Er zijn nu 3 bezoekers op dit blog. Record tot nu toe: 102
ARTIST LOVER
04-03-2008
Björk provoceert China met Tibet-protestsong
Björk provoceert China met Tibet-protestsong
De IJslandse zangeres Björk heeft de reputatie regelmatig iemand tegen
de schenen te schoppen. Ditmaal was China aan de beurt. De eigenzinnige
artieste sloot een optreden in Shanghai af met het nummer 'Declare
independance' en riep vervolgens om de onafhankelijkheid van Tibet.
China voelt zich geprovoceerd.
Tibet, raise your flag Volgens
fans sloot Björk gisteravond af met de bekende tekst van haar
protestsong 'Declare Independence' en zong ze aan het einde van het
nummer de naam van de Himalaya-regio, die sinds 1951 door China 'bezet'
wordt. Op de kreet "Tibet, Tibet" liet de IJslandse de woorden "Raise
your flag" ("Hijs je vlag") volgen.
Geen reactie bij fans De
Chinese autoriteiten interpreteren de actie van de excentrieke zangeres
als een provocatie. In het verleden werden buitenlanders die zich in
China openlijk uitlieten over de onafhankelijkheid van Tibet uit het
land gezet. De in de song ingebouwde boodschap wekte bij de 3.000
toeschouwers in het Shanghai International Gymnastics Center geen
enkele reactie los. Pas vandaag werd Björks optreden op internetfora en
in weblogs bediscussieerd.
Ook in Kosovo Het
is trouwens niet de eerste keer dat Björk de onafhankelijkheid van een
land uitroept. Zo was Kosovo eerder aan de beurt. Björk werd toen
prompt geschrapt van een festivalaffiche in Servië.
De band staat bekend om de muzikale veelzijdigheid, de gelaagde
arrangementen en harmonieën en de krachtige live-optredens. Het
optreden tijdens Live Aid in 1985 werd 20 jaar later verkozen tot het beste live optreden aller tijden[4].
Queen's grote doorbraak begon in 1974 met het nummer Killer Queen en het album A Night At The Opera een jaar later. Queen heeft in totaal vijftien studio-albums, zeven live-albums, twee EPs,
tien dvds, meerdere verzamelalbums en tientallen singles uitgebracht.
Daarnaast hebben alle bandleden solo-projecten ondernomen. Naar
schatting heeft de band wereldwijd meer dan 300 miljoen albums verkocht[5], waardoor ze bij de meest succesvolle bands ter wereld behoort.
Na Mercury's overlijden in 1991
heeft Deacon zich, op een enkel optreden na, teruggetrokken uit het
publieke leven. May en Taylor bleven wel samen werken, en doen dit
sinds 2005 met Paul Rodgers onder de naam Queen + Paul Rodgers.
De jaren '60
In 1968 besloten Brian May en Tim Staffell, beiden student op het Imperial College in Londen, een groep te vormen. Brian hing een advertentie op het collegeprikbord voor een type "Ginger Baker/Mitch Mitchell"-drummer.
Een tandheelkundig student, Roger Taylor genaamd, deed auditie en kreeg
de plaats achter de drums. Ze noemden de groep Smile. In 1969 tekenden ze een contract bij platenmaatschappij
Mercury Records. Hier deden ze hun eerste ervaring op in een
opnamestudio (Trident Studios). Tim Staffell was student aan het Ealing
College of Art waar ook Farrokh Bulsara
zijn studie volgde. Tim en Farrokh waren bevriend met elkaar. Tim
introduceerde Farrokh bij de band, waarop Farrokh al snel een fan van
de band werd.
De jaren '70
In 1970 besloot Smile er de brui aan te geven want er scheen niets te gebeuren voor de band. Tim vertrok en sloot zich aan bij een band Humpy Bong genaamd. Farrokh Bulsara vertrok bij zijn band Wreckage
en sloot zich aan bij Brian en Roger en het begin was daar. Via
audities werd ene Mike Grose de eerste basgitarist van Queen die een
maand bleef. Farrokh Bulsara veranderde zijn naam in Freddie Mercury en stelde voor de naam van de band te veranderen in Queen, mede omdat dit mooi paste bij de nummers White Queen en The March of the Black Queen waar May resp. Mercury mee bezig waren[6]. John Deacon
werd gevraagd om auditie te doen als bassist na vier tijdelijke
bassisten. In februari 1971 kwam Deacon als vierde bandlid bij Queen en
in deze bezetting bleef Queen bestaan tot aan de dood van Mercury in 1991. De band repeteerde onvermoeibaar en had verschillende kleine optredens in Imperial College, waar ze repeteerden voor goede vrienden.
Toen werd Queen aangeboden om een nieuwe opnamestudio te testen, genaamd De Lane Lea.
Hiervoor in ruil mocht de band gratis demotapes maken. Ze hadden een
opname-, uitgave- en managerscontract getekend in 1972 bij Trident en
gedurende dat jaar kregen ze 60 pond per week betaald. Queen kreeg de
zogenaamde down time van Trident Studios, waar ze begonnen te werken aan hun eerste album.
In 1973 werd door Trident en EMI een opnamecontract getekend voor Queen en in juli van dat jaar werd het eerste album "Queen" uitgebracht. De band kreeg een aanbod om in het voorprogramma van Mott The Hoople te spelen. Dat begon in november 1973 en veel mensen zeiden dat Queen tijdens die toer meer was dan alleen maar een supporting act.
De eerste hit voor Queen werd het nummer Killer Queen dat in 1974 werd uitgebracht. Hun grootste hit was het lied Bohemian Rhapsody, dat voor het eerst werd uitgebracht in 1975. Het nummer werd gepromoot met een van de eerste succesvolle videoclips, dit omdat zij de uitnodiging van het Britse muziekprogramma Top of the Pops
niet konden aanvaarden in verband met een tournee. Het nummer staat al
jaren nagenoeg onafgebroken bovenaan de prominente 'aller tijden
lijsten' in Nederland en België, zoals die van Radio 2 en Radio Donna.
Tijdens de jaren '70 hanteerde Queen een strikte geen-synthesizer-regel, zoals ook duidelijk wordt uit de opmerking No Synthesizers were used on this Album op de hoes van hun vroege lp's. Het eerste album waar wel een synthesizer op werd gebruikt was The Game.
Veel teksten die Queen in de jaren '70 op muziek zet, bevatten
verwijzingen naar geloof, religie en moraal en de afwijzing dan wel
ontkenning hiervan. Onder meer op het album "A Night At The Opera" zijn hier voorbeelden van te vinden, waaronder de reeds genoemde Bohemian Rhapsody en het nummer The Prophet Song.
De jaren '80
In 1980 werd de band gevraagd de filmmuziek te schrijven voor de film Flash Gordon. Dit resulteerde in het album Flash Gordon. De film was niet erg succesvol, maar de titelsong werd wel een hit die de 18de plaats in de Nederlandse Top 40 haalde.
