Ergens in Wallonië staat een groepje stadsarbeiders een sigaretje teroken aan een bloemenperkje waar ze onkruid moeten wieden. Op de rugzijde van hun werkkledij staat een mooie Vlaamse Leeuw geborduurd. Een Brusselaar komt voorbij en fronst de wenkbrauwen. Enigszins geïntrigeerd door dit beeld, vraagt de Brusselaar : "Waaromstaat er een Vlaamse Leeuw op uw werkkledij ?" Waarop de arbeiders antwoorden : "Dat is onze sponsor."
Een getrouwde vrouw, een verloofde dame en een minnares zijn aan het praten over hun relaties en besluiten alle drie hun mannen eens te verrassen. Ze zullen de volgende avond alle drie een leren bodystocking in SM-stijl dragen met hoge stiletto's aan hun voeten en een masker over hun gezicht.
Na een aantal dagen spreken de drie vrouwen elkaar weer...
Deverloofde vrouwvertelt: 'toen mijn vriend thuis kwam, lag ik verleidelijk- compleet in leren outfit, stiletto's en masker - op de sofa.' Mijn vriend zei: 'Jij bent de vrouw van mijn dromen, ik hou van jou!' En vervolgens hebben we de hele nacht seks gehad.
Deminnares: 'Ohh Ja! Ik had die avond met mijn minnaar op zijn kantoor afgesproken. Ik had het masker over mijn ogen, de leren bodystocking, de stiletto's én een lange regenjas aan. Toen hij de regenjas opende,zei hij geen woord. We hebben alleen superhete, heftige seks gehad op zijn bureau, de hele nacht door.'
Degetrouwde vrouwvertelt: 'Ik had de kinderen naar mijn moeder gebracht.Ik heb de leren bodystocking, de stiletto's en het masker aangetrokken. Mijn man kwam thuis van zijn werk, haalde een Duvel uit de frigo,ging in de zetel zitten, pakte de afstandsbediening van de tv en zei:
Hun familienaam verandert niet. Ze kunnen nooit zwanger worden. De garagisten vertellen hun de waarheid. Ze moeten nooit tot een volgend benzinestation rijden om te plassen omdat de vorige toiletten smerig waren. Ze moeten nooit nadenken in welke richting ze een vijs moeten indraaien. Voor hetzelfde werk zijn ze meer betaald. Hun rimpels zorgen voor hun personaliteit. Trouwkleed 2500 euro, smoking huren 50 euro De mensen nemen hun handpalm niet vast als ze spreken met hen. Eenzelfde humeur , altijd. De telefoongesprekken zijn gedaan in 30 seconden. Ze hebben maar behoefte aan een valies voor een vakantie van 5 dagen. Ze kunnen zelf de confituurpot openen. Het minste vriendelijk gebaar van hun zorgt voor erkenning. Indien iemand hen vergeet uit te nodigen, mag deze persoon toch hun vriend blijven. Hun ondergoed kost 15 euro voor een pak van 3. Drie paar schoenen zijn meer dan voldoende. Ze zijn in de onmogelijkheid om te zien of hun kleren bevlekt of gekreukt zijn. Hun gezicht blijft dezelfde kleur hebben op gelijk welk moment. Frieten, chocolade, vlees en saus, pizza, ...zijn geen probleem voor hun. Dezelfde haarsnit jaar in jaar uit. Ze moeten enkel hun gezicht scheren. Eén enkele portefeuille en een paar schoenen van gelijk welk kleur. Eenzelfde kleur voor gelijk welk seizoen. Ze mogen in short wandelen, ongeacht de staat van hun benen. Ze mogen hun nagels knippen met een zakmes. Ze mogen kiezen of ze al dan niet een snor hebben. Ze kunnen de boodschappen voor Kerst doen voor 25 personen in 25 minuten de 24 ste december. En men vraagt zich nog af waarom mannen gelukkig zijn. Het ergste is, het is waar.
