72 % (107)
22 % (32)
6 % (9)
Pelgrims voor Vlaanderen,
Vlaamse radicalen,
Cholera, mazelen, tyfus en pokken grepen Vlaanderen vast in de negentiende eeuw. Onze gezondheid zakte razend snel. De bloedarmoede was algemeen en iedereen leed aan la maladie des Flandres, zoals het ministerie van Volksgezondheid het noemde. Deze maladie des Flandres was een ziekte door ondervoeding. In Wingene moest de veldwachter dagelijks aan alle huizen aankloppen om te horen of iedereen nog in leven was. In Zomergem vielen zoveel tyfusdoden dat bij de begrafenissen de kisten soms in een rij van het altaar tot aan het kerkportaal stonden. De burgemeester van Brugge vaardigde een verbod uit om overdag met lijkkisten door de stad te rijden – dat werkte te veel op het gemoed van de mensen. Midden de negentiende eeuw waren 205.846 van de 627.046 West-Vlamingen arm, één op drie. Elders was het geen zier beter.
De aardappelen werden aangetast door een onbekende ziekte. Jaar na jaar mislukten de oogsten. De Vlamingen stalen korenaren, groenten, krengen. Voedselrellen braken uit. Op 17 mei 1847 werd in de straten van Gent gevochten. Burgemeester Constant de Kerchove de Denterghem werd gewond, alhoewel hij omringd was door een lijfwacht van pompiers. Wij waren een Derde Wereld, een koninkrijk van miserie.
Vlaamse radicalen, wat wij vandaag, hier en nu, een crisis noemen, is al bijna voorbij, en is tegen de achtergrond van ons dichtbije verleden, een crisis die oogt als marsepein.
Op eigen kracht, ALTIJD TOT MEESTAL tegen België in, hebben wij voornamelijk sedert 1950 een industriële, economische en wetenschappelijke renaissance verwezenlijkt. De voorbode van een Gouden Eeuw.
Voor een VOLWAARDIGE Gouden Eeuw is echter dwingend:
* ten eerste, Vlaanderen onafhankelijk verklaren, en
* en tweede, met Nederland een confederatie vormen: de Confederatie van de Lage Landen. Ondanks de Scheldekwestie is Nederland onze natuurlijke economische, culturele en politieke bondgenoot. 1830 bestaat niet voor Vlamingen.
Ik ben veertig jaar actief in de economische journalistiek en zie de nieuwe Gouden Eeuw groeien.
De economie kent de korte golf en de lange golf. Vandaag is de korte golf de financiële crisis, de bancaire crisis, de economische crisis. Met goed beleid zijn de gevolgen daarvan beheersbaar, omkeerbaar en overwinbaar.
De lange golf is een mengeling van economische, psychologische, sociologische, geografische en historische elementen die soms lang in rijping zijn.
De lange golf is voor onze welvaart en ons welzijn belangrijker dan de rommeligheid van het beleid, dus die korte golf.
Wat is de lange golf in Vlaanderen?
* wij hebben vandaag goede tot uitstekende businessscholen met een Europese allure; het groeide onder André Vlerick tot wat vandaag de Vlerick Leuven Gent Management School is; jaarlijks worden daar, en bij andere businesscholen van Vlaanderen, honderden jonge mensen getraind om goede ondernemers te zijn. WIJ ZIJN STERK.
* wij hebben Vlaamse regeringen met goede economisch plannen. WIJ ZIJN STERK.
* wij hebben vandaag veel centrums van uitmuntendheid. Imec voor nanotechnologie en microelektronica, SCK voor de vreedzame kernenergie, VIB voor de biotechnologie, Vito voor de niet-nucleaire avantgardetechnologie, het Tropisch Instituut voor onderzoek naar wereldziekten als Aids, DSP Valley voor de nieuwste communicatiekennis, Leuven Incorporated, in samenwerking met Eindhoven en Aken voor de uitzaaiing van nieuwe kennisbedrijven. WIJ ZIJN STERK.
* wij hebben vandaag uitstekend lager, middelbaar en hoger onderwijs in Vlaanderen. WIJ ZIJN STERK.
* wij hebben vandaag kranten en magazines die professioneel, hoogstaand verslag uitbrengen over de economie, de ondernemers, de nieuwe en de oude ondernemingen. WIJ ZIJN STERK.
