In het uiterste puntje van de hak van Italië, waar de golven van de Ionische en de Adriatische zee zich in elkaar verliezen, ligt het 18de-eeuwse stadje Santa Mari di Leuca. In dat barre, rotsachtige stukje Apulië (Puglia) komt het toerisme nog maar net op gang, waardoor je er nog kunt genieten van het authentieke Italië.
Uitgerekend hier, op het Finibus terrae, het einde van de oude wereld, zette Petrus, de apostel uit Palestina, voet aan wal om z'n evangelisatiewerk in Europa aan te vatten. In die tijd stond op de plaats van de huidige basiliek een tempel ter ere van Minerva, de Romeinse godin van de olijfboom, de storm, de wijsheid, de krijgskunst en de muziek. Na de kerstening werd de maagd Maria het voorwerp van de lokale devotie.
De kust van Santa Maria di Leuca, of kortweg Leuca, is door haar vele grotten een paradijs voor onderwatertoeristen. De avonturiers die hier in de oudheid Griekse of Latijnse inscripties in de zalen achterlieten, vreesden de almacht van de zee. Het respect en de angst voor de zilte natuur zit er ook vandaag nog altijd diep in bij de plaatselijke vissers. Vandaar dat ze met zoveel hartstocht de zee gunstig willen stemmen. Elk jaar opnieuw. Met een processie te water
Met Maria in zee
15 augustus. Bijna vijf uur 's middags. Leuca ontwaakt uit zijn siësta. Wij liggen in een visserssloep tussen tientallen, misschien wel honderd sloepen, vissersboten en jachten in het haventje en wachten. Wachten op Maria, de processie en fanfare die straks zullen opdagen.
Vanaf het water heb je een verrukkelijk uitzicht op het silhouet van Leuca, met zijn aquaduct, de Chiesa di Cristo Re, de imposante vuurtoren uit 1864 en de luxueuze, sprookjesachtig gekleurde palazzi uit het begin van de twintigste eeuw. Op de vloedlijn van een klein zandstrand staan een paar stenen omkleedcabines, waar de dames uit de palazzi destijds hun japon voor hun badtenue wisselden. Via een trapje konden ze zichzelf in alle privacy te water laten.
Met het Mariabeeld uit de Cristo Rekerk lopen enkele tientallen, voornamelijk Filipijnse en Indiase kloosterzusters Te Lourdes op de bergen zingend over het viaduct; het is een vreemd gezicht, zeker in een uitgesproken mondain badplaatsje als dit.
De thermometer duidt 31 graden in de schaduw aan. De zusters dragen een wit wollen habijt, een zwarte hoofddoek en, om hun middel, een hemelsblauwe sjerp. De zee is zilt en er is geen wolkje aan de blauwe hemel. Of toch: één komisch kruitwolkje, voorafgegaan door het startschot, ten teken dat de bedevaart kan beginnen.
Dit jaar wordt Maria plechtig binnengehaald op een compleet onder plastic bloemen bedolven jacht. Elk jaar krijgt de meestbiedende visser Maria aan boord. Zij neemt plaats op de voorsteven. Aan haar zijde twee keurig gladgestreken carabinieri.
Dit is een bedevaart waar behoorlijk wat vaart in zit. Ook ons zeven en een halve meter lange vaartuigje lijkt te galopperen. Hoe meer het bootje van het water loskomt, hoe harder de smak waarmee het weer op de arduinkleurige golven terechtkomt. Aan bakboord een roestige vissersboot tjokvol vrolijke piraten. Ze zitten bij bosjes op het dek: halfnaakte jongelui, de wind in hun krullende lokken, met de oranje gloed van de avondzon in hun blik.
Tegen valavond en onder vreugdeschoten vaart de vloot uit Santa Maria di Leuca het haventje van het nabijgelegen Torre San Gregorio binnen. Op het strand staat een hoop volk te joelen en te wuiven en enkele dapperen zwemmen de vloot tegemoet. Na een kwartiertje draait het Mariaschip langzaam om z'n as en zet weer koers richting Leuca.
Marcinelle
Olijfgaarden typeren dit mediterrane landschap, en Apulië mag trots zijn op de alleroudste. In deze regio groeien om en bij de zestig miljoen olijfbomen. De Salentini, de bewoners van Zuid-Apulië, praten met liefde en veel vakkennis over de snoeiwijze en de behandeling van scheuren in de stam van de olijfboom. De bomen verschaffen hen olijfolie van uitmuntende kwaliteit. Het is hun belangrijkste bron van inkomsten.