MIJN WORSTJE (door Willy Gezwelle) Worstje, worstje gij aardig ding des werelds vrouwen lieveling door u is een groot genot ontstaan dat van vader op zoon is overgegaan Zo gij, mijn worstje, er niet meer moest zijn ware de wereld een dorre woestijn had ik kou, of stond ik heet steeds, lieve worst, waart gij gereed Toen na het lengen van de jaren in mij de drang kwam om te paren heb ik menig vrouwtje pas ontloken op mijn worstje vastgestoken Toen ik dan moe van al dat schieten nog even stil lag te genieten legde gij, moe van al dat stoten uw hoofdje op mijn kloten Eenmaal heeft een vrouwtje met durf bezeten mijn worstje bijna in twee gebeten dus mannen aller landen kies vrouwtjes zonder tanden
Een Marokkaan is op zoek naar een hoertje. Hij ziet een leuke zitten en gaat naar binnen, "Ikke wille vor een uurtje, schattie ,hoefeel?" "100 Euro" antwoordt ze. Met een zwaar accent vraagt hij "en gij doen in marokkaan stijl?" "Neen", zegt ze. "Ikke betaal 200 Euro vor marokkaan stijl". "Neen" "300 Euro ?" "Neen" Niet wetende wat de marokkaanse stijl is "400 Euro ?" "Neen" "500 Euro ?" "Neen" "1.000 Euro ?" Zij denkt na, geeft er zich rekenschap van dat ze tijdens de 10 jaar dat ze het vak zit zowat alle gozers over de vloer kreeg, en zegt "Ja"zich afvragende wat deze marokkaanse stijl zou zijn. Zij hebben sex. Ze doen het op alle mogelijke manieren en standen. Na afloop zegt zij: "Ik verwachtte een pervers gedoe,maar eerlijk jij kan er wat van, het was goed. "MAAR.... wat is NU preciesde Marokkaanse stijl?" vraagt ze hem. Antwoord: "Jij stuurt rekening naar het OCMW!!!
Een Antwerpenaar komt "wielertoeristen" in Limburg. We moeten vooraf echt niet verduidelijken dat hij de Limburgers voor domme boeren neemt. Hij stopt met zijn fiets aan een benzinestation in Genk en vraagt de pompbediende: "Wilde gaai ne keer baaitanken". De bediende laat zich niet uit zijn lood slaan en doet glimlachend alsof hij de fiets voltankt. "En wilde gaai ne keer maan oole controleren". En weerom knikt de pompbediende glimlachend en speelt het spel mee. De antwerpenaar, krom van het lachen, springt op z'n fiets en maakt aanstalten om te vertrekken. Op dat moment geeft de pompbediende hem een daverende saflet tegen zijn oren. "Wa doede gaa naa?" panikeert de Antwerpenaar. De Limburger antwoordt hééééél traag: "Uw deur was ni goed dicht".
Oud mogen worden is een zegen, maar t zijn de jaren die wegen. Het geheugen laat het weten, men begint alles te vergeten. t Gehoor, t gezicht is aangetast, en iedere beweging zorgt voor last! Slapen zoals voorheen, vergeet dit maar meteen. Want slapeloze nachten, dat staat u te wachten!
En, medicijnen die worden voorgeschreven, dat is voor gans uw verder leven. Begin maar iedere morgen, met u goed te verzorgen! U mag ook niet vergeten, wat u niet meer mag eten. En voor het drinken, wat zal het zijn? Altijd en alleen nog vogelwijn!
Over de vermoeidheid spreek ik niet, het volstaat dat u ons goed beziet! Trappen werden vroeger op en af gelopen, nu is het eerder op en af gekropen! Reizen, feesten, t was een lust. Nu zoekt men alleen nog rust! Winkelen of wandelen, gaan of lang recht blijven staan, is ook al uit den boze, t zorgt voor pijn, t is artrose!
Dit alles en nog meer Zorgt voor last en dat doet zeer! Dit noemt men de schone ouden dag Laat mij even toe dat ik eens lach
Verbrand vlees zou de kans op darm- en alvlieskanker kunnen verhogen. De verkoolde delen bevatten namelijke PAK's en die zijn schadelijk.
