August Vermeylen (Brussel, 12 mei1872 Ukkel, 10 januari1945) was een Vlaamsschrijver, kunsthistoricus en politicus. Hij was ook de vader van de latere minister, Piet Vermeylen. Vermeylen studeerde te Brussel, Berlijn en Wenen. Hij promoveerde in 1899 tot speciaal doctor aan de Brusselse universiteit in geschiedenis en letterkunde (op het Nederlandstalig proefschrift Leven en werken van Jonker Jan van der Noot.) Hij werd er docent kunstgeschiedenis (in 1901) en vanaf 1902 tot 1923 doceerde hij de geschiedenis van de Nederlandse letterkunde. Daarna was hij tot 1930 hoogleraar in de Nederlandse en moderne literatuur te Gent, waar hij de eerste rector werd van de vervlaamste universiteit (1930-1932). Hij was tevens van 1921 tot 1945 socialistischsenator. Vermeylen was medeoprichter van Van Nu en Straks (1896-1901) en Vlaanderen (1903-1907) (samen met Karel van de Woestijne) en stichter van het links georiënteerde Nieuw Vlaams Tijdschrift. Sinds 1919 was hij lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde. Vermeylen had een grote invloed op het culturele leven in Vlaanderen voor de Eerste Wereldoorlog. Met vooruitziende blik verdedigde hij de visie dat de toekomst van Vlaanderen in Europees verband gezien moet worden en gebouwd moet zijn op culturele en economische krachten. Dit standpunt is kernachtig samengevat in de laatste zinnen uit zijn essay Vlaamsche en Europeesche Beweging (1900): Om iets te zijn moeten we Vlamingen zijn. Wij willen Vlamingen zijn om Europeeërs te worden.
Over zijn geboorte is niets bekend. Deskundigen houden het, op grond van recente opzoekingen, bij een geboorte rond 1520. Bruegel werd in 1546 in het Antwerpse schilders gilde opgenomen, en werd leerling van Pieter Coecke van Aelst. Bruegel maakte in 1551 of 1552 een reis naar Italië, waar hij vooral landschappen schilderde. Tot 1559 maakte hij vooral gravures en prenten (ontwerpen voor wandtapijten). In 1559 komt er plots een totale ommekeer: Bruegel gaat nog enkel schilderen. Het ene meesterwerk volgt snel een ander op. Rond 1563 verhuisde Bruegel van Antwerpen naar Brussel, waar hij de dochter van Coecke huwde, Mayken. Gedurende zijn Brusselse periode gebruikte Bruegel verschillende landschappen uit het nabijgelegen Pajottenland, zoals het kerkje van Sint-Anna-Pede (nu behorend tot Dilbeek) als achtergrond voor de "Parabel van de blinden". Een grote reproductie daarvan staat sinds 2004 bij dat kerkje. Hij werd begraven in de Kapellekerk van Brussel.
Uit Wikipedia Volgende concerten : 27.11 om 12 u. St.-Elooiommegang 25.12 om 9.30 u. Kestmis
Arthur Meulemans kreeg zijn eerste muzieklessen van zijn vader en zijn oom Jan. Verder kreeg hij vioollessen van een heer Van Single en pianolessen van Ernest Maréchal. Alfons van den Eynde, een leerling van Peter Benoit, gaf hem inleidend onderwijs in harmonieleer, contrapunt en fuga. Hij studeerde aan het Lemmensinstituut te Mechelen bij onder meer Edgar Tinel en Aloys Desmet alsook orgelles bij Oscar Depuydt. Na zijn eindexamen in 1906 werd hij er leraar tot in 1914. In 1911 huwde hij en vestigde zich in Tongeren, waar hij aan het Koninklijk Atheneum muziek onderwees tot aan zijn aanstelling in 1930 als dirigentSymfonieorkest van de Belgische Radio in Brussel. In 1916 sticht hij in Hasselt wat de Limburgse Orgel- en Zangschool zou worden. Vanaf 1932 tot aan zijn dood leeft en werkt hij in Brussel. In 1954 werd hij president van de Koninklije Vlaamse Academie. Arthur Meulemans was een overgangsfiguur tussen de romantische Vlaamse generatie na Peter Benoit en Edgar Tinel, en de moderne internationale stromingen die in België een definitieve doorbraak kennen met August L. Baeyens. In 1909 won hij de befaamde Prijs van Rome met zijn oratorium De legende van de Heilige Hubertus. Kort voor de Eerste Wereldoorlog werd hij voor zijn Kinderliederen onderscheiden met de Karel Boury Prize van de Vlaamse Academie.
Hij richtte in 1922 de eerste beiaardschool ter wereld op in Mechelen. Dat was om zijn 35-jarig ambtsjubileum te vieren. Er werd toen een gelegenehidsmedaille geslagen. De beiaardschool werd later naar hem genoemd. In de Mechelse beiaard hangt een Denijnklok, met zijn beeltenis.De cantate De Beiaardier werd door August De Boeck aan hem opgedragen. Hij volgde in 1887 zijn vader op als stadsbeiaardier en begin vanaf 1892 met de wekelijkse maandagavondbespelingen die nog steeds plaatsvinden. Op verschillende plaatsen, maar vooral in het Straatje zonder Eind in Mechelen verdrong het publiek zich om te luisteren naar de heerlijke klokkenklank. Door de technische verbeteringen die hij aanbracht, maar vooral door zijn talent en bezieling voor zijn instrument, wist Denyn de beiaardkunst (weer) tot echte muziek te maken. Van heinde en verre kwam men luisteren. In 1915 maakt Hij een rondreis door Nederland en geeft daarbij advies over meerdere beiaarden. De eerste Nederlandse beiaard die volgens Denyns ideeën werd ingericht was de Hemony-beiaard op de Sint-Eusebiuskerk te Arnhem. Op 26 juni 1952 kreeg Denyn van de Mechelse gemeenteraad het Jef Denynplein. Een tweede medaille luidt : Denijn Jef huldebetoon 1887-1925.
