Het gaat om de uitreiking van het beste tv-moment van het voorbije jaar op de Nederlandse televisie. Totaal onbelangrijk, maar onze rebelse vrienden van www.Geenstijl.nl  dongen plots mee naar de eerste plaats.  Dankzij het pijnlijke fragment van het interview met Ella Vogelaar :  zij bleef halsstarrig zwijgen op de vragen van de reporter.

Dat stukje ontluisterende televisie (dat mee het ontslag van Vogelaar in de hand werkte) won dus niet in de uitzending die door de socialistische VARA werd geproduceerd maar wél het eigen Vara-moment van de linkse ordinaire miljonair Paul de Leeuw. 

Waarop GeenStijl even later met een document uitpakte op zijn webstek met een tussentijdse stand van de bellers naar het programma, waarbij overduidelijk bleek dat het GS-interview met lengtes voorsprong niet meer in te halen was.  Daar gaat nu heel de herrie over : de  rode VARA ontkent en GS houdt vol dat de omroep de boel belazert. Een lezersreactie bij Else4 met een hoog inpolitiek-correct gehalte vonden wij wel het citeren waard :

cb op dinsdag 13 januari 2009 19:21

Voor socialisten is leugen en bedrog de gewoonste zaak van de wereld wanneer het gaat om hun eigenbelang. Vandaar dat ze het zo goed kunnen vinden met moslims. Die hebben hetzelfde principe wat betreft liegen voor de goede (lees islamitische) zaak.

Behalve voor

Gladde  Audenaert & Geert Versnikkelt

Els Schelfhout is een CD&V-senator die voor enige tijd samen met Pol Van den Driessche (uit hetzelfde CD&V senaatsbedje) pleitte voor meer respect in de politiek.  Het duo herhaalde eigenlijk wat Marianne Thyssen al eerder had gezegd : "Respect, godverdomme, dat is wat ik wil." Het is trouwens opmerkelijk hoe veel parlementaire initiatieven die twee CD&V-senatoren samen hebben genomen : over Pater Damiaan, over respect voor de rechtsstaat, alstublief,(tot Leterme was het niet doorgedrongen). Over Tibet schreven ze met hun beidjes een brief aan hun collega prins Philippe de Belgique en dat er iets moest gedaan worden aan het trekken en duwen bij het bestijgen van een voertuig van de Spoorwegen, kortom, het klikte respectvol  tussen die twee. Als we Pol niet beter kenden, zouden we er iets durven bij denken. Maar die Els kennen we niet, en wat wij niet kennen, betrouwen niet. Zeker niet als het tjeven zijn die hun kinderen "kids" noemen, zoals u hieronder kan lezen.

Let wel, wij staan volledig achter die oproep voor respect : het moet maar eens gedaan zijn met Yves Leterme,  Nonkel Kruk te noemen of onze geëerde Heer Minister van Buitenlandse Affaires : Napoleon, 't poenpakkertje.  Het is wel juist, maar je mag dat niet zeggen. Na een drukke redactievergadering, kwamen wij  tot het besluit de richtlijnen van Marianne, Els en Pol (de heilige Triovuldigheid) te volgen.

Zo gezegd, zo gedaan.  Wij,  dus al onze lezers kwijt maar elke dag keurig met een pak respect in de pen, de politiek besproken en besprenkeld met veel wijwater en zoetstof en voor de Nonkel een rolstoel meegebracht in plaats van een kruk, en voor Napoleon een gezadeld  wit paard voorgereden met een verhoogje, zodat hij niet moet wippen bij het opstappen, alles zeer respectvol. 

We hadden gehoopt ooit een schouderklopje in ontvangst te mogen nemen van het senatoriale duo Van den Driessche-Schelfhout, maar lacie, Van den Driessche is inmiddels uit de Eerste Kamer verdwenen want hij zat daar als vervanger van Nonkel Yves Leterme, alias, de Kruk. Die zien we even niet meer.  Pols politieke carrière was kort, kwam moeilijk op gang maar kreeg kleur dankzij Els.

Het zij zo, het leven van een tjeef is dikwijls een calvarieberg maar de beloning volgt in het Hiernamaals.  Voor Pol mag dat best een moslimbeloning zijn.

Maar wat horen wij nu over Els, de pleitvrouw voor respect ? Op bezoek in Congo, heeft zij, Madonna achterna, een kindje meegenomen en daarbij heeft ze bewust de adoptiewetgeving aan haar gerespecteerde en elegante laars gelapt. Marijke Dillen zal morgen in het Vlaams parlement een eitje pellen met Els.