Het toerisme is hier pas de laatste jaren op gang gekomen. De modale Zuid-Italiaan kon zich tot in de jaren vijftig eenvoudigweg geen vakantie permitteren. Veel jonge mannen uit deze streek zochten hun heil als gastarbeider in onze koolmijnen. In Rocco, een van die prachtig gepatineerde dorpjes, stuiten we trouwens op een monument voor de Italiaanse slachtoffers van de mijnramp in Marcinelle, ten zuiden van Charleroi, in 1956.
Toch heeft een stad als Leuca de allure van een luxueuze badstad met riante buitenverblijven. Maar die weelde was alleen weggelegd voor de aristocratie uit de nabijgelegen stad Lecce.
In Bar Martinucci genieten we met een lekker muntdrankje van het uitzicht op de Villa Sangiovanni, aan de overkant van de Via Fuortes. De villa is een extravagantie in baksteenrood en helder oker. De bouwstijl is een mengeling van Egyptisch en klassiek. Dat exotische element was geweldig trendy op het einde van de 19de eeuw, toen al die tweede of derde verblijven van de aristocratie uit Lecce gebouwd werden.
Leuca telt meer dan veertig zulke villa's. Ze hebben doorgaans een lommerrijk park achter, een tuin met tuinpad voor, een privékapel met madonna, een put met drinkbaar water en stallen voor de paarden. Maar natuurlijk besteedden de bouwheren de meeste aandacht aan de eigenlijke villa. De regio was van oudsher al goed voorzien van architectonische parels, erfenissen van de diverse culturen die hier gepasseerd zijn. De Saracenen, de Grieken, de Romeinen, de Byzantijnen, de Longobarden en de Normandiërs hebben gestalte gegeven aan deze regio. De sporen van de achtereenvolgende bezetters zijn nog niet gewist. Getuige de 58 uitkijktorens langs de kuststrook, die de Saracenen op afstand moesten houden, en de vele kerken in alle mogelijke bouwstijlen. Die dienden de architecten tot voorbeeld of, vaker nog, als uitdaging, om ze te overtreffen.
Verblindend wit met corniches en accenten in blu elettrico is de Villa Episcopo, in Chinese stijl. Dat de moskee van Córdoba diepe indruk op ingenieur Giuseppe Ruggieri gemaakt heeft, is de Villa De Francesco-Licci duidelijk aan te zien. De roze Villa Mellacqua is opgetrokken in de stijl van een 18de-eeuws Frans château. La Meridiana is dan weer een neoklassiek gebouw, met dwarse, horizontale, afwisselend roest- en mosterdkleurige accenten en met bovenop een elegant lantaarnvorming uitkijktorentje. Zicht op zee, uiteraard. De Villa Pia, in eclectische stijl, distantieert zich van de frivolere residenties door de koele ernst en de grijze kleur van de Leccesteen waarin ze is opgetrokken. Geen twee optrekjes zijn gelijk: identiek is alleen de intentie om anders te zijn.
Tarantella
In de Salento hebben ze er een handje van weg om bij feestelijkheden lanen en pleinen op te smukken met van talloze lampjes voorziene doorkijklatwerken. Die geometrische decoraties zijn zo elegant en geraffineerd dat ze aan kantwerk doen denken. Ook in Martano. Het zonovergoten dorp maakt zich klaar voor het tarantellafestival. Oud en jong staan met ingehouden adem tegen de dranghekken te wachten tot Anna Cinzia Villani, een van de bekendste namen op deze Notta della Taranta, verschijnt.
In de jaren zeventig deden muzikanten onderzoek naar wat er onder de mensen nog leefde aan canzoniere Grecanico Salentino, folkloristische liederen uit Grecia Salentina, het schiereiland van Puglia. Dat leidde in 1998 tot de organisatie van de eerste Notta della Taranta. Sindsdien staat dat tarantellafestival elke zomer op de affiche. In de heetste maanden dus, want naar verluidt werden in die maanden de meeste mensen door de tarantula of 'Apulische spin' gebeten.
