TIENEN DRAAIT ROND Tienen - Tintelende stad -
Suikerstad -mijn stad -
19-04-2010
Naaktfoto's nemen
Naaktfoto's nemen is 'hard werken'
De deelnemende fotografen van de realityreeks Playboy Shootout dachten de tijd van hun leven mee te maken toen ze zich inschreven voor het programma. Ze vergisten zich schromelijk, zo blijkt. Naaktfotos nemen is echt wel hard werken, klinkt het.
Het is ongetwijfeld de droom van veel mannen: naaktfotos nemen voor Playboy. Op het eerste zicht lijkt het inderdaad eerder een leuk tijdverdrijf dan een echte job. Dat dachten ook de deelnemers van het programma Playboy Shootout, waarin tien fotografen samen met hun modellen op zoek gaan naar de perfecte naaktfoto.
Nu getuigen de deelnemers in verschillende Amerikaanse tijdschriften dat ze zich vergist hedden. Tijdens hun deelname moeten ze hard werken, zeggen ze. Mensen denken dat het allemaal draait om seks, glamour en plezier maken, zegt Stephen Wayda, jurylid in Playboy Shootout. Wayda weet waar hij het over heeft. Zelf was hij jarenlang fotograaf voor Playboy. Het kostte hem jaren om bij het naaktblad binnen te geraken. Volgens hem gaat het verder dan zomaar wat naakte vrouwen fotograferen. Je ziet het volledige lichaam en moet op een heleboel verschillende dingen letten. Wanneer een model zich draait, zie je de plooien in haar huid. Dat oogt niet mooi. Je moet er voor zorgen dat je model op haar best oogt.
De fotografen moeten niet alleen een goede verstandhouding met het model opbouwen. Ze moeten zich houden aan de opgelegde tijdslimieten en de lichtinval in elke situatie bestuderen.
De winnaar van de afvalrace zal zijn foto gepubliceerd zien op de cover van Playboy.
Het vulkanisch materiaal in de lucht zou ertoe bijdragen dat we deze dagen kunnen genieten van bijzonder gloedvolle zonsopgangen en -ondergangen. Als het helder is, kunnen we daar iets van merken, zegt weerkundige Hugo De Backer van het Koninklijk Meteorologisch Instituut (KMI). De stofdeeltjes zullen de hemel dan wat roder kleuren dan anders.
Op de dag van zijn vijftigste verjaardag woonde prins Filip de opening van de Gentse Floraliën bij. In het bijzijn van prinses Mathilde en hun vier kinderen, aanvaardde de prins het peterschap over een nieuwe rododendronvariëteit. Het prinsenpaar stapte twee uur door de grootste binnentuin ter wereld en praatte met kwekers en bloemsierkunstenaars.
Na aankomst in het Gentse Flanders Expo kreeg de prins een frambozentaart voor zijn vijftigste verjaardag. Voor prinses Mathilde lag een bloemenruikertje klaar. Samen met een groep prominenten legden ze een 2,4 kilometer lang parcours af.
Het prinsenpaar stopte een vijftiental keer bij bloemsierkunstenaars en kwekers. Ze sloegen onder meer een praatje met de bloemsierkunstenaar Daniël Ost, die hun trouwfeest opfleurde. Ook de gedecoreerde restauranttafels van Peter Goossens, van het Hof van Cleve uit Kruishoutem, konden rekenen op interesse van het prinsenpaar.
Filip en Mathilde maakten ook tijd voor de versierde plantenbakken van de Gentse basisscholen en een exclusieve collectie cactussen uit de Jardin Exotique van Monaco.
Het prinsenpaar hield het langst halt bij de 'Black Box' met werk van 25 bloemsierkunstenaars. Bij hun entourage was te horen dat het paar verrast was 'door het design en de afwisseling in de tentoonstelling'.
Afsluitend aanvaardde Kroonprins Filip het peterschap van een nieuwe rododendronvariëteit: de 'rododendron Prins Filip'. Dat gebeurde in het bijzijn van prinses Mathilde en hun vier kinderen. De 34ste editie van de Gentse Floraliën is van 17 tot 25 april geopend voor het grote publiek.
