ARTIST LOVER

Het hoogtepunt vandaag kwam niettemin op naam van Florence + The Machine te staan, en dat was opmerkelijk. De eerste cd van dit Engelse zestal verscheen nauwelijks een paar weken geleden, maar de groep stond op het podium met het zelfvertrouwen van een topact, en zangeres Florence Welch had niet alleen persoonlijkheid voor tien, ze zong ook als een sirence.

De groep werd begin dit jaar door de BBC getipt als een naam om in de gaten te houden, en de laatste maanden raakte de Britse media evenmin uitgepraat over het gezelschap. Lungs was al een imposant debuut, maar live kwam de groep pas echt tot haar recht.

Florence -prachtig oranje haar, korte zwarte cocktailjurk waaronder op gezette tijd een met gouden pailletten bezet broekje kwam piepen- had het podium niet alleen met bloemen versierd, maar durfde op een 'alternatief' festival als Pukkelpop zowaar met een ouderwetse harp uit te pakken, iets waar ze tegenwoordig zelfs op Dranouter twee keer over nadenken. Op de koop toe had Welsh een set in elkaar gepuzzeld waar elke seconde telde.

'Dog Days Are Over' werd -tot grote verbazing van de groep- meegescandeerd door de uitpuilende tent, terwijl het sensuele 'My Boy Builts Coffins' dan weer de romantische wereld van Emily Brontë in herinnering bracht. Met 'Rabbit Heart' sloeg de groep bij wijze van apotheose zelfs nog even het straatje van de house in.

Des te opmerkelijker dus dat de set als geheel toch coherent en vanzelfsprekend klonk. De groep -danig onder de indruk van de extatische ontvangst- zat intussen al helemaal op en wolk. Florence + The Machine deed je vergeten dat je op een festival stond waar nog 193 andere groepen op de affiche stonden.

Het woord revelatie wordt doorgaans erg lichtzinnig gebruikt als er een nieuwe act opstaat, maar dit was er een. (Bart Steenhaut)

Florence + The Machine: dé revelatie van Pukkelpop