Deze vrouw loopt de wereld rond voor de strijd tegen borstkanker. Via verschillende sites kan ze haar strijd voortzetten.Dus,neem haar mee naar jouw site om haar daar verder te laten lopen.... xxx thnks!Graag stel ik je twee ontzettende lieve dames voor die onovertreffelijk met de ziekte omgaan ...neem ook eens een kijkje op hun blog ...waar echte vriendschap waarlijk troef staat !! http://anita-angele.skynetblogs.be
Onze Leonberger Dolcé (zachte) is een echte dier/ en mensenvriend ... hij was kind aan huis ... !Met veel pijn in t hart is hij zachtjes van ons heen gegaan ...
Op foto Dolce met Wim (zoon),2 dagen voor hij heen ging !!
Illona een 20 jarige Trackener merrie heeft last van doorgezakte kogels (pezen ) aan voorbenen
Getse , een 3 jarig ruin paardje . Eigenaars kunnen hem niet bereiken , en moet tevens nog ... zadelmak !
Lezing : hondentraining , Pfiiiieeeet training , werken met chakra's en magnetisme
Enkele Foto's van het ooh zo prachtig Polen
Dierenopvoedster & Magnetiseur.
** Dierenopvoedster Miryam ! **
**Magnetisme voor alle dieren**
Probleemgedrag paard,hond & pijnverlichting voor uw geliefde huisdier
31-05-2011
De Pinto .. paarden met een gevlekte vacht ....
De Pinto .... paarden met een gevlekte vacht ... !
De Pinto stamt af van de paarden met gevlekte vacht die NoordAmerikaanse indianen ontvreemdden bij de conquistadores. Zijn naam heeft hij te danken aan een Spaans woord, 'pintado', wat 'geverfd' betekent.Een Pinto karakteriseert zich beter aan de hand van zijn kleur en niet zozeer door zijn bouw.
Gewoonlijk is het een stevig gebouwd, krachtig paard dat gedurende lange tijd inspanningen kan leveren. De vacht van de Pinto kan worden onderverdeeld in twee groepen: de 'overo' (witte vlekken op een gekleurde ondergrond) en de 'tobiano' (wit met vlekken in verschillende kleuren, behalve zwart).
De Pinto werd nog niet zolang geleden erkend als ras en dan nog maar alleen in de Verenigde Staten. Dit spectaculaire paard heeft soepele, losse gangen en gewoonlijk is het bijzonder comfortabel.
Het bezit een korte, dunne staart. Wellicht ontstond die door selectief fokken om niet te blijven hangen aan de struiken en doornen van de ongerepte vlakten in de VS.
Ziehier een voorstelling van een prachtige pinto wat te koop wordt aangeboden nbsp;... Vergeet evenwel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken ...
Wat is ringrijden? ... een eeuwenoude traditie ...
Wat is ringrijden? ... een eeuwenoude traditie ...
Het ringrijden is afgeleid van de steekspelen en toernooien, die de krijgszuchtige en strijdbare adel in de middeleeuwen organiseerden.
Het was toen de gewoonte dat de jonkvrouwen - bij wijze van ereprijs - één van hun ringen lieten ophangen. De ridders moesten deze ring in galop aan hun lans proberen te steken.Het is bij deze dan ook nog steeds een folkloristische traditie met opsmuk van straten en paarden met meestal folkloristische klederdracht !
Bij ringrijden is het de bedoeling dat men op een ongezadeld paard in galop door de baan een ring probeerd te steken met een lans. De ruiter is hierbij geheel in het wit gekleed met een orange sjerp om de rechter schouder heen. De rijder die aan het eind van de dag de meeste ringen heeft weten te steken is de dagwinnaar.
De baan is ongeveer 1 meter breed en 36 meter lang. De ring hoogte is 2.20 meter. De ring hangt in een bus in het midden van de baan aan een touw. De ring kan over het hele touw verschoven worden. De rijder geeft dan met de lans aan de ringhanger aan waar de ring moet hangen. Dit doet hij door met de lans naar links of rechts te wijzen. Als de ring goed hangt wijst hij met de punt van de lans naar boven.
Over de hele dag worden er 30 beurten gereden op de ring van 38 mm. Pas als men de ring gestoken heeft en de ring wordt aan de ringoppasser afgeven wordt deze geteld. Het aantal ingestoken ringen per rijder wordt dan bijgehouden op het scorebord en op papier. Als de ring ingestoken wordt zet men een verticaal streepje op het scorebord, bij een misser een horizontaal streepje. Hoe alles juist te werk gaat zie je in dit prachtig folkloristich filmpke ... Vergeet evenwel het muziekje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit te bekijken é ...
Als alle beurten gereden zijn wordt er door de rijders die de meeste ringen op de bekers hebben gestoken gekampt op de bekers.
Kampen wil zeggen dat er gestreden wordt om 1 prijs. Hierbij wordt de grootte van de ring steeds kleiner, na de 38 mm komt de 32 mm dan de 26 mm, 20 mm, 14 mm en de 10 mm.
Degene die de enige is die een (kleinere) ring steekt is de winnaar van de kamp. Aan het einde van de wedstrijd wordt de dagwinnaar en meestal ook de winnaar van de 1e beker en de pollepel ''gejonast''. Hierbij wordt de rijder door alle andere deelnemers in het midden van de baan 3 keer in de lucht gegooid.
De Shire staat bekend als het grootste paardenras ter wereld...!
De Shire staat bekend als het grootste paardenras ter wereld... ! ! De Shire is een van de oudste trekpaardenrassen van Engeland en staat bekend als het grootste paardenras ter wereld. Een stokmaat van soms ruim 1.95 m. en een gewicht van 1100 kilo is voor een forse hengst of ruin niet bijzonder.
De Shire is gefokt voor dagelijkse zware arbeid op het land. Door de mechanisatie in de landbouw is de Shire bijna uitgestorven, maar een groep enthousiastelingen heeft het ras kunnen behouden.