GENT - 'Hoppas' zijn tapas die gemaakt zijn van Vlaamse streekproducten en geserveerd worden met Belgisch bier. Die combinatie wordt vanaf 19 april gelanceerd en moet de nieuwe trend worden in de Belgische horeca.
Hoppas is een gezamenlijk project van horeca-adviesbureau Dolce Far Tutto, horecagroothandel ISPC en brouwerij Duvel Moortgat.
Het concept werd ontwikkeld door Ilse Duponcheel, directeur en oprichtster van Dolce Far Tutto. 'De hoppas zijn de Vlaamse variant van de Spaanse tapas en worden geserveerd met bier. De naam is een samentrekking van hop en tapas. De recepten ontstonden in combinatie met ideeën uit de moleculaire- en foodpairing keuken', aldus Duponcheel.
De biercocktails worden op 19 april geïntroduceerd door Vlaanderen Lekker Land, de vzw die de Vlaamse tafelcultuur en streekproducten in het binnen- en buitenland moet promoten.
Daarnaast wordt de actie gepromoot door de Vlaamse regering naar aanleiding van het Europees voorzitterschap van België, de Week van de Smaak en Vlaanderen Lekker Land. De Week van de Smaak, die start op 11 november, zal zich richten tot het consumentengedeelte. Het horecagedeelte wordt gedragen door de vzw Tafelen in Vlaanderen.
Voorlopig zullen de hoppas alleen verkrijgbaar zijn in restaurants. 'Cafés zijn voorlopig uitgesloten door de rookwetgeving, maar zodra er gewerkt kan worden met op voorhand gemaakte verpakkingen, zullen ze ook daar te vinden zijn', aldus Duponcheel.
Het nieuwe concept én het receptenboekje werden woensdagmiddag voorgesteld in Gent.
Thomas Cook heeft zijn zomerseizoen op een originele manier ingezet. De luchtvaartmaatschappij presenteerde vandaag een vliegtuig met "Kim Clijsters-look".
Onze Vlaamse tennistrots zal gedurende een aantal maanden met haar beeltenis prijken op een van de zeven vliegtuigen van de touroperator. Kim Clijsters was zelf aanwezig bij het gebeuren dat georganiseerd werd door haar sponsor in de vernieuwde terminal van Zaventem. Ze gooide tennisballen uit het vliegtuig en nam zelfs even plaats in de cockpit. Clijsters fungeert sinds eind 2009 als reisambassadrice van Thomas Cook
België is met 563 MW geïnstalleerd vermogen in 2009 de rode lantaarn in Europa inzake windenergie. Dat blijkt uit cijfers van de Wereldraad voor windenergie (GWEC), zo schrijft L'Echo vandaag. Dat is amper een kwart van het vermogen in Nederland (2,2 GW) en een zesde van de capaciteit in Portugal (3,5 GW).
Volgens de GWEC zal het geïnstalleerd vermogen wereldwijd tegen 2014 zijn gestegen naar 409 GW, tegen 158,5 eind dit jaar. (belga/adv)
Trend voor de toekomst: een kampeertoren in de stad
Een nieuwe vorm van kamperen ontwikkelen die in elke stad moet mogelijk zijn, dat was de doelstelling van de Belgische architecten Oscar Rommens en Joris Van Reusel van het bureau import.export. Het concept 'Urban Camping' kan op termijn misschien uitgroeien tot een leuk alternatief voor reizigers met een klein budget die tijdens een citytrip toch in het centrum van de stad wensen te overnachten.
Door het chronisch gebrek aan plaats in steden, kwamen de architecten op het idee om slaapplekken te gaan stapelen in een 'kampeertoren'. Er zijn vier niveaus met telkens een tent voor twee personen. Het spreekt voor zich dat hoe hoger je klimt, hoe mooier het uitzicht op de stad wordt.
Vorig jaar werd de urban camping voor de eerste maal opgebouwd langs de Schelde in
Antwerpen voor de Kaailand Festival tentoonstelling rond mobiele architectuur. Deze zomer zal hij voor een tweede maal tijdelijk worden opgetrokken door de Antwerpse toeristische dienst te Kopenhagen ter gelegenheid van het project Outcities en ter promotie van de stad Antwerpen. (hlnsydney/kve)
Laatste Avondmaal bewijst dat mens steeds meer ging eten
Doorheen de eeuwen is de mens steeds meer gaan eten. Die conclusie hebben auteurs van een artikel in het blad International Journal of Obesity getrokken na een grondige studie van 52 schilderijen van het Laatste Avondmaal van Christus die de voorbije tien eeuwen zijn gemaakt.
