Het is met de nodige trots dat onze Vier Nullen op hun webstek uitpakken met de flater-nieuwsuitzending van hun Schotse BBC-collega's. 

De nieuwslezeres kondigt aan dat 70 jaar geleden (in 1941)  Rudolf Hess (de plaatsvervanger van Adolf Hitler, u kent de gek ?) met een vliegtuigje vluchtte naar Groot-Brittannië en in Schotland belandde. Tijdens de aankondiging verschijnt een foto van een onbekende dame.  "Dat was niet de figuur over wie wij het hadden" zegt de behendige journaliste. En ze meldt dat thans het weerbericht volgt. En wie verschijnt in beeld : Rudolf Hess die heil Hitler brult en Dolfmans himself die zich de heilgroet best laat aanleunen.  De uitzending eindigt verder in stilte.

De  constant blunderende VRT vermeit zich in de flaters van een andere zender, Is dit een excuus, leedvermaak of arrogante domheid ?

Ray

Een kluchtig tafereel op de Bredabaan in Merksem, gisterennamiddag.  Een politiecombi reed zich vast in de vers gelegde beton. De rijstrook was afgesloten voor het verkeer door middel van een bareel.  De agenten waren opgeroepen voor een diefstal in Schoten. Op het moment dat de combi aan kwam gesneld,  was de bareel open en gingen de agenten er vanuit dat ze over de tramsporen konden rijden. Dat kon,  maar slechts voor een vijftal meter, toen reed de combi zich vast. Een aantal omstaanders meenden dat het om een tv-opname ging van de populaire VTM-serie, Zone Stad.

De Raad van State vernietigde het ontslag van ambtenaar Dirk Martens. Hij was in 2005 ontslagen omdat hij vijf jaar wedde ontving zonder te werken. Volgens de Raad van State kon de stad Antwerpen niet aantonen dat de ambtenaar meer dan tien dagen ongewettigd afwezig was.

Stad niet akkoord

Het gevolg van deze uitspraak zou zijn dat Dirk Martens, onder meer bekend als 'Achmed' in Chez Bompa Lawijt, terug in dienst moet komen van de stad en het stadsbestuur hem daarbovenop vijf en een half jaar loon moet uitbetalen. De stad gaat hier echter niet mee akkoord en laat nu onderzoeken welke juridische procedures nog mogelijk zijn om deze uitspraak terug te draaien.

Dirk Martens was theatertechnicus van de stad die sinds 1987 ter beschikking werd gesteld van het Echt Antwaarps Theater (EAT). In 2000 liet de directeur van het EAT weten aan Martens dat hij hem niet langer nodig had. Er werd hierover een brief gestuurd aan de stad, die evenwel nooit is aangekomen. Daardoor bleef Martens verkeerdelijk nog jarenlang een wedde ontvangen.

Onwettige afwezigheid

De stad ontsloeg Martens in 2005 omwille van ongewettigde afwezigheid. Hiertegen ging hij in beroep bij de Raad van State. Op 9 juni 2011 vernietigde de Raad het ontslag.

De stad reageert verbolgen op de beslissing. "Het is voor openbare besturen zeer moeilijk om vastbenoemde ambtenaren te ontslaan. Meer dan tien dagen ongewettigde afwezigheid is één van de weinige wettelijke redenen die een openbaar bestuur heeft." Zo staat te lezen in een persbericht van de stad.

"De Raad van State volgt nu Dirk Martens die zegt dat het nooit zijn bedoeling was om ontslag te nemen. De Raad van State zegt dat het feit dat dit ongeloofwaardig en grotesk is, getuigt van kwade trouw of een laakbare houding, er niet toe doet. Hij is jarenlang gewoonweg thuisgebleven, maar dat heeft volgens de Raad van State niets te maken met de wil om uit dienst te treden."

Belachelijk

"De stad hoopt dat de Raad van State beseft dat ze met dergelijke uitspraken de openbare dienst volledig ondergraaft en belachelijk maakt", klinkt het nog cru.

@ Vandaag.be

Filip Dewinter heeft vandaag uit handen van Armando Manocchia, voorzitter van de ‘Una Via Per Oriana’-stichting de Oriana Fallaci-prijs ontvangen.

De “Oriana Fallaci-prijs’ wordt jaarlijks uitgereikt aan een politicus, auteur of activist in de strijd tegen de islam. Oriana Fallaci was een Italiaanse journaliste die op het einde van haar leven verschillende islamkritische boeken schreef zoals : “De woede en de trots” en “The Force of the Reason”.

De prijs betreft een uit Muranoglas geblazen kunstwerk, een ganzenveer,  met een tekst van Oriana Fallaci waarin zij eenieder oproept om te blijven strijden voor het verspreiden van de waarheid tegen de politiek correcte elite.

Eerder ontvingen ook Geert Wilders, Bat Ye’or (Egyptisch islamkritische schrijfster), Robert Spencer (Amerikaans islamkritisch schrijver) en Alexandre del Valle (Frans islamkritisch schrijver) deze Oriana Fallaciprijs.

Felicitaties voor Filip Dewinter : een verdiende prijs voor volharding en moedige overtuiging.

Ray

Waarde redactie

De flinke linxe bende van Job Cohen plaats zich weer in de kijker. Woensdag a.s. praat men in de Tweede Kamer over het voorstel van "de partij voor de dieren", die het 'onverdoofd" slachten van dieren wil verboden zien.