Ze verloren veel fans met het album Hot Space, dat meer funk en dancemuziek bevatte dan glam of hardrock van de eerdere albums. Niettemin werd het lied Under Pressure, dat samen met David Bowie
werd geschreven, een grote hit. Queen tourde veel en was een van de
eerste bands die in een stadion optraden, zoals bijvoorbeeld in het LondonseWembley Stadium.
In 1984 werd het album The Works uitgebracht. Dit album bracht Queen weer in de schijnwerpers. Het succesvolle Radio Ga Ga haalde de nummer 1-positie in de hitlijsten. De opvolgende nummer één-hitsingle I Want To Break Free werd vergezeld van een bijzonder opvallende videoclip, waarin alle bandleden als vrouw verkleed te zien zijn.
Na geruchten dat de band uit elkaar zou gaan kregen de vier heren nieuwe energie nadat zij de show stalen op het Live Aid-concert in 1985. Na dit grote evenement begon het werk weer met een nieuw album (A kind of magic) en weer een Europese tournee (The Magic Tour). Het album A Kind Of Magic kreeg veel aandacht doordat het oorspronkelijk geschreven was voor de film "Highlander" met Christofer Lambert en Sean Connery. Tijdens de Magic-tour trad Queen als eerste westerse groep op in een stadion in het Oostblok, in Boedapest. De tour begon in Stockholm en eindigde in het Knebworth-park
in augustus 1986. Queen zou eigenlijk nog één extra concert geven in
Wembley Stadium, maar dit was helaas niet mogelijk, daardoor werd er
dus uitgeweken naar Knebworth-park. Van de Magic Tour zijn twee
live-albums, Live Magic en Live at Wembley '86, alsmede een live-dvd (Queen Live At Wembley Stadium) uitgebracht.
In 1987
ging de band het wat rustiger aan doen en er gingen veel geruchten rond
over de gezondheid van zanger Mercury. De heren gingen ieder hun eigen
weg gedurende de jaren 1987 en 1988. Mercury scoorde een hit in 1987
met The Great Pretender. Daarna werkte hij in 1988 met de Spaanse operazangeres Montserrat Caballé aan zijn laatste solo-album Barcelona. Roger Taylor richtte een nieuwe band, The Cross, op. In 1989 dook Queen de studio in om te werken aan hun volgende album (The Miracle). De clips "I want it all" en "Scandal"
waren ook een van de weinige clips die een live-achtig optreden gaven.
Daarna werden er meer rustige clips gemaakt. Vanaf dit album heeft
Queen niet meer live opgetreden met Freddie Mercury.
De jaren '90
In 1991 werd Innuendo
gelanceerd, het laatste album dat werd uitgebracht toen Mercury nog
leefde. Dit album verkocht beter dan de voorgangers. Toen er videoclips
verschenen van dit album, werden de geruchten over zijn gezondheid
steeds heviger. In veel videoclips werd namelijk geen nieuw
videomateriaal van de band gebruikt, maar animaties ("Innuendo") of oud
materiaal ("The show must go on"). En in de enige videoclip van het
album waarin Mercury werkelijk verscheen ("These are the days of our
lives"), zag hij er zeer vermagerd en ziek uit.
In een officieel persbericht dat op 23 november van dat jaar werd uitgebracht, verklaarde de zanger dat hij leed aan aids. Nog geen 24 uur later, op 24 november1991 rond 19.00 uur, overleed Mercury aan een longontsteking ten gevolge van aids.
Op de crematie speelde Brian May nog het door hem geschreven nummer "Dear Friends", dat op het album Sheer Heart Attack staat.
Na het concert werd er gewerkt aan hun allerlaatste album, dat
tijdens de laatste levensmaanden van Mercury nog werd opgenomen en
voltooid. Het werd in 1995 uitgebracht. Made in Heaven was een ode aan Mercury en bevat "A Winter's Tale" (het laatste lied dat Mercury nog heeft geschreven), Mother Love (het laatste wat Mercury nog ingezongen heeft vlak voor zijn dood) en vele andere hits.
John Deacon, de bassist, heeft zich na het optreden van Queen en
Elton John bij de première van een balletvoorstelling in 1997 uit het
openbare leven teruggetrokken en heeft sindsdien nog maar sporadisch
contact met Brian May, Roger Taylor en manager Jim Beach.
2000 en verder
Brian May en Roger Taylor
gaven sinds het begin van het nieuwe millennium steeds vaker acte de
présence als Queen op verschillende festiviteiten. Zo gaven ze op Koninginnedag (Queensday) in 2002 in Amsterdam een 45 minuten durend concert met Patti Russo (van Meat Loaf) als gastzangeres en tevens Trijntje Oosterhuis die twee nummers zong. Eric Singer (drummer van KISS)
was gastdrummer en er was ook een extra gitarist aanwezig. Er gingen
toen vele geruchten over een reünie die onder andere nieuwe nummers en
een nieuwe tour zouden betekenen. George Michael en Robbie Williams
zijn hierbij genoemd als nieuwe zangers. De leden van Queen voelden
echter niet veel voor een nieuwe tour, omdat een nieuwe zanger toch
altijd een minder goede imitatie van Freddie Mercury zou zijn. Wel
gingen de heren weer steeds meer de publiciteit opzoeken met
re-recordings van oude hits zoals met Five met "We Will Rock You" in 2000 en met Robbie Williams met "We Are The Champions" in 2001.
Brian May en Roger Taylor hebben samen met Robert de Niro een musical geproduceerd, We will rock you, die in het Dominion Theatre in Londen in première ging en die nu ook in Australië, Spanje, Rusland, Duitsland en de Verenigde Staten
wordt opgevoerd. Deze succesvolle musical brak op 17 augustus 2005
zelfs het record van langstlopende musical in het Dominion Theatre, wat
voorheen op naam stond van Grease. De musical werd geschreven door de Britse komiek/schrijver Ben Elton en draait om het behoud van de muziek. Er werken een 50-tal acteurs en een grote band aan mee.
Ter gelegenheid van het in 2003 gehouden 46664 Concert, mede georganiseerd door Nelson Mandela, schreven Brian May en Roger Taylor nieuwe Queen-nummers: The Call, Invincible Hope, Say It's Not True en Amandla (met David A. Stewart en Anastacia).
Queen + Paul Rodgers
In september 2004 trad Brian May op in Wembley op het Stratpack-concert, een concert om de 50ste verjaardag van de Fender Stratocaster-gitaar te vieren. Een van de hoogtepunten van dit concert was het nummer All Right Now waar Brian Free- en Bad Company-zanger Paul Rodgers bijstond op zijn eigen Red Special.
May stuurde een opname van het optreden naar z'n vriend Roger Taylor
die ook zeer onder de indruk was van de chemie tussen May en Rodgers.
In november was er de Music Hall of Fame, waarbij Queen tot beste band
uit de zeventiger jaren was verkozen. Het toeval wilde dat niet zowel
Queen als Rodgers daar die avond een optreden zou gaan verzorgen. Vlak
ervoor had May Rodgers aan de lijn en vroeg hem of hij wilde zingen bij
het optreden van Queen. Rodgers was enthousiast en wilde het doen op
voorwaarde dat zij hem zouden ondersteunen bij zijn optreden. Na We Will Rock You, We Are The Champions en All Right Now werden al bijna direct de eerste plannen besproken voor een eenmalig concert.