De vorsers kwamen tot de vaststelling dat de omvang van de borden en het brood op de schilderijen doorheen de tijd almaar is toegenomen, ook in verhouding tot de grootte van de gezichten van Jezus en de apostelen.
Verhoogde productie
Volgens de Franstalige elektronische nieuwsbrief La Lettre du Médecin bevestigt de studie dat de mens steeds meer voedsel tot zich neemt, wat te verklaren is door de verhoogde productie en de verminderde kosten. (belga/kh)
De kans dat buitenaards leven bestaat moet wellicht nog veel hoger ingeschat worden dan nu het geval is. Een nieuwe onderzoekstechniek toont aan dat tenminste 3,5 procent van de op onze zon gelijkende sterren in de Melkweg rotsachtige planeten hebben zoals de aarde.
De Melkweg alleen al telt honderden miljarden sterren, waarvan de helft gelijkt op de zon. Het cijfer van 3,5 procent zonachtige sterren met vaste planeten in de Melkweg is bovendien een zeer voorzichtige raming, het werkelijke aantal ligt wellicht een stuk hoger.
Vandaag wordt volgens het magazine Science op een astronomisch congres van de Royal Astronomical Society in Glasgow de methode voorgesteld die onvermijdelijk tot deze conclusie leidt.
Witte dwergen
Onderzoekers hebben het spectrum van zogenaamde witte dwergen geanalyseerd. Witte dwergen zijn sterren in het laatste stadium van hun bestaan. Voordien hebben ze in hun expanderende fase als rode reuzen alles opgeslokt wat er in een baan omheen cirkelde. Een zonachtige ster bereikt als rode reus een diameter van 200 keer die van onze zon in haar huidige toestand.
(Foto: Impressie van een in 2007 ontdekte "Superaarde" op 20 lichtjaren in het sterrenbeeld Weegschaal. De ster is Gliese 581, de planeet zou water kunnen herbergen en leefbare temperaturen kennen, namelijk van rond het vriespunt tot 40 graden Celsius)
Chemische handtekening
Van de 146 onderzochte witte dwergen moeten er 109 planeten in vaste vorm hebben gehad. Het spectrum van het licht van de witte dwergen - hun chemische handtekening bij manier van spreken - verraadt de aanwezigheid van zware elementen zoal calcium in hun ijle atmosfeer.
En zware elementen rond een ster kunnen enkel afkomstig zijn van een rotsachtige planeet. De meeste witte dwergen hebben dus als rode reus rotsachtige planeten opgeslokt.
Gasballen
De tot dusver gehanteerde technieken (kleine bewegingen van een ster door de zwaartekracht van haar planeten, of afbuiging van het licht bij de passage van een planeet) hebben ook al het bestaan van zogenaamde exoplaneten - planeten buiten het zonnestelsel - aangetoond. Maar tot dusver waren enkel een paar honderd gasachtige reuzen zoals Jupiter en een handvol grote rotsachtige planeten bekend.
Nieuwe wereld
Deze nieuwe benadering opent een heel nieuwe wereld. Het Heelal heeft op een of ander ogenblik minstens ongeveer een miljard aardachtige planeten gekend. Een fractie daarvan kan ook echt op de aarde lijken, met de aanwezigheid van water en een leefbare afstand tot de ster.
Volgens astronoom Jonathan Fortney van de University of California tonen de nieuwe gegevens aan dat planeetvorming rond een ster "de normale gang van zaken is". (
Op 13 april 1860 wordt in de Langestraat te Oostende geboren James Sidney Edouard Ensor. Moeder is Marie Haegheman, die tijdens de vakantie de in Brussel geboren Brit James Frédéric heeft leren kennen. Ze trouwden in mei en elf maanden later kwam James ter wereld.