Andere stellen die hemel en aarde moeten bewegen om een kindje te adopteren, leven jaren in spanning en emotie, mevrouw de senator regelt haar eigen adoptie ter plekke, sans problèmes. Er zijn Artsen zonder Grenzen, Advocaten zonder Grenzen en nu ook Adoptiesenators zonder Grenzen.

't Is zoals Geert Versnick : voor het liberale kamerlid geldt de wet op het roken in restaurants niet. Voor Els Schelfhout, de CD&V senator gelden de regels van de adoptiewetgeving niet. Hoezeer wij haar ook het kindje gunnen maar dit is misbruik maken van de positie die men bekleedt : geen respect voor de rechtsstaat, Els ! Wat zal Pol daar van zeggen ?

Savat

Quote :

 " Well, I'm New York City born and raised
   But nowadays, I'm lost between two shores
   LA's fine, but it ain't home
   New York's home but it ain't mine no more "  

( uit ; " I am, I said " van "Neil Diamond" )

.

Gezien dit kleine thuislandje, slechts door één enkele kustlijn wordt begrensd, kan er hier geen sprake zijn van " zich wat verloren te voelen tussen twee kusten ", zoals kunstenaar/dichter/zanger "Neil Diamond " het zo ontroerend bezingt in een van zijn vele gevoelige songs.

.
Met enige verbeelding valt er wel een parallel te trekken, tussen het strand van "Sint Anneke" en de boorden van de "Brugse Reien". En hoewel er slechts 100 km liggen tussen Vlaanderen' s schoonste en de "koekenstad",  i.p.v. "Neil Diamond" zijn sentimentele kloof van 3.000 km ( tussen NY en LA ), kan de heimwee even sterk knagen in een ziel, die zich meer dan helft van de huidige levensloop, thuis heeft gevoeld in "de stad aan de stroom". Waarbij de af en toe tussen " liefde  & haat " balancerende verhouding, steeds minzaam naar het eerstgenoemde wist over te hellen.

.

Na de eerste 12 maanden "scheiding" was het zo erg, dat een beeld van de O.L.V.-kathedraal volstond om een hele film aan herinneringen, in een ijltempo aan de wat waterige ogen laten voorbij te trekken. Zonder woorden begreep mijn directe omgeving impulsief, wat er gebeurde en werd de nodige sereniteit gegund om onder te kunnen duiken in een, - door het sterke gemis, - allicht wat te idealistisch en selectief, positief gekleurde inhoud van een nostalgische tocht door 't verleden.

.
Op den duur bleek het knagende verlangen sterk genoeg om er een vijfdaags hotelverblijf voor over te hebben, om nog eens eindeloos in al die vertrouwde straatjes en hoekjes te verdwalen, alsof de klok terug gedraaid kon worden en meteen een stukje van de eigen al opgebruikte levensweg, terug werd geschonken.
.
De overheersende euforie duwde alle evidente minpunten wat achteloos naar de achtergrond en spijts de realiteit van een evolutie, waaraan een steeds verder groeiende stad niet blijkt te kunnen ontsnappen, werd het totaalbeeld nog als gunstig genoeg bevonden, om mee naar de nieuwe thuis te nemen en er voldoende houvast aan te hebben om weer een tijdje gewapend te zijn, tegen de nog altijd wat vreemd aandoende omgeving, waarin een ander dialect en een volledig andere mentaliteit, op tijd en stond eraan herinnerden dat men hier als een "aangespoelde " wordt beschouwd.
.
Nadat de inburgering al 5 opeenvolgende jaarkalenders had versleten, hadden de opstootjes van dat nog steeds sluimerende verlangen weer een cumulatief hoogtepunt bereikt en drong een ditmaal wat beknopter bezoek zich toch weer onweerstaanbaar op. Zodat het wat vergrijsde plakboek kon aangepast worden, aan de - meer dan eens krantenkoppen scorende - turbulenties, in die nog altijd zo fascinerende stad.

.
De torenhoge benzineprijs maakte de stap naar het station wat eenvoudiger en tussen drommen dagjesmensen, - waarbij nogal wat Oma's en Opa's, die hun joelende kleinkinderen een uitstapje naar de zoo hadden beloofd -, was het goed om wat weg te zinken in de eigen dromen, met uitzicht op een ontmoeting met een "oude geliefde".

.
Of het de ontijdige grijze herfsthemel was of de te lange afwezigheid, valt moeilijk uit te maken, maar dit keer was het weerzien nogal pijnlijk ontnuchterend. De herinnering aan "zoals het ooit geweest was", vormde een al te scherp contrast met een heleboel zaken , die nog onafgewerkt en troosteloos stonden te wachten op "zoals het mogelijk zou moeten worden".
.