In december 2004 maakt Roger Taylor bekend dat er in het voorjaar van 2005 een "Queen + Paul Rodgers" toernee door Europa zou komen, onder de naam Return of the Champions. De toernee begon als finale-act op het tweede 46664 Concert. Deze keer dus met Paul Rodgers als de nieuwe frontman. De tour deed ook Nederland en België aan; er werd opgetreden in Rotterdamse Ahoy, het Gelredome en het Sportpaleis
in Antwerpen.Van de Europese tournee verscheen op 12 september een
live-cd van het op 9 mei in Sheffield gegeven concert. Op 30 oktober
werd hier tevens een dvd van uitgebracht, welke direct op 2 in de
dvd-verkoop top 30 binnenkwam. Zowel de cd als de dvd dragen de titel Return of the Champions.
Na de Europese toernee werd de rest van de wereld aangedaan. Voor
het eerst in 20 jaar gaf Queen weer concerten in Japan en voor het
eerst sinds 1982 stond de band met ruim 20 concerten weer in de
Verenigde Staten op het podium.
Na een jaar van geruchten werd tegen het einde van 2007 duidelijk dat
May, Taylor en Rodgers werken aan het eerste nieuwe Queen-album in 12
jaar zouden gaan leiden. Het album staat gepland voor medio 2008 met
een aansluitende Europese tour in de herfst van datzelfde jaar. Op 30
november 2007 bracht de band, het een aantal jaren eerder door Roger
Taylor geschreven Say It's Not True, als single uit ter gelegenheid van de Wereld Aidsdag
op 1 december als (gratis) download en op 31 december als CD-single..
Het nummer is de eerste nieuwe studiotrack die als single werd
uitgebracht sinds No-One But You (Only The Good Die Young).
De Amerikaanse acteur Jack Nicholson speelt de hoofdrol in een spotje
voor de Amerikaanse presidentskandidaat Hillary Clinton. In het
filmpje, dat zaterdag op internet werd geplaatst, komen fragmenten voor
uit beroemde films waarin de drievoudig Oscarwinnaar optrad.
Dat
meldt de Amerikaanse internetkrant The Huffington Post. "Who do you
trust?!'' roept The Joker uit de film Batman het publiek toe. "Things
could be a whole lot better'', verzucht Jack Torrance uit The Shining.
"There is nothing sexier than a woman that you have to salute in the
morning'', knipoogt Colonel Jessup uit A Few Good Man.
Aan het
slot van het filmpje komt de 70-jarige acteur ongeschminkt in beeld, om
te beklemtonen dat hij achter de boodschap van zijn karakters staat.
Om Roadhouse Blues te bekijken druk op onderstaande foto
De blinde Canadese zanger en gitarist Jeff Healy, die jazz, blues en
rock speelde, is zondag overleden aan kanker. Dat heeft zijn agent
gezegd in een mededeling. Healy, die speelde met zijn gitaar plat op
zijn schoot, werd 41.
Hij
overleed in een ziekenhuis in Toronto aan netvlieskanker, een zeldzame
kankervorm waar hij al sinds zijn geboorte aan leed en waardoor hij
blind werd. In de Verenigde Staten ging het album "See the light"
(1988) van The Jeff Healy Band meer dan een miljoen keer over de
toonbanken. Op het album stond onder meer het nummer "Angle Eyes".
Jeff
Healy heeft samen gespeeld met B.B. King, Stevie Ray Vaughan, George
Harrison, Mark Knopfler en Jimmy Rogers. Hij stond op alle grote
Europese popfestivals. Zijn laatste album, "Mess of Blues", een blues-
en rockplaat, komt in maart in Amerika uit en in april in Europa..
Ishtar en Sandrine hebben de tweede halve finale van Eurosong gewonnen.
De kijker gaf een dolgelukkig Ishtar goud, Sandrine kreeg zilver. De
verkouden Geena Lisa werd laatste, en ook voor Tabitha Cycon is het
Eurosong-avontuur afgelopen. Brahim kreeg van de jury nog een wildcard
voor de finale volgende week, waarin verder nog Paranoiacs en Nelson
zitten.
Straffe halve finale In de tweede
halve finale zaten straffere kandidaten dan in de eerste, waardoor de
jury en de kijkers het bijzonder moeilijk kregen een favoriet aan te
duiden. Deze aflevering bevatte alleszins de beste stemmen, maar die
hebben natuurlijk niet automatisch ook de beste nummers of de beste
acts. In de rest van Europa lijken ze zich van dat probleem alleszins
niet veel van aan te trekken, en hebben ze al een paar 'foertnummers'
gekozen in plaats van 'serieuze' inzendingen. Zo stuurt Ierland een
kalkoen, Letland stuurt piraten, en Finland stuurt een metalgroep met
een (niet al te denderend) nummer in het Fins.
Geena Lisa Geena
Lisa mocht als eerste dingen naar de stemmen van de kijker. Ze had haar
zwarte uniformpje ingeruild voor een rood exemplaar met een enorme
split vooraan, maar verder zat er niets nieuw in haar act. De vier
'kloontjes' waren weer van de partij, de 'draailier' ook... De zang was
echter veel minder toonvast dan in de voorrondes, maar dat lag aan de
verkoudheid van Geena.
Marcel Vanthilt had deze keer wél naar
het nummer geluisterd. Hij vond het beter dan de vorige keer en begon
het zelfs al mee te neuzelen. Hij vond het echter ook "wat veel
huisvlijt uit Vlaanderen, goed als eindwerk op een lokale
muziekacademie maar meer ook niet." Katrina herhaalde nog eens dat het
nummer typisch Eurosong is, en liet het aan de kijkers over om daar al
dan niet voor te kiezen. Het werd 'niet', want 'Wheel of Time' haalde
vandaag het minste stemmen. Kris Wauters vond de act één van de beste
uit Eurosong, maar vroeg zich ook af of het nummer zou opvallen tussen
de andere inzendingen op het Songfestival. Hij plaatste meteen ook een
kanttekening bij zijn opmerking."Ierland stuurt immers een kalkoen",
zei hij, waarna Vanthilt aanpikte met "dan kunnen wij een kip sturen!",
verwijzend naar Geena Lisa. Ja, er werd wat afgelachen in die studio.
Tabitha Cycon Tabitha
Cycon had haar blauwe pyjama deze keer gelukkig thuisgelaten, en had
hem ingeruild voor een stijlvolle zwarte creatie van Nicky Vankets -
'Vanklets' volgens Bart 'Jos Bosmans' Peeters. Haar kleinschalige
'Shiny Happy People'-act van vorige keer was helemaal omgetoverd tot
iets grootser en blitser, maar het opgewekte gevoel was gebleven. Twee
danseressen met zwarte leggings - heeft iemand een idee waarom die
dingen terug in de mode zijn? - zwierden wat met hun kont naast de
zangeres, terwijl drie achtergrondzangers in witte pakken achter haar
stonden mee te klappen. Zij werkten zich nog wat meer op de voorgrond
met een nieuwe gimmick, een amusant beatboxstukje op het einde van het
nummer. Verder zette Tabitha een serieuze 'kwek' open, misschien een
iets té grote, maar zingen kan ze natuurlijk wel. Het is natuurlijk
niet omdat je het kan, dat je het ook zo sterk moet laten horen. Iets
minder vocaal geweld had wellicht wat meer dynamiek in het nummer
gestopt.