Tarantella, de uitbundige traditionele volksmuziek waarin het alomtegenwoordige bijgeloof van de Zuid-Italianen een opzwepende muzikale vorm heeft gekregen, spreekt tot de verbeelding. We stellen ons daarbij dagenlang extatisch dansen voor, feestvreugde en rouw, trance, in katzwijm vallen om daarna, na een diepe slaap, als herboren op te staan. Dansers die synchroon hetzelfde delirium faken. Oeverloze repetitieve litanieën aan het adres van de Heilige Paulus, opgezweept door tamboerijnen, klarinetten, schalmeien, accordeons. Het klopt allemaal: filmdocumenten van authentieke tarantellasessies uit de jaren zestig bevestigen dat de werkelijkheid minstens zo sensationeel was. Ze tonen beelden van mensen die als in trance dansen en ten prooi lijken gevallen aan krachten die het rationele ver overstijgen.
Misschien was de tarantella een poging van het individu om zich te verzetten tegen de streng genormeerde dorpsgemeenschap. Feit is dat in het heetst van de zomer, als de spin het vaakst beet, de verdrongen passies en wensen het best geuit konden worden zonder gezichtsverlies te lijden. De muzikant was daarbij de therapeut. En die moest fijnbesnaard zijn, en intuïtief alle klanken, kleuren en akkoorden aftasten tot hij de melodie ontdekte die de patiënt als een stemvork liet trillen.
La Notte Della Taranta 2010, van 13 augustus tot 28 augustus.www.lanottedellataranta.it
U wilt gratis draadloos internetten? Dat kan. Daar zorgen Stefan Lembrechts en zijn collega-zendamateurs voor. Zij bouwen een gratis netwerk uit waar iedereen gratis op kan inloggen. Al 20.000 mensen maken gebruik van Wireless België.
De drijvende kracht achter het gratis internetnetwerk is Stefan Lambrechts, IT'er en zendamateur. Tien jaar geleden maakte hij een draadloze internetverbinding met collega-zendamateurs. 'Dat ging zo vlot en er was zo veel interesse dat ons netwerk is beginnen te groeien.' Lambrechts en zijn medewerkers gingen op zoek naar hoge locaties vanwaar hun signaal vlot en zonder storingen verstuurd kon worden. 'Omdat zendamateurs al hoge locaties hebben, ging dat heel vlot. Dus hebben we hun netwerk als basis gebruikt.'
Hoge locaties zijn belangrijk omdat de verschillende antennes elkaar moeten kunnen 'zien'. Er mogen met andere woorden geen bomen of gebouw tussen staan die het signaal kunnen blokkeren.
Deals sluiten
'We zoeken wat mensen nodig hebben en creëren een win-winsituatie', legt Lambrechts uit. 'Bijvoorbeeld: voor een Antwerpse radio streamen wij uitzendingen naar het internet. In ruil mogen we een ontvanger aan hun antenne hangen.'
Wireless België probeert vooral deals te sluiten met sociale organisaties, niet met commerciële bedrijven. 'Onlangs hebben we een vereniging aangesloten waar minderbedeelden computerlessen krijgen.' En opnieuw mag Lambrechts daar in ruil een antenne hangen. Wie een steunpunt wil installeren, moet de installatiekosten zelf betalen. Tegelijk draagt je zo bij tot de groei van het netwerk.
Het internet van Wireless België is gratis. 'Ook zo'n win-winsituatie', zegt Lambrechts. 'Een datacenter had een antenne nodig, in ruil mogen we een stukje van hun bandbreedte gebruiken. Wat wij nodig hebben, is peanuts voor zo'n datacenter.'
20
.000 gebruikers per dag
Ook privégebruikers beginnen de weg naar Wireless België te vinden. De jongste drie maanden telde Lambrechts 20.000 unieke bezoekers. 'We hebben 1.500 tot 2.000 gebruikers per dag.' Iedereen kan van het netwerk gebruikmaken. Al zijn er beperkingen. 'Grote downloads, zoals van films, zijn geblokkeerd. Dat is niet de bedoeling van ons netwerk. We beperken wat elke user mag gebruiken. Anders gaat één persoon met alle bandbreedte lopen.'
Daardoor is de verbindingssnelheid van netwerk ook een pak lager dan die van een Telenet- of Belgacomverbinding. Ook uitgaande mail is geblokkeerd. 'Dat wordt direct overgenomen door spammers en dan krijg ik te veel problemen.'
Juridische problemen met 'zijn' netwerk heeft Stefan Lambrechts nog niet gehad. Dat komt omdat de meest gebruikte toepassingen voor illegale downloads geblokkeerd zijn. Dat maakt het netwerk oninteressant voor wie iets slechts van plan is.