Het ooit zo bloemrijke "Astridplein", dat reeds herhaaldelijk in een bodemloze bouwput werd herschapen, oogde nu meer als een kille stenen woestijn, met enkel het schaarse groen van het koppige onkruid ertussen. Terwijl de inplanting van een of ander cultureel gebouw op het "De Coninckplein", de inzet wilde zijn van een goedbedoelde renovatie, blijft de huidige aanblik eerder troosteloos.
En de Groenplaats liet een zeer stoffige indruk na, waaraan de bonte terrasjes eromheen weinig kunnen veranderen en enkel de lokale verkopers met hun bloemenrekken, een kleurig lichtpuntje proberen te zijn in de verder grijze totaliteit.
.

Het vertrek vanuit een nog steeds in de steigers staand stationsgebouw, kwam ruim een uur vroeger dan gepland. En spijts de imposante verbouwingswerken, nodigen de  kille stenen "zitbanken" ( als rustplaats na een dagje slenteren en voor de aankomst van de trein ), - zeker niet uit, om spoedig terug te keren.
.
Silver Wolf

U herinnert zich dit verhaal van voor enkele dagen :

'Wij willen hier roken! Heeft iemand daar een probleem mee?', vroeg Kamerlid Geert Versnick (Open VLD) enkele dagen geleden in het Gentse restaurant Steendam 66. Toeval of niet, Thomas Siffer van Story zat in hetzelfde restaurant te eten en had er een probleem mee. Er volgde een verhitte discussie. Zo verhit dat Siffer zijn hart luchtte in een brief aan onze redactie.

Story -hoofdredacteur Thomas Siffer liet Geert Versnick nog maar weten dat hij liever geen rokers had of de volksvertegenwoordiger en schepen in Gent diende hem meteen van repliek.Volgens Siffer en zijn vrienden klonk het zo: 'Allez, die sukkel beleeft ook een keer zijn moment van glorie. Jullie zijn toch al klaar met eten? Zie u daar zitten achter uw schamel glaasje wijn.' En ook nog: 'En ge gaat straks te voét naar huis ook, zeker?'

'Ik wees Versnick erop dat ik van een volksvertegenwoordiger, meer dan van iemand anders, verwacht dat hij de wetgeving respecteert', schrijft Siffer in zijn lezersbrief. Maar Versnick antwoordde: 'Ik ben tégen die wet. Dus vind ik dat mijn vrienden mogen roken.'

Toen de twee vrouwen in Versnicks gezelschap een sigaret opstaken, herhaalde Siffer dat hij dat niet kon waarderen. 'Maar de volksvertegenwoordiger zei : 'Och ventje, wie zijt gij? Wie denkt gij eigenlijk dat gij zijt? Wat heb jij hier te vertellen?' De eigenaar van het restaurant kwam ertussen. Hij zei dat hij al vijfhonderdduizend frank betaald had aan boetes wegens vluchtmisdrijf, snelheidsovertredingen en dronkenschap. Een boete voor roken kon er voor hem nog wel bij.'

'Je zou van een politicus verwachten dat hij de restauranthouder uitlegt dat die niet zomaar aan een wet kan morrelen', meent Siffer. 'Maar neen. Het hele gezelschap, Versnick op kop, keerde zich radicaal tegen ons, tegen vier mensen die liever hebben dat het restaurant rookvrij blijft.'

De discussie escaleerde en Versnick maakte een dreigement, aldus Siffer. ' Ik zal u eens een paar pletsen tegen uw kop geven' , zei Versnick. 'Toen was ik zo onthutst dat ik hem vroeg of hij wel besefte wat hij gezegd had. Maar hij herhaalde: ' Ik ga u een paar pletsen tegen uw kop geven als ge niet rap maakt dat ge hier weg zijt. '

Siffer wil naar eigen zeggen de polemiek niet opzoeken. 'Ik wilde enkel als gewone burger met een normale lezersbrief melden dat er politici zijn die het niet nodig vinden het goede voorbeeld te geven. Ik probeer elke wet zo goed mogelijk na te leven, zelfs als ik er niet mee akkoord ga. Ik verwacht van een volksvertegenwoordiger hetzelfde. Neen, ik verwacht van zo iemand zelfs méér. En vooral, ik verwacht dat ze niet op de vuist willen gaan met mensen die er een andere mening op na houden.'

Geert Versnick zelf minimaliseerde de feiten en noemt de versie van Siffer 'onjuist'. 'Hij heeft de controverse voor een stuk zelf gezocht', reageert hij. 'Ik zat daar bovendien als privépersoon en niet in officiële functie. Er is uiteindelijk ook niet gerookt. End of story .'