In tegenstelling tot de romantische verhalen, werd de Shire nooit als ridderpaard gebruikt. De zwaargebouwde Shire was niet snel genoeg en gaf niet voldoende aanzien voor de adel.In het hierop volgend filmpke kun je wel degelijk zien hoe groot ze wel zijn ,vergeet evenwel het het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten !
De plaatselijke boeren die hun leenheer moesten verdedigen, gebruikten wel de Shire als Warhorse.
De trekschuiten in Engeland werden in het verleden voortbewogen met behulp van deze paardenkracht en op vele oude prenten vind je deze combinatie van paard en trekschuit.
Eind 19de begin 20ste eeuw werd de Shire door de brouwerijen ingezet om het bier bij de lokale pubs te bezorgen. In 1978 koos Nederlands grootste brouwer Heineken voor deze mooie paarden. Op een doordeweekse middag kun je nog altijd zien, dat vier sterke ruinen de welbekende bierwagen langs de Amsterdamse grachten trekken.
Vroege vermeldingen in de geschiedenis van dit grote paard zijn terug te vinden onder de noemer Old Black en deze verre voorvader zal dan waarschijnlijk helemaal zwart zijn geweest.
We kennen de Shire nu als ideaalbeeld zwart met vier witte sokken en een bles. Ook in het licht -en donkerbruin zien we ze veel en zelfs schimmels komen voor.
De Buckskin is net als de Palomino en American Cream geen apart ras maar een register op kleur. Buckskin paarden zouden wel bepaalde eigenschappen hebben die teruggaan op de wilde paarden waardoor ze sterker zijn dan paarden van andere kleuren.
Er zijn verschillende registers en organisaties die zijn opgericht voor de Buckskin om de kleur te behouden en te promoten. De American Buckskin Registry Association is de oudste organisatie en is opgericht in 1963. Ook is er de International Buckskin Horse Association die op dit moment het grootste register heeft en is opgericht in 1971.
Beide organisaties geloven dat de Buckskin meer is dan alleen een kleur paard. Zijn wildkleur laat zien dat er een sterke band is met wilde paarden zoals de Tarpan en de Przewalski. De paarden zouden dan ook sterker zijn en meer uithoudingsvermogen hebben dan paarden met een andere kleur. Ook zouden ze hardere hoeven hebben, sterkere botten en een betere gezondheid. Deze uitspraken zijn nog niet wetenschappelijk bewezen
De kleur van het paard is bij de Buckskin het belangrijkst. Het paard moet of valk zijn of een wildkleur hebben. Wildkleur bruin, zwart en vos zijn alledrie toegestaan.Ook Cavalia bezit zo een prachtige Buckskins paarden , waarvan hier een kleine fragment ...vergeet evenwel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten ...alvorens dit aan te klikken hé ... ! !
Naast de kleur moet het paard aan weinig andere eisen voldoen: het mag geen trekpaard of koudbloed zijn, en groter dan 1.42. Onder die maat worden de paarden wel geregistreerd, maar in een apart ponyregister.Aangezien bijna alle typen paarden mogen worden ingeschreven, is er geen algemene beschrijving van het karakter te geven.
De Appaloosa ... betrouwbaar, verdraagzaam en evenwichtig paard .....
De Appaloosa ... betrouwbaar, verdraagzaam en evenwichtig paard ...
Een Appaloosa valt direct op. Met zijn bijzondere vachttekening trekt hij onmiddellijk de aandacht. En toch is de Appaloosa meer dan een gevlekt paard, veel meer ... ! De door de Nez Perce indianen gefokte Appaloosas stammen af van de door de Spanjaarden rond 1600 meegebrachte gevlekte paarden.
Deze stam, gefascineerd door de kleur, snelheid, uithoudingsvermogen en het karakter van deze paarden, werd de Appaloosa fokker bij uitstek. Alleen de beste dieren werden voor de fokkerij gebruikt; minder goede exemplaren werden verhandeld of gecastreerd. Aan het einde van de 19e eeuw kwam er bijna een einde aan het bestaan van de Appaloosa. De indianen werden door de regering gedwongen in reservaten te gaan wonen.
De Nez Perce indianen weigerden dit, vluchtten richting Canada, maar werden vlakbij de Canadese grens door het leger overmeesterd. De indianen werden naar een reservaat gebracht. Enkele honderden Appaloosas werden neergeschoten om te voorkomen dat de indianen opnieuw zouden proberen te vluchten.
De Appaloosa is een zeer betrouwbaar en verdraagzaam paard met een evenwichtig karakter dat net zo van mensen houdt als deze van hem. De Appaloosa is intelligent, gemakkelijk te trainen, ideaal voor oudere alsook jongere mensen en daarmee het paard voor de hele familie. Maar het is ook hèt paard wanneer er hoge eisen gesteld worden. Het is een solide paard maar gelijkertijd ook een super atleet met grote successen in de westernsport, lange afstandsritten en op de renbaan.
Een veel voorkomende fout is echter dat elk gevlekt paard een Appaloosa genoemd wordt. Dit is verre van juist! Er zijn namelijk ook nog andere, gevlekte rassen zoals bijvoorbeeld de Knabstrupper uit Denemarken en de Pinzgauer uit Oostenrijk.Ziehier een prachtige slide ... vergeet evenwel het muziekje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken é ....
Veel gevlekte paarden in Nederland zijn ontstaan uit kruisingen met deze rassen en worden ten onrechte "Appaloosa" genoemd. Tegenwoordig spreekt men in Nederland vaak over Amerikaanse Appaloosas en Nederlandse Appaloosas.
Eigenlijk is dit jammer en geheel overbodig; een Appaloosa stamt altijd af van de paarden uit Noord Amerika en heeft altijd een Amerikaans registratiepapier; het is het enige paard dat met recht APPALOOSA genoemd mag worden!
De singlefooter, een paard met een goed karakter dat graag wil werken ...