Een merkwaardige jongen die lof en onderscheidingen kreeg toen zijn artistieke vuur smeulend was, en ontgoocheld en verbitterd mokte toen hij zijn meesterwerken schilderde zoals "Oestereetster" en "De intrede van Christus in Brussel" in 1889. In 1954 schreef Alfred Barr, de eerste directeur van het Museum of Modern Art in New York, dat Ensor in 1887 wellicht de meest baanbrekende levende kunstenaar was.
Het magische jaar 1880
Op zijn dertiende zat James op het strand of in de duinen kleine "vergezichten" te schilderen op karton, paneel en soms op doek. Na een korte passage in de academie van Oostende vertrok hij voor een intense opleiding naar Brussel. Hij was toen zeventien.
De academie van Brussel werd een ontgoocheling. Ensor schreef: Voor mijn landschapsstudies had ik de open lucht opgezocht en ik vermoedde al dat het licht erg belangrijk was. Die nieuwe experimenten vielen bij de leraren niet in goede aarde. In 1880 hield Ensor zijn opleiding aan de academie voor bekeken. Vanaf dat jaar tot aan zowat de eeuwwisseling zou hij zijn beste werken presenteren. Op de foto links staat het werk "De dame in het zwart" uit 1881.
Op de academie leerde Ensor de zes jaar oudere Oostendenaar Willy Finch (1854-1930) kennen. Die bracht hem in contact met één van de beste marineschilders uit die tijd: Louis Artan de Saint-Martin (1837-1890). Wellicht ook via Willy Finch leerde Ensor Guillaume Vogels (1836-1896) kennen, die het lijkt wel een magisch getal in 1880 furore maakte in de avant-gardewereld van Brussel.
En door wie werd Vogels beïnvloed? Precies: door Louis Artan en door de impressionist Periclès Pantazis (1849-1884). Pantazis werkte in het decoratiebedrijf Peinture et Décoration van Vogels. Beiden kozen na enkele jaren voor het wankele bestaan als kunstenaars.
In 1883 wordt in Brussel Les XX ( les vingts ) opgericht. Mecenas, jurist en vooral kunstliefhebber Octave Maus was de grote bezieler van de groep die tegen het academisme en voor de vernieuwing in de kunst ging. Ensor heeft een jaar daarvoor als 22-jarige zijn bekende schilderij "Oestereetster" gemaakt
Op bezoek bij Ensor Het waren uitgerekend de academische professoren die Ensor het leven zuur hadden gemaakt, dus hij was een graag gezien lid bij Les XX. En er was nog een andere reden: zowel in Antwerpen als in Brussel werd het doek "Oestereetser" geweigerd. Ensor beschouwde het als één van zijn meesterwerken. Niemand wilde het. Zelfs in 1908 kwam het in de Luikse gemeenteraad tot een bitsige discussie over de mogelijke aankoop van het werk. Het was njet. En één van de argumenten was dat Ensor de glazen en flessen zo slecht had geschilderd (lees: het perspectief klopt niet ) dat ze van tafel konden donderen, maar zo merkte een pientere criticaster op: de fles is niet ontkurkt dus zal de vrouw niet vallen voor de verlokkingen van koning alcohol.
Pas in 1927 kocht het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen het doek aan. Voor "Bij Ensor op bezoek" hangt het nu prominent in de blauwe kamer.
In goed gezelschap
Terug naar dat illustere jaar 1880. Ensor en de 24 jaar oudere Vogels pootten hun schildersezel neer in Oostende. Ze schilderden de zee, strand, duinen, de stad... Ensor bewonderde Guillaume Vogels die sinds 1876 regelmatig aan de kust aan het werk was. Ensor had zijn "Rue sous la neige" (ondergesneeuwde straat ) uit 1878 goed bestudeerd. Twee jaar later schilderde Ensor "La rue de Flandre" (Vlaanderenstraat in Oostende).
De gelijkenissen zijn frappant: beide werken hebben dezelfde spreiding van het licht waardoor het schilderij groter oogt zodat de Vlaanderenstraat majestueus over het doek uitwaaiert. Daarnaast zijn de contouren van de woningen perfect waarneembaar. Zowel Vogels als Ensor werkten met grote vlakken schaduw en licht, zij voelden precies de tinten en de kleuren aan. Niet voor niets werd Ensor de West-Vlaamse Manet genoemd, naar de Franse impressionist.