Zoals geweten wordt het onverdoofd slachten toegepast in al de Prachtlanden waar de pedo-profeet zijn volgelingen het voor het zeggen hebben. Ook de uitzwermende islammers naar ongelovige landen zouden deze regel moeten kunnen "blijven" toepassen, want dit ritueel behoort bij hun Prachtcultuur !

Volgens de argumentatie van de Linxe bende in Nederland,  leidt het slachten volgens de islamitische wetten niet per se tot "meer" dierenenleed. Door deze stellingname bewijzen de linxen van theeslurper Job Cohen onverbloemd hun trouw en onderdanigheid aan het aldaar binnenslopen woestijnvolk. Het kiesvee van de PVDA, want elke Nederlander met wat gezond verstand heeft zich allang afgekeerd van deze behoeders en steunplilaren van de Waanzinnigen der aarde.

Of er een verschil in pijn is tussen verdoofd of onverdoofd slachten kan gekke Job best zelf ervaren door zich "verdoofd" zijn rode giftong te laten wegnemen en zich nadien "overdoofd" te laten castreren.

Uw vredelievende senior.

NvdR Angeltjes :  Dank senior, 100% eens met je. Ik heb deze week een video gezien van runderen die geslacht worden door de Waanzinnigen der aarde, zoals u ze noemt, waarvan ik een ganse dag mistroostig heb rondgelopen. Onvoorstelbare wreedheden.

Waarde Redactie,

Naar aanleiding van enkele artikels in de pers, in verband met de partij Vlaams Belang (over de Belfort groep ; de nieuwe aanpak van vreemdelingen voor een eventuele terugkeer naar hun geboorte land ; de uitreiking van de Oriana Falacciprijs aan Filip Dewinter voor zijn strijd tegen de Islam),zie je terug op de online kranten de aloude slagzin terugkeren "een stem voor het VB is een verloren stem".

Als ik dat lees, vraag ik me af waar al deze mensen dat vandaan halen. Als er ooit een partij gewogen heeft op het zogezegde correcte beleid in België, dan zal het verdomme wel juist die partij zijn zeker. Of denken die goedgelovige en goedvolgende,  maar niet nadenkende schapen echt zo ?  Je kan je dan ook afvragen of een stem voor de sossen, een" criminele stem is", of een stem voor de tjeven een ,"volksverraderstem is", een stem voor de VLD een "bedriegersstem is" en een stem voor de NVA een" beloversstem is".

Tot slot, als de partij VB een inhoudsloze, tendode opgeschreven partij is, waarom nemen de andere partijen dan zovele van haar standpunten over en waarom steekt men iemand die doodziek is, in een cordon, wel volgens mij, omdat men er schrik van heeft GVD. Ja, hier in dit apenland heeft men GDV schrik van de waarheid. Wie de waarheid achterhoudt, is een verrader en die kunnen we missen, dat heeft de geschiedenis ons geleerd .

SDW
 

Beste Angels,

Zondag hield de VRT een jongerendebat in de Zevende Dag. De voorzitters van Jong CD&V, Jong-N-VA, Jong-VLD en de socialisten van Animo mochten aan de debattafel komen uitleggen hoe zij tegenover de eindeloze onderhandelingen aankijken.

De Vlaams Belang Jongeren werden niet uitgenodigd, of wat had u gedacht. Nochtans beschikt VBJ als enige politieke jongerenorganisatie over een glashelder alternatief voor de huidige impasse: de ordelijke opdeling van dit apenland. Op naar een volwaardige Vlaamse republiek!

www.vbj.org

Angelina Jolie was gisteren zondag op Lampedusa om de brave Italianen te danken voor het gulle onthaal dat zij dag na dag voorbehouden aan de tienduizenden sukkelaars die op hun eiland stranden, op weg naar rijke tafelen, bereidwillige Europese vrouwen, rinkelende moneten en idiote blanken vol schuldbewustzijn.  Angelina Jolie, die in een Californisch versterkte vesting woont, was blij in haar functie als VN-ambassadrice voor de vluchtelingen een stap in Grotemensenland te mogen zetten. Zij riep op om de grenzen open te stellen en al de aanwezige idioten klapten luid in de handen. Van de Lampedusanen was weinig te merken, die waren druk in de weer hun woningen te beveiligen.

Wij rekenen op de 0000 om deze ontroerende manifestatie op de kijkers los te laten.

Savat

"Wij moeten een uitzonderlijk hoge misdaadgraad van jonge migranten aanvaarden" 

Treurwilg Angela Merkel was de eerste Europese politica die de mislukking van de multiculturele maatschappij aankaartte. Gejuich alom : de waarheid dringt door. Vandaag vertelt de Treurwilg, dat wij het geweld van de migrantenjongeren moeten aanvaarden.  Het mens begeeft zich naar een instelling waar men de integratie bevordert door bokskampen in te richten voor het tuig. Opdat onze smoelen professioneler zouden bewerkt worden.  Nadien gaat het mens triestige gesprekken voeren over no-go zones in Duitse steden, waar de politie niet langer kan/durft/mag optreden.  Wellicht ware het een goede oplossing, de politie naar de boksschool te sturen en het ontembare tuig in het Hoge Noorden in kampen op te sluiten. 

Ook Treurwilg Merkel zou niet misstaan voor een gerechtshof ter bestraffing van misdaden tegen de mensheid en doe er maar een volksjury bij.

Ray

Beste redactie,

Verleden weekend was er braderie aan de rand van een bekende wijk in Anderlecht.  Op zich niets om u druk over te maken, ware het niet dat de baas van café bleu star van de gemeente Anderlecht het verbod kreeg een varken aan het spit te braden om de volgelingen van de godsdienst van de vrede niet tegen het hoofd te stoten. Zo ver zijn we daar ook al, geen varkensvlees op de braderie of het zit er bovenarms op.