Wireless België is geen bedrijf, benadrukt Stefan. 'Ik krijg wel vragen om ons netwerk te commercialiseren. Maar dat is niet aan de orde. Dan zouden er te veel mensen afhaken.'
België vaardigt 32 atleten af naar EK in Barcelona
België stuurt 32 atleten naar het EK atletiek in Barcelona (26/7-1/8). Dat maakte de Belgische federatie zondag bekend na afloop van het BK in Brussel. De delegatie bestaat uit 16 mannen en 16 vrouwen.
Voor eventuele medailles wordt vooral gekeken naar de broers Borlée op de 400 meter en hoogspringster Tia Hellebaut. Ook de aflossingsteams 4x400m (m) en 4x100m (v) behoren tot de favorieten op hun nummer.
De selectie:
Eline Berings, Elisabeth Davin en Anne Zagré (100m horden), Jonathan Borlée, Kevin Borlée en Arnaud Destatte (400m), Michael Bultheel, Stef Vanhaeren en Nils Duerinck (400m horden), Andreas Smout en Jan Van den Broeck (800m), Kristof Van Malderen en Kim Ruell (1.500m), Pieter Desmet en Krijn Van Koolwijk (3.000m steeple), Monder Rizki (10.000m), Hans Janssens (marathon), Hans Van Alphen (tienkamp), Lindsey De Grande (1.500m), Olivia Borlée (200m), Elodie Ouedraogo (400m horden), Svetlana Bolshkova (hink-stap), Sarah Aerts (zevenkamp), Tia Hellebaut en Hannelore Desmet (hoog). Cédric Van Branteghem vervoegt de 4x400m (m), Hanna Mariën en Frauke Penen de 4x100m (v) en Elke Bogemans, Wendy Den Haeze, Axelle Dauwens en Lindsy Cozijns de 4x400m (v).
Het klopt: op 10 jaar zweet je in bed kinderzwembad vol
Met een grote splash en de onheilspellende woorden dat een mens op tien jaar 1.200 liter water verliest in zijn slaap maakt een matrassenfabrikant reclame op radio en tv. 'Het klopt', zegt slaapexpert Johan Verbraecken. 'Maar het grootste deel verdampt.'
'Een mens slaapt zo'n acht uur per nacht en verliest dan bijna 35 centiliter vocht. Dat is na tien jaar meer dan 1.200 liter. Als je dat weet is het logisch dat je kiest voor het best ventilerende bed.' Zo klinkt de tv-reclame van matrassenfabrikant Auping, en een waterval plenst op het bed neer.
300 bakken bier
Stel dat zo'n hoeveelheid water écht op je matras terechtkomt, het zou nogal een zompige boel worden. 'Het is nochtans echt waar dat we 's nachts zo veel vocht verliezen', zegt professor Johan Verbraecken, slaapexpert aan de Universiteit Antwerpen. 'De wetenschappelijke teksten gaan uit van een halve liter per nacht, al is dat natuurlijk afhankelijk van persoon tot persoon en van de omgevingstemperatuur. Ga maar eens 's avonds en de volgende ochtend op de weegschaal staan: het zal ongeveer een halve kilo verschil maken. We verliezen dat vocht om onze lichaamstemperatuur af te koelen en om onze huid te hydrateren.'
Een halve liter per nacht, dat is de inhoud van twee bierflesjes. Op nog geen twee weken heb je al een volledige bak bier leeggekapt, op tien jaar zijn dat er dus 300. Een kinderzwembad vol zweet, zeg maar. En komt dat allemaal in je matras terecht? 'Nee', zegt Verbraecken. 'Als het echt warm is en we zijn te hard ingedekt, dan zweten we harder en komt er natuurlijk wat meer water in het matras. Maar normaal gezien verdampt het onmiddellijk. Het is net om die reden dat je je slaapkamer goed moet verluchten.'
Wanneer vervangen? '
Op den duur raakt de matras natuurlijk verzadigd of wordt hij minder hygiënisch door de bacteriën die er in gedijen. Het is dus logisch dat je je matras af en toe moet vervangen, maar het is de vraag wanneer. De matrassenfabrikanten zeggen dat het om de tien jaar moet, maar die stelling lijkt me ingefluisterd door commerciële redenen. Er zijn ook matrassen die 25 jaar meegaan. Natuurlijk kunnen ze zeggen wat ze willen zolang het niet wetenschappelijk is onderzocht. En ik denk niet dat er onmiddellijk een wetenschapper bereid zal zijn om jarenlang een matras te onderzoeken.'
