Het was gisterenavond laat nog heftige woordenwisseling.
Zo hevig dat ik opnieuw harhandig aangepakt werd als afwerking
van z'n frustraties omdat alles misliep op het werk met die boring;
Ruziezuchtig, dreigend te vertrekken, een gewone communicatiestoring;
Zoals hij achteraf, na enkele minuten, beweerde, zich verontschuldigend ? Sorry !
Ik kan dit niet meer verdragen; Ik ben geen speelgoedje, geen jojo verdorie !
Ik zie niet uit mijn linkeroog;maar sorry ! Zagen ? Dàt is nu toch wel geen betoog,
Dàt moet ik zien als heftige liefde ! Ik heb van die uitingen alle kleuren van de regenboog !
Zijn wenen en vragen omdat ik die korkodilletranen negeer : "Hebt gij dan geen hart ?"
"Neen jong, jaren aan een stuk, beetje bij beetje, nu hardhandig hebt gij dat versmacht !"
Zijn handen tot vuisten gebald, voor mij staand, nù, heeft hij het wéér verknald.
Er is genoeg tijd van mijn leven hier, in mijn tranendal, om de lieve vrede, vergald.
Overbeschermd in feite door de schijnheilige nonnenschool en mijn sterke, strenge ouders.
Afgeschermd van de realistische buitenwereld, onervaren,dromerig, verschuild achter hun schouders,
bleef ik puur, naief, romantisch en werd ik de prooi van een wolf in schaapsvel...
Als kin d van de zon werd ik langzaam gekluisterd,, binnengeleid in de hel
van leugens, bedrog, m'n lach verliezend, inwendig bevriezend, een viscieuse cirkel
van hoop, vertrouwen, zelfbedrof, depressies, slavenwerk : een eindeloze wikkel
waarin ik steeds strakker werd verpakt, tot hijzelf die schakel bruut doorbrak
door een wapen op mijn keel te zetten, in shock vluchtend en onderwijl was 't 'knak'
brak de dam diep in mij van opgekropte ellende, schaamte,verdriet en als een woeste stroom
beukte m'n aangeboren gevoel van eerlijkheid, zelfbehoud, met heftige terugslag tegen die boom,
hem neerhalend met woorden en gerechterlijke daden die hem niet goed zijn bekomen
en de laatste macht, die hij over mij had gekregen in de loop der jaren, volledig ontnomen.
Eindelijk, na al die jaren ontwaakt uit mijn zombie-leven terug in zelfrespect en zelftrouw,
besefte ik dat het juist is dat ik nu, zoveel ervaring rijker, aan m'n eigen leven bouw.
Ik wist op dat moment dat het niet voor de poes zou zijn en vreesde echt voor mijn leven;
Soms liep ik quasi dronken van schrik en bleven al mijn ledematen schokken en beven,
Na een helse rit in achtervolging of een wegsluipen uit mijn huis, ingericht als versterkte burcht.
Of gewoon thuis, zonder enig geluid, op wacht, verdacht op het kleinste ongewoon gerucht.
Ook aan de donkerste dagen, weken, maanden uit dat verleden komt langzaamaan een eind,
Ik bleef mediteren, de totale terugkeer naar mijzelf, dàt hield mij opnieuw volledig overeind.
Na mijn ziekte te hebben overwonnen, gedeeltelijk mezelf geworden, was dit de laatste stap.
Ik kwam meer en meer voor mezelf op, ik schaamde me het 'gezichtsverlies', dat leer je zeer rap.
Ik vergaf mezelf al die verspilde jaren, ik vergaf hem, mijn leraar wiens lessen ik toen nodig had.
Keer op keer struikelde ik over dezelfde steen, totdat ik ze beet had, en nooit meer vergat.

09.1997

(altijd gezwegen uit goodwill voor de kinderen, beschaamd om toe te geven dat mijn huwelijk een mislukking was ten opzichte van de buitenwereld, ik was zo geprogrammeerd.
Na mijn kanker, leerde ik meer en meer voor mezelf opkomen, ik zweeg niet meer; toen werden de psychische manipulaties door machteloosheid omgezet in fysisch geweld en psychisch mij willen in de grond boren. Na klachtneerlegging en mijn geloof in rechtvaardigheid was het nog een weg naar de hel geplaveid. Ik ben erdoor gekomen.