Vlaamse voetbalvrouwen: Eveline Hoste xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘En dan te bedenken dat ik hem heb leren kennen in café Sunset in Gent, dat bekendstaat als dé plek waar missen en voetballers elkaar aan de haak slaan. Neen, dat zou mij niet overkomen... tot ik Bjorn plots zag staan. Ik wist niet eens dat hij een voetballer was en hij pakte er ook niet mee uit. Net dat vond ik zo fijn aan hem. En zijn uiterlijk natuurlijk, want hij was helemaal mijn type. We zijn aan de babbel geraakt, en we geraakten gewoon niet uitgepraat. Nog altijd niet trouwens.’ (lacht)

‘Wat mij aantrekt in Bjorn, is dat hij heel ambitieus is en ervoor wil gaan. Zeker vóór we kinderen hadden, was hij zeer fanatiek. Frieten kwamen bijna nooit op tafel. Elke dag wou hij pasta. Tomaten waren uit den boze, omdat ze zuur zijn en dus ontstekingsbevorderend bij slecht weer. Maar in veel gerechten zitten tomaten, dus begin er maar aan. Allemaal niet zo eenvoudig als je pas samenwoont. Maar ik heb het nooit lastig gevonden. Uiteraard houdt Bjorn af en toe van een goed feestje, maar als het moet, laat hij de champagne staan en gaat hij op tijd naar bed. Je moet weten, hij is al profvoetballer sinds zijn zeventiende. Altijd al is hij bezig geweest met zijn toekomst en zijn sport. Ik heb daar liever respect voor dan dat ik er een probleem van maak.’

‘Zolang zijn voetbalcarrière duurt, krijgt die voorrang, dus sluit ik niet uit dat ik Bjorn ooit zal volgen naar het buitenland. Als voetballersvrouw kun je soms niet anders dan je helemaal ten dienste te stellen van je man. Uiteraard is het een kwestie van afwegen en kijken wat voor ons samen de beste oplossing is. Korte periodes zijn vaak te overbruggen door heen en weer te reizen. Maar ik zou het veeleer beschouwen als een kans. Waarom niet kijken of het mogelijk is om zelf in het buitenland iets te doen? Toegegeven, de twijfel om hier alles achter te laten, zou nu groter zijn dan vroeger. En toch.’

‘In het voetbal gelden bepaalde regels die je als vrouw moet aanvaarden. Bijna nooit heeft je man een vrij weekend en je kunt ook niet zomaar verlof nemen. Vandaar de commotie toen Bjorn vorig jaar vaderschapsverlof nam, maar ik zag het probleem niet. Hij mocht toen niet eens spelen, anders had hij dat uiteraard niet gedaan. Als hij speelt, ga ik trouwens zo veel mogelijk kijken. Voor mij is dat geen opoffering, want ik ben altijd dol geweest op voetbal. Als tiener was ik supporter van AA Gent en ik voetbalde ook met de jongens op school. Ondertussen hebben Bjorn en ik een hele vriendenkring opgebouwd rond het voetbal. Zelf trek ik geregeld op met de andere spelersvrouwen, maar zij moeten ook werken dus we gaan niet gedurig shoppen zoals in Voetbalvrouwen.’ (lacht)

‘Veel meisjes verkijken zich op ons leven. Ze hopen snel rijk en beroemd te worden door een voetballer te strikken. Maar zo werkt het niet, toch niet in Vlaanderen. In Groot-Brittannië is voetbal wel big business. Daar heb je die vedettencultuur, de paparazzi en kun je als voetballersvrouw beroemd worden. Ik schrik ervan hoeveel meisjes daarop uit zijn. Ze zijn gedoemd om ongelukkig te worden. Uiteraard krijgt ook Bjorn aandacht van dergelijke vrouwen, maar waarom zou ik me zorgen maken? Onze relatie zit goed, geen van ons beiden wil dat op het spel zetten. Ofwel kies je om trouw te zijn, ofwel niet. Daarvoor hoef je geen voetballer te zijn.’

‘Door onze twee kinderen kan Bjorn alles meer relativeren. Vroeger moest alles wijken voor zijn carrière. Als hij op de bank moest zitten, dan was hij onrustig. Niet spelen veroorzaakte ook kwaadheid en frustratie. Nog altijd kan het eens tegenvallen, maar zodra hij thuiskomt, doen de kinderen hem alles vergeten.’

‘In het begin vond ik het vervelend om voortdurend gekoppeld te worden aan het voetbal, maar nu lig ik daar niet meer wakker van. Ik zoek het zelf niet op, maar als iemand ernaar vraagt, waarom niet? Ik ben al negen jaar een voetballersvrouw, het is een deel van mijn leven.’