te roepen en wat vinden zij telkens opnieuw uit, om zogenaamd een einde te stellen aan de opeenvolgende fiasco's ?   Een bende machtsgeile klungelaars die niet opgewassen zijn tegen de ellende die zij veroorzaakt hebben, is helaas het enige beeld dat wij kunnen oproepen.

Wat zou de leiding van de Europese Unie zich zorgen maken over zoiets vervelends als democratie ?  Niemand van de dames en heren van de Commisie zijn ooit verkozen in hun functie. Het zijn politici die aangeduid werden door andere politici om de rol op zich te nemen van  overbetaalde superambtenaren, niet gehinderd door enige noemenswaardige controle. Of is er iemand nog zo naiëf geloof te hechten aan de invloed van de 735 lieden uit de Euro-praatbarak met 1 of 2 minuten spreektijd, zonder repliek ?  Hoed af, voor de enkelingen zoals onze eigen Philip Claeys, die tegen de stroom op durven varen.

Ray

Pakweg, 20 jaar geleden, zouden we huiverend gereageerd hebben als we vernamen dat er in onze omgeving mannen woonden met meerdere vrouwen. Veelwijverij, werd dat toen, niet erg vriendelijk maar wel heel duidelijk genoemd.  Vandaag de dag, wordt polygamie terloops vermeld, als een evident randverschijnsel, eigen aan de godsdienst van de vrede. "Bij die menschen is dat toegelaten, nietwaar mijnheer".  Dat het niet toegelaten is volgens onze eigen wetgeving, komt zelfs niet meer op bij de meeste landgenoten. Ten hoogste wat ranzige grapjes over maken.  Wat zouden wij nog respect vragen voor onze wetgeving en onze gebruiken, als de politici zelf  niet anders doen dan de wetten aan hun laarzen lappen en ze voortdurend aanpassen naar eigen behoeftes en inzichten ?

Uit cijfers van het OCMW blijkt dat er 27 mannen in Antwerpen geregistreerd zijn als polygamist. In werkelijkheid zijn het er zeker meer. “Want er is niet genoeg controle op de identiteit van nieuwkomers.”

Controle uitoefenen op wie er het land of de gemeente binnenkomt, is racistisch, nietwaar mijnheer. Hier mag iedereen binnen, onze brave burgemeester, die zot is van A maar vooral van zichzelf, hangt het op grote reclameborden die wij glimlachend voor hem betalen overal uit : 't stad is van iedereen.  Hopelijk zullen wij hem in 2012 diets maken, dat Antwerpen vooral van ons is en dat er voor hem nog een plaatsje is in de zoologie.

Gemeenteraadslid Wim Van Osselaer (Vlaams Belang) heeft van OCMW-voorzitster Moemoe De Coninck een antwoord gekregen op zijn vraag naar het aantal polygamisten. Het zijn er 27 : 11 van hen zijn niet-Belgen, 16 hebben wél de Belgische nationaliteit. Ze komen allemaal uit islamitische landen: Marokko, Pakistan en Mauretanië. Polygamie in Antwerpen, “het is een marginaal fenomeen”, zegt Moemoe De Coninck en haar oogjes blinken van stil verlangen en bewondering.

Maar is dat wel echt zo van dat marginaal verschijnsel ?  “Het komt waarschijnlijk veel meer voor”, zegt eerste substituut van het Antwerpse parket, Chantal Merlin. “We hebben er alleen geen correct zicht op, omdat de identiteit van nieuwkomers onvoldoende wordt gescreend.” Van heel wat nieuwkomers heeft de overheid geen correct beeld. Een man kan in zijn thuisland getrouwd zijn met verschillende vrouwen en dat hier niet kenbaar maken. Nooit wordt iemand in ons land voor polygamie vervolgd. “Wel heb ik laatst geweigerd een man te naturaliseren, omdat bleek dat hij polygamist was.”

Wat zouden wij ons druk maken in deze verloederde maatschappij over zoiets banaals als veelwijverij ?  Zeker als het uit de Prachtlanden komt, waar vrouwen behandeld worden als schapen en als ze geluk hebben, als geiten.

Ray

Wij pogen gedurende het week-end de rust van onze lezers (en onszelf) te eerbiedigen en besparen u de vaak hinderlijke berichten uit onze in mekaar stortende beschaving. Mogen we dat zo stellen zonder iemand voor het hoofd te stoten, behalve de verblinde profiteurs die aan de slippen van het regime hangen ?

