Oman is meer dan alleen woestijn xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Oman. Het is een sprookjesland. Of toch bijna. Mannen met tulbanden, olielampen met of zonder wensen, eeuwig tuimelende dolfijnen, canyons met verborgen zwemvijvers en soeks vol zilver, wierook en kasjmier. Wij brachten een bezoek aan hoofdstad Masqat en gingen een paar dagen bergkamperen.Tekst en foto's
O, man! Het is een onnozele woordspeling, maar ook een kreet die meer dan eens aan onze lippen ontsnapt.
De eerste keer dat we ons eraan bezondigen, is op het water. We zijn amper bekomen van onze nachtvlucht en zitten al in de Golf van Oman. In een pijlsnel bootje dat ons aan de marina van de hoofdstad Masqat aan boord genomen heeft. Turend over de golven, proberen we een glimp op te vangen van de wilde dolfijnen die hier huis zouden houden. Een gil! De eerste is gespot. Boven de azuurblauwe golven komt een rug piepen, hij maakt een tuimeling en komt weer boven. Een paar minuten later heeft de rug zich al vermenigvuldigd, en nog een paar minuten later is de boot omringd door een zee van grijze vinnen, ruggen en snoezige kopjes, en zien we amper nog een stukje water tussen al het blauw-grijze gebuitel. In een bijna ingestudeerde choreografie tuimelen ze boven en onder de golven, als een dierlijk escorte van onze boot. Het heeft iets magisch en het maakt ons, een half dozijn nuchter-volwassen reizigers, kinderlijk vrolijk. Volgens onze gelegenheidskapitein, een routinier inzake dolfijncruises hier, zijn we pal op het juiste moment gekomen. Vlak na de zomer is de kans het grootst om de tuimelaars te spotten. In de winter zwemmen de orka's dichter bij de kustlijn en blijven de dolfijnen uit angst voor de roofdieren een heel stuk verder weg.
Het is niet het enige stukje magie dat de Golf van Oman in huis heeft. Als we even later het anker uitgooien en met snorkel en zwemvliezen het water in duiken, peddelt er tussen de veelkleurige fluovissen zowaar een familie reuzenwaterschildpadden. Onze kapitein, duidelijk een stoere Omani macho, wil indruk maken door in innige omarming met zo'n beest richting boot te zwemmen, in de hoop om in een stoere schildpaddenpose op foto vereeuwigd te worden. Maar hij krijgt niet echt de lof waarop hij hoopte: 'Gooi dat beest terug! Dat soort toeristen zijn we niet.'
Blink-blink
Dat Omani's o zo graag willen scoren, blijkt niet alleen uit het gedrag van de kapitein. De gids die ons, na ons verkwikkende zeebad, door het bloedhete Masqat leidt, zegt het niet zonder onverholen trots: 'Dit is de op een na schoonste stad ter wereld, na Singapore.' Niet dat hij dat hoefde te vertellen, een mens kan er niet naast kijken. De marmeren toegangsweg naar het ietwat bizar vormgegeven gouden kleurtjespaleis van sultan Qaboes, de man die hier intussen al veertig jaar op de troon zit, zou meer dan één Vlaamse verkavelingshuisvrouw naar adem doen happen. Ondanks de stoffige hitte blinkt alles alsof er permanent iemand met poetslap en reinigingsmiddel rondholt. Op de straten in de stad valt niet één peuk, laat staan een kauwgombal, te bespeuren en de stoet terrein- en andere luxewagens die de straten bevolkt, laat niet één keer een claxon horen. 'Omani's zijn geduldig', zullen we hier later als verklaring voor horen.