* wij hebben vandaag nieuwe rolmodellen van ondernemingen in belangrijke niches. Melexis voor de autoelektronica, De Eik voor de internationale verkoop van zuivel, Univeg voor de handel in groente en fruit, Roularta Media Group voor de uitgave van kwalitatieve, internationale tijdschriften en magazines, Katoennatie voor de logistiek in Antwerpen, in Europa, in Azië en Latijns-Amerika. Enzovoorts. WIJ ZIJN STERK.
* wij hebben traditionele rolmodellen die zich vernieuwen: Umicore van koper en zink naar duurzame materialen, Carta Mundi van het gekende kaartspel naar de nieuwste modes in de “games”, KBC van Bank van Hier naar de Bank van Europa, Vyncke uit Harelbeke van stoomketels naar milieutechnologie. Enzovoorts.) WIJ ZIJN STERK.
* wij hebben vandaag in de dienstenindustrie, dé groeisector bij uitstek, meer en meer activiteit, er zijn rendabele festivals, er zijn Studio 100, Woestijnvis, Alfacam, De Mensen, Sylvester Productions; Vlamingen pionierden in de diensten: VLM, gesticht door Freddy Van Gaever was de voorloper van Ryanair en Easyjet, de Bongo Bonnen, gesticht door twee jonge Vlamingen, vernieuwen het massatoerisme. WIJ ZIJN STERK.
* wij hebben vandaag grote, knappe maatschappen in de architectuur, de advocatuur, de consultancy. WIJ ZIJN STERK.
Die lange golf brengt welvaart en de nieuwe rijken van Vlaanderen, en dat gaat van Jan met de Pet tot het lid van Rotary, vrezen dat het einde van België die welvaart in gevaar zal brengen. Het tegendeel is waar. BHV, de resoluties van het Vlaams Parlement, de techniekjes op het Belgische evenwichtskoord zijn belangrijk. Dat houdt ons, radicalen bezig. De 5.994.000 andere Vlamingen buiten Steenstrate, en hun stem is evenveel waard als die van mij en die van u allen, willen een geruststellende boodschap horen voor hun jonge welvaart.
Wij moeten die welvaart van de nieuwe rijken van Vlaanderen, en ik herhaal, dat gaat DUS van Jan met de Pet tot het lid van Rotary, redden door onafhankelijkheid. Wij moeten los van België of wij gaan kapot met België. Dat is dé boodschap voor alle Vlamingen.
België is het land met proportioneel de hoogste staatsschuld ter wereld;
België is het land met de hoogste belastingen per inwoner in Europa;
België is het land met de laagste pensioenen voor niet-ambtenaren;
België is het land waar een Vlaming een derde meer belastingen betaalt dan een Franstalige;
België is het land waar één volk, het Vlaamse volk, al 179 jaar buiten alle verhoudingen veel geld transfereert naar zijn buren, de Walen en de Brusselaars;
België is het land waar het minste wordt gedaan om de vergrijzing op te vangen;
België is het land waar wegens Waals syndicaal verzet de pensioenleeftijd niet kan worden opgetrokken;
België is het enige land in Europa waar het aantal ambtenaren de jongste tien jaar aangroeide met 87.000 mensen, ofwel 12,2 procent;
België is het land van de onopgeloste problemen (zoals de asielwetgeving, de organisatie van het gerecht, de inning van de belastingen);
België is een land met een elite van politici en een staatshoofd die dag na dag het geloof in het voortbestaan van dat land kwijt spelen. De angst giert door de zalen van Laken en de zalen van de Wetstraat. Koning Albert zou ik niet graag heten en Koning Albert zou ik niet graag zijn; Herman Van Rompuy zou ik niet graag heten en Herman Van Rompuy zou ik niet graag zijn.
Wat moeten wij oplossen en veranderen? Grote dingen en kleine dingen:
* de particratisering moet weg,
* de scheefgetrokken fiscaliteit moet weg,
* vakbonden zijn nuttig en noodzakelijk, toch moeten er in Vlaanderen grenzen gesteld worden aan hun overmacht, aan het parallelle machtscircuit van syndicalisten met een zwakke tot onbestaande legitimiteit; een dergelijke syndicratie moet weg,
* het verzet van de syndicraten tegen de minimale dienstverlening, de hervorming van de arbeidsmarkt moet weg,
* de dominantie van de administratie moet weg,
* het gebrek aan een goede werking van de vrije markt moet weg,
* het multiculturalisme, dat slecht en onderdrukkend is voor de inwijkelingen zelf, moet weg; iedereen in zijn kleuren- en godsdienstvakje stoppen is fout; wie hier binnen komt erkent de Leidende Cultuur, de normen en de waarden van Europa, en krijgt Vlaamse burgerrechten na de controle van zijn of haar graad van integratie.