De singlefooter ... een paard met een goed karakter dat graag wil werken !! In 1991 is de North American Single-Footing Horse Association opgericht met als streven een paard te registreren en te fokken dat met een comfortabele gang erg geschikt is voor lange afstanden. Het moet dus vooral een paard zijn met een goed karakter dat graag wil werken, uithoudingsvermogen en een zekere en comfortabele gang heeft in meerdere tempi oftewel de singlefoot.
De singlefooter is geen ras maar een registratie van paarden die de z.g.n. singlefoot vertonen. Dit kunnen paarden van alle rassen zijn mits ze deze gang kunnen uitvoeren. De registratie is open wat wil zeggen dat alle paarden opgenomen kunnen worden mits ze aan een aantal eisen voldoen. In dit geval is de enige eis dat de paarden de singlefoot moeten kunnen uitvoeren.
.Zie hier een fenomenaal snelheidsduivel en whoooow ... wat een tempo ... !! Voor de snelheidsduivels onder jullie vergeet het liedje bovenaan t logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken hé...
Hierdoor is het dus zo dat de singlefooter tot nu toe niet echt een bepaald type paard is maar dat er paarden van allerlei rassen en/of kruisingen in voorkomenDe singlefoot is een gang in viertakt met weinig opwaartse beweging: er is altijd minstens één been aan de grond.
De singlefoot wordt door de paarden zonder teveel knie-actie uitgevoerd. Het is eerder een economische gang dan een showgang.
Garnaalvissers te paard ! . indrukwekkend schouwspel ...
Garnaalvissers te paard ! ... indrukwekkend schouwspel ... !
Een uniek en indrukwekkend vertoon, van visser en paard één in volkomen harmonie, in de schuimende baren en onder het spel van de wolken.
Duizenden keren werden en worden ze vereeuwigd door fotografen, kunstschilders, beeldhouwers. De vissers te paard zijn werkelijk wereldberoemd.
Steeds opnieuw brengen ze een indrukwekkend schouwspel van een vrij eigenaardige visserijmethode die vroeger over heel de Vlaamse kust beoefend werd, maar die tot op vandaag enkel in Oostduinkerke standhield. Het bonkige boerenpaard trekt aan lange koorden een net door het strandwater. Dat net schuurt over het zand. De garnalen springen op en belanden in het net.
Garnaalvissen te paard gebeurt altijd met laagwater: anderhalf uur vòòr het precieze tijdstip van laag tij, en anderhalf uur erna. Er wordt in totaal dus telkens zon drie uur gevist. Eén trek, zoals men dat zegt, duurt ongeveer een half uur.
De garnaalvisser komt dus vijf à zes keer uit het water om het net te ledigen en de vangst over te gieten in een rieten mand of ben. Ondertussen wordt het paard wat rust gegund.
Na het vissen stappen ruiter en paard weer naar huis, waar de garnalen onmiddellijk gewassen en gekookt worden. Elke garnaalvisser heeft wel zijn eigen geheimpjes om de lekkerste garnaal op te dienen. Nog dezelfde dag blinken ze levende vers in de handpalmen van vele fijnproevers!
Ziehier een prachtige intro van " De laatste der garnaalvissers " Vergeet evenwel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken !
De beste periode om het garnaalvissen te paard te beoefenen is het voorjaar en het najaar: vanaf eind april tot eind juni enerzijds, en anderzijds de maanden september en oktober. Dan is de temperatuur van het strandwater op zijn best en voelen de garnalen zich in hun sas. Met wat geluk wacht de garnaalvissers in die maanden een rijke vangst.
Oostduinkerke telt nog een zevental actieve garnaalvissers te paard. Hier een prachtige docu van dit alomvattende spectakel te Oostduinkerke ....De gemeente koestert ze allen als kostbare parels.
Jonge mannen die houden van de zee en van het paard zorgen voor de verderzetting van deze uitzonderlijke traditie.
Geen wonder dat de paardenvissers, na een lange en rijkgevulde loopbaan, als ereburgers van de gemeente beschouwd worden
Voltigeren wordt waarschijnlijk het best beschreven als gymnastiek op een paardenrug. Tegenwoordig is het een internationaal erkende sport, die sinds 1982 onder auspicien van de FEI staat.
Voltigeren is ooit ontstaan als leermethode om beginnende ruiters aan de bewegingen van het paard te laten wennen en balans en zelfvertrouwen te geven. Vooral cavaleriescholen gebruikten voltige oefeningen om nieuwe rekruten te leren in balans te blijven op een bewegend paard.Hier een korte introductie van het voltigeren , in dit logje uitzonderlijk 3 filmpjes te zien !! Vergeet evenwel eerst het liedje bovenaan t blog niet uit te zetten vooraleer je dit aanklikt é ... knipoogje !!
Voltigeren diende ook om de ruiter fitter en sterker te maken en zelfvertrouwen te geven.In 1976 is voltige in Nederland geïntroduceerd als een tak van de paardensport met het doel kinderen te leren paardrijden...!
Als je wilt gaan voltigeren, moet je van nature een goed evenwichtsgevoel hebben, lenig zijn en gracieus en elegant kunnen bewegen. De sport vereist ook zelfvertrouwen en moed om moeilijke oefenigen kalm uit te voeren.
Het paard moet een rustig karakter hebben, sterk en onverstoorbaar zijn. Gedurende de hele oefening moet het constant, ritmisch en evenwichtig aan de longeerlijn kunnen galopperen. Het grootste nadeel van de sport is dat je altijd een helper nodig hebt. Namelijk iemand die het paard longeert.
De wedstrijden Internationale voltigewedstrijden kennen categorien voor teams, individuele ruiter en paren. De maximale leeftijd bij teamvoltigeren is 18 jaar. een team bestaat uit 8 ruiters, een paard, een longeerder en een reserve longeerder. Bij de indivuele en teamwedstrijden wordt er een verplichte en een vrije kur uitgevoerd .Ziehier een prachtig staaltje aan voltige en thevens winnaar van de Internationale Competitie gebracht door Adrian Toth , hij is vrijwel tot nog toe de enige die al dansend te paard gaat ... zeker eens de moeite om zien !!!
