Het pensioendebat is nog lang niet afgelopen, maar weet u wat voor u de inzet is? Via www.kenuwpensioen.be kunt u zelf berekenen hoeveel pensioen u zal krijgen op basis van gegevens op 55 jaar. Wij maakten alvast een paar simulaties.
Eén waarschuwing vooraf: de simulaties zijn gemaakt op basis van alleenstaanden, die voltijds en zo goed als ononderbroken gewerkt hebben en een (bijna) volledige loopbaan via een normaal groeipad van 45 jaar doorlopen hebben of tot 65 jaar gewerkt hebben. Veel loopbanen vertonen een grilliger verloop en zullen dan ook een ander (en doorgaans lager) pensioen opleveren.
Arbeider
Loopbaan van 42 jaar.
Bijna ononderbroken gewerkt, voltijds, in diverse bedrijfstakken.
Pensioen: 1.173 euro netto/maand.
De meeste arbeiderspensioenen liggen na zon loopbaan tussen 1.100 en 1.500 euro.
Bediende
Eindsalaris van 4.000 euro bruto per maand.
Loopbaan van 45 jaar.
Ononderbroken voltijds gewerkt.
Pensioen: 1.415 euro netto/maand.
Kaderlid
Eindsalaris 7.000 euro bruto per maand
Loopbaan van 45 jaar.
Pensioen: 1.490 euro netto/maand.
De meeste kaderleden hebben wel een aanvullend pensioen.
Verpleegkundige
Werknemersstatuut.
Ononderbroken voltijds gewerkt, zonder grote promoties.
Loopbaan van 40 jaar, beëindigd op 60 jaar.
Pensioen: 1.188 euro netto/maand.
Onderwijzer
Ononderbroken voltijdse loopbaan van 45 jaar.
Pensioen: 1.919 euro netto/maand.
Als hij op 60 was gestopt, kreeg hij 1.814 euro netto/maand.
Klerk (lager ambtenaar)
Voltijds gewerkt, bijna volledige loopbaan van 40 jaar, op 60 op pensioen.
Kuifje-album van Noël Slangen geveild voor 11.000 euro
Een eerste druk van 'Tintin au Pays des Soviets' - het eerste Kuifje-album - is gisteren in Antwerpen geveild voor 11.000 euro. Een originele tekenplaat van Suske en Wiske bracht maar liefst 13.500 euro op. Het waren allebei stuks van stripmaniak Noël Slangen.
Het veilinghuis Bernaerts veilde zondagmiddag meer dan vijfhonderd stripverhalen en tekenplaten. Het grootste deel van het aanbod kwam uit de collectie van de bekende communicatieadviseur Noël Slangen, die een vurige stripliefhebber is. Twee blikvangers uit Slangens bezit haalden ook de hoogste prijzen. Een originele tekenplaat met vier strookjes van het eerste Suske en Wiske-album Op het eiland Amoras ging voor 13.500 euro de deur uit. Het is een prachtige plaat waarop naast Suske en Wiske ook Sus Antigoon, professor Barrabas en Jef Blaaskop te herkennen zijn. Een eerste druk van Tintin au Pays des Soviets - het eerste Kuifje-album - bracht 11.000 euro op.
'Het was geen moeilijke selectie', aldus Slangen. 'Ik ben bijvoorbeeld totaal niet gehecht aan die druk van Tintin. Ik ben meer bezig met hedendaagse dingen, Amerikaanse graphic novels en alles van Marc Sleen.'
Hoe groot de totaalopbrengst is kan Slangen niet zeggen. 'Ik was niet aanwezig op de veiling en ik weet evenmin of alles uit het lot dat ik aan het veilinghuis heb overgemaakt is geveild', zegt hij. 'De belangrijkste winst die ik maak is plaats in mijn kast. Want dat is de voornaamste reden waarom ik een deel van mijn collectie van de hand heb gedaan.'
De stripveiling was een succes. De totale omzet bedroeg 175.000 euro en 470 op 573 loten vonden een koper. Tot de meevallers behoorde een lot met de eerste drie albums van Jommeke, waarvoor 980 euro betaald werd, het dubbele van de schatting.