Je kunt er zelf voor zorgen dat je geen verbrand vlees eet:
Laat de margarine in de pan niet te heet worden
Bak het vlees aan beide kanten bruin, maar laat het niet te donker worden
Draai het vlees regelmatig, om aanbranden te voorkomen
Snijd verbrande stukjes eraf en gooi ze weg
Tips voor bij de barbecue:
Steek briketten/houtskool een uur van tevoren aan: Wanneer het vlees te snel op het vuur wordt gelegd, komen schadelijke stoffen op het eten terecht. Wacht daarom met het roosteren tot de kolen met een laagje witte as zijn bedekt en er geen vlammen meer te zien zijn. Begin met het vlees dat de meeste hitte nodig heeft: eerst rundvlees (biefstuk), dan kalfsvlees, lamsvlees en spiesen, daarna varkensvlees en als laatste vis en voorgegaard vlees (zoals kip) Het is belangrijk dat de barbecue een verstelbaar rooster heeft. Het vlees verbrandt gemakkelijker wanneer het rooster te dicht op het vuur ligt. Houd daarom voldoende afstand tussen het rooster en de kolen: 25-40 centimeter. Soms kan wat vet uit het vlees in het vuur druppelen. Ook door verbranding van vet ontstaan schadelijke stoffen. Neem daarom niet al te vette ingrediënten en dep gemarineerd vlees of vis voor het roosteren droog. Kook grotere stukken vlees (voornamelijk kip) van tevoren voor of gaar ze voor in de magnetron. Hierdoor wordt het vlees gedeeltelijk gaar en kan het op de barbecue in niet al te lange tijd verder gaar en bruin worden. Vlees dat niet goed gaar is, kan voedselinfectie of -vergiftiging veroorzaken. Bestrijk het rooster met olie om te voorkomen dat het vlees blijft plakken.
Eén op de vier heeft chronische pijn na borstvergroting
Eén op de vier vrouwen lijdt aan chronische pijn na een cosmetische borstvergroting. Dat blijkt uit onderzoek door Monique Steegers, die als pijnarts werkt aan het Universitair Medisch Centrum Sint Raboud in Nijmegen.
Steegers ondervroeg 265 vrouwen twee jaar nadat ze deze ingreep hadden ondergaan. De resultaten staan samengevat in het gezondheidsmagazine Bodytalk.
De oorzaak van de pijn is nog niet helemaal duidelijk. De grootte van de implantaten heeft geen invloed en de beschadiging van zenuwen tijdens de ingreep verklaart niet alles. Het probleem blijkt ook moeilijk te behandelen.
De chronische pijn hypothekeert sterk de positieve invloed die de vrouwen verwacht hadden van deze ingreep. Vrouwen moeten zich volgens Steegers vooraf ernstig afvragen of ze het risico op deze pijn wel willen lopen.
Het mysterie van paleizen en piramides in de jungle
De verloren steden van de oude Mayabeschaving fascineren en confronteren. Hoe kon een gesofisticeerde beschaving even snel als onverwacht ten onder gaan? Het antwoord ligt misschien wel in de droge prairies van Guatemala en de groene golfterreinen van Yucatán.
Ik zit op het bovenste platform van de hoogste Mayapiramide van Tikal, tientallen meters boven het dichte bladerdek, en laat me overweldigen door het uitzicht. Zo ver het oog reikt, strekt zich het regenwoud uit van El Petén, een beschermd natuurgebied in het noorden van Guatemala. Rond me zie ik nog vier andere ranke piramidetoppen boven de bomen uit pieken. 1.200 jaar geleden lag aan mijn voeten een stad met de omvang van Brussel en naar schatting 120.000 inwoners. Vandaag blijven daar alleen bergen steen en aarde van over, begroeid met struiken en machtige bomen. Maar de verschillende paleizen, tempels en pleinen die archeologen sinds de ontdekking van Tikal, in 1848, al hebben gerestaureerd, bieden meer dan voldoende stof voor een dagje onderdompeling in de mysterieuze, verdwenen beschaving van de Maya's.