De brave man was ook nog zinnens aldaar een frietkot uit te baten en zie hij kreeg meteen de raad van de wijkagent er voor te zorgen dat er minstens een allochtoon te werk gesteld wordt en dat er enkel halal vlees aangeboden wordt, want anders zou zijn frietkot wel eens in de kortste keren inde vlammen kunnen opgaan. Zijn we hier nog wel bij ons?

Groetjes van Jozef.

Op het scherm wil ik integere, vakbekwame journalisten zien die de beste nieuwsuitzending ter wereld maken. Wie zij ook zijn. En alle andere mensen, tot welke groep van allochtonen, gehandicapten, 50-plussers, holebi’s, obesen, vinkeniers, doedelzakblazers of uitstervende politieke krokodillen ze ook behoren, moeten niet op, maar voor de buis zitten om te genieten van die professioneel gemaakte uitzending. Die mensen hebben daar recht op. En als één van hen voldoende meerwaarde heeft om toch op het scherm te komen, dan zal dat wel van zelf gebeuren. Farouk Ozgünes is het bewijs, dat het kan.

Elveebee - Uit "Hoe divers kan diversiteit zijn ?" - Artikel op deze pagina

Hoe divers kan diversiteit zijn ?

 
Precies op de dag dat het parlement besliste dat beursgenoteerde en overheidsbedrijven een minimum aan vrouwelijke bestuurders moet hebben, publiceerde een extreemlinks groepje onruststokers een 10 jaar oude lijst van grote bedrijven die aan een uitzendkantoor hun voorkeur zouden bekend hebben gemaakt, voor een bepaalde kandidaat-werknemer.
Het eerste is een maat voor niets. Toen de quota op de kieslijsten werden ingevoerd, zagen we ook dat de poetsvrouw van het partijlokaal noodgedwongen een plaatsje moest krijgen om aan het getal te geraken. Zonder dat ik daarmee afbreuk doe aan vrouwelijke mandatarissen die heel hard werken, heel bekwaam zijn en goede resultaten bereiken. Maar voor hen waren er geen quota nodig. Kwaliteit drijft altijd boven.
Het tweede feit is het zoveelste bewijs dat het Nationale Spionnencentrum moet verdwijnen. Opperspion Jozef De Witte heeft nagenoeg woordelijk toegegeven in een interview met De Standaard dat hij op slinkse wijze de lijst in zijn bezit kreeg en dat hij dit vertrouwelijke document ook gebruikte. Zijn jarenlange verbondenheid met extreemlinkse agitatoren kennende, is het vermoeden dat hij die lijst zelf naar de PVDA lekte, niet ongegrond. De lijst is trouwens totaal irrelevant, want 10 jaar oud. Bovendien bewijst niets, dat de lijst niet vervalst werd ‘voor het goede doel’. Dit soort volk is van de eerste leugen niet gebarsten.
De overheidsbemoeienis om iedereen die om duidelijke redenen niet aan de bak komt in de arbeidsmarkt, toch maar te pushen, neemt weerzinwekkende vormen aan.
Als Stevaert en zijn acco-lieten hier opnieuw het communisme willen invoeren, mogen ze straks niet jammeren dat al onze bedrijven het land verlaten. Een uittocht, die trouwens al volop aan de gang is.

Volgende vraag, asjeblief

De kanker van de diversiteit verspreidt zich op alle terreinen. Uiteraard begint de indoctrinatie in het onderwijs, zoals het goede communisten past.
Vorige week woonde ik in de Xios Hogeschool Limburg een debat bij over ‘Diversiteit in de Media’. Het debat, met een hoog calimerogehalte, werd deskundig geleid door Luc Hanegreefs die heikele vragen uit het publiek, gewiekst vermeed door te verklaren ‘dat ze een onderwerp waren voor een volgend debat’ en aldus netjes afgevoerd werden. Vragen zoals: waarom zitten slechts 1 VRT-eindredacteur, 1 vertegenwoordigster van JobKanaal en twee uit de professionele boot gevallen vrouwen van Marokkaanse origine in het panel, en waar is de mediaondernemer, de werkgever? Waar zijn de goed opgeleide mannelijke allochtonen? Waar zijn de mensen uit de ‘kansengroepen’ die wel en op eigen houtje een goede baan hebben?
Het is naar aanleiding van dit debat, omdat ik de media beter ken dan Raden van Bestuur of de uitzendsector, dat ik hier enkele nuchtere beschouwingen geef. De meeste zijn echter op elke economische sector en de hele maatschappij van toepassing.

Politiek geladen

‘Diversiteit’ is zoals milieubewustzijn, genderneutraliteit, hernieuwbare energie, duurzaam ondernemen,… een term uit het politieke midden, niet uit het bedrijfsleven. Geen enkele ondernemer is vragende partij voor initiatieven op dit vlak. Omdat de maatregelen dan maar met regels, wetten en decreten worden opgedrongen, maakt het bedrijfsleven er het beste van: het melkt de subsidiekanalen uit en misbruikt ze als een PR-instrument. In vertrouwelijke gesprekken geeft elke ondernemer toe dat ze een ballast zijn, geen opportuniteiten. In hun missie schrijven ze wel het tegendeel, maar dat is louter zelfbehoud. De Gedankenpolizei waakt immers!
Ik vind dit niet uit. Maandelijks interview ik verschillende verscheidene topmanagers, bedrijfsleiders, CEO’s die me dit voor en na het interview toevertrouwen.
In sommige sectoren zijn bepaalde maatregelen zelfs een contradictio in terminis: specifieke jobs kùnnen niet open staan voor iedereen.
Het is daarom nodig, de begrippen ‘diversiteit’ en ‘media’ even te ontdoen van alle emotionaliteit, maatschappelijke geladenheid en vooral van de eigenbelangen en verborgen agenda’s.