De Chinese netwerkfabrikant Huawei heeft in Las Vegas een LTE-netwerk met een snelheid van 1,2 gigabit per seconde getoond. Een nieuw record voor een LTE- ofwel 4G-netwerk.
De demonstratie hiervan werd gedaan op de CTIA Wireless-beurs die momenteel in de VS aan de gang is. Met de hoge snelheid gaat Huawei een vijfde hoger dan de draadloze gigabitverbinding waar Ericsson slechts een maand geleden mee uitpakte.
Huawei is momenteel betrokken in de uitrol van zestig LTE-netwerken wereldwijd, waarvan vier commerciële netwerken.
LTE, dus ook wel 4G genoemd, heeft veel meer mobiele bandbreedte dan momenteel met 3G het geval is. Dat kan er op lange termijn voor zorgen dat je bijvoorbeeld films kunt streamen vanuit de auto.
Al moet daar wel bij gezegd worden dat het record van 1,2 Gbps alleen onder optimale omstandigheden plaatsvindt. In een stadsomgeving of een netwerk waar enkele duizenden gebruikers tegelijkertijd verbinding maken, zal de werkelijke snelheid een stuk lager liggen.
24.000 km rijden voor slechts 91 euro, dat kan het wat bizarre Electric Networked-Vehicle, een futuristisch stadsautootje van General Motors en zijn strategische partner Shanghai Automotive Industry Corp. De verbruikskost is gebaseerd op de huidige elektriciteitsprijs in China. GM en SAIC zullen het studiemodel voorstellen op de wereldtentoonstelling in Sjanghai die op 1 mei opent.
De EN-V heeft slechts twee wielen en legt met volle batterijen 40 km af. Hij vergt slechts een derde van de ruimte van een conventionele stadsauto. Door zijn wendbaarheid kunnen op een parkeerplaats vijf keer zoveel voertuigjes een plaats vinden. De constructeurs zien een grote toekomst voor dergelijke auto's: in 2030 woont meer dan 60 procent van de mensen in stedelijke gebieden
Door de economische crisis eet en drinkt de Belg vaker thuis, al is het verschil klein. Dat blijkt uit een studie over het eetgedrag van de Belgen die het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing (VLAM) vrijgaf.
Onderzoeksbureau InSites bevroeg in 2009 elke dag online 17 Belgen tussen 15 en 65 jaar. In totaal ging het om 6.264 mensen.
Eten & drinken
We eten of drinken bijna met zijn allen minstens een keer per dag thuis. Over de jaren heen zijn we meer elders gaan consumeren. Dat komt door de gestegen mobiliteit, de grotere welvaart, de hectische samenleving of omdat we ervan genieten.
Waar heeft u gisteren iets gegeten of gedronken?
thuis: 98 procent (+1 procent) op school of op het werk: 30 procent (-7 procent) op restaurant, café of snackbar: 21 procent (-2 procent) bij familie of vrienden: 19 procent (+2 procent) onderweg: 10 procent (=)
Warme maaltijd
Op een gemiddelde dag in 2009 aten 90 procent van de Belgen tussen 15 en 65 jaar minstens één keer een warme maaltijd. Dat is bijna evenveel als in 2007, toen 91procent een warme maaltijd at.
Net als in 2007 zijn 74 procent van de geconsumeerde warme maaltijden thuisbereid en 26 procent dus niet-thuisbereid. Er is duidelijk nog steeds een groot overwicht van thuisbereide maaltijden. Vooral de gezinnen met kinderen koken voornamelijk zelf. De alleenstaanden zonder kinderen staan het minst achter het fornuis.
De warme thuisbereide maaltijden worden eerder s avonds tussen 17 en 20 u gegeten dan s middags tussen 12 en 14 uur.