Stadstaten
In dit door rivieren doorsneden regenwoud, dat zich uitstrekt over Zuid-Mexico, Guatemala, Belize en delen van Honduras en El Salvador, ontwikkelde een volk van woudlopers de gecombineerde teelt van maïs, bonen en pompoen. De oogst was zo overvloedig dat een complexe stedelijke samenleving van boeren, ambachtslui, krijgers, handelaars, edellieden en priesters tot stand kwam. Ze vormden tientallen stadstaten die onderling allianties smeedden, handel dreven of elkaar te lijf gingen.
Bovenaan op het mustseelijstje van Mayaruïnes staat ongetwijfeld Palenque in Mexico, vanwege zijn ligging onder de neveldampen van exuberant regenwoud, maar ook en vooral dankzij de verfijning van zijn architectuur, met een heus koningsgraf en een labyrintisch paleis. Op de akropolis van Palenque probeer ik me voor te stellen hoe dit centrum van religieuze en politieke macht er moet hebben uitgezien op het hoogtepunt van de klassieke Mayabeschaving. Alle stenen constructies waren toen bepleisterd en beschilderd, en versierd met godenmaskers in bas-reliëf. Populaire fictie als de controversiële film Apocalypto van Mel Gibson helpt mijn fantasie, maar een betrouwbaarder beeld van het verleden geven de vele bewaarde beelden, gebruiksvoorwerpen, ceramiek en fresco's in het uitstekende museum van Palenque. Ze verbeelden hoe, hoog op de tempels, priester offergaven uitvoerden, hoe in hun paleizen barok opgemaakte koningen audiëntie hielden en hoe op de markt goederen tot uit Peru of het verre noorden van Mexico werden verhandeld.
Maar plots, even snel als onverwacht, stortte deze honderden jaren oude beschaving in elkaar. De steden raakten ontvolkt, de natuur verzwolg de stenen resten en de herinnering loste op. Het heeft vele jaren van studiewerk gevraagd voor archeologen uit de in steen uitgehouwen hiërogliefen van de Maya's hun geschiedenis konden reconstrueren.
Droogte en oorlog
Tikal, in Guatemala, en Palenque, in het Mexicaanse Chiapas, liggen op een lange dagreis van elkaar. De twee landen worden gescheiden door de machtige Usumacintarivier. Wanneer we in Mexico weer aan land gaan, rijden we het diepgroene hoogland van Chiapas binnen. De busrit daarvoor, van Tikal tot de Usumacinta, voerde ons door een heel ander landschap. Links en rechts van de stoffige verharde weg strekte zich zinderende prairie uit, waar grote kuddes pezige koeien graasden, een kruising van het vlezige Europese rund en de Aziatische zeboe, die beter tegen droogte kan. We voelden ons daar in de Far West. We zagen hoe Guatemalaanse cowboys te paard met de lasso een kudde kalveren de vrachtwagen op dreven.
Maar in het achterhoofd speelt een akelige gedachte. Deze eindeloze droge prairie was niet eens zo lang geleden vochtig regenwoud. Ik haal uit mijn documentatiemapje een artikel van Jared Diamond boven, een Amerikaanse evolutionaire bioloog die de ondergang van beschavingen bestudeert. In The Last Americans vat hij de laatste inzichten samen over het plotselinge ineenstorten van de Mayarijken.
De basis van de Mayabeschaving was de landbouw. Landbouw in een regenwoud is een precaire bezigheid, maar de Maya's hadden het volste vertrouwen in hun 'wetenschappers', die elk jaar opnieuw overvloedige oogsten konden garanderen. Wetenschappers waren voor de Maya's hun priesters-astrologen. Door eeuwenlange observatie van sterren en planeten konden zij de eeuwige cyclus van de hemellichamen, van zon en maan, dag en nacht, en vooral, van regen- en droogseizoen exact voorspellen. De olie in dat raderwerk van seizoenen en zonnejaren bestond uit offergaven, en het hoogste offer was bloed. Bloed van gevangenen, maar ook bloed van koningen en edelen.