De jury was bijzonder positief voor Tabitha. Katrina
was heel blij dat het advies van de jury over de act en de titel - het
nummer heet nu 'It's a beautiful day' - werd opgevolgd. Ze noemde
Tabitha "één van de beste stemmen" maar waarschuwde voor overdaad in
verband met de dansers. "Misschien sta je nu wel een beetje in de
schaduw van de dansers en de achtergrondzangers," dacht ze. Kris
Wauters: "De act sluit nu veel beter aan bij de song. Het een happy
song en de act straalt nu die sfeer uit." Marcel Vantilt zag wat meer
erotiek, en was daar natuurlijk heel blij mee. De danseressen hadden
van de oude bok ook wel iets schaarser gekleed mogen zijn, maar in de
studio zag hij de close-ups van de achterwerken in de leggings
misschien niet. Het nummer kon hem wel niet helemaal overtuigen. "Heel
goed geprobeerd, maar net geen sigaar," besloot hij.
Sandrine 'Soulpraline'
Sandrine - dixit Bart Peeters - had haar paarse jurk van in de
voorrondes omgeruild voor een goudgeel exemplaar, "omdat ik vind dat je
de mensen altijd iets extra moet geven." Ook haar kapsel was omgetoverd
tot een enorme krullenbol. Haar in het wit gestoken dansers - wit is
duidelijk de kleur van deze halve finale - hadden met een
matrozenhoedje iets meer 'Village People'-gehalte dan de vorige keer,
maar je moet natuurlijk al straffe toeren uithalen om op het podium op
te vallen naast Sandrine. Met haar uitstraling heeft ze eigenlijk ook
geen dansers rond haar nodig, en wat ons betreft mocht ze die
huppelende matroosjes dan ook gewoon thuislaten. Enfin, het hoort er
blijkbaar bij. 'I feel the same way' werd geweldig gezongen, maar van
het nummer zelf blijft eigenlijk bitter weinig hangen.
Ook
Sandrine mocht op veel lof rekenen bij de jury. "Je hebt veel 'star
quality' en je bent het middelpunt van heel die act," zag Kris Wauters.
Hij was "zeer benieuwd hoe je de act gaat aanpassen als de backing
vocals live moeten". "Dit nummer kunnen we nu al sturen," vond hij, en
hij wou het dan ook zeker terugzien in de finale. Hij begon dan opnieuw
over die kalkoen, waarna Marcel Vanthilt hem weer onderbrak en uitriep:
"Laten we een chocotoff sturen!". Katrina keek na die opmerking een
beetje verontwaardigd, maar dat sloeg meteen om toen ze haar met
superlatieven beladen commentaar mocht geven. Ze zag bij Sandrine
namelijk de beste choreografie die ze ooit had gezien. "Fantastisch,
geweldig en kippenvel," luidde het. Marcel Vanthilt had niet echt op de
dansers gelet, maar vond hun Jean-Paul Gaulthier-look wel geslaagd.
"Heel mooie pasjes," had hij gezien. Hij vroeg zich wel af "of het
nummer sterk genoeg is om internationaal potten te breken. Maar die
vraag is niet déze week aan de orde, maar wel volgende week. Tot
volgende week!", orakelde hij.
Ishtar Bij
Ishtar was helemaal niets veranderd aan de act, en dat was ook helemaal
niet nodig. Muzikanten met een instrument en een klassiek geschoolde
zangeres, meer moet dat niet zijn. De huppelende gitarist blijft
trouwens geweldig amusant om naar te kijken, de man begon er ocharme
helemaal van te zweten. Je bent blijkbaar wel ofwel sterk voor, ofwel
sterk tegen dit nummer in de fictieve taal. Het laat alleszins niemand
koud, en dat kunnen we niet van alle deelnemende nummers zeggen.
Ishtar
heeft volgens zangeres Soetkin trouwens kritiek gekregen uit de
klassieke hoek, waar sommige mensen het blijkbaar belachelijk vinden
dat 'serieuze' muzikanten meedoen aan zoiets commercieel als Eurosong.
Erg toch, dat die hokjesgeest aan volwassen mensen terug kinderachtige
manieren geeft. Je eigen (!) muziek spelen voor een groot publiek is
dan slecht, maar andermans muziek spelen voor een select gezelschap is
dan goed? En laat de subsidies maar komen? Alleszins, Ishtar heeft een
origineel en tof nummer waarmee ons land het Songfestival kan winnen,
en van ons mogen ze dat zeker proberen.
Kris Wauters werd nog
steeds blij van het nummer. "Buiten de taal is er niks fake aan wat
jullie doen, en dat voel je heel goed." Marcel Vanthilt zei dat zijn
bakker, zijn beenhouwer en zijn moeder 'O julisi na jalini' goed
vonden. "De enigen die het niet goed vinden zijn Sandra Kim en Lilliane
Saint-Pierre, maar die hebben nooit smaak gehad," vond Vanthilt, die
voor de rest zelf ook helemaal voor was. Hij besloot met "het zou
gewoon een schande zijn als jullie niet in de finale zitten," en zo is
dat. Ook Katrina werd vrolijk van het nummer. "Als het goed genoeg is
voor de beenhouwer van Marcel, dan is het goed voor mij", luidde het.
Brahim Brahim,
die volgens Bart Peeters "zwoeler is dan Betty als ze zat is", vloog er
meteen in met 'What I like about you'. Een beetje nasaal gezongen, een
beetje falsetstem, het kwam er allemaal supernaturel uit bij Brahim, en
hij werd daarbij prima ondersteund door twee achtergrondzangeressen en
een -zanger. De break in het nummer kon ons minder bekoren, en voor de
rest kabbelt het ook wel wat voort. Brahim heeft een hele goeie stem,
maar niet het beste nummer.
Katrina vond 'What I like about you'
nog beter dan vorige keer. "Jij bent zo ongelooflijk zelfzeker, je
staat daar van 'laat alles maar aan mij over'". Ook de choreografie
vond ze super, en heel professioneel gedaan. Marcel Vanthilt was het
daarmee eens, maar kon het refrein niet echt onthouden. "Eerder de
nummer twee," was zijn verdict. Kris Wauters zag ook dat het goed was:
"Zoveel stijl, zoveel klasse, zoveel uitstraling op het podium, niets
op aan te merken." Hij gaf ook nog een compliment voor de "schitterende
backings van topniveau", en kon dan eindelijk zijn grapje vertellen:
"Ik heb vernomen dat Ierland een kalkoen stuurt, en als we zo
doordenken moeten we eigenlijk Samson sturen," was dat. "Maar toch
liever Brahim", besloot hij.
