Paris mon amour

De Pont Alexandre III met zijn art-nouveaulantaarnpalen.pn

Op vrijersvoeten in de lichtstad — Parijs geldt wereldwijd nog altijd als de ongekroonde hoofdstad van de liefde. Maar waar moet je precies zijn voor die o zo romantische momenten? De Standaard wandelde langs de mooiste plekjes voor een kus.

Het is al avond, het is donker en het is stil op straat. Parc Buttes Chaumont, in het noordoosten van Parijs, is al gesloten en lijkt er verlaten bij te liggen. Maar één ingang is nog open: het hek aan de Rue Botzaris. Vanaf hier lopen we door naar café-restaurant Rosa Bonheur, waar tot middernacht gegeten en gedronken kan worden in het verder verlaten park. Een diner tussen de bomen of samen met een wijnglas uitkijken op het heuvelachtige park: deze bestemming in Buttes Chaumont is de ideale start van een romantische avond in Parijs.

Een goed alternatief, ook in het noorden, vormen de stenen trappen voor de Sacré-Coeur. De basiliek is gelegen op een van de hoogste plekken in de stad en is natuurlijk een bekende toeristische trekpleister, maar de trappen zijn ook een prachtplek voor geliefden om even te verpozen en de stad te overzien. Het is hier rustig, er razen geen auto's voorbij. De stad ligt aan je voeten. Aan het eind van de middag zie je hier de zon ondergaan boven de daken van Parijs. En later op de avond is het stiller, zijn de busladingen toeristen verdwenen en kijk je uit op de lichtjes en de monumenten van de stad.

We lopen door de Rue Foyatier naar beneden, de heuvel af. Hier heb je nog altijd een uitzicht op Parijs, maar word je omringd door bomen en sierlijke lantaarnpalen.

De volgende bestemming: Place des Abbesses. Daar ligt de ‘Mur des je t'aime'. De kunstenaar Frédéric Baron begon in de jaren negentig met het verzamelen, in zoveel mogelijk talen en dialecten, van dat ene zinnetje: ‘Ik hou van jou.' En dat leidde tot een muur, waarop nu 311 versies van dat ene zinnetje staan. Er staat natuurlijk ‘je t'aime', ‘I love you', maar ook ‘Ik hou van je', ‘ik zie u gaarne!' en honderden andere varianten, van ‘Nimitztlazòtla' tot ‘euh chtèmti'. Geliefden schrijven er vaak nog een eigen variant bij, meestal aangevuld met hun eigen namen en hartjes.

We dalen verder af, laten Montmartre achter ons, en steken de Boulevard de Clichy over.

In de Rue de Navarin hangt een uithangbord: Amour staat er in neonletters. Dit is dé plek in Parijs waar de liefde stijlvol bezegeld, dan wel geconsumeerd mag worden. Hôtel Amour heeft namelijk in geen enkele kamer televisie of telefoon. Maar wel grote spiegels rond de bedden en heel ruime douches en ligbaden. Een deel van de kamers is ingericht door kunstenaars, een ander deel van de kamers is geheel, maar dan ook geheel zwart. Voor wie nog twijfelde: Hôtel Amour biedt geliefden in tijdnood ook de gelegenheid een kamer te huren voor drie uur (12 uur 's middags tot 15 uur).

Geliefden die de daad nog niet zo letterlijk bij het woord willen voegen, vinden twee straten verder hun oase. Het Musée de la Vie Romantique ligt een beetje verscholen aan een binnenplaats van de Rue Chaptal. De van oorsprong Hollandse schilder Ary Scheffer vestigde zich hier in 1811, en later werd het een geliefd toevluchtsoord voor kunstenaars van de romantische school, variërend van de muzikant Frédéric Chopin tot de schilder Eugène Delacroix. In het museum zijn schilderijen van Scheffer en bezittingen van de schrijfster George Sand te zien. Dat is al voer voor romantici, maar minstens even aanlokkelijk is de tuin. Volg het bordje ‘Thé dans le jardin' en je komt uit tussen eeuwenoude bomen, grindpaadjes, een rozenperk en tafeltjes en stoeltjes. Zodra de temperatuur het toelaat (meestal van mei tot en met september), wordt de prachtige serre in de tuin ingericht als theesalon. Geliefden nestelen zich dan met een glaasje thee, samen prikkend in een taartje, in de meest romantische tuin van Parijs.

We willen naar de Seine, maar lopen natuurlijk wel via het Palais Royal. In de zinnenstrelende binnentuin, te bereiken via enkele kleine poortjes, wandel je door de honderden meters aan galerijen die werden gebouwd in de 17de eeuw. In het midden van de tuin zitten mensen rond de vijver, aan de zijkanten zitten stelletjes onder bomen. Eeuwen geleden werden hier mini-jachten op wild en feesten met muziek en dans georganiseerd. Nu is het een oase van rust midden in de lichtstad.

Op naar de Seine dan. De rivier blijft in Parijs een van de mooiste bestemmingen om bij weg te mijmeren, om op je knieën te gaan of om je af te vragen waarom je hart zo hevig klopt. Neem de Pont Alexandre III. De vergulde koperen standbeelden op de vier zeventien meter hoge pilaren zijn sprookjesachtig als het licht er 's avonds op schijnt. De prachtige art-nouveaulantaarnpalen zorgen met hun zachte verlichting voor romantiek op de brug.