Daarom brengen we zater- en zondag wat luchtige berichtjes, video's maar niet te veel politiek braaknieuws. Helaas valt de actualiteit niet stil en hopen de berichten zich intussen op, zodat we tegen 's maandags een te veel aan kopij hebben die u koppijn bezorgt.

Daarom volgt in de loop van zondagnamiddag een beperkt aantal stukjes die ons terug in de realiteit van elke dag storten. Niet om u te jennen, gewoon uit praktische overwegingen.

Uw attente redactie

 Een ongelukkige liefdesgeschiedenis, gebroken dromen, niet kunnen praten met mekaar, ondankbaar hart en het is steeds de ander, nooit ikke.

Als mijn oom een sultan zou zijn geweest, is mijn tante een sultana. Met zachte hand duwt en stuurt ze een ieder thuis. Zonder haar toestemming valt er zelfs geen blad van de boom in de tuin.

Het is een ochtend in 2008, rond zeven uur, wanneer iedereen het huis verlaat om voor brood op de plank te zorgen. Op het moment dat oom Hamidullah de deur uit wil gaan roept tante: "Heb je schone kleren aan? En die sjaal past helemaal niet bij je kleren, neem die blauwe mee."

Oom Hamidullah fronst en mompelt wat. Maar uiteindelijk gaat hij wel met zijn blauwe sjaal naar buiten. Hoezo onderdrukte vrouwen in Afghanistan, denk ik.

Ze is een vrouw van in de zestig en heeft acht kerngezonde kinderen op de wereld gezet. "En nog steeds zo energiek en beweeglijk als een achttienjarige," was wat oom altijd stoutmoedig over haar opmerkte. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat is ze in beweging en als een bekwame coördinator dirigeert en verdeelt ze alle taken binnen en buiten het huis.

Het ene moment is ze in de ene hoek van het enorme binnenhof en het andere moment in de andere. Mijn pogingen om haar te volgen heb ik al lang opgegeven, ik word er draaierig van.

En anno 2011? Ze is zojuist weduwe geworden en in de rouw. Volgens de onzichtbare letters van de traditie moet ze bij haar zonen intrekken. Mijn neven verzoeken haar om bij hen in Kabul te komen wonen. De sociale druk is hoog en de ogen gericht op wat er zal gaan komen.

Sinds jaar en dag komt in Afghanistan de zorg van de ouders op de schouders van de kinderen terecht. Bejaarden - en verpleeghuizen zijn er een onbekend fenomeen. Iemand die zijn ouders verwaarloost - lees: niet in zijn huis opneemt - roept de schande van de gemeenschap over zich af.

Op een avond in de aanloop naar de zeswekendienst neemt ze mij tijdens de schemering in vertrouwen: "Jij weet wat ik van Kabul en haar kippenhokkenhuizen vind. Nu dat je oom er niet meer is, is de situatie veranderd. Je neven vragen mij om naar Kabul te komen terwijl ikzelf hier in Charikar wil blijven. Ik moet kiezen tussen mijn hart,  hier voel ik me dichtbij jouw oom, en de harten van mijn zonen.

Ik wil niet dat ze gezichtsverlies lijden!" Haar blik zoekt oom in zijn vertrouwde hoek van de kamer. De tranen rollen over haar gezicht. Ik buig mijn hoofd, mijn ogen gericht op de bloemen van de tapijt. Mijn wijze tante die geen raad weet met de situatie.

De bloemen veranderen in letters en letters vormen de zinnen van Ad Vingerhoets, professor in tranen: "Tranen zijn bedoeld om ergens een vlag bij te planten: dit is heel belangrijk".  Maar de komende dagen zullen bewijzen hoe erg ik me had vergist in haar.

Op een ochtend rond  vijf uur word ik wakker door lawaai. Vanuit het gastenverblijf kijk ik naar de tuin en het hoofdgebouw. Er wordt keihard gewerkt, alle neven en nichten zijn er. Ik loop de tuin in. De ramen worden gelapt, de gordijnen afgehaald om die te wassen, de kamers gepoetst en zelfs de tuin krijg een bezemveeg.

Half wakker zie ik mijn tante mij tegemoet  komen: "Morgen, jij mag de rozen en druivenranken van jouw oom snoeien." De verbazing nog niet de baas krijg ik de tuinschaar in mijn hand gedrukt, waarna ze zegt: "Ik moet mijn hoofdverblijf herordenen. Ik kom regelmatig terug. In Kabul hoor ik niet thuis."