Een Britse amateur-fotograaf is erin geslaagd spectaculaire foto's van de aarde te maken met alleen maar een camera, een heliumballon, een GPS en duct tape. Zijn uitvinding, de IcarusII, kost amper 560 euro. De NASA reageert stomverbaasd en toont grote interesse. Sanne Standaert
De 38-jarige Brit Robert Harrison verbaast Jan en alleman met zijn foto's. Op een spectaculaire manier slaagde de IT-directeur erin kwalitatieve beelden te maken van het aardoppervlak. Hij knutselde zelf een constructie in mekaar en doopte het de 'Icarus'. Het bestaat uit een doosje met daarin een camera, een GPS en een parachute. Een basisuitrusting die hem amper 560 euro kost.
'De eerste keer dat de Icarus de lucht in ging was in oktober 2008', vertelt Harrison. 'De Icarus I was toen bijna in de zee geland en dat zou de camera vernietigd hebben.' Maar hij kon de camera redden en werkte verder aan een nieuwere versie. Met de Icarus II slaagde hij erin steeds betere foto's te maken en publiceerde ze op het internet. Er kwam heel wat reactie, verwonderlijk genoeg ook van de NASA, de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie.
'Iemand van de NASA belde en was heel nieuwsgierig naar hoe ik de foto's had gemaakt', vertelt Harrison. 'Volgens hem was het onmogelijk dat ik geen dure racket gebruikt zou hebben, zelfs een vliegtuig geraakt niet zo hoog. Maar met een beetje technische kennis en eenvoudig materiaal kan je al heel ver komen', lacht hij. En inderdaad, waar Harrison amper 560 euro voor betaalde, pompt de NASA jaarlijks miljoenen in.
Harrison ontwikkelde zijn knutselwerk nadat hij luchtfoto's probeerde te maken van zijn huis met een helikopter op afstandsbediening. Dat mislukte en toen kwam hij op het idee om zijn camera aan een 'weerballon' te hangen. Die worden normaal gebruikt door meteorologische instituten om metingen uit te voeren. 'Mijn familie dacht dat ik gek werd toen ik hen vertelde over mijn idee', vertelt Harrison. 'Maar al gauw waren ze even enthousiast en ondertussen heb ik al twaalf ballonnen gelanceerd.'
Geen controle
Om te mogen opstijgen moet de uitvinder toestemming vragen aan de Britse overheidsdienst voor luchtverkeer en dan moet ook nog het weer meezitten. Bovendien heeft Harrison geen controle over hoe en waar de camera landt: hij kan enkel de GPS volgen. Soms moet hij wel 80 kilometer ver rijden om zijn camera met waardevolle foto's terug te vinden. In de hele wereld zijn er slechts veertig mensen die zich in hun vrije tijd hiermee bezig houden. Maar niemand slaagde erin zo ver te komen als Harrison. In het totaal spendeerde hij al 4.500 euro aan zijn hobby. Nu is hij opnieuw aan het werk om een derde versie te ontwerpen. Daarin zullen twee verfijndere camera's zitten en ook een druk-, temperatuur- en vochtigheidsensor.
Europa zal in de nabije toekomst niet in een nieuwe ijstijd terechtkomen. Volgens sommige wetenschappers zou de Golfstroom vertragen, en zo een ijstijd uitlokken. Maar volgens een onderzoek van het Amerikaans ruimtevaartbureau NASA zijn er geen signalen dat de Golfstroom vertraagt.
De Golfstroom heeft een grote invloed op het klimaat in Europa. Hij voert warmte aan van over de Atlantische Oceaan naar West-Europa, en zorgt zo voor de zachte temperaturen in onze contreien. Een stilvallende Golfstroom zou grote gevolgen hebben: de gemiddelde temperatuur zou flink dalen, terwijl het op andere plaatsen veel warmer zou worden.
In 2005 meldden Britse wetenschappers dat de snelheid van de Golfstroom met dertig procent zou zijn afgenomen de afgelopen twintig jaar. Ook het IPCC, het klimaatpanel van de VN, vreest in zijn klimaatrapport dat de Golfstroom in de loop van deze eeuw zal vertragen.
Natuurlijke cyclus
Onderzoekers van de NASA hebben nu met satellietgegevens ontdekt dat er slechts sprake is van een tijdelijke variatie in de Golfstroom. Die tijdelijke variatie is bovendien een natuurlijke cyclus. Europa is dus niet op weg naar een situatie als die in de apocalyptische film 'The Day After Tomorrow', waarin de Aarde abrupt in een nieuwe ijstijd terechtkomt.