Het paard werkt altijd in de linkergalop op een volte van ten minste 13 meter. Er zijn 2 internationale wedstrijd categorien namelijk: CVI een ster en CVI twee sterren.
De wereldkampioenschappen worden om de twee jaar gehouden en er zijn ook internationale kampioenschappen met categorien voor heren-, dames- en gemengde teams. De eer naar de dames in dit filmpje gaat naar Katie Haynie ..
Het Drum Horse ...is een ras met een lange geschiedenis ....
Het Drum Horse ... is een ras met een lange geschiedenis
De Drum Horse in Nederland is een relatief nieuw begrip onder de paardenrassen terwijl de naam al eeuwen lang bekend is, vooral in Groot-Brittannië. Er gaat dan ook een lange historie aan vooraf.
De naam Drum Horse is in Engeland ontstaan en gebruikt voor paarden die in staat waren een ruiter plus 2 zilveren kettledrums te kunnen dragen tijdens bepaalde ceremoniële gebeurtenissen.
Belangrijk dus was dat het grote sterke paarden waren met een rustig karakter. Ruiter met drums woog zeker rond de 140 kilo ,bovendien moesten zij hun handen vrij hebben om op de drum te slaan, dus een kalm karakter was een must.
Het Drum horse is een zwaarder rijpaard, waarbij de bloedlijnen van de Shire, Clydesdale, het Friese Paard en de Gypsy Cob worden gebruikt. Het ideale Drum Horse moet het zware beendergestel en overvloedige beharing hebben van bijvoorbeeld de Drum Horses die tegenwoordig in gebruik zijn bij de cavalerie van het Britse Koningshuis.
Daarnaast moeten zij de wendbaarheid, beweging en soepelheid bezitten die nodig zijn om uit te blinken in verschillende rij- en mendisciplines. Minimale hoogte: 1.62. De meeste Drum Horses zijn echter veel groter!
Om enige idee te hebben wat voor trillingen zo een paard moet opvangen ... denkend aan t gewicht van de Ketlledrums kun je hier zien in dit toch ritmisch daverend Filmpje ... vergeet evenwel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten voor aleer je dit aanklikt .... !!
Een Drum Horse mag iedere kleur bezitten, zowel effen, platenbont of Appaloosa gevlekt. Een mooi voorbeeld van een Drum Horse is de hengst Galway Warrior, hoogte 1.75. Hij was in eigendom van de koningin van Engeland, als dekhengst voor het fokken van Drum Horse.
Het is geen nieuws voor paardenliefhebbers, dat het omgaan met onze hippische partners ons vaak veel meer kan zijn dan alleen maar een sportieve of recreatieve bezigheid. Paarden kunnen goed aanvoelen wat in ons omgaat en het contact en werken met hun kan ons helpen bij ons zelf te komen.
Op deze manier kunnen paarden ook een sterke opvoedende effect op kinderen en de jeugd hebben. Deze fantastische mogelijkheden in de relatie van Mens en Paard kunnen ook gebruikt worden om de mens uit een aantal problemen te helpen of hem in zijn ontwikkeling te bevorderen. Dat paardrijden door op verschillende manieren gehandicapte mensen met veel plezier gedaan wordt is al jaren in onze Contreien bekend.
Zeg nu zelf ... wat kan er mooier zijn dan een kind zo te zien openbloeien ... woorden overbodig in het hier opvolgend filmpke... ! ! Vergeet evenwel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken ... ! !
Bij het therapeutische paardrijden- Equitherapie - , gaat het erom het paardrijden en het contact en bewegen met het paard doelmatig te gebruiken, om therapeutische effecten te bereiken.
Dit op lichamelijk maar ook psychisch vlak. Equitherapie houdt in, dat het paard met zijn specifieke sociale- leer- en bewegingsmogelijkheden meewerkt als co-therapeut om mensen (kinderen en volwassene) met psychische en/of lichamelijke problemen systematisch te helpen of hun in hun ontwikkeling te bevorderen
Equitherapie hanteert een holistische visie. Door het combineren van verschillende psychologische stromingen, waaronder systeemtherapie en lichaamsgerichte therapie, wordt het gehele cliëntsysteem benaderd.
Equitherapie biedt mensen die al vele therapieen achter zich hebben, of mensen die het beangstigend vinden om therapie te krijgen, de mogelijkheid om in een bijzondere omgeving, met behulp van het paard aan zichzelf te werken. Het doel is hierbij niet het oplossen van de bestaande problemen, maar ondersteuning te bieden bij het zoeken naar alternatieven. Hierdoor wordt men meer zelfbewust en is er minder kans op terugval.
Het Crioulo paard ... het paard van de Spaanse conquistadores uit de 16e... !
Het Crioulo paard ... het paard van de Spaanse conquistadores uit de 16e... ! !
Geschiedenis De paarden van de Spaanse conquistadores uit de 16e . Deze Spaanse conquistadores namen rijpaarden mee naar Zuid-Amerika, waaronder vele mooie exemplaren. Maar een groot aantal hiervan is toen der tijd ontsnapt. Vele paarden wisten op de enorme pompas van Zuid-Amerika te overleven, dit was een wrede en onbenaderbare plek. Van deze paarden stamt de Crioulo af. De Crioulo is nog steeds door heel Zuid-Amerika te vinden maar voornamelijk in Peru en Argentinië. Men gebruikte de Criollo voor vele doeleinden, onder ander als pony voor de Gaucho (de Argentijnse cowboy) en als cavaleriepaard.