Maar Omani's zijn duidelijk ook een beetje praalziek is het minste wat er door een bezoekershoofd schiet in de grote moskee, een immense religieuze site in het hart van de stad. Supermodern, want nog maar een jaar of negen afgewerkt. Toen het gebouw opgetrokken werd, kreeg het de grootste kroonluchter en het grootste tapijt ter wereld mee. De veertien meter grote luchter zou in theorie plaats kunnen bieden aan acht mensen tegelijk, bevat zo'n zesduizend lampjes en een halve schatkamer aan Swarovski-kristallen, het handgeweven tapijt dekt meer dan 4.200 vierkante meter en weegt niet minder dan 21 ton. De Iraanse vrouwen die het weefden, hadden ruim vier jaar nodig om de klus te klaren. Intussen heeft Oman zowel het luchter- als het tapijtrecord moeten doorgeven aan Abu Dhabi, maar het blijft indrukwekkend.
We dwalen een uur rond tussen de gebedszalen, waskamers en tuinterrassen, terwijl de zon ongenadig op onze dik ingeduffelde lijven brandt. Als niet-moslimbezoekers mochten we immers alleen binnen met hoofdsjaal, bedekte armen, hals en benen. Begrijpelijk, maar daarom niet minder warm.
Rijst en hummus
De zon is een vaste waarde in dit land. Ze bepaalt ook het straatbeeld. De corniche, de flaneerdijk van de stad, ligt er overdag verlaten bij. We zijn de enige wandelaars. De bewoners verschuilen zich tot zonsondergang in hun met airco gekoelde auto's, huizen en winkels. Dat laatste merken we alvast bij Lulu, niet zoals de naam zou kunnen suggereren het lokale hoerenhuis, wel de lokale versie van Carrefour, een hypermoderne megasupermarkt met de allures van een Amerikaanse Safeway, inclusief saladbars en deli-toog. Je kunt er over de koppen lopen. En die koppen zijn van een opvallende diversiteit.
Vrouwen in de typische zwarte nikab, mannen in witte tuniekjurk en met geborduurd hoedje (kuma) of als tulband geknoopte pasjmina op het hoofd, maar ook heel veel Indiërs in felgekleurde gewaden. India is hier nooit ver weg, dat zie je ook in de winkelrekken. Curry's en linzen, je kunt er niet naast kijken. Veel Indiërs werken hier al jaren als expat, en de historische handelsroutes tussen Masqat en India hebben ook de keuken van Oman een onmiskenbare Indische toets gegeven.
Dat levert een aardige culinaire mix op. Elke dag een bol rijst als lunch, dat is hier een even vaste waarde als de zon. Met tandoorikip, kardemomyoghurt en pikante masalasaus, liefst. Maar als voorgerecht kun je hier net zo goed een Arabische hummus (kikkererwtenpuree) of auberginesla krijgen, merken we al snel.
Even Arabisch is die andere winkelstop waar we even binnen trekken: de Muttrah-soek, een bonte verzameling traditionele en bric-à-bracwinkeltjes waar we vooral verleid worden door de geur van wierook en parfumolie. Een uur marchanderen later sta ik weer buiten en ben ik een pakje steenkool, een paar zakjes geurhars, een wierookvat en een kasjmieren pasjminasjaal rijker. Als ik een paar dagen later in mijn appartement de kooltjes doe branden en er nogal gul de hars overheen strooi, leer ik al snel en kuchend dat zoiets veeleer een buitenactiviteit is, maar dat terzijde.
Zes minuten
We laten de stad achter ons. Een lang kampeerweekend in de bergen, dat is het plan. Aan het stuur van onze terreinwagen zit Sara, een 27-jarige Duitse die jaren geleden haar hart aan dit land heeft verpand en nu als chauffeur en gids werkt. Behendig stuurt ze de auto over rotsblokken, langs bergpassen en door wadi's dat zijn rivierbeddingen die er het grootste deel van het jaar droog bij liggen.