Vocht is overigens niet het enige dat we op onze matras achterlaten. 'We verliezen ook veel haar en veel huidschilfers', zegt Verbraecken. 'De mijt eet die huidschilfers en woont graag in een vochtige matras. Wie allergieën heeft of voortdurend met een verstopte neus rondloopt, vervangt beter eens zijn matras. Al is het voor de meeste mensen nog belangrijker om het hoofdkussen te vervangen: daar liggen we echt in onze eigen schilfers, in ons haar, in ons zweet en in het vocht uit onze neus.'
Elk jaar kiezen de Europese Instellingen een of meerdere Europese cultuurhoofdsteden. Met het initiatief willen de Commissie, het Europees Parlement en de Raad hun steentje bijdragen tot een betere verstandhouding tussen de verschillende Europese volkeren en culturen. Dit jaar staan de Turkse miljoenenstad Istanboel, de Duitse industriestad Essen en de Hongaarse universiteitsstad Pécs in de schijnwerpers. Maak je dus op voor een weekendje cultuur!
Istanboel, brug tussen Oost en West
Istanboel was ooit de hoofdstad van het Romeinse, het Byzantijnse en het Ottomaanse Rijk en is vandaag de dag met zijn ruim 12 miljoen inwoners de grootste stad van Turkije en een van de grootste steden ter wereld. Strategisch gesitueerd op beide oevers van de Bosporus en verdeeld over twee continenten vormt deze fascinerende metropool niet alleen de brug tussen Oost en West, maar verenigt deze stad ook een boeiend rijk verleden met een verrassend modern heden.
Istanbul 2010: Het programma werd samengesteld rond het thema: 'Istanbul, de Stad van de Vier Elementen - vuur, water, lucht en aarde'.
Essen, moderne metropool in hartje Ruhrgebied Essen, met zijn 600.000 inwoners de op een na grootste stad van het Ruhrgebied, is in de afgelopen decennia als het ware gemetamorfoseerd van 'het walmende hart van de Duitse zware industrie' naar 'een groene metropool van allure'. Het uitgebreide kunst- en cultuuraanbod in het onconventionele kader van het industriële erfgoed is het levende bewijs van de dynamische kracht van het moderne Europa.
RUHR.2010: Voor het programma maakte Essen gebruik van drie thema's, m.n. mythologie, metropolis en Europa.
Gelegen op de voormalige grens van het Romeinse en het Ottomaanse Rijk en op de huidige grens van de Europese Unie met de Balkan profileert de Zuid-Hongaarse universiteitsstad Pécs zich anno 2010 als 'multiraciale stad zonder grenzen' en 'brug tussen West en Oost'. Getuige van het rijke multiculturele erfgoed is het deels op de Werelderfgoedlijst van Unesco opgenomen oude centrum van deze ca. 160.000 inwoners tellende historische stad.
Pécs 2010: Het thema 'Brug tussen West en Oost' vormt de rode draad van het programma Pécs 2010.
BOST - In opdracht van kunstenaar Lode Claes uit Bost heeft striptekenaar Chris Vandendriessche een beeldverhaal gemaakt over de geschiedenis van Tienen. Van het begin van de tijdrekening tot 1850.
Het resultaat zijn vier panelen, met een in een vogelvlucht de Romeinse tijd, Albrecht en Isabella tot aan de opstart van de suikerfabriek in Tienen. "Ik ben een geboren Tienenaar en al van jongsaf geïnteresseerd in de geschiedenis van de stad. Mijn vriend Chris, die onder meer werkte voor Studio Vandersteen, had al verschillende Brusselse legenden in stripvorm gegoten. Zo kwam ik op het idee om ook een beeldverhaal te laten maken over de geschiedenis van Tienen", vertelt de 80-jarige Lode Claes. Lode Claes en Chris Vandendriessche zijn meer dan een jaar bezig geweest met het project. "Twee pagina's met de recente geschiedenis waren er eerst, maar voor de volledigheid zijn we daarna ook teruggekeerd naar de Romeinse tijd met de tumuli in Grimde", vertelt Lode. Alle belangrijke historische gebeurtenissen uit de geschiedenis van de suikerstad komen aan bod, zoals de stichting van Sint-Germanus, het charter van de stad in 1168 door hertog Godfried III, de bouw van OLV Ten Poelkerk, de Slag van Woeringen, het onder de voet lopen van Tienen in 1507, het bevaarbaar maken van de Gete, tot aan de periode onder Filips II van Spanje, de verwoesting van Tienen in 1635 en het bezoek van Mozart in 1763 tot aan de aanleg van de spoorlijn en de start van de suikerfabriek. "Alles is historisch correct. Daarvoor hebben we een beroep gedaan op dr. Paul Kempeneers. In de opzoekingen is erg veel tijd gekropen", aldus Lode. Een map met de tekeningen is te koop in de streekwinkel in Tienen.