Tsunami door vulkaan kan Zuid-Italië tot zinken brengen
Volgens een gerespecteerd vulkanoloog kan Zuid-Italië op ieder moment tot zinken gebracht worden indien de grootse onderzeese vulkaan afbrokkelt en reuzegrote golven veroorzaakt.
Uit onderzoek blijkt dat de Marsili vulkaan boordenvol magma zit. Bovendien zijn de wanden zeer fragiel waardoor ze elk moment kunnen instorten. Alles wijst erop dat de vulkaan terug actief is en kan beginnen uitbarsten. "Het kan zelfs morgen al gebeuren", verklaart vulkanoloog Enzo Boschi. Indien de vulkaan uitbarst, zal dit een enorme tsunami teweegbrengen die een grote bedreiging vormt voor Zuid-Italië en Sicilië.
Indrukwekkende cijfers
De onderzeese Marsili vulkaan is 3000 meter hoog en bevindt zich 150 km ten zuidwesten van Napels. De lengte van de enorme vulkaan bedraagt 70 km en hij is zo'n 30 km breed. De krater is 450 meter onder zeeniveau gesitueerd. (hlnsydney/kve)
De metro van Moskou, een prestigeproject van dictator Josef Stalin, is met meer dan 7 miljoen passagiers per dag niet alleen één van de drukste ter wereld. Kenners zeggen dat de Moskouse metro ook de mooiste is.
Sommige metrostations zijn op het eerste gezicht zelfs moeilijk als station te herkennen omdat het ware paleizen zijn, vol marmer aangevoerd uit alle regio's van Rusland, met statige kroonluchters aan het plafond, mozaïeken aan de muur en her en der standbeelden van heroïsche landgenoten.
Zo ook het station Park Kultury, waar maandagochtend de tweede dodelijke aanslag plaatsvond. Het is één van de oudste stations van het metrostelsel dat in 1932 in gebruik is genomen. Beide aanslagen vonden trouwens plaats op 'rode lijn', de allereerste metrolijn die in gebruik werd genomen en rood staat ingekleurd op het metroplan.
De metro van Moskou was een prestigeproject ten tijde van dictator Jozef Stalin. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwamen de imposante en vaak met socialistische kunst versierde metrostations veeleer van pas als schuilkelders. De afgelopen jaren is veel geld geïnvesteerd in de restauratie van de historische metrostations.
De metro van Moskou telt vandaag 180 stations, verdeeld over 12 lijnen. Er rijden meer dan 7.000 metrostellen in rond. Gemiddeld rijdt om de 80 seconden een volgend rijtuig het station binnen.
In een rusthuiskamer moet minstens plaats genoeg zijn voor een zithoek. Dat kan niet in een kamertje van twaalf vierkante meter', zegt rusthuisdirecteur Mathieu Martens. Nochtans vallen zijn kamers nét binnen de minimumnorm.
Mathieu Martens is directeur van Mater Dei, een woon- en zorgcentrum met honderd bedden in Heikruis. Bijna al onze bewoners komen uit de streek, het Pajottenland. Dit is een landbouwregio. Dus velen woonden hun leven lang op een boerderij of minstens in een huis met tuin. Het is voor velen even aanpassen om naar een kleine rusthuiskamer te verhuizen.'
Geen privacy
Begin dit jaar lagen de directeur en zijn medewerkers op hun buik om de kamers op te meten. Wettelijk moeten de eenpersoonskamers 12 m2 zijn. Wanneer wij van plint tot plint meten, zijn onze kamers 11,85 m2 groot. Dat is dus 15 cm2 onder de toegelaten minimumnorm. Rekenen we zonder plinten, dan komen we uit op 12,05 m2. We hebben bij het ministerie nu een afwijking op de berekeningsnorm aangevraagd, zodat we geen aanpassingswerken hoeven te doen. We wachten nog op hun antwoord.'