Sister Sledge is een Amerikaanse muziekgroep uit Philadelphia, opgericht in 1972.
Sister Slegde bestaat uit vier zusters, Joni, Kathy, Debbie en Kim
Sledge, die allen in de groep zingen. De groep is voornamelijk bekend
van discohits als "We Are Family", "He's the Greatest Dancer" en "Lost In Music".
In 1979
scoort de groep grote hits met "He's The Greatest Dancer", "We Are
Family" en "Lost In Music". De nummers zijn afkomstig van het album We Are Family, geproduceerd door Nile Rodgers en Bernard Edwards van Chic. Het succesvolle album wordt in 1980 opgevolgd door het eveneens door Edwards en Rodgers geproduceerde Love Somebody Today, waarop onder andere het de kleine hit "Got To Love Somebody" staat.
Hierna veranderde de groep van producer en werd Narada Michael Walden aangenomen voor de productie van All American Girls, waarvan de titelnummer een grote hit werd in 1981. In latere jaren nam de populariteit van de groep achter. De laatste originele hit was "Frankie" uit 1985. Wel wisten ze nog succes te bereiken met remixen en opnieuw uitgebrachte nummers: een remix van "Lost In Music" werd bijvoorbeeld een grote hit in 1984.
Sister Sledge heeft in de loop der jaren veel prijzen en onderscheidingen gekregen in zijn bestaan, waaronder Grammy Awards. Kathy bracht in 1992 een soloalbum uit, Heart. En in 1995 de single Another Star een cover van Stevie Wonder.
In 1997 kwam de groep weer bij elkaar om het album African Eyes op te nemen. Debbie Sledge is getrouwd met een Nederlander.
Meat Loaf is geen gewone zanger, hij voert theatrale acts op. In een interview in de Volkskrant
in 2003 zei hij: "De meeste rockbands denken dat het voldoende is
gewoon hun liedjes te spelen. Ik niet. Mensen moeten meegesleept worden
in een drama. Ieder hoekje van het podium moet worden benut. [...] Een
beetje op en neer springen is niet genoeg. Je moet alles uit de kast
halen en je inleven in een rol, elke dag weer."
In 1992 speelde Meat Loaf de rol van Hoover in Leap of Faith, met Steve Martin
in de hoofdrol. Meat Loaf speelt de muzikaal leider van een
rondtrekkende kerk. Leuk detail: Wanneer hij de radio in zijn truck
aanzet komt "Paradise By The Dashboard Light" uit de speakers. In 1997
speelde hij de rol van buschauffeur Dennis in Spice World. In 2006
brengt hij een album uit, het derde deel van "Bat Out of Hell", genaamd
"The Monster Is Loose". In 2006 speelde hij in de rockfilm Tenacious D: The Pick of Destiny de vader van JB (Jack Black). Op 27 juni 2007 gaf Meat Loaf een concert in een uitverkochte Heineken Music Hall.
Dit concert maakte deel uit van de 'Seize the Night Tour'. Op 20
november 2007 zou de zanger naar Nederland komen voor een concert in Ahoy in Rotterdam, dit als onderdeel van zijn nieuwe 'Three Bats Tour'. Deze tour werd echter afgelast in verband met een cyste op zijn stembanden.
Kylie wordt op 28 mei 1968 geboren in het Bethlehem Hospital in
Melbourne als oudste dochter van een Australische vader en een moeder
uit Wales (uit het plaatsje Maesteg). In 1970 wordt Kylie's broer Brendan Minogue geboren en Dannielle Jane Minogue (Artiestennaam: Dannii Minogue) volgt op 20 oktober1971 als jongste dochter.
Kylie groeit op in Melbourne's buitenwijk Surrey Hills in een
eenvoudig huisje waar Ron Minogue kostwinnaar is als accountant. Carol
is huismoeder, en had voor de geboorte van Kylie een carrière als
balletdanseres.
In Kylie's kinderjaren ontstaat een duidelijke voorkeur voor muziek van The Beatles, The Rolling Stones en ABBA. Kylie is op 10-jarige leeftijd sterk onder de indruk van het optreden van Olivia Newton-John in de film Grease en doet haar samen met haar zus Daniëlle geregeld na in huisoptredentjes.
Carrière
Kylies carrière wordt gekenmerkt door haar opkomst als kindsterretje in een soapserie. In grote lijnen is het begin van haar carrière te vergelijken met die van hedendaagse artiesten als Britney Spears, Christina Aguilera, Justin Timberlake en Ricky Martin. Met meer dan 60 miljoen verkochte albums is Kylie Minogue de meest succesvolle artiest van Australië.
Neighbours
Kylie krijgt in 1979 haar eerste televisierol in de televisieserie The Sullivans. Haar moeder heeft haar twee dochters, Danniëlle en Kylie, naar de auditie gebracht en Kylie wordt geselecteerd om de rol van Karla te spelen. Haar carrière start echt in februari1986 als ze auditie doet voor de Australische televisieserie Neighbours. Dit resulteert in een contract van 12 weken om Charlene Mitchell te spelen, een jongensachtige monteur. In diezelfde serie maakt Jason Donovan zijn opwachting als Scott Robinson. 23,8 miljoen kijkers uit voornamelijk Groot-Brittannië en Australië zien Scott en Charlene uiteindelijk trouwen.
Stock, Aitken & Waterman / PWL
Tijdens een liefdadigheidsbal in Melbourne met andere
Neighbours-acteurs, zingt Minogue een nummer van Little Eva: "The
Loco-Motion". Ze krijgt vervolgens een platencontract aangeboden en het
nummer wordt op single uitgebracht (onder de titel 'Locomotion'). Ze
staat er zeven weken mee op nummer 1 in Australië en het wordt de best
verkochte single van het jaar. Dit succes ontgaat producerstrio Stock, Aitken & Waterman
(SAW) niet en zij nodigen Kylie uit om naar Londen te komen om een lied
op te nemen. Het verhaal wil dat de producers vergeten waren dat Kylie
zou komen en dat zij het nummer I Should Be So Lucky in veertig
minuten schreven terwijl Minogue op de gang zat te wachten. Het nummer
betekent de internationale doorbraak van Kylie begin 1988. Het album Kylie
en een aantal hits volgen (waaronder een opnieuw opgenomen versie van
The Loco-Motion). Aan het eind van het jaar brengt ze het nummer Especially for you uit, een duet met Neighbours-collega Jason Donovan. In 1989 verschijnt het tweede album Enjoy Yourself met onder meer de hit Hand on your Heart. Kylie gaat dan ook voor het eerst op tournee door Engeland en Australië. Rond 1990 krijgt Kylie een relatie met INXS-zanger Michael Hutchence en wil ze af van haar zoetsappige imago. Ze eist dat Stock, Aitken en Waterman het nieuwe nummer Better The Devil You Know
opnieuw mixen, dit keer met een wat gedurfder en volwassener sound. De
videoclip die ze bij het nummer maakt, laat ze pas zien aan het
producerstrio als die klaar is. In de video is Kylie voor het eerst als
'sexy en uitdagende vamp' te zien, iets wat Stock, Aitken en Waterman
niet voor ogen hadden met de voormalige soapster. In haar
daaropvolgende clips voor Step Back in Time, What Do I Have to Do en Shocked zet Kylie die trend voort. Op het album waar deze hits vanaf komen - Rhythm of Love - werkt Kylie voor het eerst samen met andere songschrijvers en producers, onder wie Stephen Bray, bekend van zijn werk voor Madonna.