In het gehobbel in de auto weerklinkt alweer die ene onnozele kreet: 'O, man! Kijk!' Voorwerp van onze bewondering is Wadi Abyad, de witte wadi, een halfdroge bedding die haar naam dankt aan de witte kalksteen waarin de natuur haar opgetrokken heeft. Wat op het eerste gezicht een stapel droge rotsen lijkt, blijkt na de bocht een oase uit een Disneyfilm. Platte witte stenen, waterplassen, ruwe bergen en een heel bosje palmbomen. Sprookjesachtig mooi. Ik rol mijn broek op, hang op z'n Kuifjes mijn wandelschoenen over mijn schouders en begin voorzichtig door het water te waden. Na een paar meter blijkt het hele broekoprolgedoe een maat voor niks en sta ik al tot mijn middel in het water.
Als ik aan de andere kant van de plas weer doorwandel, check ik mijn horloge. Zes minuten. Langer duurt het niet om mijn broek weer kurkdroog te krijgen. Het wordt al snel de ingeburgerde manier om in dit land door plassen, poelen en vijvers te stappen, dat onverstoorde nattebroek-drogebroekritme. Ik kan het katoen bijna horen drogen. Het is immers muisstil in de wadi. Boven onze hoofden cirkelen adelaars, hier en daar laat een rasta-geit haar kop zien en als ik in het water even blijf stilstaan, peuzelen minivisjes de dode huidcellen van mijn tenen. Ik had het ooit eens op een griezelig Youtube-filmpje gezien en geloofde niet dat het ook echt bestond, die vispedicure. Wel dus, en eigenlijk is het best prettig. Zolang je niet te veel nadenkt over wat die vissen precies aan het doen zijn, toch.
Als we weer in de buurt van de auto komen, heeft Sarah samen met haar collega Said de lunch klaar. Een slaatje, brood en kaas. We zoeken een plekje onder de palmen en genieten van het ver-van-de-wereldgevoel.
Kloofpret
De tocht gaat verder, naar een andere wadi, Wadi Bani Awf, en naar Snake Gorge, de slangenkloof, waar we onze tenten opslaan. Onderweg stoppen we nog snel voor een tankbeurt en een voorraad water, eten en snoep. Aan het tankstation annex winkel merken we dat water hier drie keer zoveel kost als benzine. Oman is een oliestaat en daar kun je niet naast kijken. Al is het maar door het onberispelijke wegennetwerk. Toch de hoofdwegen, want zodra je die verlaat, is een terreinwagen echt geen overbodige luxe. Om onze kampplaats te bereiken, moeten we een paar steile en hobbelige passen over. Sara's rijkunsten dwingen steeds meer respect af.
De bergen zijn ruw, stoffig en bruin. Ze doen denken aan de televisiebeelden van Afghanistan. De zon gaat langzaam onder en werpt een sfeervolle schijn op de bergflanken. Het is net niet donker als we in de wadi aankomen. Maar warm is het nog wel. Een zwoele zomeravond, een graad of 24. Een luxe. Terwijl iedereen zijn tenten bij elkaar zoekt, besluit ik het zonder te doen. Hoe vaak heeft een mens de kans om onder de blote sterrenhemel slapen? Ik zoek een plekje tussen drie bomen, rol mijn matje uit en markeer mijn territorium met mijn reistas en wandelschoenen. Het is een paar dagen geleden volle maan geweest, dus echt donker wordt het niet. En na een paar glazen rode wijn, de dagelijkse dosis hummus en op het kampvuur gegrilde kippenbillen kruip ik op mijn slaapzak en laat me door de maan naar dromenland leiden.
Pas als een van mijn reisgezellen me de volgende ochtend vertelt dat ze het gehuil van een wilde kat gehoord heeft en we vlak bij het kamp de afdrukken van een luipaard ontdekken, vraag ik me heel even af of het wel een goed idee was, dat buiten slapen. Heel even maar. De kampplek ligt op twee passen van de ingang naar Snake Gorge, een diepe, smalle canyon die door de bergen snijdt. Of we er langs de via ferrata een soort prefabklimmuur op de rotswand over willen klimmen, vragen onze gidsen. Om daarna langs een apenbrug twee touwen naar de overkant van de kloof te klauteren. Ik bedank. Stotter iets over hoogtevrees. De andere vrouwen in het gezelschap doen hetzelfde. De mannen, tja, noblesse oblige, gaan ervoor. We zien hen uit de verte hangen als we zelf via de weg de berg op wandelen en huiveren.
