Keust nòò men oeërxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Door Zander van de Mouspik

Intige mande treug és ter néffe mich ne Woal koume woeën. Het dùùde intige waike vuur dà zén haas in orde wéër de dovvuir hàà ich m’ gebrouge ver ’s oves bé mich e pînke te koume drînke. À wédde zoe ’n gewoente en alle dage kamt ter oep ’t zèlfste ùùr binne. Op de langen dùùr veulde ’t er heum zoe gouwd aas dat heum an mich vroug àch ich àch no ît goesting hàà en zèllever tapten jeum een pint ver zén aaîge aat ménne frigo. Dà gînk zèllefs zoevèèr dat ter begost te riklamaire as ter gi bîer van zèn goesting in mènne frigo staak. Ich begost da oep ’t leste zoe moei te wédden às kàà pap. “Sé kameroad, zaiden ich heum, “ge mougt hîe e pînke koume drînke, màà ge moet ni te veuil van euren tak make, af ge go ne post pakke.”

Dat hàà ich béëter ni gedon, want nàch gin hållef ùùr nò dat heum neraas wéër, kwàmp zén vràà thaas binne. De begon dò af te gé¨ve dat ich nen onverdraaglèkke mins weer. En touwn zé schoe¨vaîrke oep bezùùîk kwamp, begost déan àch al van zé gàt te make.

Touwn ich ménne Woal intige dage ternouwe treug zaag, gînk ich nò heum. “Seg siske,” zaide ich, “ge moet mich verèkskusaire dat ich oech nàgàl taigen eur botten hem gegaive, màà ich kost tàch àch ni wie¨te dà géév pààsde dà d’ hîe in Breussel woende en dat allemàn hîe àch nò eur pèpe zo danse.” Ich hem heum sinds touwn ni gòò nemi gezin. Ich pààs dà zénne frang gevàlle weer.