BOST - Voor het eerst selecteerde een Belgische vrouwenequipe zich voor het EK Rafting in Italië op 5 juni. In het team 'Waterproof' zitten niet minder dan drie Vlaams-Brabantse kampioenen, onder wie Lore Walravens, sinds kort een 'halve' Tiense.
In april haalde het team een gouden medaille op het Belgisch kampioenschap. De ploeg eindigde in het open klassement als 12de en wist zo veel mannenboten achter zich te laten. Rond de equipe werd ook een heel begeleidingsteam gebouwd. Voor de fysieke begeleiding rekent het team op fitnesscentrum Fit Factory uit Tienen. "In juni nemen we deel aan het EK, één maand later aan het WK in Nederland.
Wekelijks oefenen we niet alleen op techniek, maar ook kracht, uithouding en samenwerking. Dat impliceert ook dat we regelmatige naar het buitenland trekken voor een trainingsstage. Vroeger deden we aan 'tof'sport, momenteel trachten we ons voor te bereiden op 'top'sport. Niet makkelijk in deze minder populaire sport, maar de stappen die we momenteel nemen zijn groot en dit zorgt voor een extra motivatie voor ons team", vertelt Lore Walravens.
TIENEN - Tienenaars en bezoekers moeten rekening houden met verkeersbeperkingen in de periode van Suikerrock.
Tijdens Suikerrock 2010 worden volgende straten verkeers- en parkeervrij: O.L.V.-Broedersstraat Beauduinstraat (tussen de Lombardstraat en de Veemarkt) Grote Bergstraat Kleine Bergstraat Oude Kleerkopersstraat Broekstraat (tussen de Danebroekstraat en de Grote Markt) Delportestraat (enkel verkeersvrij) Danebroekstraat (enkel verkeersvrij) Dr. Geensstraat (tussen de Danebroekstraat en de Grote Markt) Leuvensestraat (tussen de Grote Markt en de Oude Vestenstraat) Gilainstraat (tussen de Waaibergstraat en de Grote Markt) Academiestraat Alexianenweg Ooievaarstraat Minderbroedersstraat (tussen de Peperstraat en het Torsinplein) Kattenstraat Kleine Kattenstraat Bostsestraat (enkel parkeervrij).
Volgende straten en pleinen worden dan als voetgangerszone beschouwd: Grote Markt Kalkmarkt Nieuwstraat Spiegelstraat Hennemarkt Veemarkt Wolmarkt Peperstraat.
Dit op dinsdag 20 juli, donderdag 29 juli en vrijdag 30 juli 10 vanaf 14.00 uur, op zaterdag 31 juli 10 vanaf 13.00 uur en op zondag 1 augustus 10 vanaf 12.00 uur. (R. Billen)
GENK - 11 jaar lang al zwaait de bruggepensioneerde Ford Genk-arbeider Albert Clukers (64) enthousiast van op een kruispunt naar zijn vroegere werkmakkers. 'Af en toe steekt er wel eens eentje zijn middenvinger op. Slecht geslapen, denk ik dan.'
De Oosterring, net buiten het centrum van het Limburgse Genk. Op één van de kruispunten van deze drukke invalsweg vat Albert Clukers post, iets voor twee uur 's middags, wanneer het bij Ford Genk ploegenwissel is en arbeiders zich naar de fabriek of naar huis spoeden. Hij doet dat dag in, dag uit. Weer of geen weer, sinds hij in 1999 na een carrière van 35 jaar op brugpensioen ging.