België is een tranenland waaruit geen verlossing meer mogelijk is. Een land waarover The Economist, het meest kwalitatieve blad ter wereld, het bestaat 166 jaar en dat doe je maar als je boven alle pietluttigheid werkt, in september 2007 in een hoofdartikel schreef: (citaat) “Als een land niet meer voldoet aan zijn taken, gom het dan weg.” (einde citaat).
De vreedzame strijd voor een onafhankelijk Vlaanderen zullen wij winnen; één veldslag hebben wij verloren en dat moeten wij hier en nu erkennen.
Wat doet een ondernemer als hij wil onderhandelen over een oogmerk als de onafhankelijkheid van Vlaanderen? Dan doet hij nep-toegevingen, toegevingen die hem niks kosten, en die de tegenpartij verleiden of knock-out slaan.
Vlaamse radicalen!!! Schuif een zware grendel weg van de poort naar de onafhankelijkheid. De nep-toegeving die wij moeten doen om de onafhankelijkheid van Vlaanderen te bruskeren is luid en zelfbewust zeggen: WIJ LATEN BRUSSEL LOS. Het Brussel van de 19 gemeenten, niet meer. NIET MEER. Die nep-toegeving is een mentale omslag in het Vlaamse mythedenken maar die is passend en heilzaam. In talrijke gesprekken van de jongste maanden is mij meer dan duidelijk geworden dat het “WIJ LATEN BRUSSEL LOS” woelt in de hoofden van uw leiders, de leiders van de radicale Vlaamse strijdverenigingen. Er is vandaag een belangrijke Vlaamse vereniging die uitkijkt naar een nieuwe voorzitter en wil dat deze het beginsel “WIJ LATEN BRUSSEL LOS” verdedigt en symboliseert.
Geef, Vlaamse radicalen, uw leiders het mandaat en de moed voor deze nep-toegeving. Klets, prakkezeer, fluister niet langer over Vlaamse onafhankelijkheid: geef de actie een stoot, een zweepslag. Dat zal niet lukken met VOORAF aanslepende en uitzichtloze onderhandelingen, neen, draai het proces om. Kies voor een EENZIJDIGE VERKLARING VAN ONAFHANKEKIJKHEID, een EVO, en onderhandel aansluitend over de praktische kanten.
Vraag niet aan België om te mogen scheiden. Volgend jaar, in 2010 wordt een halve eeuw Congolese onafhankelijkheid herdacht. De Congolezen hebben niks gevraagd, zij pakten hun onafhankelijkheid van hetzelfde koninghuis, hetzelfde establishment, hetzelfde verkalkte milieu dat geen Vlaamse onafhankelijkheid wil. Je kan dingen leren van de Derde Wereld.
Waarom zeg en herhaal ik: WIJ LATEN BRUSSEL LOS. Omdat wij ons niet mogen laten afdreigen. Het lossen van Brussel betekent niet het einde of de ondergang van Vlaanderen. Laten we lachen.
Ten eerste, voor wie eerlijk is, en geen kostwinner als beroepspoliticus in Brussel, weet dat wij die stad al decennia kwijt zijn door de onbeholpenheid en lafheid van de politieke generatie Martens (de drieledige staatshervorming was en is een schande). Mark Grammens zei in ’t Pallieterke van 9 maart 2009 in een lang interview onomwonden: maak u als Vlaming niet druk over dat zogenaamde verlies van Brussel, je levert wat bakstenen en architectuur in.
Ten tweede. Als Vlaanderen zijn politieke greep op Brussel lost dan behoudt het TOCH tot in der eeuwigheid zijn economische, culturele, geografische, mobiliteitsbanden met die stad. Brussel, Vlaanderen en Wallonië blijven leden van de Europese Unie. Zij onderwerpen zich daardoor aan de vrijheid van kapitaalverkeer, de vrijheid van personenverkeer, de vrijheid van goederenverkeer die de grondslagen zijn van deze Unie. Niks of niemand in Brussel kan, en zal zelfs willen, beletten dat Vlaanderen en Brussel op een nette wijze met mekaar omgaan zoals Vlaanderen (en België vandaag) dat doet en zal doen met Nederland, Zweden, Litouwen, Spanje en de overige lidstaten van de Europese Unie.