Als we 's avonds allemaal aan het dastarkhwan -maaltijdkleed - zitten, draait tante haar hoofd naar Farhad - de oudste neef - en zegt: "Voor de duidelijkheid: jaarlijks op de sterfdag van je vader, de weekeinden, feestdagen, heilige dagen en alle belangrijke dagen waarbij de familie bij elkaar moet zijn, zijn we hier in Charikar in het ouderlijke huis."

Mijn wijze tante is tot een compromis gekomen. Ze heeft op z'n Afghaans gezegd het verstand van honderd ministers. Ze maakt haar woorden waar. "Leven is veranderen".

Haroon Parvani

Haroon Parvani moest als derdejaarsstudent geneeskunde in 1988 Afghanistan ontvluchten vanwege zijn oppositiewerk bij de Universiteit van Kabul. Na een kort verblijf in India kwam hij naar Nederland.  Tegenwoordig werkt hij als beëdigd tolk/vertaler en publicist.

http://www.trouw.nl/tr/nl/6884/Blog-Afghanistan/article/detail/2841943/2011/08/08/Leven-is-veranderen.dhtml

In het zuidoosten van de staat Washington is deze week de 40-meter hoge Condit Dam verwijderd.  Bijna honderd jaar lang heeft de 40 meter hoge Condit Dam de White Salmon River tegengehouden in het zuidoosten van de staat Washington.

Daardoor ontstond er weliswaar een prachtig meer, maar werd de weg naar zalm versperd. Deze week is de dam op spectaculaire wijze verwijderd. De ecologen hopen dat de waterweg weer haar natuurlijk verloop krijgt, met herstel van de oorspronkelijke vegetatie, vissen, vogels en de bijbehorende zoogdieren.

Karrenvrachten met geld, een interventie van president Medvedev zelf en een leger van drieduizend restaurateurs uit alle hoeken van Rusland waren ervoor nodig - maar nu is het dan zover. Na zes jaar grondige renovatie heropent het Bolsjoj theater in Moskou vanavond zijn deuren voor een galaconcert. Het Bolsjoj theater wachtte al 115 jaar op renovatie. Normaliter zou dit gebouw gesloopt zijn en herbouwd, maar dit is het Bolsjoj en dus deden de Russen het onmogelijke. De bezoeker zij gewaarschuwd: wie niet van bladgoud houdt, wage zich niet in het Bolsjoj theater. We kunnen enkel maar hopen dat de grote Russische tradities van muziektheater en ballet verder gezet worden in dit prachtige gebouw.

© reuters

graaiers
 

ons mooie vlaamse land gaat dood
politici rollen vechtend door de goot

en wie zal alles weer betalen ?
de vlamingen en niet de walen

door hard werken verdienden wij ons geluk
en nu worden we vakkundig kaalgeplukt

we zijn op weg naar een derdewereld land
samen met onze waaltjes,hand in hand

de politiekers zijn vlaanderen aan het slopen
en we laten ons met open ogen gewillig stropen

toch zullen we eens moeten vechten
voor onze kinderen en onze rechten

de blauwvoet zal nog eens moeten vliegen
en de goededag weer hoofden klieven

of de opvolgers het dan beter doen is de vraag
is een voorspelling waar ik me niet aan waag

het heeft eigenlijk geen zin om te grienen
we hebben de politiekers die we verdienen

onbekwame graaiers zonder ruggegraat
die goed weten waar de vetpot staat

johan1944

Vorige week werd op het stadhuis Het Antwerps zakwoordenboek voorgesteld. Een luxe die je je enkel kan veroorloven als je de basistaal volledig beheerst.

Uiteraard mocht P. Janssens niet ontbreken.  Misschien het moment om aan de burgemeester te vertellen, dat er een verschil is tussen Antwerps dialect spreken (wat wij zelf ook doen naast onze kennis en liefde voor het Nederlands) en reclameboodschappen opstellen uit naam van het openbaar bestuur in krakkemikkig Nederlands, zoals de stad vaak doet in een slechtbegrepen poging om dichtbij het volk te staan.  Maar ja, aan die man is toch geen zalf te strijken, hij weet alles het best. In ons dialect zeggen we over zo iemand : "Die denkt oek van zeneigen dattem créme fraiche schet". (Vertaling op aanvraag).

Ray

Herkent u hem nog, Ben Cramer ?

