Kwarteeuw na hoogtepunt van grunge met Chris Cornell en Kurt Cobain: "Alleen Eddie Vedder blijft over"
Woensdag overleed Chris Cornell. Een nieuwe schok voor miljoenen muziekliefhebbers over de hele wereld. Alwéér een icoon van de grunge weg. Twitter riep prompt op tot absolute bescherming van Pearl Jam-frontman Eddie Vedder, de laatste overlevende van de stevige gitaarrock die eind jaren tachtig in Seattle ontstond.
Het dreef rockfans tot reflectie, de pijnlijke zelfdoding van de frontman van Soundgarden met de knapste stem van de grunge. Muziekfreak Eric Alper tweette over de stemmen waarmee hij opgroeide: "Andy Wood, Layne Staley, Chris Cornell, Kurt Cobain... alleen Eddie Vedder blijft nog over. Dat moet bezinken."
Wat zij, buiten hun voortrekkersrol in de grunge, met elkaar gemeen hebben: heroïne. Het bekendste sterfgeval is natuurlijk dat van Kurt Cobain van Nirvana, die in 1994 een einde maakte aan zijn leven. Maar vier jaar eerder al stierf Andrew Wood, de beloftevolle frontan van Mother Love Bone, aan een overdosis heroïne. Drugs betekenden daarna ook het levenseinde van zanger Layne Staley (2002) en van bassist Mike Starr (2011), beiden van Alice in Chains. Twee jaar geleden ontviel ons Scott Weiland van Stone Temple Pilots, eveneens geveld door een overdosis.
En nu dus Chris Cornell. Hij hing zichzelf op na een laatste optreden in Detroit, dat hij afsloot met 'In My Time of Dying' van Led Zeppelin.
Als we de toch minder (commercieel) succesvolle Mark Arm (Mudhoney, Green River) en ex-Nirvana-drummer Dave Grohl - die tot vandaag wél hoge ogen gooit met zijn postgrungeband Foo Fighters - niet meerekenen, dan is Eddie Vedder inderdaad 'the last man standing', zeker in het rijtje van de meest bekende vertegenwoordigers van het genre. Dat kende zijn hoogtepunt begin jaren negentig van vorige eeuw, met Nirvana, Soundgarden, Pearl Jam, Stone Temple Pilots en Alice in Chains die toen in ons land vooral de hoogste posities in de Afrekening van Studio Brussel inpalmden.
Vedder is binnen die grungebeweging met zijn vele getormenteerde talenten altijd wel een buitenbeentje geweest. Kurt Cobain, bijvoorbeeld, vond Pearl Jam gezapig en braaf. Hij zei ooit dat hij "niet op één hoop gegooid wou worden met zulke bands", schrijft rockjournalist Steven Hyden in zijn boek 'Your Favorite Band is Killing Me'.
De figuur van Eddie Vedder werd, in tegenstelling tot zijn vermelde collega's, nooit zo uitgebreid geassocieerd met dodelijke harddrugs. Toch genoot Vedder, net als Cobain en Cornell, zelf ook niet van de roem. Maar hij stuurde Pearl Jam daarom bewust een andere, minder toegankelijke, muzikale richting uit om de hardcore fans te bedienen. "Buiten Radiohead heeft geen enkele rockband ooit zo opzettelijk precies die mensen eruitgevist van wie ze wilden dat ze om hun muziek gaven", schrijft Hyden.
De laatste dagen regent het complimenten over de fantastische stem waarmee Chris Cornell ons bekoorde. Hieronder enkele onmiskenbare voorbeelden daarvan. Samen met Eddie Vedder bij Temple of the Dog met 'Hunger Strike', een a-capella-opname van 'Black Hole Sun', en een onwaarschijnlijke cover van 'Nothing Compares 2 U' van Prince, de muzieklegende die vorig jaar van ons heenging.
Moge hun aller ziel rust kennen en hun geniale muziek de onze blijvend balsemen.
|