Thomas Siffer: 'Het is simpel: het gezelschap van Versnick heeft wél gerookt. Punt aan de lijn. Daar zijn genoeg getuigen van. Dus hebben we nu ook te maken met een volksvertegenwoordiger die liegt. Maar misschien was hij gisteren niet in functie, en vindt hij dat hij dan mag liegen.'

Vandaag is bekend geraakt dat de tweede man in het gezelschap van Versnick de directeur van de federale gerehtelijke politie is, de lichtjes fatterige Glenn Audenaert. Die weet natuurlijk van niets. Of wat dacht u ?

Wat hebben die arrogante kwasten van liberalen met de politie ? Eerst Dewael grote vriend met Koekelberg, de grote baas van de federale politie tot er twee vrouwen tussenkomen.  Nu de 19e eeuwe kapitalist Versnick met de chef van de gerechtelijke politie en twee dames.  Zijn er weer canapébenoemingen op komst ?

Bij heel wat SP-a militanten en leden heerst weinig enthousiasme over de uiteindelijke arrivee van Bert Anciaux in hun partij.

De kartelsamenwerking tussen Spirit, het partijtje van Anciaux en de socialisten, was nog min of meer verteerbaar op louter electorale gronden maar nu een meute nieuwkomers van links-liberalen huize zich komt binnenwringen, is dit een zware beproeving op de traditionele trouw van de vrienden van de "partaai".

Voor de meeste stamboeksocialisten is en blijft Anciaux een te mijden nationalist met een hoog tjevengehalte, waar men totaal geen affiniteit mee gevoelt. 

Bert mag zich laten nationaliseren tot Antwerpse Buildrager, een echte socialist kan hij nooit zijn, want vader Vic bezat ook geen lidkaart en was zelfs op momenten een fel tegenstander van de rode elite. (Met dank aan de socialistische kameraad die mij vanmorgen deze vergelijking met de buildrager aan de hand deed - de buildrager is het beeld van Constant Meunier  dat opgedragen is aan de havenarbeiders en naast het Antwerpse stadhuis staat opgesteld).

Bij de diverse SP-a strekkingen in Antwerpen is men over een zaak eens : Anciaux is persona non grata

Men is in socialistische kringen zéér goed op de hoogte van het politieke gewriemel dat de carrière van Bert Anciaux (en zijn familie) kenmerkt.  De vele uitschuivers, het politieke zoeken naar onderdak, de persoonlijke machtshonger van de familie, alles wordt met argusogen gevolgd.  Anciaux vertegenwoordigt een mentaliteit die ongekend is bij de echte socialisten waar trouw aan leiding en partij van generatie op generatie doorgegeven wordt.  Althans bij diegenen die over zijn gebleven ... In de Morgen plaatst Yves Desmet een erg juiste omschrijving van  socialisten : Bij het klassieke kader blijft de overtuiging ruim geworteld dat je om lid te worden van sp.a er eigenlijk het best al lid van bent.

Niet alleen Anciaux wordt met wantrouwen bejegend maar zeker ook de stoet zetelzitters die hij mee binnensluist en die ongetwijfeld verwachten op een verkiesbare plaats terecht te komen.  Alweer een streep door de rekening van menig trouw partijsocialist die op iets gehoopt had.

De zigzag-carrière van Anciaux valt niet in goede rode aarde en wat dat nog minder doet, zijn de partijpolitieke slaloms en wringerijen die het beeld opleveren van een wispelturig man die geleid wordt door ambitie, en voor wie partijdiscipline onbekend is. Bert kent alleen zichzelf en zijn eigen waanbeelden en heeft achter zich telkens een puinhoop nagelaten. Hij is een charlatan.

De zogenaamde "goede Vlamingen" die hun politieke wagentje vasthaken aan de ouderwetse traditionele partijen, zijn nooit meer gebleken dan dolende avonturiers, op zoek naar zichzelf.

Ray

Een zoekopdracht ingeven in Google levert een uitstoot van 7 gram koolstofdioxide (CO2) op.  Mat twee zoekopdrachten had u net zo goed een keteltje water kunnen aan de okok brengen, want de uitstoot is hetzelfde. Dat berekenden wetenschappers van de universiteit van Harvard en daar mogen wij hen dankbaar voor wezen.

De 7 gram CO2 komt van de elektriciteit die wordt verbruikt door de computer waarop de zoekopdracht wordt gedaan, en van de energie die de data centers van Google gebruiken om de opdracht uit te voeren.

Per dag worden wereldwijd zo'n 200 miljoen zoekopdrachten via het internet gedaan.

Bron: BBC

Beste lezers, het gaat niet alleen om Google maar om heel het verdomde wereldomspannende internet.  Internet is goed voor onzin en liedjes die de burgers een goed gevoel geven en hen rustig houden.  Ook de vele seks-steks zijn in feite rustpunten. 