Hoewel Kylies contract voor drie albums met SAW hiermee ten einde komt,
halen de drie heren Kylie over nog een vierde album te maken. Kylie
stemt toe en maakt Let's Get To It, haar laatste album met SAW
dat in 1991 verschijnt. Echte hits komen hier echter niet vanaf en na
het uitbrengen van een Greatest Hits-album in 1992 breekt Kylie
definitief met Stock, Aitken & Waterman.
Alhoewel Kylie aanvankelijk door haar moeder werd afgeraden om een
carrière in de showbiz op te bouwen, werd Carol (Kylies moeder) Kylies
trouwste adviseur op het gebied van kleding sinds haar eerste hit in 1988.
DeConstruction
Na het vertrek bij SAW tekent Kylie een lucratief contract bij het hippe dancelabel DeConstruction. In 1994 komt ze terug met de single Confide in Me.
Het wordt een groot succes: de single komt in een tiental landen op de
eerste positie terecht en in een groot aantal landen in de top 10.
Vreemd genoeg komt ze in Nederland niet hoger dan een 38e positie in de
Top 40. Na deze single verschijnt het album Kylie Minogue, waarop ze onder meer samenwerkt met de Pet Shop Boys en M People. Wereldwijd gaan ongeveer 2,5 miljoen exemplaren over de toonbank, beduidend minder dan haar eerdere albums. In Nederland komt het album niet in de hitlijsten.
In 1995 bestormt Kylie samen met Nick Cave, de "Australian Prince of Darkness", de hitlijsten met het duet Where the Wild Roses Grow. Dit nummer wordt een grote hit wereldwijd en komt in Nederland in de top 10 terecht.
In 1997 verschijnt Kylies meest persoonlijke album tot dan toe: Impossible Princess. De release wordt steeds uitgesteld door tegenslagen en krijgt door het overlijden van Lady Di zelfs een andere naam in Europa: Kylie Minogue 1997.
Het album wordt in Europa geen succes, maar doet in Australië goede
zaken: het wordt zelfs haar bestverkopende plaat sinds 1988 en bekroond
met dubbel platina. De pers was over het algemeen lovend over dit album
en de gedurfde weg die Minogue was ingeslagen. De sfeer en sound hebben
iets weg van (het later verschenen album) Ray of Light van Madonna. Veel fans van Kylie zien Impossible Princess als haar beste werk tot nu toe.
Door de tegenvallende verkoopresultaten van Impossible Princess besluiten Kylie en DeConstruction ieder hun eigen weg te gaan. Kylie zingt in 1999 een duet met de Pet Shop Boys op hun album Nightlife, getiteld In Denial. Hetzelfde jaar tekent ze een contract bij platenlabel Parlophone.
Parlophone
Kylie besluit haar experimentele periode achter zich te laten en
terug te keren naar de commerciële popmuziek. Na haar contract met
Parlophone verschijnt in 2000 de eerste single Spinning Around.
Dit nummer belandt meteen op de eerste plaats van de Britse en
Australische charts en wordt ook in Nederland een hit. In
Groot-Brittannië is Kylie nu de tweede artiest (naast Madonna)
die nummer 1-hits heeft gescoord in de 80's, 90's en 00's. De videoclip
waarin Kylie te zien is in een gouden hotpants, wordt veelvuldig
gedraaid op muziekzenders. Op het album Light Years dat hierop
volgt, staan voornamelijk vrolijke en ongecompliceerde popdeuntjes, met
een knipoog naar de seventies. Robbie Williams en zijn toenmalige vaste
songschrijver Guy Chambers schrijven drie nummers voor het album,
waaronder Kids, een duet met Robbie dat ook een grote hit wordt. Williams en Chambers schrijven ook Your Disco Need You, wat uitgroeit tot een favoriet in de gayscene (waar Kylie haar grootste groep en meest trouwe aanhangers heeft). In 2000 gaat ze op tournee door Australië en Europa met de On A Night Like This Tour.
De show is te omschrijven als camp met een hoofdletter C! Kylie zingt
vooral nummers van haar laatste album, maar schroomt ook niet om terug
te grijpen naar de SAW-hits uit de beginperiode. Ook test ze tijdens
deze show voor het eerst het nieuwe nummer Can't Get You Out of My Head
uit op het publiek. In september 2001 verschijnt het nummer op single.
Mede dankzij de zeer stijlvolle videoclip, wordt dit de grootste hit
uit Kylies carrière. In meer dan veertig landen (inclusief Nederland)
komt het nummer op de hoogste positie in de hitlijsten. Zelfs in de Verenigde Staten,
waar Kylie tot dan toe weinig succes heeft, loopt men warm voor het
nummer, het bereikt de zevende positie in de Billboard-charts. Het
bijbehorende album Fever doet het wereldwijd enorm goed, met hits als Love At First Sight en In Your Eyes. In 2002 gaat Kylie opnieuw op tournee, met de Fever Tour.
In Nederland staat ze ermee in een uitverkocht Ahoy'. Door het succes
van haar albums en singles worden haar shows grootser en imposanter.
Critici zeggen dat vanaf toen het spontane element uit haar shows is
verdwenen, maar de zalen zijn voller dan ooit. Carol Minogue (Kylies
moeder), die altijd als kledingadviseur heeft gewerkt voor Kylie, maakt
plaats voor Dolce & Gabbana, die voor haar Fever Tour exclusieve ontwerpen maken. In november 2003 verschijnt het album Body Language, voorafgegaan door de hit Slow. Een jaar later, na het uitbrengen van haar tweede Greatest Hits-album Ultimate Kylie, volgt opnieuw een tournee: Showgirl: The Greatest Hits Tour. Ook dit keer komt ze naar Nederland en treedt ze op in Ahoy'. Kort hierna, op 17 mei2005, wordt de tour afgebroken. Artsen hebben borstkanker geconstateerd bij de zangeres en ze wordt direct onder behandeling gesteld.
In december 2005 wordt bekend dat de hit I Believe In You genomineerd is voor een Grammy Award in de categorie "Best Dance Record". Kylie werd met de nummers Love at First Sight (2003) en Slow (2005) al eerder genomineerd. In 2004 won ze de Grammy voor haar hit Come Into My World.
In januari 2006 verklaren Kylies artsen dat de behandeling van haar
ziekte, een operatie gevolgd door chemokuren (waarvan de laatste op 18
december 2005), succesvol is verlopen. In juni 2006 wordt de zangeres
gespot in opnamestudio's en maakt ze bekend weer aan het werk te gaan.