Middel en doel

Bedrijven hebben maar één doel: winst maken. Die winst moet dienen om te investeren en/of een strategische reserve aan te leggen, die de continuïteit van het bedrijf moet verzekeren. Een deel van die winst dient ook om iedereen te vergoeden die aan de realisatie heeft bijgedragen: leveranciers, personeel, overheid (!) én aandeelhouders. Een bedrijf heeft geen noodzakelijke, sociale functie. De sociale factor van tewerkstelling, kan een middel zijn dat het doel dient. Alleen in een Beschermde Werkplaats is dit het doel op zich, maar dan spreken we over een sociaal project, niet over een economische en marktgerichte onderneming.

Media

Mediaondernemers hebben precies dezelfde opdracht als elke andere ondernemer. Alleen hun product verschilt. Maar ook hun product moet aan dezelfde wetmatigheden voldoen: beantwoorden aan de vragen van de markt. Anders lust de consument (de lezer, kijker, luisteraar, surfer, adverteerder) er geen pap meer van. En zonder klant, geen inkomsten, ergo op den duur geen bedrijf meer.
Gazet van Antwerpen is het schoolvoorbeeld van een poortwachters- en zetbazenredactie die haar product alleen afstemt op haar politieke opdrachtgevers, en haar lezers negeert. Daardoor zag ze op 10 jaar tijd haar oplage halveren. Laat nu de oplage niet de enige waardemeter zijn voor kwaliteit, zonder oplage telt kwaliteit niet meer mee.

Vraag en aanbod

Een sollicitatie is een onderhandeling, een verkoopgesprek: de kandidaat moet een werkgever overtuigen om in dienst te geraken. Die werkgever zoekt de meest geschikte mensen om ze op de juiste plaats op het juiste ogenblik in te zetten. In een tijd van ongelimiteerde elektronische en real time communicatie, zijn alle beperkingen van werkuren, afstanden, rusttijden, enz… volledig achterhaald. De vaak wurgende, sociale wetgeving is niet meer aan deze tijd aangepast.
In sommige knelpuntsectoren worden kandidaten gevraagd of weggekocht door werkgevers. Zij solliciteren niet, ze kunnen eisen stellen.
In andere sectoren zijn sollicitanten echter vragende partij en kan de werkgever vrij kiezen. De meeste sollicitanten, dus ook uit de kansengroepen, zijn vragende partij, zeker in de media.
Die keuzevrijheid van de werkgever moet onaangetast blijven. Quota zijn immoreel. Elke werkgever, die naam waardig, zal zijn opdracht van winst maken – zie hoger – ernstig nemen en dus altijd opteren voor de beste kandidaat die daaraan kan bijdragen. Quota kunnen alleen een rem zijn, die onze economie afremt.
Dat bepaalde personen, zelfs hele groepen, daardoor misschien nooit aan de bak komen, is louter een marktgegeven en van alle tijden. Er is nog nooit een 0-werkloosheid geweest in ons land.

Vernederend

Er is geen enkele wet die bepaalt, dat mensen Coca-Cola of Duvel moeten drinken, met een Apple of met Microsoft moeten werken. Nochtans is de concurrentie voor deze producten zeer groot. Zij hebben de markt veroverd zonder dwang, maar met een uitgekiende marketing en vooral met een goed product.
Het opdringen van allochtonen, 50-plussers en gehandicapten (ik weiger uit respect voor deze mensen, om gelijk welke verhullende omschrijving zoals ‘lichamelijk uitgedaagden’ of ‘mensen met een arbeidsbeperking’ te gebruiken) kan alleen maar nefast werken. De maatschappij voelt zich bekocht en belazerd, er ontstaat een onderhuidse aversie tegen deze mensen en zijzelf zijn vernederd tot in het diepste van hun ziel.
Hun aanwerving maakt hen immers duidelijk dat ze eigenlijk niet nodig zijn. Dat ze niet genoeg waard zijn om ervoor te betalen. Dat ze alleen maar gebruikt worden om in de subsidiepot te kunnen graaien of omdat de wet het verplicht.
Quota hebben geen enkele sociale meerwaarde. Ze dienen alleen om politici hun handen in onschuld te laten wassen en daarna gewoon verder te knoeien.
Tijdens de debatavond werd trouwens woordelijk toegegeven dat bedrijven zelf nooit contact opnemen met JobKanaal. Dat deze organisatie met veel moeite moet prospecteren en alleen maar met de subsidievoordelen een bedrijf over de brug kan halen om iemand uit kansengroepen in dienst te nemen.
Ten koste van andere sollicitanten, dus. Positieve discriminatie heet dat.