Helemaal anders wordt het verhaal, als de burgers zelf aan de slag gaan met het verspreiden en verzamelen van informatie.  Dààr schuilt het gevaar en dan kunnen wij niet anders dan beamen, dat we met de wetenschappelijke gegevens van Harvard  in de hand, internet aan banden moeten leggen in het belang van het Milieu en de Gebrainwashte medemensch. 

Op de lange duur heeft iedereen een mening en dat gaat ons te ver.

Ray

Juffrouw Ellen denkt aan ons. Wij ook. 

Wij zitten voortdurend aan onszelf te denken.

Verander de naam Rotterdam in dit artikel door deze van een van onze Vlaamse steden en het verhaal klopt.

 
Veertig jaar geleden? Toen was het Oude Noorden nog gezellig. Voor brood en vlees toog je naar bakker Van der Helm en slagerij Both. De Sint Agathastraat, waar Koos Rouss (76) toen al woonde, was ‘een grandioos straatje’. ,,Zodra het kon, gingen we met een kissie bier buiten zitten. En heerlijk voor de deur barbecuen. Dat gebeurt niet meer, en niet alleen omdat je op straat geen alcohol meer mag drinken.’’

Voor autochtone ouderen als Koos Rouss moet meer aandacht komen, stelt het Sociaal Platform Rotterdam (SPR) in ‘Witte Senioren’, het allerlaatste advies dat zij uitbrengt en 19 januari aanbiedt aan wethouder Jantine Kriens (PvdA, welzijn). In de sterk veranderde stadswijken voelt een groot deel van de achtergebleven ouderen zich ontheemd. Hun vertrouwde middenstanders maakten plaats voor toko’s en Turkse bakkers. Buurtgenoten trokken weg. Was in de jaren zeventig en tachtig vooral aandacht voor de nieuwe minderheden, die zich zo snel mogelijk thuis moesten voelen, gaandeweg werden de ‘witte’ ouderen zélf een minderheid. Ze zijn volgens het SPR volledig verdwenen uit het blikveld van politici en bestuurders. Met meer aandacht, geld, een betere samenwerking tussen huisartsen en ouderenadviseurs en ontmoetingsplekken met elan, moeten zij de erkenning krijgen die zij verdienen.

,,Geluk is : ergens bij horen,’’ zegt Hans Becker, lid van het SPR en bestuursvoorzitter van Humanitas Rotterdam. ,,De witte senioren stopten de afgelopen jaren met werken en verloren als het tegenzat hun partner. En dan veranderde hun wijk ook nog. Wijkgebouwen richtten zich voornamelijk op allochtonen. Winkelstraten veranderden snel, mede doordat allochtone ondernemers in de jaren tachtig alvast mochten beginnen zonder vergunning. Waar hoor ik nog bij, gingen de achtergebleven ouderen zich afvragen.’’ Vandaar een van de aanbevelingen van het SPR om meer ‘overdekte dorpspleinen’ aan te leggen, waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, maar ook ouderenadviseurs én huisartsen te vinden zijn.

Een groepje koffie drinkende ouderen in seniorencomplex Humanitas Bergweg knikt instemmend zodra zij horen over dit ‘steuntje in de rug’. ,,Echt thuis voelen we ons niet meer in het Oude Noorden,’’ bekent de 68-jarige Jo Schaap. ,,Hollandse winkels zijn er bijna niet meer. Ik mis een lekkere warme bakker. Bij de Turkse bakker koop ik niks, al krijg ik geld toe.’’ En als je dat hardop zegt word je voor racist uitgemaakt, weet het groepje.

Waarom niet weggetrokken naar de randgemeenten, zoals zo veel van hun wijkgenoten deden? ,,Je bent hier toch opgegroeid,’’ klinkt het. Dat is precies waar het SPR op doelt als het stelt dat de senioren zich ondanks alles tóch nog verbonden voelen met hun buurt. ,,Zij wonen er tenslotte nog steeds en pleiten actief voor verandering,’’ schrijft het platform.

Jo en Koos beseffen dat ze hun vertrouwde winkels niet terugkrijgen. ,,Maar misschien kunnen we wel eens geld krijgen voor onze feestavondjes. Want wíj krijgen nooit ergens subsidie voor.’’

 @ Algemeen Dagblad

Het wordt een hoogdag bij de Openbare Nullen vandaag : een verder strategisch offensief door de VRT,  om het Vlaamse internet in te palmen, als ware het een virtuele Gazastrook.  Dankzij ons aller milde financiële bijdragen uiteraard.  Er worden video's aangeboden, over door de redactie zelf uitgezochte onderwerpen. Moeder, daar zaten wij nu net op te wachten : een kijkbibliotheek, geleid door Chinese kampcommandanten.