Het oorspronkelijk bloed van de Crioulo is Andalusisch, Berbers en Arabisch, en het dankt zijn kleine maat aan 300 jaar strenge natuurlijke selectie. Het ras is verfijnt door gevolg van het klimaat, van de temperatuur en de kwaliteit van de weilanden. Ook of ze in de heuvels of in de laagvlakte zijn gefokt, en van de particuliere selectieve fokkerij, geënt op de plaatselijke smaak.
Gebruiksmogelijkheden De Crioulo wordt door de Gaucho's gebruikt om vee mee te drijven. De Gaucho gebruikt zijn paard niet alleen om op te rijden maar slaapt ook op zijn paard. Verder is het een goede rijpony die grote afstanden kan afleggen.
Bijzonderheden Zuid-Amerika produceert een van de hardste paarden ter wereld, het kleine warmbloedpaard de Crioulo, rijpaard van de Gaucho's op de grote veeranches in het centrale deel van het continent. Het komt, met kleine variaties in type en stokmaat, in heel Zuid-Amerika voor als de Crioulo en Anglo-Argentino van Argentinië en Uruguay; de Crioulo van Brazilië; de Costeno en Morochuco van Peru; de Caballo Chileno van Chili en de Llanero van Venezuela.Ziehier een super leuk filmke ... heel grappig en gepast op muziek naar voor gebracht ... kei toff datte ... hiiiii ... Voor de kijklustigen onder jullie ... vergeet het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens je dit aanklikt hé ... Enjoy it ... hiii ... ! !
Met name in Argentinië is men erg trots op het uithoudingsvermogen van dit paard en organiseert men verrichtingsproeven om hun uithoudingsvermogen en weerstand te testen, wat dan weer invloed heeft op de keuze bij de fokkerij.
Jaarlijks organiseren de fokkers een 15 dagen durende rit waarbij het paard een afstand van ruim 700 kilometer moet afleggen, een gewicht van 110 kg dragend, met niets anders te eten of te drinken dan wat men onderweg tegen komt. Zonder de Crioulo zou de Gaucho nergens zijn: deze ruiter zit altijd in het zadel, weer of geen weer. Zijn Recado een soort zadel, gebruikt hij zowel om te rijden als om op te slapen. Er wordt wel gezegd dat, wanneer men een gaucho zijn paard afneemt, men hem zijn benen afneemt.
De Lippizaner ...beter bekend van de Spaanse rijschool....
De Lippizaner ... bekend van de Spaanse rijschool
De Lippizaner is beroemd geworden door de Spaanse rijschool in Wenen. In 1580 begon aartshertog Karel van Oostenrijk met het fokken met 33 dieren, die hij uit Spanje had laten overkomen. Later werd Duits bloed toegevoegd. Het ras is vernoemd naar de stoeterij in Lippica, waar de dieren tot 1918 waren ondergebracht.
De opleiding tot hogeschoolpaard duurt ongeveer zeven jaar. Van sommige Lippizaners is bekend dat ze tot op een leeftijd van twintig jaar en ouder prestaties van een heel hoog niveau kunnen leveren.
Vooral de veerkrachtige draf met veel actie maakt dit paard zo geschikt voor de hogere rijkunst.
Ziehier een prachtig intro filmpje wat men zoal kan verwachten in de rijkunst van de Spaanse Rijschool ... geniet van de soepele bewegingen van deze parelwitte paarden ... Vergeet evenwel het muziekje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken ... ! !
De Hackney... word ook wel de ballerinas van de concoursvelden genoemd...
De Hackney... word ook wel de ballerinas van de concoursvelden genoemd.
De Hackney is een paard/pony dat iedereen wel kent van de rijtuigenconcoursen, ze worden dan ook wel de ballerinas van de concoursvelden genoemd. De Hackney komt oorspronkelijk uit Engeland.
Hij dankt zijn naam aan het Middel-Engelse woord Hakene dat damespaard betekent en weer is afgeleid van het Franse woord Hacquenee dat klein paard betekent. Die naam werd gebruikt om de rijpaarden van de oorlogspaarden en zwaardere types te onderscheiden.
Hackney is ook een district in het graafschap Groot Londen, maar het paardenras heeft zijn naam niet aan dit graafschap te danken. In een artikel van het Fokregelement staat dat de Hackney aan de volgende rastypische eigenschappen moet voldoen: een harmonieus en evenredig gebouwd dier met een edel hoofd, intelligente ogen, een niet te korte hals met een sterke rug, eindigend in een sterk, maar niet te zeer afhangend, kruis.
Het dier heeft bovendien een krachtige schuine schouder, is lang geribd, heeft sterke benen en voeten, een goed ontwikkelde bovenarm en een goede bodemstand. Vlotte, vierkante, elegante en verheven gangen zijn zeer gewenst. Hier een prachtige mooie voorstelling van hun gangen ...! Vergeet het muziekje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit te bekijken ...
Hackneys komen in verschillende maten voor, vandaar dat er in het stamboek onderscheid wordt gemaakt tussen Hackney grote maat en Hackney kleine maat.
De Hackney wordt vooral gebruikt bij het aangespannen rijden. De meeste Hackneys worden gebruikt voor het rijden van concoursen , ze hebben dan ook de bijnaam Ballerinas van de concoursvelden gekregen, dankzij hun sierlijke en verheven gangen. Het kenmerk van de Hackneyfokker is zijn trouw aan het ras, dat temperament paart aan verheven en elegante gangen. De belangstelling voor de Hackney neemt thans weer toe, hetgeen niet verwonderlijk is, want in het aangespannen rijden neemt de Hackney een aparte plaats in.
Steeds meer mensen gaan het aangespannen rijden zowel in wedstrijden als voor recreatie beoefenen. Ziehier een prachtig mooi introductie van het aangespannen rijden ... ditmaal is het aan de pony's ! !
Terecht zal een Hackney daarbij een goede partner zijn, vanwege de fraaie beweging en het goede uithoudingsvermogen. De Hackney is een temperamentvol en vooral werklustig paard.