En dan is er het uitzicht. Naast de brug ligt het Grand Palais, dat ook 's avonds op zijn mooist is. De majestueuze glazen koepel wordt van binnenuit verlicht. Boven op het dak wappert de Franse driekleur in het felle licht van de schijnwerpers, terwijl de verlichte koperen paarden van de kunstenaar Georges Récipon van het dak af lijken te galopperen.

Iets westelijker ligt de Pont Bir Hakeim. Deze brug over de Seine ademt mystiek en romantiek tegelijk. De metershoge metalen zuilen, de pontificale stenen boog in het midden, de prachtige klassieke lantaarns: ze vormen een betoverend geheel dat niet voor niets een rol speelde in de filmklassieker Last tango in Paris.

Halverwege de brug kun je afdalen naar de Allée des Cygnes (Pad der Zwanen), een langgerekt smal eiland dat in 1827 midden in de Seine werd aangelegd. Hier staan platanen en populieren. De houten bankjes zijn een geliefde plaats om namen, hartjes en liefdesbetuigingen in te kerven.

We vervolgens ons parcours, wandelen door het park achter de Eiffeltoren en komen uit bij het bijna driehonderd jaar oude Hôtel Biron aan de Rue de Varenne. De beroemdste bewoner van het pand was ‘verleid door de schoonheid van het herenhuis en de wilde charme van het park eromheen'. Dat was de beeldhouwer Auguste Rodin, die zoals bekend een heftige liefdesrelatie onderhield met Camille Claudel. Rodin woonde hier de laatste jaren van zijn leven, in het pand dat nu Musée Rodin is.

In het drie hectare grote park eromheen zette hij beelden. Een verplichte stop voor tere zielen is Rodins beeld van Orpheus, de dichter en zanger die volgens de Griekse mythologie hele volksstammen en zelfs dieren wist te betoveren met de schoonheid van zijn kunsten.

Wie de natuur inspirerend vindt, loopt door naar de Jardin du Luxembourg. Neem de ingang aan de Rue de Vaugirard en loop langs de fraaie Orangerie van de Franse Senaat. Rechts liggen de kleine, achter bomen en struiken verstopte plantsoenen met houten bankjes. Intimiteit gegarandeerd. Links voor ligt de elegante vijver, waar kinderen met bootjes spelen en mensen op stoeltjes boeken lezen en waar je een prachtig uitzicht hebt op het Senaatsgebouw: het naar Florentijns voorbeeld gebouwde Palais du Luxembourg.

Niet ver hiervandaan ligt de Rue de Furstemberg, een ministraatje in Saint-Germain des Prés, met hoge herenhuizen met prachtige gevels en houten luiken. In het midden van de straat ligt een kleine verhoging, sommigen noemen het zelfs Place Furstemberg, met één fraaie lantaarnpaal en vier bomen. Achter de poort op de hoek woonde de schilder Eugène Delacroix tot zijn dood, in 1863. Zijn bijnaam: Le Prince des Romantiques. Dit pleintje is, met al z'n intimiteit en lieflijkheid, een ideale plaats om te kussen of gekust te worden.

Terug naar de Seine dan. Op de kade lopen we binnen bij restaurant Lapérouse. De geschiedenis van dit etablissement gaat terug tot 1766. Guy de Maupassant en Emile Zola aten er en Victor Hugo nam er zijn kleinzoon mee naartoe om de huisgemaakte confitures te proeven.

Ook Lapérouse is al sinds jaar en dag een ondeugend bedevaartsoord voor geliefden. Het restaurant heeft op de tweede verdieping zes privékamers waar – onder andere – kan worden gegeten. De Salon de la Belle Otero is één van die minikamers, met een tafel gedekt voor twee, prachtige muurschilderingen en een rood pluchen bankje. Aan de muur zit een knopje voor de bel. De deur van de kamer kan namelijk dicht. Pas als je op het belletje drukt, weet het personeel dat de kust veilig is en dat het mag binnenkomen.

Tegenover het restaurant ligt het Île de la Cité met zijn fraaie driehoekige Place Dauphine. Een pleintje met bankjes, een plantsoen, prachtige oude gevels en een boekbinderij (Mors Doré) die hier al sinds 1876 is gevestigd, maken van deze driehoek een plaats waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Yves Montand en Simone Signoret gingen hier in de jaren vijftig samenwonen, na op slag smoorverliefd te zijn geworden. Jacques Dutronc bezong het plein in zijn vermaarde ‘Il est cinq heures, Paris s'éveille…”.

Op het buureiland, Île Saint-Louis, zoeken we de uiterste punt op, aan de oostkant. We gaan daar het plantsoen in en lopen de trap af, naar beneden. Dit moet de kleinste kade van Parijs zijn. Maar wat voor kade. Tussen de bomen staan stenen bankjes, het water van de Seine klotst bij onze voeten op de kasseien. Als we naar het westen kijken, zien we de Notre Dame, als we naar het oosten kijken, zien we water zo ver het oog reikt. Precies op dit punt komen de twee stromen van de Seine samen.

Aan de overkant van het water vinden we onze laatste liefdesbestemming, de Place des Vosges. Met zijn bijna vierhonderd jaar is de Place des Vosges het oudste plein van de Franse hoofdstad, waar ooit de koninklijke familie woonde, maar ook bekende Parijzenaars als Victor Hugo en de Markiezin van Sévigné.

We komen er via een indrukwekkende stenen poort, in de Rue de Birague, en zien rondom lange galerijen met stenen gewelven. In het park staan vier grote fonteinen, rijen bomen met bankjes eronder en een standbeeld van Lodewijk XIII te paard.

Is er een mooiere plek om als geliefden te verpozen, omringd door zoveel schoonheid?        (F.Renoud)