Maat 42: is dat wel mooi?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een Britse minister pleitte vurig voor een maatje 42 'voor iedereen'. De redenering is dat vrouwen zich niet moeten spiegelen aan een onbereikbaar schoonheidsideaal, maar blij moeten zijn met hun lichaam. Het voorbeeld dat de minister aanhaalde was dat van actrice Christina Hendricks, een voluptueuze en sensuele vrouw met (behoorlijke) rondingen.
Maar er is een groot verschil met het lichaam van Hendricks en 'maat 42' voor iedereen: het lichaam van de actrice is perfect geproportioneerd, terwijl een maat 42 niet iedereen flatteert.
Wie klein is bijvoorbeeld, loopt dan al gauw de kans om er als een wandelende bol uit te zien. De Britse krant Daily Mail liet twee dames met maat 42 aan het woord. Vertel ons dames, is maat 42 een goede look?
"NEEN!"
Amanda Cable: "Sinds ik veertig ben geworden is mijn slanke lijn uitgedeind tot een maat 42. Wat niet betekent dat ik lijk op Christina Hendricks, integendeel. De waarheid van een maat 42 is niet volle borsten en een wespentaille, zoals Hendricks. Mijn buik puilt naar buiten, om maar iets te zeggen.
Ik begrijp wel wat de minister bedoelt met onbereikbare lichamen, maar waarom haalt ze het voorbeeld van Hendricks aan? Alsof haar figuur 'bereikbaar' is voor iedereen. Ik ken niemand met een perfect zandloperfiguur zoals zij, en zonder het gebruik van korsetten of plastische chirurgie zullen weinigen het ook ooit bereiken.
Ooit had ik een slanke lijn waar ik niets voor hoefde te doen. Zelfs de geboorte van mijn kinderen had geen effect, een jaar na de geboorte van mijn tweeling was mijn buik weer zo plat als ervoor. Maar niet meer sinds ik 40 ben. En wat nog oneerlijker is: ik doe alles om het gewicht te verliezen, en het verdwijnt gewoon niet.
Dus, nee, ik haal geen vreugde uit mijn 'nieuwe' lichaam en dat ik het 'mag' vieren, helpt ook niet. Integendeel, het heeft een deel van mijn levensvreugde weggenomen. Ik passeer niet langer in winkels om naar de nieuwste spullen te kijken. Als ik ga, schuifel ik binnen en heb ik de grootste moeite iets te vinden dat alle bulten wegsteekt.
Ik weet dat ik niet echt dik ben, maar omdat ik eens slank was, is het moeilijk te accepteren. Voor mij is het gewoon gemakkelijker om te streven naar slanker worden, dan te proberen te genieten van mijn 'nieuwe' lichaam en mijn maat 42 sexy te vinden. Sorry, dat gaat gewoon niet.
"JA!"
Rachel Halliwell: "Tien jaar heeft het geduurd, maar ondertussen hou ik van mijn maat 42. Sterker zelfs, voor het eerst ben ik echt gelukkig met mijn lichaam en voel ik me sexy'er dan ooit. Ook Halliwell paste ooit in een maatje 36. Ondertussen heeft ze alle maten (tot maat 46) gehad. "
Ik heb uren gespendeerd aan ongelukkig zijn en huilen over mijn lichaam. Talloze keren heb ik gewenst dat ik slanker zou zijn en dat mijn lichaam de vormen zou aannemen die ik wenste. 11 jaar lang ben ik nu weer wel, dan weer niet op dieet geweest. Hoe zwaarder ik werd, hoe ongelukkiger."
"Het begon rond mijn 40ste verjaardag, toen mijn taille steeds dikker werd. Ik raakte geobsedeerd met de lichamen van andere vrouwen, en helaas niet de gewone vrouw in de straat. Ik vergeleek mezelf met de lichamen in magazines, en kwam tot de conclusie dat maat 42 niet goed genoeg was.
Dus ik begon oorlog te voeren tegen mijn eigen lichaam. Ik ging naakt voor de spiegel staan en bekritiseerde alles wat niet mooi genoeg was. Ik begon calorieën te tellen, ik ging lopen en even leek het erop dat ik dit gevecht zou winnen.
Maar de keerzijde van de medaille was dat ik me anders ging gedragen. Ik begon het leven aan te vallen, en alle voeding voorop. Mijn man mocht niet meer voor me koken, en ik weigerde feestjes als ik me dik voelde. Op den duur mocht mijn man mijn buik zelfs niet meer aanraken omdat ik schrik had dat die niet plat genoeg zou zijn.
Hoe meer ik met mijn gewicht worstelde, hoe meer ik mezelf begon te haten. Op den duur werd ik dikker dan ooit: maat 46. Dat is 18 maanden geleden. Drie maanden lang heb ik mezelf uitgehongerd, ging ik dagelijks sporten en at ik enkel gezonde voeding. Ik werd er ongelukkig van, maar ik bereikte wel het gedroomde maatje 38.
Tot ik me realiseerde dat ik nu wel slank was, maar dat ik niet aantrekkelijk was. Ik besloot om nooit meer te diëten. Ik kwam beetje bij beetje bij, maar vond ook weer plezier in het leven en werd gelukkig met mijn lichaam. Mijn man vond me aantrekkelijker dan ooit, en toen wist ik het zeker: innerlijke schoonheid is het enige dat echt telt, en voor rondingen moet je geen schrik hebben.
Toen Lynne Featherstone haar uitspraken deed was ik dan ook dolgelukkig. Daarmee zei ze eindelijk wat mannen allang weten, en vrouwen niet durven toegeven: rondingen zijn iets om te vieren, om van te genieten. Alleen jammer dat ik er zo lang over hebben gedaan om dat in te zien.
WEES BLIJ MET WIE JE BENT
Beide dames gaan echter voorbij aan het feit dat vrouwen verschillend zijn. Sommige zijn lang, andere zijn kort, sommige zijn van nature dikker, andere zijn van nature mager. Uiteindelijk is het niet de maat niet telt, wel hoe natuurlijk dit is voor je lichaam.
De boodschap is eigenlijk dat vrouwen hun lichaam aanvaarden en omarmen voor wat het is. Dat ze zich zelfzeker en mooi voelen, ook al heeft niet iedereen dezelfde troeven. Sommigen hebben een volle boezen, anderen hebben mooie benen of een prachtige buik. Alles samen is uitzonderlijk, maar dat wil niet zeggen dat andere vrouwen niet mooi kunnen zijn.
Daarom dames: verkijk je niet op een maat, maar luister naar je lichaam. Wat is je natuurlijke vorm, je natuurlijk gewicht? Tuurlijk mag je sporten, moet je fruit en groenten eten, maar ga je echt een chocomousse laten liggen voor die paar kilo's?
|