Het Roan paard ..is net zoals de Brindle en Birdcatcher Spots paard een kleurvacht die in alle rassen terug te vinden is ...
Het Roan paard ... is net zoals de Brindle en Birdcatcher Spots paard een kleurvacht die in alle rassen terug te vinden is
Paarden vertonen een uiteenlopende reeks van vachtkleuren en onderscheidende merktekens Een gespecialiseerde woordenschat is geëvolueerd om ze te beschrijven Kleur is een van de eerste dingen die opvalt bij een paard .
Vaak is een paard voor het eerst beschreven door de kleur van de vacht in plaats van ras of geslacht Zo is de Roan een vachtkleur gevonden bij , vooral paarden, runderen en honden Het is algemeen omschreven als een gelijkmatig mengsel van witte en gepigmenteerde haren die niet van of vervagen als het dier op hogere leeftijden.
Er zijn een verscheidenheid van genetische aandoeningen welke kleuren produceren de beschreven als "Roan" in verschillende soorten "De Roan gen is ook een Modifier. Het brengt allemaal witte haren over het hele lichaam heen. Behalve het hoofd en de onderbenen wordt de kleur van het paard gemengd met witte haren. De Roan wordt geboren als een normaal veulen, nadat de eerste veulenharen eraf gaan kun je pas zien of het een Roan wordt.
Roan is een dominante gen, dat wil zeggen dat het niet verstopt kan zitten en dat er altijd 1 Roan ouder nodig is om een Roan veulen te krijgen. De Roan gen kan over alle andere kleuren heen, dus je kan een Sorrel-Roan hebben (ook wel Red-Roan genoemd, maar ook bijvoorbeeld een Palomino-Roan! De zwarte paarden met de Roan gen heten meestal Blue Roans omdat ze blauw lijken.
Ziehier een prachtig voorbeeldje van een dansend " Blue Roan " Quarter horse... Vergeet evenwel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken ....
Soms lijkt een Roan op een schimmel, of een schimmel op een Roan, het grootste verschil is dat de Schimmel (gray) elk jaar weer witter wordt. Een Roan veranderd wel van winter tot zomer vacht, maar blijft zijn hele leven ongeveer hetzelfde. En, belangrijk, een Roan houdt altijd een donker hoofd. Een Gray wordt juist vrij snel wit op zijn hoofd."
Het is angstaanjagend. Vuur wat alles verslindend om zich heen grijpt. De paarden hinniken in paniek. De rook is verstikkend. Kunnen de paarden worden gered? Brand in de paardenstal. Het heeft vaak een kleine oorzaak maar met verschrikkelijke gevolgen.
¨Mocht het toch tot een brand komen blijf dan vooral rustig. Denk in de eerste plaats aan je eigen veiligheid. Bel de brandweer zo snel mogelijk, ook bij kleine brandjes. De brandweer is nog altijd een zorgverlenende instelling, je krijgt echt geen rekening gepresenteerd achteraf. Voor informatie over brandpreventie kan men altijd terecht bij de afdeling preventie van de plaatselijke brandweer.
Preventie : Ik kan er niet genoeg op hameren ! ! Brandveiligheid in dierenverblijven waaronder ook en vooral paardenstallen behoren .. ¨In eerste plaats is er... het gezond verstand. Je gaat natuurlijk niet staan roken in een stal. Maar hoe vaak er toch stiekem een sigaretje wordt opgestoken bij het paard in de stal ... dom, heel dom, ... 'het kan geen kwaad, ik kijk goed uit', soms heb je zelfs paarden eigenaren die een stal uit mesten en hierbij een peukje in de mond hebben ...
Enkele tips: Bel de brandweer, en de dierenarts. Je eigen veiligheid staat voorop, ga geen paarden redden als je leven daardoor in gevaar komt. Blijf vooral rustig.
Breng paarden al dan niet geblindeerd met een jute zak over het hoofd een voor een aan het halster naar buiten. En zet ze zo ver mogelijk bij de brand vandaan. Dat kan in een weiland of paddock. Paarden hebben de neiging om weer terug te lopen naar de stal daarom heeft naar buiten jagen geen zin. merries met veulens: Het veulen aan het halster van de merrie binden. Jonge veulens kun je optillen, dan zal de merrie volgen.
Warrior was zes jaar toen een vlammenzee haar te pakken kreeg !
Ziehier een nieuwsbericht wat een ravage een brand kan aanrichten ... om stil van te worden ... maar liefst 50 paarden lieten hun leven hierbij ... 3 paarden konden uit de vlammenzee worden gered ... Twee mensen man en vrouw zijn eveneens in de vlammenzee gebleven !! Als aandenken aan dit vreselijk gebeuren een herdenking aan de paarden die hun leven lieten in de Bridlewood Stallen...Vooraleer je deze nieuwsfeiten bekijkt gelieve dan eerst het liedje bovenaan het logje eerst uit te zetten alvorens dit te bekijken ... Vreselijk dat .... ! !
Een hengst is een ander verhaal, hij zal voor onrust zorgen zet deze dan niet bij de andere paarden maar zet hem goed vast.
Blijf naast de paarden lopen dit voor je eigen veiligheid, paarden in paniek kunnen nog wel eens steigeren, waardoor je geraakt kan worden door een van de hoeven.
Paarden die toch in aanraking met het vuur gekomen zijn leg je natte dekens op om erger te voorkomen. Paarden die erg in paniek raken en niet willen meelopen kun je beetpakken in een huidplooi in de hals of aan een oor zo zal het paard tijdelijk beter luisteren. Een praam kan ook uitkomst bieden maar daar is vaak helaas geen tijd voor.
Maar tot slot nog dit, je kunt het technisch nog zo mooi voor elkaar hebben, het menselijk gedrag is één van de belangrijkste factoren bij brandpreventie.
En weet dat men er goed van doordrongen moet zijn dat brand "echt" niet alleen bij de buurman gebeurt ...!