Op 22 juni maakt Kylie bekend haar Showgirl Tour in Australië
te hervatten vanaf 11 november 2006. Ze wijzigt de naam van de tour in
The Showgirl Homecoming Tour. Na de Australische shows geeft Kylie ook
nog een aantal concerten in Londen en Manchester. De tour eindigt op 19
januari 2007. Inmiddels is bekendgemaakt dat Kylies langverwachte
nieuwe album de titel X mee zal krijgen. Als voorloper verschijnt de single 2 Hearts. Beide staan voor half november gepland als releases.
Sanne werd op 22 maart 1973 geboren in Bornem als Sandra Denotté. Ze is
enig kind, maar dankzij haar liefdevolle en verstandige ouders, verre
van verwend.
Zingen was voor haar altijd al iets vanzelfsprekends, iets wat ze kon,
iets waar ze talent voor had. Verder werd er daar door haarzelf of haar
omgeving niet mee uitgepakt.
In november 1989 zong ze een paar liedjes op een feest waar ook Erik Van Neygen optrad.
"Jij hebt een mooie stem "
"Dank u meneer."
Dat was het begin van hun leven en carrière samen.
De eerste single komt er in 1990. "Veel te mooi", een duet met Erik Van
Neygen, gaat meer dan 75.000 keer over de toonbank.
Het vervolg van haar carrière is eveneens een successtory met hits als
"Het huis dat tussen rozen stond" en "Land van ons twee". Haar albums
"Veel liever", "Details", "In één woord" en de verzamel-cd "Veel te
mooi - De mooiste van Erik en Sanne" worden allemaal platina en de
duet-cd "Mee met de zon" wordt goud. Ze werkte ook met succes mee aan
de tekenfilm "Anastasia".
De release van "Cowboy's sweetheart" in maart 2003, een album
in samenwerking met Wigbert Van Lierde en Roland Van Campenhout, is een
openbaring voor diegenen die haar vroeger platenwerk niet kenden. Sanne
zingt op deze cd liedjes in het Engels, Frans en Turks! En hoe !!!
Het beste komt dat naar voren in de concerten en op zomerfestivals
(zoals 'Kneistival' en 'Boterhammen in de stad'. De cd-voorstelling ter
gelegenheid van Radio 1 Open in de Ancienne Belgique is een succes, het
album wordt goed onthaald en de single "Make love to me" met Roland Van
Campenhout en Kathleen Vandenhoudt wordt een veelgedraaid nummer op
zowel Radio 1 als Radio 2.
Het allerleukste vindt ze nog steeds de optredens, concerten en opnames met Erik Van Neygen.
Het is nog niet officieel, maar de Britse website Entertainmentwise
meent de namen te kennen van de pasgeboren tweeling van Jennifer Lopez
en Marc Anthony. Bronnen in het ziekenhuis waar de kinderen zijn
geboren, zouden J-Lo het jongetje en het meisje Maximiano en Emelina
hebben horen noemen.
Volgens
het Amerikaanse tijdschrift Star werd de moeder van Lopez vorige maand
al gespot in een juwelierszaak in New York waar ze twee gouden
armbandjes kocht met de inscripties 'Max' en 'Emme'.
Om Confessions of a broken heart te bekijken druk op de foto
Lindsay Lohan wil snel weer aan het werk. "Ik ben op zoek naar een goed
script", vertelt de actrice in het Amerikaanse tijdschrift Paper
Magazine. "Ik ben zo gewend om altijd aan het werk te zijn en nu heb ik
al een paar maanden niets te doen. Nu weet ik hoe het is om een
werkloze actrice te zijn en het beangstigt me."
Afkicken De
21-jarige Lohan, die vorige week twee Razzies voor slechtste actrice
kreeg voor haar dubbelrol in 'I know who killed me', kwam vorig jaar na
een arrestatie wegens rijden onder invloed in een afkickkliniek
terecht. "Ik was altijd aan het werk en de enige manier om eraan te
ontsnappen was door te vluchten in drank en uitgaan", zegt de filmster.
"Ik realiseerde me niet dat mijn gedrag mijn werk in gevaar bracht."
Paparazzi Elke
stap die Lindsay zet wordt vastgelegd door paparazzi, die haar overal
volgen. "Dat is een baan op zich", vindt Lohan, die begrijpt dat het
erbij hoort als je in de spotlights staat. "Soms wil ik echter gewoon
een dag voor mezelf. Dan kan ik er niet mee omgaan."
Kenia Lindsay
hoopt dat de paparazzi thuisblijven als de actrice afreist naar Kenia
om wat liefdadigheidswerk te doen met armlastige kinderen. "Ik wil uit
de spotlights blijven als ik daarheen ga, dat is mijn doel", zegt ze.
"Ik wil geen pottenkijkers mee." De actrice weet nog niet wanneer het
tripje moet plaatsvinden.
Naakt Naast haar
zoektocht naar een nieuw script en het plannen van een
liefdadigheidstrip naar Kenia, maakt de duizendpoot tijd vrij om te
werken aan een album. Ook deed ze eerder deze maand stof opwaaien toen
ze naakt poseerde voor New York Magazine als een hedendaagse kopie van
sekssymbool Marilyn Monroe. En deze week doet ze dat nog eens dunnetjes
over met een zwoele fotoshoot in het magazine Paper.
Playboy Naar
verluidt is Hugh Hefner zo onder de indruk van de kiekjes dat hij haar
zou hebben gevraagd om een filmscène waarin Monroe naakt in een zwembad
ligt, na te spelen voor de Playboy..
Om Bitter Sweet Symphonie van The Verve te bekijken druk op de foto
De affiche van Werchter raakt stilaan opgevuld. Ook bij de nieuwe namen
weer een aantal klassiekers: Neil Young, Moby, Beck, The Verve, Kings
of Leon, Babyshambles, Underworld, Soulwax, 2 Many DJs, The National,
Kate Nash, Galactic en Duffy.
2,5 euro voor een pint Minder
goed nieuws komt er van de brouwer. Een pint kost zomaar eventjes 2,5
euro. Maar daar heeft de 'Schuer' al iets op gevonden. Een primeur
zowaar: tickets voor drankbonnetjes zijn verkrijgbaar in voorverkoop en
kosten dan 2,25 euro per consumptie. Per schijf van 20 bonnetjes krijg
je er eentje gratis.
Morgen begint vvk Vanaf
morgen 9 uur kunner er tickets besteld worden. Voor één dag betaal je
75 euro, voor de vier dagen 165 euro. Per persoon kunnen maximaal vier
stuks besteld worden. Een campingticket kost 17 euro. Vanaf dit jaar
zijn ook e-tickets beschikbaar via de site van Proximus Go for Music en
via KBC.
Voorlopig ziet de verdeling van de groepen er zo uit:
DONDERDAG 3 JULI R.E.M.
- Lenny Kravitz - Mika - The Chemical Brothers - Counting Crows -
Soulwax - 2manydjs - Air Traffic - Beirut - Chris Cornell - The National
VRIJDAG 4 JULI Neil Young - Moby - The Verve - Babyshambles - Digitalism - Duffy
ZATERDAG 5 JULI Radiohead
- Sigur Ros - Ben Harper & The Innocent Criminals - Kings of Leon -
Editors - Roisin Murphy - The Hives - Gossip - KT Tunstall - Kate Nash
- Galactic
ZONDAG 6 JULI Deus - Beck - Underworld - Kaiser Chiefs - The Kooks - Nightwish - Justice - John Butler trio.