Reportage met foto's en film over de Titanic voor zijn eerste en tevens laatste reis in 1912. 

Savat

De dandy Paul van Ostaijen

Leopold Andreas van Ostaijen werd op 22 februari 1896 geboren in de Lange Leemstraat 53 te Antwerpen, als zoon van een Nederlandse vader (uit Noord-Brabant) en een Limburgse moeder.  Paul (Leopold) was hun zevende en laatste kind. 

Eerst volgde hij les op katholieke scholen, maar hij was geen voorbeeldige leerling.  Zijn medeleerlingen keken op naar Gezelle en Van de Woestijne, terwijl hij dweepte met Else Lasker-Schüler, Rilke, Rimbaud en Verlaine. Ondermeer omdat hij verboden lectuur las  en verspreidde, werd hij van het jezuïtencollege gestuurd.  Vervolgens ging hij naar  het koninklijk atheneum, waar hij zich met geestverwante medescholieren aansloot  bij de 'Vlaamsche Bond'. Hij voltooide echter zijn middelbare schoolopleiding niet  en ging aan de slag als bediende op het stadhuis van Antwerpen.

Tijdens Wereldoorlog I publiceerde hij verschillende artikels in 'De Vlaamsche Gazet' en 'Het Laatste Nieuws'.   Hij was medewerker van  'Carolus', 'Antwerpsche Courant', 'Ons Land', 'Ons Leven',   Het Vlaamsch Leven', 'Aula' en 'De Goedendag'. In dit laatste maandblad profileerde  hij zich als flamingant en Groot-Nederlander. Er was een schril contrast tussen het bruisende uitgaansleven in het  statiekwartier met  zijn café Hulstkamp op de de Keyserlei en zijn music halls aan de ene kant, en de somberheid van 'de bezette  stad' aan de andere kant.  Paul van Ostaijen gedroeg zich in die schizofrene sfeer echter  als een flamboyante dandy, die gretig van het nachtleven (en van cocaïne) proefde. 

Antwerpen bezette Stad - Oktober 1914 na een zwaar bombardement rukken de Duitse troepen op naar het hart van de stad : de Grote Markt.

Zijn eerste journalistieke en vooral door het Duitse expressionisme beïnvloede literaire bijdragen  verschenen in flamingantische bladen. Hij debuteerde in 1916 met de bundel Music-Hall,  die in 1918 werd gevolgd door "Het Sienjaal".   In november 1917 was hij betrokken bij een activistische betoging tegen kardinaal Mercier,  wat hem een geldboete en veroordeling tot gevangenisstraf opleverde.   Vlak voor het einde van de Eerste Wereldoorlog (november 1918), vluchtte hij met zijn vriendin  Emmeke Clément naar Duitsland, om vervolging in België te ontlopen. 

Emmeke Clement

Na hun aankomst in het Potsdamer Bahnhof in Berlijn betrokken Van Ostaijen en Emmeke een goedkope kamer in de Wilhelmstrasse, waar ze een half jaar verbleven. Nadat ze ruzie kregen  met hun hospita verhuisden ze naar de Joachim Friedrichstrasse waar ze twee kamers huurden. Van Ostaijen kon ook in Berlijn niet van de cocaïne afblijven. Een vriend, de niet onbemiddelde  Peter Baeyens, bracht hem vanuit Antwerpen meermaals een bezoek en bezorgde hem de begeerde marchandise.

Berlijn was toenmaals een zeer grimmige  maar artistiek bloeiende stad waar hij in armoede leefde.  Zijn baantjes als sigarettenventer, oppikker (schlepper) voor een nachtlokaal en schoenverkoper  zijn waarschijnlijk ontsproten aan zijn dichterlijke fantasie. Hij leefde namelijk op de kap van Emmeke  die werkte als mannequin bij het  modehuis Hammer. Daarnaast schnabbelde zij als fotomodel  want zij was een mooie frivole vrouw.

In de straten van Berlijn op het einde van de Grote Oorlog

In Berlijn radicaliseerde Van Ostaijen op politiek en artistiek gebied. Hij sympathiseerde met de Spartakisten Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg en maakte de bloedige onderdrukking van hun revolutie mee. Zijn humanitaire idealen, zoals hij die had geformuleerd in 'Het Sienjaal',  leden schipbreuk waardoor hij in een crisis geraakte.   Daarenboven was hij dikwijls ziek, had heimwee en in zijn relatie met Emmeke was het ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Deze laatste leerde in april 1919 namelijk een Duitse fysicus kennen waarmee ze in 1923 in het huwelijk trad. 