Maar ... voorkomen is altijd beter ! Gebruik je gezond verstand... en vermijd een uitslaande brand ...!
De Auxois is een rustig maar actief paard, een gewillige werker. ...
De Auxois is een rustig maar actief paard, een gewillige werker.
Herkomst: De Auxois is het resultaat van een kruising tussen het oude Bourgondische paard en Percherons, Boulonnais en Ardenners. De Auxois lijkt dan ook erg op deze rassen, maar is iets minder gedrongen en heeft voor zijn massa stevige, maar gedrongen benen.
De Auxois dateert uit de Middeleeuwen, waar het ontstond uit het oude Bourgondische paard. Ze komen uit de Cote D'or en Yonne in Frankrijk. Op dit moment vind je ze voornamelijk in het gebied de Bourgondië Stokmaat en gewicht: De stokmaat ligt tussen de 1,60 m en 1,70 m Karakter: De Auxois is een rustig maar actief paard, een gewillige werker.
Exterieur: De Auxois heeft een klein hoofd, met een breed voorhoofd en kleine beweeglijke oren. Ze hebben een korte, stevige hals en een brede borst. De rug is breed en recht, het kruis is lang en hellend. De Auxois heeft stevige, maar gedrongen benen. Het zijn bijna altijd roodschimmels, maar komen ook voor in het bruin, en in sommige gevallen zijn ze voskleurig, stekelharig is toegestaan.
Gebruiksmogelijkheden: De Auxois wordt door recreatieve menners bijzonder gewaardeerd, ook wordt hij gebruikt voor de huifkar en onder het zadel gereden. Ook worden zo nog gebruikt in bepaalde bedrijfstakken zoals de groenteteelt, werk in de bossen, wijnbouw en de biologische landbouw Beweging: Hij heeft ondanks zijn omvang ruime en soepele gangen, en is sterk en meegaand.
Ziehier een prachtige Compilatie van een N Hengstenkeuring ... Vergeet evenwel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken ...
Bijzonderheden: Er zijn nog maar heel weinig exemplaren van dit ras, in Bourgondië proberen ze de Auxois te behouden. Er zijn daar nog maar 100 tot 200 fokmerries over.
De Achal Tekkiner komt vooral in goudkleur, zilverkleur en bronskleur voor !...
De Achal Tekkiner komt vooral in goudkleur, zilverkleur en bronskleur voor
De foto's van de Achal Tekké zijn voor alle duidelijkheid niet bewerkt. ! ! Het zijn dan ook geen echte kleuren , maar de vacht of haren van de Achal Tekké zijn "hol" waardoor er licht heen schijnt en hij dan deze prachtige glim krijgt!
De Achal Tekkiner alias de Achal Tekké komt oorspronkelijk uit Rusland. Het is een typisch nomadenpaard, hij staat er om bekend dat hij lange perioden zonder water en voedsel kan zonder dat hij er minder om presteert.
Het uithoudingsvermogen van dit mooie dier is ongekend enorme hitte trotseert hij moeiteloos. Hij valt ook onder de oudste raspaarden, 1000 voor Christus kwam de Achal Teké al voor in het Aziatische deel van Rusland.
Uiterlijke kenmerken Dit dier heeft een recht profiel met een iets te lange rug, hij heeft een hoge schoft en schuine schouders. De hals maakt bijna een rechte hoek met het lichaam. Het hoofd is lang en rank, en het profiel is kaarsrecht.
Hij heeft vrij wijde neusgaten en mooie grote ogen. De enigszins lange oren staan iets verder uit elkaar dan bij andere rassen en ogen sierlijk. De mondlijn komt boven de schofthoogte uit, dit is kenmerkend voor het ras. De benen zijn lang en hebben lichte maar stevige botten.
De zijdeachtige staart is kort met een lage inplant. De manen zijn over het algemeen redelijk kort. Ziehier een heerlijk glanzend stoeipartij ... knipoogje ... een Achal en een Haflingerpaardje ... Vergeet het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken hé ... !
De Achal Tekkiner komt voor in goudkleur, zilverkleur en lichtbruin. Schimmelkleurig komt zelden voor.
Veelal heeft hij witte aftekeningen op het hoofd en benen. Door zijn enorme uithoudingsvermogen is de Achal Tekkiner bij uitstek geschikt als renpaard. Maar als rijpaard is de Achal Tekkiner ook zeer geschikt. Ziehier een prachtig zilver getinte Achal ... t eerste stukje van t filmpke is nogal onduidelijk , maar ... t loont zeker de moeite ... !!
De Achal Tekkiner is niet geschikt voor beginnende paardenliefhebbers, het is geen gemakkelijk paard. Hij heeft een sterke eigen wil en is behoorlijk temperamentvol; een consequente hand is absoluut noodzakelijk.
De Noriker ,Een Oostenrijks familiepaard van top tot teen .....
De Noriker ... Een Oostenrijks familiepaard van top tot teen ...
Zo'n 50 % van alle paarden in Oostenrijk behoort tot het oersterke Noriker koudbloedras.Elke Oostenrijkse boer heeft één of meerdere Norikers en 's winters staan ze broederlijk tussen de koeien op stal. Ze gebruiken deze paarden om hout te slepen, toeristen rond te rijden en mee te pronken op oogstfeesten.
In Oostenrijk geniet het dier de status van 'beschermd ras' en dat levert de fokkers en fokpremie op.Een echt werkpaard zal de Noriker altijd blijven. Er was en er is in de bergen nog steeds geen beter vervoer- en transportdier dan dit ras.
Met de opkomst van het toerisme en de groeiende interesse in sport- en recreatiepaarden, blijft het aantal Norikers gestaag toenemen.
De huidige Noriker is mede dankzij zijn zachtaardige karakter en zijn koele hoofd een populair veelzijdigheidspaard dat uitmunt in betrouwbaarheid en werklust.