Maar toen de grond van het kaalgeslagen woud uitgeput raakte, bleef de regen uit. Machteloze priesters en koningen verloren hun gezag. Het volk kwam in opstand en plunderde paleizen en tempels. In enkele decennia ging een duizendjarige beschaving ten onder in een spiraal van geweld, honger, ziekte en burgeroorlog. Het was uitputting van natuurlijke rijkdommen die deze infernale cyclus in gang zette, concludeert Jared Diamond. En hij is lang niet de enige om de gelijkenissen te zien met onze huidige omgang met de planeet.
Tussen strand en koraal
Maar genoeg sombere gedachten. Genoeg stenen ook. Ik ontsnap uit mijn hotel naar het dorp van Palenque. Ik slorp er gretig de vrolijke kleuren, klanken en smaken van het gewone Mexico op. Schoolkinderen houden een poëziewedstrijd op het plein. Venters zeulen met snoep, ballonnen en suikerspin. Ik proef sinds lang nog eens tacos al pastor, een soort Mexicaanse pita van gemarineerd vlees op een kleine tortilla, met wat ananas, ui, pepertjes en koriander. En ik spoel dat door met een Bohemiabiertje terwijl ik naar een marimbaorkestje luister.
Palenque ligt op de grens van het indiaanse hoogland van Chiapas en het spiegelvlakke schiereiland van Yucatán. Via de hete en vochtige Golf van Mexico rijden we een compleet ander landschap binnen. Dicht, ondoordringbaar struikgewas bedekt de harde, onvruchtbare kalkkorst van Yucatán. Rivieren zijn hier niet. Het tropische regenwater zoekt langs ondergrondse waterlopen zijn weg naar zee. Her en der is de karstlaag boven zo'n ondergrondse stroom ingestort. Cenote, zo noemen de Maya's deze natuurlijke waterbronnen hier. Het zal niet verbazen dat het voor hen heilige plaatsen waren.
Chichén-Itzá en Uxmal zijn de beroemdste laat-klassieke Mayasteden in Yucatán. Wie dit werelderfgoed van Uxmal of Chichén-Itzá rustig wil bezoeken, moet vroeg uit de veren. Wie echter voldoende zijn plan kan trekken, vindt overal in Yucatán even schitterende Mayacomplexen, waar amper toeristen komen.
Het is de Maya's van Yucatán niet beter vergaan dan die van Palenque of Tikal. Van de stedelijke Mayacultuur blijven alleen ruïnes over. De Maya's zelf zijn er natuurlijk nog wel, naar schatting met zo'n anderhalf miljoen, en zij proberen met vallen en opstaan hun tradities te verzoenen met de oprukkende moderniteit.
Moderniteit
Vandaag is Yucatan de poort waarlangs de dollars en masse het land binnenvloeien. Dertig jaar geleden wees een computerprogramma de smalle zandstrook van het vissersdorp Cancún aan als de ideale plek om een tweede Acapulco te bouwen. Daar is het niet bij gebleven. Ik was hier bijna twintig jaar geleden ook. We sliepen toen in een hangmat in een hut op het strand, aan de voet van de idyllische ruïnes van Tulum, zo'n 120 kilometer ten zuiden van Cancún. Tussen Tulum en Cancún lag alleen dichte brousse en mangrove, met her en der een vissersdorp. Vandaag blijkt mijn hut in Tulum vervangen door een exclusief boetiekhotel en is de hele strook tot Cancún volgebouwd met gigantische hotelcomplexen die wedijveren met het aantal holes van hun groene golfbaan of de uitgestrektheid van hun zwembad. Het oude, statige Mérida met zijn prachtige koloniale centrum is een bruisende miljoenenstad geworden.
Maar ik zal me niet bezondigen aan valse nostalgie. Dankzij die toeristische ontwikkeling vonden de verarmde afstammelingen van de oude Maya's werk in de hotelrestaurants, pretparken of folkloristische shows. De Rivièra Maya biedt nu eenmaal een uitzonderlijke combinatie van azuurblauwe zee, feeërieke koraalriffen en de ruïnes van een mysterieuze cultuur. En welke beschaving zou zulke natuurlijke rijkdommen niet maximaal exploiteren?