Beperkte en gespecialiseerde markt

Komen we ten slotte bij diversiteit in de media. Media hebben heel specifieke eisen. Van goede journalisten wordt nogal wat gevergd naast technische vakkennis: neutraliteit, inzetbaarheid, contactvaardigheid, flexibiliteit, gezondheid, uithoudingsvermogen, snel recuperatievermogen, talenkennis, uitstekende kennis van de voertaal binnen het medium, teamgeest, enz…
Er zijn in ons land uitstekende journalisten van allochtone afkomst. Dat veel kandidaten echter niet aan bod komen, ligt niet aan de discriminatie van de werkgever, maar aan het feit dat hun meerwaarde te klein is. Vooral op gebied van taal schieten ze te kort. Vaak zijn ze ook licht karaktergestoord zoals verbitterd, opdringerig, stug in attitudes, etc…
Het weigeren om zich aan te passen aan de gebruiken van het land waar hun ouders, zelfs grootouders al woonden, stoot niet alleen tegen de borst, maar kan ook een hinder zijn om goed te functioneren. Zolang de sollicitant vragende partij is, moet niet de werkgever zich aanpassen. Dat laatste geldt voor alle sectoren.
Bovendien is de mediamarkt zeer klein. Nauwelijks een paar duizend mensen kan in Vlaanderen een volwaardige broodwinning vinden in de journalistiek. Dat aantal verkleint voortdurend, want door de technologische vooruitgang worden vrijgekomen banen niet altijd opnieuw ingevuld. Misschien zijn er wel te veel opleidingen, want de jaarlijkse uitstroom van afgestudeerden is zo groot, dat er nooit voldoende banen voor beschikbaar zullen zijn. Het probleem in de media is er niet alleen voor kansengroepen, maar voor iedereen die niet als de ‘allerbeste’ uit een selectie komt.
De lat lager leggen, nóg lager leggen, om anderen ook een kans te geven, is waanzin. Een dagelijkse blik op tt-één doet je gruwelen van de dt-fouten, de gallicismen, fout gespelde eigennamen en de onmogelijke zinsconstructies.
Bovendien zou het de ongeloofwaardigheid van de media nog meer vergroten. Maar ‘voor de goede zaak’ hebben sommigen blijkbaar alles over. De lat kan echter niet lager dan tot waar de nieuwsconsument afhaakt en zich uitsluitend via vrije websites op het internet informeert – een tendens die trouwens al in volle gang is.
De media quota opleggen en uitgevers verplichten om de sociale rol van de overheid over te nemen, ten koste van hun economische opdracht, werkt niet. De uitwijkmogelijkheden zijn groter dan ooit. Op dit ogenblik worden al volledige Amerikaanse kranten, inclusief het regionale nieuws, gemaakt door een deskredactie in… India!

Weerspiegeling van de maatschappij

Het veel gehoorde argument dat het de taak is van de VRT om een weerspiegeling te zijn van de maatschappij, slaat op niets. Het is een drogreden van politici om hun kiesvee onder dak te brengen. De VRT moet goede programma’s maken, voor iedereen die door zijn belastingen bijdraagt aan haar dotatie. Punt uit.
Er zijn naast allochtonen, gehandicapten en 50-plussers nog meer minderheidsgroepen in Vlaanderen. Als die allemaal op het scherm moeten komen, dan duurt Het Journaal vier uur per dag.
De kijker vraagt daar niet om. De kijker wil een nieuwsuitzending zien die volledig, correct, neutraal, volwassen gebracht en onpartijdig geduid wordt. Het zal hem worst wezen, wie dat doet.
Op het scherm wil ik integere, vakbekwame journalisten zien die de beste nieuwsuitzending ter wereld maken. Wie zij ook zijn. En alle andere mensen, tot welke groep van allochtonen, gehandicapten, 50-plussers, holebi’s, obesen, vinkeniers, doedelzakblazers of uitstervende politieke krokodillen ze ook behoren, moeten niet op, maar voor de buis zitten om te genieten van die professioneel gemaakte uitzending. Die mensen hebben daar recht op. En als één van hen voldoende meerwaarde heeft om toch op het scherm te komen, dan zal dat wel van zelf gebeuren. Farouk Ozgünes is het bewijs, dat het kan.

Diverse inhoud

Ik mis geen halfbakken huigtaaltje op de radio, ik mis geen getaande huid op het scherm, ik mis geen geweeklaag over een slechte jeugd in mijn krant. Maar ik mis wel diversiteit in de media.
Diversiteit op het gebied van inhoud, dan. De kranten De Morgen, De Standaard, Het Nieuwsblad en Gazet van Antwerpen zijn qua strekking, nieuwsmanipulatie en duiding perfect inwisselbaar. Alleen de stijl van de cartoonisten maakt nog het verschil. Ze sluiten bovendien naadloos aan bij de nieuwsprogramma’s van de VRT.
Als we echt over diversiteit spreken, dan verwacht ik dat lezersreacties op de redactie.be niet meer worden gecensureerd, louter omdat ze de politiek correcte mening niet delen. Dan verwacht ik dat andersdenkenden op de website van De Standaard geen rode kaart krijgen en niet zomaar gebannen worden, maar juist gewaardeerd worden als de basis van een goed geargumenteerd debat. Dan verwacht ik dat diezelfde Standaard haar academische opinieschrijvers niet oplegt wat ze moeten schrijven en zwijgen, en dat zogenaamde gedachtewisselingen niet meer geregisseerd worden door de redactie. Dan verwacht ik dat Vlaamse kranten ook een vrije tribune van Bruno Valkeniers of Gerolf Annemans publiceren en meteen een einde maken aan een overbodig ‘cordon médiatique’ rond een partij, die volkomen democratisch verkozen werd en in het parlement gemandateerd is.
Wie spreekt over diversiteit en een afspiegeling van de maatschappij, raad ik de studie aan van het Center for Journalism Studies van de UGent. Daaruit blijkt dat meer dan 75% van onze beroepsjournalisten stemt voor een linkse tot extreem-linkse politieke partij, daar openlijk voor uitkomt en dat zelfs in hun werk overduidelijk laat blijken, terwijl drievierden van de maatschappij kiest voor een rechtse tot extreemrechtse partij.
Misschien moet de Minister van Media eens beginnen met kranten te lezen en daarna pas aan mediabeleid te doen in plaats van haar partijideologie op te dringen.
 