Zie hier een prachtig getint Oostenrijks winters tafereeltje ... je zou zo je koffers pakken en wegwezen ... ghiiiii ... Sneeuwpret ... romantiek en paarden staan centraal op de achtergrond een verrassend mooi jodelend countrey deuntje...Vergeet evenwel het muziekje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken ...
Western rijden, aangespannen rijden voor de kar, de slede of de bierwagen, boomslepen, ploegen, oogsten, dressuur en recreatief rijden, de Noriker vindt het allemaal best. Een familiepaard van top tot teen, een paard met toekomst.
ls menpaard is de Noriker verrassend wendbaar, erg betrouwbaar, verkeersmak en voorwaarts. Van nature reageren ze heel goed op de stem, een eigenschap die ze gemeen hebben met andere boomsleeppaarden. Als rijpaard zijn ze evenzeer supergeschikt. Het hele gezin kan er dagen mee op tocht, ze worden nooit moe. Ze zijn betrouwbaar in alle situaties, zijn berensterk en willen graag werken.
In de Oostenrijkse Alpen vormen kruiden een belangrijk onderdeel van het Noriker menu, dat verder bestaat uit gras en hooi dat veel minder voedzaam is dan bij ons. Daarom moet een Noriker zo sober mogelijk worden gevoed
Boulonnais ,word ook wel gezien als het edelste trekpaard
De Boulonnais ...word ook wel gezien als het edelste trekpaard ...! !
De Boulonnais is afkomstig uit Noord-Frankrijk. Dit koudbloedpaard beschikt via de Arabier over oosters bloed. Hij komt voort uit kruisingen met inlandse paarden, die rond het begin van onze jaartelling al hebben plaatsgevonden.
Later werden ook andere rassen bij het fokken gebruikt, waaronder het Middeleeuwse Groot oorlogspaard en de Andalusiër. Van het inlandse paard, waarschijnlijk het Bospaard, erfde de Boulonnais zijn maat en zijn massa.
De Arabier zorgde voor de verfijning en de beweging, terwijl de Andalusiër de fysieke toestand bepaalde. In de loop van de zeventiende eeuw begon men twee typen te onderscheiden: de grotere Boulonnais en de kleinere Mareyeur ('getijdenpaard'). Dit paard werd speciaal gebruikt voor snel vervoer, zoals het vistransport van de Franse kust naar Parijs. Dit type komt bijna niet meer voor.
De Boulonnais, ook wel gezien als het edelste trekpaard, wordt tegenwoordig veelvuldig voor de slacht gefokt. De Boulonnais wordt onder andere ingezet bij het fokken van de Normandische Cob en de Breton Postier. Ziehier een prachtige docu over let wel ... de Boulonnais de Percherons en De Shire ... ... vergeet evenwel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens dit aan te klikken ... ...
Een poging dit ras bij het fokken van het Italiaans zwaar trekpaard te betrekken, mislukte. De Boulonnais heeft over het algemeen een sierlijk voorkomen. Hij is sterk en heeft een goed geproportioneerd lichaam met een brede rug en borst. De borstkas is stevig. De schoft steekt licht uit, de schouders hellen sterker af dan bij de meeste zware trekpaarden.
De hoogte van dit ras ligt tussen de 1,58 en 1,68 m. met een gemiddelde stokmaat van 1,65 m. De Mareyeur was duidelijk kleiner met een hoogte van 1,53 tot 1,58 m. De achterhand is stevig gespierd en het kruis is voorzien van extra spieren. De benen van de Boulonnais zijn sterk en krachtig gespierd en hebben geen 'behang'. Ze zijn droog, vertonen dus geen overtollig vet, plooien en rimpels, en hebben platte voeten.
Birdcatcher Spots , witte vlekken op het lichaam van het paard.....
Birdcatcher Spots ... witte vlekken op het lichaam van het paard... !
Birdcatcher Spots zijn kleine witte vlekken op het lichaam van het paard. De doorsnee kan variëren van een halve centimer tot de maat van 50 eurocent. Genetisch gezien is er niet veel bekend van deze vlekken, maar waarschijnlijk hebben ze iets met het Sabino-gen te maken.
Vlekken van Birdcatcher werden genoemd naar de Thoroughbred stallion Birdcatcher die de noteringen tentoonstelde, en zijn ook genoemd Kromming (Bend ) of vlekken (voor de Thoroughbred stallion) de Kromming of, die hen hadden of Chubari-vlekken die (gewoonlijk naar grotere vlekken verwijzen, vaak de eivormige verschijning, zoals die welke te zien zijn bij de Thoroughbred stallion Tetrarch, en zijn recentere nakomeling Laissezaller.Zie hier een prachtig mooi ritmisch filmpje met ... let wel !! ...geen Birdcatcher Spots maar een leopard Appaloosa ... vergeet wel het liedje bovenaan het logje niet uit te zetten alvorens je dit aanklikt hé ...
De paarden met deze vlekken worden gekenmerkt door overal van enkele tot talrijk willekeurig geplaatste witte vlekken op de vacht, gaande van het uitstrekken in grootte van slechts een paar witte haren, ongeveer de grootte van een muntstuk en soms groter. Zij zijn gewoonlijk rond met vrij verschillende randen, maar kunnen ook onregelmatig worden gevormd en/of een verschijning hebben zoals kant.
Soms zijn de vlekken aanwezig bij geboorte en veranderen niet in aantal of rangschikking/vormen, en soms schijnen zij progressief, door meer en meer te verschijnen elk jaar; of bestaande vlekken die elk jaar groter worden. Soms verminderen de vlekken zelfs in grootte of aantal naarmate het paard ouder wordt.
Er schijnt niet om om het even welke genetische component te zijn aan birdcatchervlekken, aangezien zij niet typisch van ouder tot nakomelingen worden doorgegeven.
De vlekken van Birdcatcher kunnen in om het even welk ras verschijnen, hoewel Thoroughbreds en Arabische schijnen een hogere weerslag van de vlekken te hebben