Stukjes uit Terzake, nieuws onderverdeeld in schuifjes, het Weer, het seksuele verkeer in de mediawereld en nog wat. Technisch klopt het allemaal nog niet, want bij het aanklikken van sommige onderwerpen, gebeurt er niets.  Dat is het normale handelsmerk van de belgische Omroep : onbetaalbare technische apparatuur die bediend wordt door syndicale kleuters. Zeg eens Euh ... in het Rood, het Geel en het Blauw en u bent aangeworven.

Velen kijken niet meer naar de Vlaamse Televisie, wat niet verwonderlijk is met dit beschamende en eenzijdige  aanbod, dus kan u nu bij internet  terecht om geselecteerde video's te bekijken. Dat was de redenering.  Het regime geeft niet vlug forfait. 

Wanneer komen die honderden medewerkers van de 0000- nieuwsredactie van deur tot deur aanbellen om hun boodschap voor te lezen, zoals de bijbelgetuigen van Jehova ?

Het Gelaarsde Vrouwtje in uw living met een kopje koffie en sluwe, insinuerende vragen waarom u geen Max Havelaar schenkt en of u wel beseft  de kapitalisten van Miko te  bevoordeligen ? 

De meest hyperkinetische verslaggever ooit bij de VRT, Lieven Verstraete, die zich zelfs niet laat begroeten zonder u te onderbreken.

Elisabeth Bimbo met slingerharen en lichtjes geopend mondje, zich compleet onbewust van de mogelijkheid dat er andere meningen bestaan dan die van haar bazen.

Als mensen zoals Lex, Yves of Peter met hun gazettenpraat een bepaalde richting volgen, kunnen we daar mee lachen of ons aan ergeren, maar in principe zijn die heren de uitvoerders van commerciële belangen (zolang ze niet betoelaagd zijn door de gemeenschap). De VRT leeft voor meer dan 4/5 van openbare gelden (de sponsoringinkomsten die zij binnenrijven met allerlei foefelconstucties en de luttele merchandising zijn een apart hoofdstuk in de wangeschiedenis van de openbare omroep). Eens te meer begeven zij zich op terrein waar zij niet thuishoren en proberen ze de commerciële gazetten te overtroeven.

Dit is zonder meer concurrentievervalsing, die echter door niemand gecontesteerd wordt in dit land waar corruptie en wetteloosheid verheven zijn tot nationale deugden.

Benieuwd, hoe er zal gereageerd worden in Vlaanderen op de ontwerpen die Eurocommissaris Neelie Kroes aan het voorbereiden is inzake de nationale, openbare omroepen.

Savat.

.

. 

Anciaux doet zijn overstap naar de SP-a naar eigen zeggen zonder garantie op een mandaat. 'Ik doe het voor de inhoud, niet voor de postjes'. Behalve ééntje.

Overstap van Brugs parlementair rijt wonde LLD en N-VA open : 'De N-VA is verworden tot de eenmanszaak van Bart De Wever. Ik ga liever naar de eenmanszaak van Dedecker, zolang er maar geen principes mee gemoeid zijn in de politiek.' aldus de overloper.

 De Leuvense reclameman Wim Schamp wil Lijst Dedecker verbieden om nog langer gebruik te maken van de naam en het logo van de partij. Eigenaar Schamp wil beide producten per opbod verkopen voor het goede doel. De disc-jockey uit Wilrijk treedt op als veilingmeester tegen een bescheiden commissie.

Yves Leterme kreeg koersfiets van de maffia in Moldavië Maar hij weigerde nadrukkelijk het koffertje met verzorgingsproducten.

VB dient klacht in tegen vrt na uitzending 'Panorama'. Wij weten van niets : wat is Pornorama ?  

Waarom zoudt u een abonnement nemen op de Vlaamse kranten, als u gratis en totaal vooringenomen voorgelicht bent bij Angeltjes ? De scherpste pennen van Vlaanderen, de meest politiek-incorrecte stellingnames, de mooiste vrouwen van het land, de onverbiddelijkste tegenstanders van de multicriminele maatschappij, de meest onaangepaste muziek die u ooit beluisterd heeft en géén verdampingsflaminganten maar recht-door-zee-nationalisten. Jammer dat dit lekkers niet beschikbaar is voor de Franstaligen : zij zijn inderdaad gediscrimineerd.