De binnenkant van de slangenkloof oogt een stuk vriendelijker, de zon speelt tegen de wanden, in de poeltjes dartelen de kikkers rond onze voeten en de rotswanden zorgen hier en daar voor wat broodnodige schaduw. Plots stopt het klauterpad en hoor ik een 'O, man'-gil, gevolgd door een plons. Tussen de rotsen blijkt een aaneenschakeling van natuurlijke zwembadjes te liggen, zo'n meter of drie naar beneden. De helft van het reisgezelschap is er zonder veel nadenken in gesprongen en geniet duidelijk van de verkoeling. Zelf zet ik me ik klaar om te springen, tot die verdomde hoogtevrees weer toeslaat. Ik sta een half uur te dralen, voel hoe ik wil maar niet kan. Niet durf. Het is niet alleen hoog, het is ook smal, ik beeld me in dat ik bij het springen tegen de overkant van de rotsen ga botsen en blokkeer. Compleet.
Belachelijk en beschamend, maar niets aan te doen. Niet nadenken, springen, roept Saïd, 'Komaan, er zijn momenten in het leven waarop je even moet loslaten!' roept een reisgezel. Overtuigende argumenten, dat wel. Maar ik blijf denken en vasthouden, en spring dus niet. Ik laat er mijn dag niet door vergallen, installeer me op een comfortabel rotszitje en denk na over te veel nadenken.
Marlboro Country
Hoog blijkt een vaste waarde, ook de rest van de dag. We rijden naar de volgende kampplaats, Jebel Shams, de zonneberg, met zo'n drieduizend meter het hoogste punt van het land en een deel van de Al Hajar-bergketen. De berg wordt doormidden gesneden door de Grand Canyon, de op een na grootste canyon ter wereld, na die 'echte' Grand Canyon dus. Langs de berg loopt een pad dat goed is voor een ruim drie uur durende intensieve wandeling, met naast een paar serieuze kuitenbijters vooral verbluffende en haast onbeschrijflijke zichten op de canyon. Marlboro Country in het Midden-Oosten, zoiets. Na anderhalf uur lopen en nog wat stevig klauterwerk wacht ons een superverrassing: midden in de steenwoestenij ligt, onder een laaghangend rotsdak, een bijna perfect rond bergmeer te schitteren, ijskoud water, idyllisch. Een sprookje, alweer. 'O, man!'
De bewoonde wereld roept ons terug. We houden de overgang zacht door even te stoppen in Misfat Al Abriyeen, een schattig aardkleurig bergdorp in traditionele stijl. Het is omgeven door dadelpalmen en wordt doorkruist door zogenaamde falajs, stenen geulen die ervoor moeten zorgen dat het kostbare water zo goed mogelijk benut wordt. Ze lopen langs groentetuinen, wasplaatsen en door de publieke dorpsbaden, waar we kinderen met kohl omrande ogen bescherming tegen de zon giechelend in het water zien ploeteren. Verderop op de falaj zitten twee lokale mannen in witte tuniek met een glanzend vel papier op schoot. In een zware discussie verwikkeld. Ik lach als ik zie wat er op het vel staat. Het is een staalkaart met verfkleuren. 'We kiezen een kleur voor zijn huis', zegt een van hen lachend als ze mijn nieuwsgierigheid opmerken. Zijn vinger blijft hangen tussen oker en oranje. Ik neem een foto van zijn zoontje, een jongetje met een pikzwart pagekapsel dat gretig in een knalgroene ijslolly bijt. Het leven zoals het is, in Oman. Kleurrijk.
|