'Ik ga 's middags altijd met mijn hond Django wandelen. En als ik dan dit kruispunt overstak, begon er altijd wel iemand te claxonneren, telkens een werkmakker van vroeger die van of naar de fabriek reed. Ik vond dat wel plezant, vandaar dat ik hier nu telkens rond 14 uur voorbij kom, en blijf hangen tot iedereen gepasseerd is.'
Claxons
De man in zijn fluovestje is na al die jaren een begrip in en om Genk. Niet alleen Fordarbeiders, maar zowat elke passerende vrachtwagen of lijnbus claxonneert, andere chauffeurs roepen wat naar Albert, meer beschaafde automobilisten steken hun hand op. Albert - Bert voor de vrienden - is de hele tijd bezig met terug te zwaaien en uit te vissen van welke wagen de claxonstoot afkomstig is. 'Na al die jaren weet ik blindelings wie met welke wagen rijdt, ik kan soms zelfs de nummerplaat opzeggen.'
Of hij al die mensen persoonlijk kent? 'Neen. De Fordarbeiders die passeren, ken ik meestal wel van gezicht. Maar het merendeel van de mensen die naar mij claxonneren, doet dat omdat ze mij hier elke dag zien staan.'
De man heeft al wat meegemaakt op 'zijn' kruispunt. 'Veel ongevallen uiteraard. Af en toe wat verkeersagressie, soms steekt een bestuurder ook zijn middenvinger naar mij op. Slecht geslapen, denk ik dan. Ik sta hier niet om mijn vroegere werkmakkers te jennen. Misschien dat er een paar jaloers zijn omdat ik al met brugpensioen ben. Maar hun tijd komt nog.'
In de lente van dit jaar zijn 12,5 procent meer mensen getrouwd dan in dezelfde periode vorig jaar, blijkt uit cijfers van de notarissen. 'Nu het ergste van de economische crisis achter de rug lijkt, durven mensen weer belangrijke engagementen aan te gaan', zegt voorzitter Bart Van Opstal.
'In periodes van economische moeilijkheden durven mensen belangrijke stappen niet aan. Nu we voorbij het diepste dal zijn, doen ze dat wel. Je ziet dat mensen weer huizen durven te kopen maar ook dat ze weer engagementen op lange termijn aangaan, zoals een huwelijk', zegt Van Opstal.
Hij ziet de stijging van het aantal huwelijken in de 'notarisbarometer' van de Koninklijke Federatie van het Belgisch Notariaat. Daaruit blijkt dat in het tweede trimester van dit jaar (begin april tot einde juni) 12,5 procent meer huwelijkscontracten afgesloten zijn. De lente is daarvoor een belangrijke periode omdat dan het vaakst getrouwd wordt, tachtig procent meer zelfs dan in het eerste trimester van 2010.
Samengesteld gezin
De toename van het aantal huwelijken is volgens Van Opstal niet de enige verklaring voor de stijging van het aantal huwelijkscontracten: 'We zien ook meer en meer samengestelde gezinnen, waardoor de gezinssituaties ingewikkelder worden en mensen dus een contract nodig hebben om hun zaken te regelen.' Maar dat alleen verklaart natuurlijk niet zo'n grote stijging in één jaar tijd.
Volgens professor emeritus Stefaan Lievens (UGent) is het perfect logisch dat huwelijken uitgesteld worden in onzekere tijden. 'Trouwen is een duurzame verbintenis. In periodes van onzekerheid durft men die niet aan te gaan: men zit ondergedompeld in een soort van psychologie van het negatieve, waarbij al die onheilsberichten elkaar versterken. Nu lijkt het diepste dal achter de rug en kijkt men meer naar het positieve. Dat blijkt niet alleen uit de huwelijkscijfers. Ook het aantal geboorten begint weer toe te nemen. Ook dat wijst op een herstel.'
Angst in cycli
'Huwelijken zijn altijd al beïnvloed door de conjunctuur', zegt professor emeritus Helmut Gaus (UGent). 'Al in de negentiende eeuw zien we dat de huwelijksdatum verlaat wordt in periodes van crisis.' Volgens Gaus heeft dat te maken met het angstgevoel in de samenleving. Dat neemt toe en af, in langdurige cycli. Voor het ogenblik zitten we in een periode waarin de angst echt afneemt en mensen weer stappen durven te doen. 'Denk maar aan het Yes we can van Obama. Dat toont mee aan dat we een periode ingaan van durf, van plezier en van openheid. Die toename van de huwelijken is daar een zoveelste teken van.'