Haar studie nog net niet voltooid (kleuterleidster) wordt Tanja in 1998 Miss België. Haar leven zou nooit meer het zelfde zijn... Toen de verplichte opdrachten er in 1999 opzaten vertrok Tanja naar Milaan om er te werken als model. Gedurende twee jaar werkte ze ginds voor het modellenbureau dat ook modellen als Naomi Campbell vertegenwoordigde, ze figureerde in een videoclip, deed co-presentatie bij een aantal tv-shows, poseerde voor een naaktkalender. Haar interesse in extreme sporten begon in deze periode. Even later werd ze een geregelde gaste op racecircuits, deed aan basejumpen
en skydiving.
Eind 2001 haalde ze het tv-journaal met een basejump van de Eifeltoren. Deze gewaagde sprong heeft ze nadien zelfs nog een tweede keer overgedaan en ze ronde haar sprongen in Parijs af met een sprong van de Notre Dame.
Na twee jaar Milaan wou Tanja terug naar België. Nog maar pas terug kreeg ze al een opdracht als presentatrice bij de openbare tv (De Rode Loper), dagelijks programma rond medianieuws. Dit stopte midden 2001 voor Tanja maar ze bleef te gast in zowat alle denkbare programmas. Bij de commerciele televisie kwam ze na een korte rustpauze terecht in MEDIAMADAMMEN. Een luchtig showbizzprogramma.
In dezelfde periode (2001) bracht Tanja 2 CD-singles uit (respectievelijk top 20 en top 50 notering) en ze stelde zich met succes kandidate voor de Eurosong préselectie.
De derde single was -ook al was het voor de eerste maal een cover- haar pas écht op het lijf geschreven: Born To Be Wild ! Samen met Free Record Shop werd er een gigantische campagne opgezet rond de single die samenging met een videoclip. In de clip doet Tanja zelf de basejumps van een 1.100 meter hoge rots in Noorwegen.
Eind 2003 presenteerde Tanja zich dan weer op een totaal andere manier : ze zong tijdens 2 kerstconcerten een totaal nieuw repertoire. Al was het opzet hiermee een try-out te doen, de media volgde het met uitgesproken interesse en voor de zoveelste keer haalde Tanja met deze onverwachte zet zowat de volledige Vlaamse media.
Na enkele succesvolle TV-jaren met Mediamadammen werd besloten om op zijn minst een rustpauze voor het programma in te lassen. Binnen de kortste keren liepen de voorstellen terug binnen en vier maand later is Tanja er met een volledig eigen programma, "Wannahaves". Een programma over hebbedingetjes voor mannen. In het najaar van 2004 was Tanja opnieuw te gast in heel wat tv shows (o.a. meermaals in het Swingpaleis), bracht een single CD uit (The Way I Am), deed enkele kerstconcerten en het rock getinte repertoire werd geheel geschrapt om te vervangen met meer disco-achtige muziek.
Begin 2005 wist ze iedereen te verrassen met haar uitmuntende optredens tijdens de nacht van Exclusief (casino Knokke).
De Rode Loper kondigde op 1 april aan dat Tanja ging meespelen in de nieuwe James Bond film, hoe geloofwaardig dit ook werd bevonden, het bleef het bij een aprilgrap. Wel was ze als Belgische afgevaardigde te gast in Euro Disney bij de opening van Space Mountain 2. Ze is het gezicht van Autozone, model voor Marie-Jo en zomeer. De zomer van 2005 vulde ze voornamelijk met live optredens (samen met covergroup Made In Belgium). Zo stond ze ondermeer op de parkconcerten te Aalst, Genk, Blankenberge.
Tanja wordt in deze periode ook voor een jaar het model van een Italiaanse mode ontwerper. Hiermee verschijnt ze in internationale publicaties als Vogue en Cosmopolitan.
Eveneens in 2005 wordt ze wederom presentatrice van een tv-programma : Auto TV. Een programma dat op alle lokale zenders wordt uitgezonden, in 2006 zijn twee seizoen kent en al zeker doorloopt tot midden 2007.
December 2005 treedt ze op ter gelegenheid van 5 jaar MAXIM België. Diezelfde maand siert ze de cover met een shoot door topfotograaf Marc Lagrange. Als voorbeeld voor de covershoot kiest Tanja het fotoboek van Madonna. Bij haar show op het verjaardagsfeest introduceert ze voor het eerst "paaldansen". Dit levert zo een succes op dat Tanja besluit om een lesDVD uit te brengen rond paaldansen (oktober 2006) : De Paaldansacademie.
2006 wordt afgesloten met een nieuwe single (HOT STUFF), een cover van een Donna Summer nummer. Deze nieuwste single kende zijn première in het sportpaleis bij de mega discoparty Studio 54. Het uitverkochte sportpaleis kreeg hiermee alvast een voorproefje van de nieuwe Tanja Dexters show !
2007 treedt Tanja een zomerlang dagelijks op in Het Witte Paard, een revueshow in regie van Jan Van Dijk. Een zomerlang hangt haar foto op grote straataffiches als promotie voor de badpakkenspecial van P-Magazine. Bij televisie is ze panellid in Ranking The Stars (VTM) en schaatst ze bij Sterren Op Het IJs. Alle persaandacht gaat naar Tanja (februari) als er videobeelden opduiken van een kus met Ann Van Elsen tijdens een Playboyfeestje in Nederland. Het onschuldige filmpje beheerst een week lang alle dag- en weekbladen. Zelfs de krachtigste servers gaan onder de vele bezoekers even onderdoor. In september volgt er dan nog een tweede hit filmpje, Catfight met Els De Schepper. Is het gevecht echt of niet ? Twee weken lang is dit het grote gespreksonderwerp en staat het filmpje in de top vijf van best bekeken filmpjes op youtube. Na zes jaren stopt de samenwerking met Marie-Jo. Eind 2007 schrapt ze alle paaldansactiviteiten van het programma om weer een nieuwe act, een nieuwe dynamiek in te zetten.
Druk op onderstaande foto om een fragment van Ciske de rat te bekijken
Danny de Munk ligt overhoop met Stage Entertainment, de producent van
de musical 'Ciske de Rat' waarin hij de titelrol speelt. Dat meldt RTL
Boulevard donderdag. Onduidelijk is wat er precies aan de hand is.
De
38-jarige hoofdrolspeler van de musical heeft de afgelopen paar weken
meermaals een optreden afgezegd. Al snel deden geruchten de ronde dat
Danny ziek of overspannen zou zijn. Ook werd geopperd dat er ruzie was.
De moeder van Danny liet aan Albert Verlinde weten dat Danny 'absoluut
niet ziek of overspannen is', daarmee insinuerend dat er sprake is van
een meningsverschil.
Stage Entertainment blijft volhouden dat
De Munk met griep kampt. Understudy Jorge Verkroost vervangt de
musicalster bij diens afwezigheid..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