Ten derde. Wil je les belges francophones én de Brusselaars doen daveren, zeg dan het samenlevingscontract met de hoofdstad op. Maak hen duidelijk: vrienden, wij laten onze toekomst niet langer hypothekeren door een hoofdstad die de meerderheid van haar landgenoten vies vindt en die stelselmatig Vlaanderen koeioneert.
Ten vierde. De Vlaamse politici van de regering Peeters II, het Vlaamse parlement, de federale beleidsorganen blijven het spookbeeld “Brussel verliezen is een drama” oproepen omdat zij daardoor een alibi hebben, een taboe cultiveren om niks te hoeven doen voor een onafhankelijk Vlaanderen en Wallonië.
Ten vijfde. De hovaardige houding van het Brussels-Vlaams culturele establishment stemt overeen met de visie van de Belgische kolonialen voor de Congolese onafhankelijkheid. Het verhaaltje in 1960 in Léopoldville en Bruxelles luidde: “Laat die zwarten niet los. Zij hebben ons nodig.” Dezelfde praat voor de vaak hoor je bij de pedantocraten, de rijkelijk gesubsidieerden van de Vlaamse cultuurhuizen in Brussel: “Maak die Vlamingen niet los van Brussel. Die provincialen hebben ons nodig om geen clowns te worden.” Om te gieren. Wat Antwerpen, Gent, Brugge, Kortrijk en een resem kleinere steden vandaag doen overstijgt kwalitatief en kwantitatief wat Brussel cultureel en maatschappelijk produceert. De Brusselse culturelen hebben Vlaanderen en zijn belastinggeld nodig, niet wij die stad of hen. En wees er van overtuigd, als Vlaanderen onafhankelijk is, kruipen zij door het stof naar de nieuwe vetpotten van dat onafhankelijke land.
Ten zesde. Elk land dat onafhankelijk wil worden, maakt een afweging van de kosten en de baten. De kost van het verlies van de Vlamingen in Brussel weegt niet op tegen de baat om 5 miljoen Vlamingen hun eigen weg te laten gaan.
Hebben wij na Brussel geen hoofdstad meer? Wij zitten door het historisch schema van Brussel – een centraliserend waterhoofd – en de Belgische woestijn daarbuiten met een foute kijk op wat hoofdsteden zijn. Denk aan Den Haag, Bern, tot voor kort Bonn, allemaal volwaardige hoofdsteden in onze buurt. Veel landen hebben een beperkte politieke hoofdstad en spreiden hun diensten, administraties en bevoegdheden.
Maak van Mechelen de hoofdstad van Vlaanderen. Mechelen is mooi, heeft een verleden, een goede ligging en blijft buiten de discussie tussen Antwerpen en Gent over het recht op de eerste rang. Vul dan de rest in op zijn Nederlands met een spreiding van ministeries en taken in Vlaanderen.
Ten zevende. Philippe Moureaux, Olivier Maingain, Charles Picqué en andere Brusselse leiders staan vandaag en morgen zwakker dan de meeste Vlamingen denken. De Brusselaars, les Bruxellois, zijn inderdaad niet gekker dan andere mensen. Het zal de eerste jaren niet van harte gaan maar waarom zouden zij zich, zelfs al zouden zij dat kunnen, afsluiten van de talentenpot en de koopkracht van hun noorderburen en zuiderburen? Wat er DUS NIET, ik herhaal NIET, ontstaat is een 100%-ige breuk tussen Vlaanderen en Brussel. Een samenlevingsmodel als dat van Rijsel met Zuid-West-Vlaanderen zal groeien. Rijsel ligt in een onafhankelijk land, buiten de politieke controle van Vlaanderen of België. Toch hebben Rijsel en West-Vlaanderen drukke economische, commerciële en culturele banden waarvoor West-Vlaanderen niets moet bijdragen dan zijn koopkracht en sympathie.
Ben ik harteloos? Deels wel. De Brusselaars die ik met oprechte spijt en met ongeveinsde wroeging, in de steek laat, is de slinkende groep van moedige Vlaamse mannen en vrouwen – Sven Gatz, Brigitte Grouwels, Piet Van Waeyenberge, Johan De Mol en tientallen anderen – die blijvend opkomen voor een kwalitatieve en kwantitatieve politieke Vlaamse aanwezigheid in Brussel. Sorry, dames en heren, de teerling wordt geworpen.
Ik besluit:
* Brusselse vrienden, laten wij scheiden;
* leve de republiek Vlaanderen;
* leve de Confederatie van de Lage Landen.