Elveebee

Panorama heeft zondagavond een ganse uitzending gewijd aan de werknemerspensioenen die in het land B uitgekeerd worden. Een te groot en complex probleem om dat op anderhalf uur te bespreken.

Eerst werden een aantal typegevallen belicht met beelden en interviews en dan volgde het voor de 0000 heilige debat met 4 politici en Goedele Devroy, die La Tanghe imiteeert met haar oogproblemen. Goedele is gematigder en fleemvriendelijker voor de tjeven. Ze heet dan ook Goedele en niet Martine. Tussen de reportage door werd commentaar geleverd door Bea Cantillon, en twee experten wier naam ons ontgaan is. Het ging in deze uitzending uitsluitend om werknemers uit de privésecto, dus geen ambtenaren (die ruim 50% meer pensioen ontvangen) of zelfstandigen, maar wel 1.400.000 betrokkenen.

Het wettelijk pensioenstelsel is er op gericht de solidariteit te behouden : wie veel verantwoordelijkheid gedragen heeft, behoorlijk verdiend heeft, ontvangt een pensioen dat enkele honderden euro's hoger ligt dan de man of de vrouw die een bescheiden job heeft uitgeoefend met een kleine wedde.  Er wordt van uitgegaan dat de veelverdiener véél heeft opzij gelegd en eventueel via een pensioenspaarplan van het bedrijf een grote som geld ontvangt bij zijn pensionering. Dat laatste, de zogenaamde tweede pijler genoemd, geldt ook voor de kleinverdiener die in een bedrijf werkt, dat dergelijk spaarplan aanbiedt en dat zou om zowat 60% van de werknemers gaan uit de privé sector.

Bea Cantillon was blij te mogen verkondigen dat in het land B de gepensioneerden het niet slecht hebben.  Wat ook Bruno Tobback beweerde. Hij noemde het feit van de  belgische laagste pensioenen in Europa, een fabel. Er werd veel gegoocheld met netto en bruto bedragen en natuurlijk werd er ook weer in belgische franken geredeneerd. Zeer onzorgvuldig en verwarrend allemaal. Amateuristisch, wat niet toelaatbaar is voor deze ingewikkelde materie.

Het gemiddelde werknemerspensioen bedraagt tussen de 1000 tot 1500 euro netto per maand.  Wij gaan zelf even dieper in op de feiten, die niet uit deze reportage bleken.

- een loopbaan van 35 jaar = pensioen ca € 1000 netto p/m

- een loopbaan van 45 jaar = ca € 1500 netto p/m 

Algemeen bekeken levert 1 jaar langer werken boven de 35 jarige carrière een hoger pensioen op van 500 euro per jaar, zijnde 40 euro per maand. Het zijn algemene en theoretische cijfers,  want normaal kan men niet op pensioen gaan voor zijn60ste. Behalve in het systeem van de brugpensioenen. Daarom is de afstand tussen 35 en 45 jaar carrière een voortbouwen op de ideeën die in de reportage gehanteerd werden.

Ongeveer 13% van de brutowedde draagt een werknemer automatisch af aan de RSZ ; de werkgever legt nog eens 35% bij op de bruto weddes van zijn bediendes/arbeiders. Maar voor de berekening van het pensioen geldt een vrij laag maximum plafond dat in aanmerking genomen wordt voor de pensioenberekening.  Alle bedragen boven dat plafond verdwijnen in de pocket van de pensioenkas voor de solidariteit.

Daarnaast is er een minimumpensioen in het leven geroepen voor personen die door omstandigheden te weinig of niets hebben bijgedragen. Zo werd een joviale dame van 86 opgevoerd die slechts 4 jaar gewerkt had en die een overlevingspensioen genoot van € 960 netto per maand. Vergelijkt u dit met het pensioen na 35 jaar werken van € 1000 (wij misgunnen de dame van 86 niets, we wijzen enkel op de onlogica die ontstaat met solidariteitsprincipes).

We hoorden nu ook dat al de sociale voordelen waar werknemers kunnen van genieten (bv. een baaljaar om te studeren, op reis te gaan, een ander beroep te leren, enz.) geen weerslag hebben op de pensioenvorming. Men is van overheidsdwege enorm attent om iedereen die afwijkt van de vastgestelde normen die gelden om een pensioen op te bouwen, toch aan boord te houden.  Dat zieken en onvrijwillig werklozen die rechten wel behouden, dàt is wenselijke solidariteit, al de rest is o.i. sociaal profitariat op de kap van de normaal werkenden. Er werd uiteraard met geen woord gerept over de talloze vreemdelingen die zwaar op de uitgaven van ons sociaal stelsel gelden. 

Het zal al mooi zijn, als de huidige principes van het wettelijke pensioen voor werknemers zal kunnen behouden blijven : dit werd gesteld door een van de experten. Hij werd door niemand van de politici tegengesporken.

Wij waren benieuwd naar de commentaren van de politici.  We gaan deze niet in detail bespreken. Jan Jambon heeft weinig te vertellen over deze precaire problematiek. Uit de ongeïnteresseerde houding van Goofy bleek vooral een gebrek aan dossierkennis en weinig sociale belangstelling. Iets wat ons niet verbaast van een NVA-er.