Al decennia lang wordt het Franse eiland Mont Saint-Michel overstelpt met slib, in totaal liefst 3 miljoen kubieke meter. De schorren en slikken die jaarlijks met meer dan 25 hectare aangroeien dreigen de abdijrots onverbiddelijk te omsingelen. Ingrijpende werken brengen daar nu verandering in en herstellen de tot de verbeelding sprekende rots weer in ere.
Op het einde van zijn leven waarschuwde Victor Hugo al in de Franse pers: 'De Mont Saint-Michel mag niet verminkt worden en moet een eiland blijven!' Om het maritieme karakter van de granietrots te herstellen, moet eerst 3 miljoen kubieke meter overtollig zeeslib uit de bedding van de Couesnon worden verwijderd. Deze rivier mondt immers uit in de baai van de Mont Saint-Michel.
Daarvoor wordt deels gebaggerd, maar het meeste slib zal op een natuurlijke wijze in het Kanaal worden gestuwd. Daarvoor is men landinwaarts druk bezig om de inham uit te diepen en die te verbinden met een netwerk van artificiële kanaaltjes. Na de vloed (de baai heeft springvloeden tot 14 meter) kan die massa water zo door de polders stromen. Aan de monding van de Couesnon is inmiddels een gigantische stuwdam gebouwd. Een inventief systeem dat het vergaarde water bij eb opnieuw de baai in loodst en het overtollige slib terug naar zee vervoert. Over twee jaar al zou zo de helft van het slib uit de baai verwijderd zijn. Tegen 2025 zal het oppervlakteniveau rond de Mont Saint-Michel met gemiddeld 70 centimeter gedaald zijn en wordt de mystieke rots van de aartsengel Michaël opnieuw en permanent met water omgeven.
Hollandse inpoldering
Het is alsof de natuur de voorbije decennia revanche heeft genomen op de bemoeinissen van de mens. In 1856 begon de Hollander Mosselman met de baai van de Mont Saint-Michel deels in te polderen. Later werd ook land gewonnen langs de kuststrook van de 400 vierkante kilometer grote baai. Landbouwers telen er nu bloemkool, wortelen, uien, prei, aardappelen en granen. De drooglegging (3.000 hectare), de aanleg van een dijkweg en de kanalisatie van de Couesnon leidden samen tot een systematische verzanding van de baai.
De verregaande ingrepen moeten ook de ecosystemen in de baai herstellen: de vele vis- en vogelsoorten, de schelpdieren, de zeehonden en de dolfijnen en zelfs een kleine groep pinguïns kunnen alleen maar wel varen bij de werken.
Miljoenen toeristen
Sinds 1979 staat de Mont Saint-Michel op de lijst van het werelderfgoed van de Unesco. Na de Eiffeltoren is het de meest bezochte toeristische attractie van Frankrijk. Elk jaar overspoelen 3,2 miljoen toeristen de granietrots met zijn vijftig vaste bewoners - de Montois. Een zware belasting voor het eiland. Nu zal ook de dijkweg worden afgebroken en gedeeltelijk heraangelegd. De laatste kilometer zal worden overbrugd met een sobere passerelle waaronder permanent water zal stromen. Gedaan dus om met auto of touringcar tot aan de voet van de granietrots te rijden. Volgend jaar worden de huidige parkeerterreinen gesupprimeerd en 15 hectaren zandplaten terug aan de natuur geschonken.
Op de loonlijst van de Vlaamse overheid stonden eind 2009 48.010 ambtenaren, het hoogste aantal ooit in de Vlaamse geschiedenis. Uit recente cijfers van Vlaams minister Geert Bourgeois blijkt echter dat de jongste maanden voor het eerst sprake is van een daling, schrijft De Zondag. Het aantal federale ambtenaren daalt sinds 2008.
'Het hoogtepunt is achter de rug. Tegen eind 2011 zullen we het met zeker 1,5 procent minder ambtenaren moeten stellen', zegt woordvoerder Chris Michel van minister Bourgeois in De Zondag. De Vlaamse overheid zal met andere woorden meer moeten doen met minder personeel.
'Sinds januari 2008 is het aantal federale ambtenaren met 3.000 eenheden gedaald', zo wordt Steffen Van Roosbroeck, woordvoerder van federaal minister van Ambtenarenzaken Inge Vervotte, in de krant geciteerd. In 2009 werd een op de drie federale ambtenaren die met pensioen gingen, niet vervangen.