Van Ostaijen had ook contacten met verschillende Duitse kunstenaars, ondermeer in 'Café des Westens'  waar hij geregeld kwam. Hier ontmoette hij ondermeer de dichteres Else Lasker-Schüler, die geen goede  indruk op hem maakte en die hij beschreef als ‘een klein, vuil jodin’. In Café des Westens maakten de Antwerpse geliefden ook kennis met de twintig jaar oudere dichter en kunstcriticus Theodor Däubler, waar zij enkele keren op visite gingen.  Van Ostaijen was ook bevriend met Heinrich Campendonk en Frits Stuckenberg. Vooral met de schilder  Stuckenberg, aan wie hij verschillende gedichten opdroeg, kon hij goed opschieten. Deze laatste  maakte ook een schilderij waarop Paul en Emmeke zijn afgebeeld. Het erotisch geladen werk  bevindt zich in het 'Landesmuseum für Kunst und Kulturgeschichte in Oldenburg' (Bildnis P. und E. van Ostaijen).  

Van Ostaijen was in het door hem verfoeide Berlijn niet de spil van het artistieke gebeuren,  wat in Antwerpen wel het geval was geweest. Desalniettemin was het in Berlijn, dat hij  zijn dadaïstische meesterwerk 'Bezette Stad' schreef. Het is een bundel over Antwerpen  in oorlogstijd. De overheersende thematiek is het nihilisme in al zijn vormen.  Typografisch was deze bundel nog opvallender dan 'De Feesten van Angst en Pijn'.  Van Ostaijen gebruikte niet alleen verschillende lettertypen en kleuren, maar ook bizarre  woordassociaties. Hier en daar werkte hij fragmenten van gedichten zelfs uit tot affiches,  zodat ze op reclameslogans leken.

Hij kwam naar België terug in 1921 na een amnestie en volbracht met tegenzin zijn dienstplicht  in het Belgische leger.   Na zijn terugkeer keerde van Ostaijen zich geleidelijk af van Dada. Hij propageerde dan de 'zuivere lyriek': "Poëzie is woordkunst en geen middel om andere doelen te bereiken  zoals vrijheid en/of destructie." Hij beschouwde poëzie als een soort mystieke extase.
"Poëzie heeft eigenlijk niets te vertellen, buiten het uitzeggen van het-vervuld-zijn-van-het-onzegbare." 

Na 1923 schreef hij meestal grotesken (onder meer de postuum uitgegeven korte roman 'De Bende van de Stronk'), In 1924 was hij beheerder in een Antwerps boekenantiquariaat. Daarna (1925) baatte hij in Brussel `A la Vierge poupine' uit, dat in de loop van 1926 werd opgedoekt. In deze galerie organiseerde hij exposities van internationaal bekende schilders en beeldhouwers en gaf hij lezingen over moderne  kunst en poëzie. Hij publiceerde daarnaast ook proza, gedichten, essays en scherpe recensies in meerdere bladen. 

Eind 1925 bleek hij te lijden aan longtuberculose. Hij bleef doorwerken, tot hij in 1927 meermaals rust moest zoeken op het platteland. 

Vanaf september 1927 verbleef hij in het sanatorium Le Vallon in Miavoye Anthée.   Zelfs in deze penibele omstandigheden werkte hij nog mee aan het tijdschrift 'Avontuur', dat hij samen met Gaston Burssens (1896-1965) en Edgar du Perron (1899-1940) had opgericht.  

Paul van Ostaijen overleed geheel onverwacht in het sanatorium in de nacht van 17 op 18 maart 1928.

Overgenomen

Spleen pour rire

Het meisje dat te Pampelune geboren tans te Honoloeloe woont
en in een rode lakkooi gevangen houdt
een kobaltblauwe papegaai
- zij schilderde hem met Ripolinkoeleuren
zoals gezeid de veren blauw
de snavel en de poten geel -
het meisje van Pampelune te Honoloeloe
dat om haar hoge hals heeft een krans van purperen anemonen
op haar opalen borst kleine barokkoralen
en om haar dijen niets
(Vogelveren dorsten haar dijen niet te dragen
zo zeer zijn dun haar dunne dijen)
dit pampeluner meisje dat te Honoloeloe woont
ken ik niet

Priez toujours pour le pauvre Gaspard
Il n'est pas encore mort ce soir