Gwendolyn Rutten speelde het opgewonden standje dat we van haar gewoon zijn en dat het noodzakelijk achtte te spreken over "mijn partij". Beste Rutten, uw partij is mee verantwoordelijk voor de huidige staatsschuld van bijna 350 miljard en van een begrotingstekort van tegen de 20 miljard. Er is dus geen bal overschot voor de pensioenen. De pogingen om het Nederlands model van bijna-naamgenoot Mark Rutte in het zonnetje te plaatsen, was partijprietpraat.  Wij kunnen helaas niet zeggen : "sois belle et tais toi", want dat is nog moeilijker dan de pensioenen aanpassen.

Bruno Tobback als gewezen minister voor pensioenen kent zijn vak, en steunt natuurlijk het behoud van het huidige pensioenstelsel, met al zijn onterechte en kostelijke solidariteitsmechanismen. Deze principiële houding maakt met de huidige financiële en bedreigende economische moeilijkheden weinig kans op overleving.  Een sensibilisering van de nieuwe generaties is een utopie.  (Ons wordt nu al in de supermarkt verweten, dat wij het geld van de werkenden komen opkopen en er mee op reis gaan, echt waar, zelf meegemaakt).  Niemand herinnerde er de kleine Tobback aan, dat hij als minister probeerde het geld van de pensioenspaarders binnen te rijven voor de staatskas : de socialist Tobbackie zou dan wel zorgen voor de maandelijkse herverdeling van de privé gespaarde gelden. Tobbackie verweet heel wat nieuw-gepensioneerden dat zij met de grote bedragen die zij ontvingen van hun pensioensparen wereldreizen maken.  Het zou veel wijzer zijn dat geld ana de staat B te overhandigen die het dan bij mondjesmaat zou herverdelen. Sossen en geld ...

Tot slot was er de CD&V afgevaardigde, Sonja Becq die voor ons de meest redelijke en technisch verantwoorde uitleg gaf.  Zij overklaste met gemak haar drie gesprekspartners, die er meestal maar op los kletsten. 

Wat hebben wij geleerd van deze Panorama-uitzending ?

- Dat het uitgesloten zal zijn dat er in de komende jaren een grondige wijziging zal gerealiseerd worden aan de bestaande pensioenregeling.

- Dat er bij de politici vooral aandacht is voor het behoud van, wat door een van de experts genoemd werd, "de solidariteit van het perverse". Voor de rest hebben wij recht om bang te zijn over onze toekomst met onkundige babbelaars zoals 3 van de 4 aanwezige politici.

- Dat deze Panorama-uitzending er op gericht was, de burgers voor te houden, dat wij het met onze pensioenen lang niet slecht hebben en dat we moeten ophouden met klagen.

Tenslotte werd de acteur Ivo Pauwels (72) ten tonele gevoerd, zonder dat hij het doorhad, als een voorbeeld van een grootverdiener tijdens de hoogtepunten van zijn carrière, voorgesteld te worden. Het geld kwam binnen met een kruiwagen (€ 7500 per maand, sprak Nonkel Jef) en ging buiten met een stootwagen. Nu moet hij het rooien met € 1600 per maand. Dat zal dan een gezinspensioen zijn, dankzij zijn echtgenote. Ivo Pauwels, een braaf man, werd hier op de gebruikelijke linxe 0000-manier misbruikt.  Ze hadden zelfs geen verborgen camera nodig.

Ray

De reclame

De werkelijkheid : "Geen bruin of zwart, aub"

Originele versie

Versie 2011

En het werd kommer

Ik was op mijn kamer, het was in tweede week van mei,
Zo'n dag waarvan je denkt er zit wat in voor mij,
Geen vrienden kwamen langs en ik wilde maar alleen,
Even flink een douche gaan nemen,
Daar ging ik dan maar heen.

Toen zag ik jou,
Ik riep je met mijn ogen,
Je keek me aan en had een vreemd gevoel,
Want je begreep wat ik je wilde vragen:
"Kom dichter bij me".

Ik was zestig en jij was achtentwintig
En van wat ik wilde wist jij nog niet veel,
Maar ik begreep wat jij me wilde zeggen:
"Niet dichter bij me"
En het werd kommer…

Je wrong je vrij, ik vond het eerst een beetje raar,
Je liep de kamer rond met je zwart krullend haar,
Ik was niet verlegen en wist wel wat te doen,
Je stond daar maar te kijken,
Oh wat voelde ik me koen,

"Ikke niet wille" hoorde ik je zeggen,
"Jij oude vent zijn en ikke weet niet hoe dat moet",
"Wees maar niet bang, ik zal het je wel leren",
"Kom dichter bij me…"

We vluchtten beiden,
Jij krijsend in de gang,
En ik naar het vliegtuig, want ik was echt goed bang,
Maar voor het opsteeg hadden ze mij al te stekken,
En het werd kommer,…kommer

Het werd kommer, niet het eerst in heel m'n leven
Het werd kommer voor de zoveelste keer,
En ik zat in de cel voor de zon weer opkwam,
Het werd kommer, en het werd kommer,
Toen was het kommer.

Rony.

Het is geen écht verrassend nieuw nieuws, want het dateert al van eind februari dit jaar (toen wij op vakantie waren) maar toch altijd  leuk de monarchie zichzelf  even te laten  bespatten met de keuninklijke spetters  van het eigen wufte gedrag.

Koning Albert heeft een geheime halfzus. De vrouw heet Ingeborg Verdun (70). Ze is de dochter van Leopold III en diens geheime minnares Liselotte Landbeck. De halfzus van de koning woont ondertussen in Amerika. 