Onbekenden hebben zondag in verschillende Franse steden molotovcocktails gegooid naar joodse synagogen. Dat heeft de politie maandag bekendgemaakt. In de buitenwijk Saint-Denis in Parijs gooiden tegenstanders van Israël molotovcocktails naar een synagoge, waardoor brand ontstond in een naastgelegen cafetaria. Ook in Straatsburg werd een synagoge aangevallen. Sinds het Israëlisch offensief is het aantal antisemitische voorvallen in Frankrijk sterk toegenomen. Vermoedelijk zijn het Joden zelf die dit gedaan hebben. Wie anders ?

Bron : La libre Belgique

Dat heeft het Israëlische leger bekendgemaakt. Na een vuurgevecht elders in de Gazastrook ontdekten Israëlische militairen ook een depot met luchtdoelraketten, mortiergranaten en machinegeweren.

@ Spitsnieuws .nl

Overal.

Overal waar de bemoeizuchtige staat zijn neus insteekt of een scheut toelagen verstrekt, treedt na verloop van tijd de machine van de partijpolitieke beïnvloeding in werking en loopt de boel dra in het honderd.

De overheidsvakbonden doen hun intrede en veroorzaken onmiddellijk een verlammende werking ; voor hen telt maar één zaak : zoveel mogelijk leden werven en ongeacht wat die wensen- hoe onredelijk het ook moge zijn- de vakbonden gooien er zich voor in de strijd, om te bewijzen aan de andere werknemers, hoe machtig ze zijn. Dat voor de interne kant van de zaak.

Bij de externe kant zien we Raden van Bestuur die volgestouwd worden met partijmensen, van wie velen geen of nauwelijks affiniteit hebben met bedrijfsleiding maar wel recht hebben binnen de partij op een beloning of een postje. Die mensen op hun beurt benoemen een directie die aansluit bij de lijnen naar de partijen.

Aan de top heerst vaak onkunde, onderlinge afgunst maar de zekerheid op politieke steun én de open geldkraan, garanderen het vortbestaan.

Aan de basis vreet het kleine grut zijn hart op en proberen een aantal goedbedoelende en ook vaak minder goedbedoelende individuën aan de slippen van de vakbond, zoveel mogelijk profijtjes binnen te halen. 

En zo is de cirkel rond.

Op die manier is bijvoorbeeld Sabena tenonder gegaan. Zwakke beheerders, die de vakbonden hun gang lieten gaan. En vakbonden die liever het bedrijf zagen tenonder gaan dan hun eigen reputatie op het spel zetten. In het boek dat Pierre  Godfroid geschreven heeft over zijn ervaringen bij Sabena, lees je toestanden die ronduit onwaarschijnlijk en schrijnend zijn. Godfroid is voor de rest een franskiljonse blaaskaak maar geen domoor. 

Uiteindelijk verdiende men bij Sabena 30% meer dan bij andere nationale luchtvaartmaatschappijen  en werd er 30% minder gepresteerd.

Een gelijkaardig geval doet zich voor in de Vlaamse Gemeenschap met de VRT die een politiek bordeel is zonder weerga. Hier wordt elke dag aangetoond, hoe de verstrengeling van partijpolitiek, vakbondsmacht, professionele onkunde en financieel wanbeleid een instelling schept die vroeg of laat gedoemd is in mekaar te stuiken.  De macht van de Openbare Omroep op de politiek is natuurlijk groter dan die van Sabena destijds, om de evidente reden van de propaganda en reclamemiddelen die verstrekt worden.

Dat het nu ook bij Belgocontrol zo ver is, werd al eerder duidelijk. Als u iets meer wil vernemen, de heer Guy Tegenbos van de Standaard heeft een boeiende samenvatting neergeschreven in december. Hier is de brug die wij u met genoegen aanreiken naar de Standaard. Mocht u Zijne Glimlachende Onsterfelijkheid Peter Vandermeersch ontmoeten in gang, kantoor, kantine of toilet, negeert u hem vooral. Dat is hij niet gewend en het brengt hem van zijn stuk en alzo bewijst u hem en de mensheid een goede daad inzake bescheidenheid.

Savat

Iets voor Jacques Rogge : Sandaalwerpen

Een nieuwe discipline, zodat de Arabieren ook eens kunnen winnen op de OS ?

Ik wou foto’s nemen van enkele kerels die een ruit aan het ingooien waren.
Ik was er zelfs geen foto aan het maken, toen merkte een kerel mijn camera op en liepen achter mij(want ik zou hen als dader vastleggen)
Toen hebben zij mij op de grond gegooid en begonnen op mij te stampen, toen er iemand met mijn camera ging lopen, sloeg ik in paniek. Ondertussen waren ze nog op mij aan het meppen en ik zat in een schildpadhouding mij eruit aan het wringen. Ze hadden bijna mijn cameratas gescheurd en alles meegenomen. Maar toen kwamen er kerels opgevlogen om mij te redden. Die zijn ook mijn camera gaan terughalen. Toen kwamen die kerels terug met mijn camera en zijn we met zijn 5-en gaan lopen. Gelukkig kon ik meteen een tram nemen . Heb er niks aan overgehouden buiten een pijne buik en kapotte knie.

 http://driessegers.wordpress.com/2009/01/11/gaza/

Nu de havenstad Rotterdam beheerd wordt door een  Marokkaanse zoon van Allah, is het tijd om ook het grotere Amsterdam klaar te stomen voor de overgave aan de islam. 