En in 1884 schreef een criticus: Vogels en Ensor zijn op zoek naar het licht of veeleer een nieuwe manier om het licht te zien binnen de context van de kleuren. Vandaag heel gewoon, 120 jaar geleden niet.
Vogels schilderde nat-in-nat. Hij mengde kleur na kleur op het doek zelf soms met krachtige soms met soepele borstelbewegingen en hij gebruikte ook het paletmes om dikke strepen verf aan te brengen of te trekken.
Die techniek heeft Ensor zo goed als zeker van Guillaume Vogels geleerd. Ensor begreep ook snel de kracht van de grijze kleur in al zijn tinten, een specialiteit van Vogels. Op de tentoonstelling in Mu.ZEE hangt er één werk van Guillaume Vogels: "La rue Sainte-Cathérine", olie op doek uit 1890.
Ensor reisde met Vogels naar Nederland en twee maal naar Londen, waar zij in bewondering stonden voor William Turner (1775-1851), een absolute (romantische) meester van het licht.
Kenden Ensor en Vogels succes bij de verzamelaars dan geraakten zij bij Les XX vanaf 1887 geïsoleerd. Ensor verzette zich tegen het pointillisme, een vorm van neo-impressionisme waarbij het beeld wordt gevormd door onvermengde verfstippen naast elkaar te plaatsen ( te vergelijken met een pixel in de digitale fotografie ). De vermenging van de punten vindt uiteindelijk plaats op het netvlies van het oog. Het pointillisme maakte school bij enkele belangrijke leden van Les XX.
Een jaar daarvoor in 1886 had er zich nog een ernstig incident voorgedaan bij Les XX. Ter vervanging van twee leden had bezieler Maus de kandidatuur van de Britse James McNeill Whistler (1834-1903) - die in datzelfde jaar werd verkozen tot voorzitter van de Society of British Artists- voorgesteld. Vandaag behoort het werk van Whistler tot de wereldklasse.
Ensor was niet mals voor hem: "Waarom Whistler aanvaarden? Zijn schilderijen ruiken naar schimmel en muffe achterkamertjes. Hij is al beroemd genoeg. Wat voor nieuws kan hij ons nog leren."
Maar Ensor heeft nooit een goeie neus voor nieuw talent gehad. Schilders die hij destijds aanbeval, zijn nu slechts een komma of niets in de kunstgeschiedenis, en namen die hij bestreed zoals Knopff en Alfred Stevens behoren tot het collectieve kunstgeheugen.
Het einde
In 1889 is het meesterwerk van Ensor af: "De intrede van Christus in Brussel in 1889". Ensor begint aan zijn periode waarin de dood het thema is. Emile Verhaeren die een bescheiden monografie aan Ensor heeft gewijd merkte voorzichtig op dat de meester uit Oostende een beetje vermoeid is, ter plaatse blijft trappelen, wacht op een nieuwe elan.
De jaren nadien wordt James Ensor gefêteerd: koninklijk bezoek, internationale erkenning, de titel van baron e tutti quanti. En het atelier? Tja, nu en dan, eerder heel zelden dan zelden.
Op 19 november 1949 overlijdt Ensor in het Heilig-Hartziekenhuis van Oostende (foto). "Pietje de dood" zoals hij werd genoemd in de badplaats, is niet meer. De man met de zeis is langs geweest. Zijn dood is wereldnieuws
De Italiaanse schrijver Curzio Malaparte: Ik kom thuis en zet de radio aan: James Ensor is zopas overleden.( ) Een groot kunstenaar is een vader voor al wie van kunst houdt. ( ) Het aantal grote figuren in dit gekwetste en ontaarde Europa vermindert elke dag: en zie, alweer een groot mens heeft ons voorgoed verlaten. Nog enkele jaren verder en wij zullen helaas leven in een Europa dat met idioten bevolkt, overbevolkt is."
En Xavier Tricot, auteur van de oeuvrecatalogus, verzuchtte bij de opening van de boeiende en fraai gebrachte tentoonstelling "Bij Ensor op bezoek": "Als ik sterf, zit Ensor nog op mijn schouder."