Het is auteur Leo Van Audenhaege die de onthulling doet in het boek Van Küssnacht naar Argenteuil. Leopold III leerde de moeder van Ingeborg kennen in 1939, vier jaar na het dodelijk ongeval van zijn eerste vrouw, koningin Astrid. Liselotte Landbeck was een succesvolle kunstschaatster en Leopold zocht een lerares schaatsen voor zijn drie kinderen, waaronder ook koning Albert.

Liselotte Landbeck, tweede van links

De vonk sloeg snel over en een jaar later werd Ingeborg geboren. De bevalling vond plaats in het Antwerpse. Daarna greep koningin Elisabeth in. Ze eiste dat de relatie tussen haar zoon en de getrouwde niet-adelijke vrouw stopte. Liselotte was immers nog getrouwd met Robert Verdun. 

Dochter Ingeborg is toen vertrokken naar de VS. Pas op haar vijftigste heeft haar moeder haar verteld wie haar echte vader was. 'Ik was stomverbaasd', vertelt Ingeborg in Humo 'Mijn leven is verwoest. Ik heb een rommelig leven gehad'. Ik had geen band met mijn vader, de man die mij adopteerde. Ik stond buiten het gezin en dat voelde ik goed genoeg. Mijn ouders stelden zich anders op tegenover mijn broer en zus dan tegenover mij. Van mijn echte vader, koning Leopold III, heb ik geen beeld. Mijn moeder heeft hem na mijn geboorte nog maar zelden ontmoet.' Waar de toenmalige minnares van Leopold zich nu bevindt, wil Van Audenhaege niet zeggen. Liselotte is nu 95 jaar en zou in een rusthuis in Zuid-Europa verblijven. 

Leopold III trouwde na de affaire met Lilian Baels. Hij heeft zijn geheime dochter nooit erkend en ook nooit ontmoet. Zijn zoon Albert II heeft ook een buitenechtelijke dochter, Delphine Boël. 

Het Belgische koningshuis mag dan een aantal emotioneel verwaarloosde bastaardkinderen op de wereld gezet hebben, naar verluidt werd en wordt er financieel wel goed voor hen gezorgd. Er zou zelfs, zo vertelde royaltywatcher Kathy Pauwels op StuBru, een soort van 'fonds voor buitenechtelijke kinderen' voor opgericht zijn.

Jean, uw trouwe royaltywatcher.

In de buurt van de Libische stad Brega hebben NAVO-troepen afgelopen donderdag "per abuis" een kolonne van de Libische rebellen aangevallen, vanuit de lucht. De alliantie heeft dat zaterdagavond laten weten in een verklaring en excuseert zich.  Het incident deed zich voor in een zone waar opstandelingen aan het vechten waren met troepen van kolonel Kadafi.

Of er dodelijke slachtoffers zijn te betreuren, is niet duidelijk. De NAVO aanzag de kolonne als een bedreiging voor burgers. Rebellen proberen nu al maanden de strategische stad Brega te veroveren. Het is het centrum van de Libische olie-industrie.

Volgens de oorlogsmisdadigers van de NAVO is er een verschil tussen de moorden die begaan worden door Kadafi en de moorden gepleegd door de rebellen.  In het donker worden beide partijen soms onderling verwisseld, maar eigenlijk bombardeert de NAVO (Engeland, Frankrijk, het stoere land B, Italië of Nederland ?) alles wat zij in het vizier krijgen.

De NAVO blijft ook Tripoli bestoken. Volgens het  Kadafiregime, dat even hard liegt en bedriegt als de rebellen,  heeft de laatste raketaanval op een residentiële wijk van Tripoli 7 dodelijke slachtoffers geëist, terwijl nog verschillende bewoners vermist worden.

Het blijft een militair geheim welk NAVO-onderdeel verantwoordelijk is voor deze misdaden tegen de mensheid.  Of is de NAVO vrijgesteld van dergelijke misdaden ?  Zijn het altijd de anderen ?

Voor ons blijft het een diepe schande dat het land B zich leent tot deelname aan dergelijke slachtingen.  Libië moet zijn eigen problemen oplossen.  De regering Leterme en de christen-democratische vechtjassen De Crem en Vanackere verdienen niet enkel het diepste misprijzen, zij moeten van hun burgerrechten beroofd worden. Hoeveel mensenlevens hebben die twee schijnheiligaards al op hun geweten en dat alles om het imago van het onland B op te poetsen ?  

Ray

Geachte Lezers, Abonnees, Vrienden en gewaardeerde eencelligen-van-de-linkerzijde,

Om 10.30 uur heeft een brave borst, wiens identiteit wij niet kennen, een reactie ingestuurd met een link van enkele meters breed die voor de ...tigste keer, de blog totaal uit zijn voegen trekt. Het bericht bevat een verwijzing naar een webstek over "podiumkunsten" en een stuk van de tekst luidt "de karavaan trekt voorbij".  Als de betrokkene dit leest, mag hij zichzelf een koek tegen zijn tanden verkopen.

Het is hopeloos om een geavanceerde reactiemodule in te stellen die vele mogelijkheden biedt, want wij doen er onszelf de das mee om. Het is trouwens de tweede keer deze week, maar de vorige grapjasserij was sneller te herstellen dan de deze. Daarom hebben we erover gezwegen.

Wij zijn weer vertrokken voor een technisch puzzeluurtje op zondag. Toevallig hebben wij niets anders te doen. Maar eerst gaan we de rosbief braden, de kroketjes bakken en de béarnaise kloppen.

Toedeloe en smakelijk eten.

Ray