Als het in Nederland regent, druppelt het in Vlaanderen, dus de heer Janssens, burgemeester van Antwerpen, kan binnenkort zijn biezen pakken en zijn zetel afstaan aan mevrouw  Fatima Bali en de Gentse rode populist Termont mag ruilen met zijn Turkse schepen Fatma Pehlivan. De overige steden en gemeenten volgen vanzelf. De broeders en zusters bereiden zich in stilte voor.

In afwachting kunnen we toekijken welk scenario de Marokkaan Ahmed Marcouch in Amsterdam voorbereidt.  Onze broeder Marcouch is een ex-politieman die het dankzij de socialistische PvdA gebracht heeft tot stadsdeelvoorzitter (burgemeester is wat hoog gegrepen, maar daar kan je het mee vergelijken) in de gekende Amsterdamse wijk Slotervaart.  Vorig jaar nadrukkelijk in het nieuws met enkele autobrandjes, aanslagen in het politiekantoor en dergelijk jongerenvertier. Toen is Marcouch er in geslaagd om de zaak te kalmeren en werd hij door de politieke-correcte wereld de hemel ingeprezen als een tweede Aboutaleb, de burgemeester van Rotterdam.

Marcouch wil nu een aparte wijk bij mekaar schrapen in Amsterdam, waar de moslims zich thuis zouden voelen. Een eigen Gaza-strook in de Nederlandse hoofdstad, om het zo even te benoemen. Waar oorspronkelijke Nederlanders zich beter niet laten zien, waar desnoods de sharia kan gelden, waar ook best geen politie-toezicht uitgeoefend wordt door de Nederlandse hermandad, kortom Apartheid op aanvraag van de moslim-minderheid. Zodat er een centraal punt ontstaat, dat verder kan uitgebreid worden tot het ganse stadsgebied veroverd is.

Het verschil met de echte Gazstrook in Israël is, dat hier in West-Europa niemand de mentaliteit bezit van de enige democratische staat in het Midden-Oosten,  Israël,  die bereid is zijn burgers te beschermen  Maar dat weten Marcouch, Aboutaleb en hun vooruitgeschoven posten al lang.

Ray

De Platenruiter is een grotere zuurpruim dan Yves Desmedt en een schijnheiliger fatsoensrakker dan Peter Vandermeersch.  Hij ervaart een toppunt van lichamelijk genot als een of ander gilbezem een hoge noot slaakt. De Plantenruiter is, Allah zij geprezen en zijn volgelingen niet, vandaag afwezig, dus kunnen wij u iets ernstigs voorleggen in alle discrete stilte.

Open het filmpje en kijk op vergroot beeld als u kan.  Vervolgens naar  X staren op de dame in het midden van het scherm. Eerst ziet u een beeld in negatief en vervolgens gaat dit over in een gekleurd beeld.  Of toch niet ?  Mondje dicht tegen de Platenruiter aub.

Weggeplukt bij de blog van onze vriend EP-parlementair Philip Claeys :

Samen met Frank Vanhecke verspreidde ik volgende persmededeling in verband met de Lex Deguchtiana:

De Vlaams Belang-delegatie in het Europees Parlement stelt vast dat de politieke zeden in dit land steeds meer afglijden naar die van een bananenrepubliek. Nu gaat het al zo ver dat het gemeentedecreet aangepast wordt in functie van de persoonlijke carrièreplanning van Karel De Gucht.

De Gucht geeft openlijk en zonder de minste schaamte toe dat hij in 2012 als Europees Commissaris wil deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen in Berlare.

Nadat België zich met Louis Michel belachelijk maakte toen die tegelijk in de Europese Commissie wou zetelen en aan binnenlandse politiek wou doen, dreigt nu ook Vlaanderen zich belachelijk te maken met Karel De Gucht.

Het Vlaams Belang zal in het Europees Parlement de Europese Commissie vatten met een schriftelijke vraag. De Commissie moet kleur bekennen en duidelijk antwoorden op de vraag of de deelname aan nationale en lokale verkiezingen in overeenstemming is met de gedragscode voor Europees commissarissen.

 http://www.philipclaeys.be/