10 Vlamingen in Hollywood, deel 1: "De Niro keek me aan en vroeg: 'Deed ik het goed?'"

Had het aan z'n ouders gelegen, hij was begrafenisondernemer in Nieuwpoort geworden. Of fietsenmaker, godbetert. Glynn Speeckaert (52) koos plan A noch B en werd Director of Photography. Hij reisde als cameraman de wereld rond, maar is tegenwoordig steeds vaker thuis te vinden. 'Thuis', dat is Hollywood. In Nieuwpoort komt hij enkel nog voor vis. "Als ik dat koop, moet ik de ogen kunnen zien. Vis met kop, dat kennen ze hier niet."

't Zeetje, dat gaat er nooit uit. Zelfs niet als je Glynn Speeckaert heet, in de chicste hotels ter wereld hebt gewoond, met de grootste sterren hebt samengewerkt en de Hollywood Hills je thuis zijn. "Een goeie bouillabaisse, ik blijf daar zot van", zegt de overjaarse punker. "En slibtongen. Of een goed gemaakte tomate crevette." Los Angeles mag dan veel te bieden hebben, de eerste artisanale garnaalkroket die naam waardig moet hier op het restaurantbord van Glynn Speeckaert nog altijd geserveerd worden.

In 2001 regisseerde David Lynch de film 'Mulholland Drive'. Los van de Oscarnominatie die daarop volgde, kreeg de film vooral dit: een cultstatus. Mulholland Drive is sindsdien nooit nog een gewone, zoveelste straat geweest. Woonde er voordien al een rist celebrity's, dan werden er dat na de geniale prent van Lynch alleen maar meer. Touroperators met schreeuwerige namen als 'STAR TRACK TOURS', 'ULTIMATE HOLLYWOOD TOURS' en 'SEEING STARS' verdienen op Mulholland Drive bakken geld. In open bussen rijden ze toeristen rond langs de villa's van Madonna, Jack Nicholson, Demi Moore, Bruce Willis, wijlen Marlon Brando en Warren Beatty. Op de foto's die ze met hun telelenzen maken, kan dan met wat geluk de villa van Glynn Speeckaert staan. Die ligt niet op Mulholland Drive zelf, wél in een straat die daarop uitkomt. Het is Hollywood op z'n groenst, in een web van kronkelende wegen langs de Hills. Gegeerd door velen, weggelegd voor de happy few.

"Kom binnen. Zitten we op het terras? Als je wil, kunnen we zwemmen." Speeckaert kocht dit huis in Studio City - genoemd naar de nabijheid van grote filmbedrijven als Paramount, Universal en Warner Bros. - negen jaar geleden. De Verenigde Staten herstelden van een economische crisis en Speeckaert was slim genoeg om te zien dat er op de huizenmarkt zaken te doen waren. De vorige eigenaar had er nog 1,2 miljoen dollar voor betaald, maar Speeckaert deed beter: de witte, moderne villa werd van hem voor een prikje. Hij sloopte het interieur, bouwde er een cinemazaaltje in, gooide de achtergevel open voor een optimaal zicht op de Hills en maakte de woning een fors stuk groter. Vandaag is het een dijk van huis, met dito waarde. "Ik heb geluk gehad", zegt hij daarover. "Ik woon hier graag. Al moet ik het van m'n buren niet hebben. De Taiwanees van hiernaast is er nooit. En de overbuurvrouw praat niet. Haar man is chirurg. Ik blijf koppig 'goeiedag' zeggen tot ze iets terugzegt."

Als de naam 'Glynn Speeckaert' niet meteen een belletje doet rinkelen, is dat oké. Onbewust kent u hem wél. Hij filmde sommige van de grootste commercials die tijdens reclameblokken uw huiskamer binnendringen, blikte in Vlaanderen onder meer 'Alles Moet Weg' en 'Ex Drummer' in, en kreeg twee César-nominaties voor Franse films die hij maakte. Officieel heet het dat hij Director of Photography is, maar 'cameraman' - ook al zal niemand binnen de filmsector dat ooit met die term zeggen - is misschien duidelijker. Speeckaert was nog maar een broekventje, toen hij in Nieuwpoort ontdekte dat dát was wat hij wou doen. Met dank aan grootvader.

"Grootvader was begrafenisondernemer, maar op zondag verving hij z'n kameraad in de cinema. Ik was een snotaap en ik mocht mee. Het was de tijd van Bruce Lee en 'Godzilla' en ik was mateloos gefascineerd. Thuis hadden we zwart-wittelevisie en bijna elke dag werd er film gekeken."

"Mijn vader was schooldirecteur en vond dat ik een metier moest leren. 'Word maar fietsenmaker', zei hij. Zo zat het in z'n hoofd. Toen grootvader stierf, was ik nog maar veertien. Nadien bekeken is dat m'n geluk geweest. Was ik achttien geweest, ik weet zeker dat ik z'n begrafenisonderneming had moeten overnemen."

Onnodig te zeggen: toen Glynn startte op de filmschool in Brussel was vader daar niet gelukkig mee. Maar Glynn, echt zó zeker om cameraman te worden, had daar lak aan. Tegen de tijd dat hij afstudeerde, had hij de titel van Director of Photography op zak, en was vader weer bij zinnen. Alleen, wat moést hij met dat diploma in een land dat er maar in slaagde een film of zes per jaar af te leveren? "Ik, jongen van aan de zee. Hoe kon ik daar nu ooit een rol van betekenis in spelen?"

"Ik ben begonnen als assistent van de assistent van de assistent. Dat stelde maar weinig voor. Maar ik was blij, want ik mocht zes weken meewerken aan 'Trouble in Paradise' van Robbe De Hert. Tweehonderd euro kreeg ik ervoor."

Nieuwkomer Glynn stond dan misschien nog ver van het echte werk af, 'Trouble in Paradise' had hem intussen wél z'n eerste contacten opgeleverd. Met regisseur Luc Pien, bijvoorbeeld. Wat zich een paar jaar later vertaalde in een vaste samenwerking. Glynn was 28 en timmerde nog volop aan z'n weg, maar Luc Pien wist perfect welk vlees hij met de jonge West-Vlaming in de kuip had. Hij zei: "Glynn, kerel, óóit heb jij een villa in L.A. met een zwembad."