En Ensor zelf? Die zou uitgeroepen hebben: "Leve de zee!", "Leve, gij Oostende!"
In Kroatië spreekt een 13-jarig meisje vloeiend Duits na een 24 uur lange coma. Haar moedertaal kent Sandra Ralic uit Knin niet meer, schrijft The Telegraph. Het meisje was onlangs op school begonnen met Duitse lessen, en daarnaast keek ze Duitse tv en las ze Duitse boeken. Volgens haar ouders sprak ze de taal echter lang niet vloeiend.
Raadsel
De artsen staan voor een raadsel. "We weten niet hoe een brein reageert op een dergelijk trauma", zegt ziekenhuisdirecteur Dujomir Marasovic. "We hebben natuurlijk wel enkele theorieën, maar kunnen momenteel niet al te veel zeggen om de privacy van de patiënte te respecteren."
Mirakel
"In vroegere tijden zou dit een mirakel genoemd worden," zegt psychiater Mijo Milas. "Wij verkiezen te denken dat er een logische verklaring moet zijn, die we gewoon nog niet hebben gevonden." (sam)
De schade die een Chinees vrachtschip toebracht aan het Great Barrier Reef bij Australië, is dan toch groter dan eerst gedacht. Door het slepen over het rif beschadigde de cargo een gebied van 3 kilometer lang en tot 250 meter breed.
Het Chinese vrachtschip, dat kolen vervoerde, was van de normale scheepvaartroutes afgeweken en gestrand op het beschermde koraalrif, het grootste ter wereld (foto boven: archieffoto). Het schip lekte ook 3 ton olie, en kon gisteren pas na tien dagen vlotgetrokken worden.
Eerst klonk het dat de schade nog meeviel, maar nu het schip weg is, kunnen onderzoekers zich een beter beeld vormen van de toegebrachte schade.
De Great Barrier Reef Marine Park Authority denkt dat het 20 jaar kan duren vooraleer de schade hersteld is. Wetenschapper David Wachenfield had het over "de grootste schade die hij ooit zag" aan het rif. Het onderwaterleven op het rif is op sommige plaatsen, waar het 230 meter lange schip over de bodem schuurde, helemaal vernield.
Schadelijke verfresten
Wetenschappers zijn ook bezorgd over de chemische samenstelling van de verf die op het schip is gebruikt en die werd afgeschraapt door het schuren. Duikers hebben immers vastgesteld dat sporen van de verf in de wijde omgeving van het rif te vinden zijn. Scheepsrompen worden beschermd met een speciale verf met stoffen die net verhinderen dat er zich geen schelpen of andere dingen op zouden vastzetten, en alle leven in de kiem smoren. De kwaliteit van het Barrier Reef, dat 2.000 km lang is en deel uitmaakt van de zeven wereldwonderen, gaat ook structureel achteruit door de vervuiling. De laatste 40 jaar ging ongeveer de helft van de begroeiing op het koraal verloren.
Tepels. Je hebt er in alle maten, kleuren en gradaties van prontheid. Die van Pamela Anderson (42) zijn, het zal niemand verbazen, van het bijzonder pronte soort en steken maar wat graag als konijnen hun neus door de draad. Maar priemende tepels in prime time, dat kan niet op de Amerikaanse televisie en dus moet Pamela voor 'Dancing with the Stars' haar toevlucht nemen tot tepelstickers.
"Mijn tepels breken er toch door" De showbazen hebben haar opgedragen de 'pasties' te dragen zodat haar tepels zich gedeisd houden. "Bij elke repetitie komen ze er mee aanzetten, maar ik hou niet van die dingen. Ze hinderen me en mijn tepels breken er toch door. In godsnaam, het zijn maar tepels", verklaarde Pam bij radiomaker Ryan Seacrest.
Janet Jackson Pamela beseft dat de drastische maatregel genomen wordt omdat de waakhond van tv-netwerk ABC als de dood is voor een vestimentair ongelukje à la Janet Jackson. "Ik moet hen de hele tijd geruststellen: 'Nee, er gaat niets uitvallen. Nee, er zal niets door mijn kleren steken'. Maar de outfits die ze me doen dragen zijn veel minder gewaagd dan die van de professionele dansers". (bang/lb)