Maar zelfs de toegelaten 12 m2 vindt de directeur te weinig. Vooral omdat je in zo'n klein kamertje geen zithoek kan maken. En dat maakt juist een wereld van verschil. In een kamer met zithoek kunnen de bewoners hun familie in de privacy van de eigen kamer ontvangen. Nu trekken ze met hun bezoek naar de cafetaria. Het is er ook wel gezellig, maar je hebt er ook meeluisterende oren. Dat praat niet zo makkelijk.'
Eigenlijk zou elke rusthuiskamer minstens 16 m2 moeten zijn. Dan kan je al een zithoek maken. Voor onze verbouwing worden die 16 m2-kamers de norm. Maar misschien moeten we dan inleveren op onze brede gangen en grote ontmoetingsruimtes.'
Oei, is het maar zo klein? Tijdens de laatste familieraad werd het probleem van de kleine kamers nog eens duidelijk. Op die bijeenkomst met personeel, bewoners en familie werden vragen gesteld over spelende kinderen in de gangen. Wanneer de kamers groter zijn, dan is er ook meer plaats voor de kinderen en gaan ze niet zo snel door de gangen zwerven.'
Meestal zijn het de familieleden van de toekomstige bewoner die als eersten worden geconfronteerd met de kleine kamers. Vaak komt het oudste of het inwonende kind op prospectie. Eerst zijn ze gecharmeerd door onze gemeenschappelijke ruimtes, onder andere omdat de typische rusthuisgeur er niet hangt. Wij voeren namelijk een streng incontinentiebeleid. Dan komen ze in de kamer en is de eerst reactie: oei, is het maar zo klein? Soms is dat een reden om niet voor ons te kiezen.'
Wanneer de kinderen voor ons hebben gekozen, krijgen ze een fotoboek mee om aan hun ouder te tonen. Op die manier krijgt die al een gevoel van de kamer waar hij of zij naartoe gaat en is de schok minder groot. Ze weten dan ook al dat ze niet te veel eigen spullen mogen meebrengen. In een grotere kamer kan dat wel. Dan kan je iets van je eigen meubels meebrengen. Dat hebben mensen liever. Daardoor krijgen ze hier ook sneller een thuisgevoel. Het duurt toch gemiddeld anderhalve maand eer nieuwe bewoners het hier gewoon zijn. Vanaf dan komen ze vaker naar de gemeenschappelijke activiteiten.'
Daar komen de flatscreens
Alle bewoners brengen hun eigen tv mee. Dat kan in de toekomst een probleem worden nu bijna iedereen een grote flatscreen heeft. Ik vraag me ook af of het wel zo gezond is om op een kleine kamer van zo dichtbij naar tv te kijken?', vraagt Mathieu Martens zich af.
Hoe klein de kamers ook zijn, de directeur laat wel huisdieren toen. Correctie: een vogeltje in een kooitje mag. Voor honden en katten zijn we te klein behuisd. We hebben trouwens ook niet de middelen om iemand te betalen om de hond uit te laten. Soms hebben bewoners het lastig om hun huisdier achter te laten. Daarom vragen wij familieleden de hond of de kat mee te brengen wanneer ze op bezoek komen.' (Paul De Meyer)
Een vluchtplan van de Apollo 11-missie dat binnen enkele weken wordt geveild, bewijst dat astronaut Neil Armstrong - de eerste man op de maan - zich versprak toen hij zijn historische woorden zei.
One small step for man, one giant leap for mankind, sprak Armstrong toen hij in juli 1969 als eerste op de maan wandelde. Sindsdien zijn die wat rare maar historisch geworden woorden voer geweest voor verhitte discussies. Armstrong zou zich immers versproken hebben, hielden velen vol. Armstrong zelf sprak zich er nooit duidelijk over uit.
Een origineel vluchtplan van de Apollo 11-missie bevestigt die theorie nu. Het vluchtplan was tot 2007 in het bezit van ene John McLeaish, de toenmalige persofficier van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Hij sprak met Armstrong toen die zich bij zijn terugkomst enkele dagen in quarantaine bevond. Nog eens gevraagd wat Armstrong nu écht had gezegd, zei Armstrong dat hij 'wist wat hij had willen zeggen', waarop hij op het vluchtplan de zin neerpende One small step for A man, one giant leap for mankind. Vrij vertaald: 'Een kleine stap voor een persoon, een grote stap voor de mensheid', een veel duidelijkere zin dan het origineel.
De veilingmeesters denken dat het vluchtplan met daarop de door Armstrong geschreven zin zo'n 60.000 euro kan opbrengen.
De discussie over wie met deze historische woorden kwam aanzetten, is trouwens ook nog altijd niet beslecht. De gepensioneerde Nasa-ingenieur Gary Peach houdt vol dat hij de zin bedacht. Hij had schrik dat Armstrong maar wat zou stamelen op dat historische moment. Armstrong heeft altijd volgehouden dat het zijn woorden waren, 'weliswaar misschien geïnspireerd' door wat Nasa-medewekers hem hadden verteld.
COMMENTAAR Kan hier dan nooit eens iets groots worden afgerond zonder eindeloze heisa?
Dat dit in het communautaire België niet kon, dat wisten we. Dat dit in Vlaanderen ook niet lijkt te lukken, is een tegenvaller.
Het had nochtans gekund. Oosterweel was een geknipt project: een mooie brug, een staaltje van technisch vernuft en architectuur, een nieuw sierlijk symbool voor de stad die daarmee kan tonen dat ze kunstzinnig leeft van transport, een brug die deze stad zou bevrijden van de verstikkende verkeerswurggreep waarin ze zit en die Vlaanderen tegelijk zou verlossen van de dodelijke verstopping van zijn verkeersaders.
Tien jaar was er gewerkt aan de voorbereiding. Maar toen puntje bij paaltje kwam, barstte de hel los.
Andere landen en steden lijken daarvan minder last te hebben. Dat laatste is erg te relativeren. De brug van Millau bijvoorbeeld, staat nu wel in alle toeristische gidsen, maar is ook niet gebouwd zonder heisa.
Er is trouwens niets in deze wereld, ook geen Oosterweelbrug, met alleen maar voordelen. En er is ook nooit maar één oplossing voor een probleem. Er zijn er altijd meer. En die hebben allemaal voor- én nadelen. En dus ook voor- en tegenstanders. En in een democratie mogen die zich naar hartelust uiten.
Het is dus normaal dat er discussies zijn over zo'n projecten. Maar in een werkbare democratie blijven die beperkt in aantal en in tijd. Hier niet.
Sinds de blokkering na het referendum, is de Vlaamse regering al 23 weken op zoek naar een compromis.
Ze gebruikt twee klassieke methoden. Enerzijds het verruimen van het probleem', ook wel eens smalend het verdrinken van de vis' genoemd. Anderzijds de methode van de compensaties, ook wel het afkopen met cadeautjes' genoemd.
Het verruimen van het probleem lijkt op het eerste gezicht geleid te hebben tot verkeersverbeteringen.
De compensaties verzachten de pijn die de brug veroorzaakt bij de stad, door Vlaanderen te laten betalen voor de Groene Singel en de heraanleg van de kaaien, het Operaplein en de De Keyserlei, en zo.
Op zich is er niets oneerbaars aan zo'n compromis. Alleen gaan er rode lichtjes branden als de onderhandelingen erover te lang duren. En dat is het geval. De burger is dan geneigd te denken: het kan me allemaal niet meer schelen. Ten onrechte. Want precies dan dreigen drie wetten van de compromiskunde:
1. Hoe langer het duurt, hoe duurder het wordt.
2. Hoe langer het duurt, hoe minder het gaat over het uitgangsprobleem zelf en hoe meer het gaat over het beperken van het gezichtsverlies van betrokkenen.
3. Hoe langer het duurt, hoe groter de kans dat het akkoord morgen opnieuw in vraag gesteld wordt. Het leuke van die wetten is dat de burger een eenvoudig stramien heeft om een oordeel te vellen over de te ingewikkelde uitleg die de compromissluiters morgen ten beste geven. Áls ze een compromis vinden.
