Jacques Vermeire over Eva: "Ze nam me mee naar groezelige homobars"

Met zijn show 'Veel Vijven en Zessen' raast Jacques Vermeire opnieuw door Vlaanderen. Voor het eerst spreekt de komiek - die vrolijkheid als levensmotto heeft - over zijn privéleven, zijn vrouwen, zijn kanker en de dood van zijn grootste liefde. Vandaag: de turbulente jaren met Eva Pauwels.

Of ze backstage mocht gaan? Voor een fan die avond na avond in de zaal zat, wou Jacques Vermeire wel één keer een uitzondering maken. En zo ontmoette Eva Pauwels haar idool voor het eerst live, toen ze 15 jaar was. Jacques stuurde haar naar huis met een gesigneerde foto. Hij was oud genoeg om haar vader te zijn.

"Ik had Eva uiteraard al een paar keer in de zaal gezien, maar dacht er verder niet bij na, en al zeker niet dat het ooit wat zou worden tussen ons", zegt Jacques over de bekendste vrouw uit z'n leven. "Toen ze voor de allereerste keer backstage was geweest, zei ik nog tegen Luc Verschueren: 'Ik wil geen kinderen, maar als ik tóch een dochter zou hebben, dan liefst iemand als Eva.' Voor mij was dat het ideale kind: charmant, vriendelijk, beeldmooi, slank, lang blond haar, prachtige blauwe ogen. Ik had helemaal geen gevoelens voor haar op dat moment, maar haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Telkens als ze een kamer binnenkwam, werd het plots lichter.

On-mo-ge-lijk
"Ik heb mijn gevoelens zo lang mogelijk tegengehouden. Die liefde kon immers niet: ik 40, zij 15, dat was on-mo-ge-lijk. Maar Eva bleef komen, en beetje bij beetje kon ik niet anders dan toegeven dat ik haar ook graag zag. Ik moet er geen tekening bij maken: héél enthousiast waren haar ouders niet toen Eva hen vertelde dat ze wat wilde beginnen met mij. Uiteindelijk heb ik mijn gevoelens gevolgd, en zette ik het leeftijdsverschil opzij. Natuurlijk heb ik lang met Eva's ouders gesproken, en hen overtuigd van mijn beste bedoelingen. Ik heb nooit met jonge meisjes aangepapt na optredens - nooit. Het klikte gewoon goed tussen ons. En Eva kwam niet voor het geld, daar ben ik zeker van.

Na hun huwelijk volgden er snel twee kinderen: Julie en Maxime. Het gezinsgeluk leek compleet. "Maar stilaan, kort na de tweede geboorte, begon Eva te veranderen. Ze kreeg andere ideeën, andere interesses, wilde platen opnemen en de wereld veroveren. Ik probeerde haar met beide voeten op de grond te houden, maar ons leeftijdsverschil speelde een almaar grotere rol. Ze deed ook steeds meer dingen die ik niet wilde. Uitgaan op plaatsen waar ik niet graag kwam: groezelige homoclubs, de Red & Blue in Antwerpen, Brusselse bars waar ik beschaamd was dat ze me zouden herkennen. Mijn rek is héél lang en ik heb tegen beter weten in geprobeerd mee te gaan in haar leefwereld, maar het lukte niet. Was het haar manier om een stuk van de spotlights op te eisen, de borderline die toen al opspeelde, het besef dat de 'man' Jacques Vermeire niet de artiest was met wie ze in het huwelijk was gestapt? Ik weet het niet."

"Ik probeerde het van me af te zetten en me alleen op mijn werk te concentreren, maar dat ging niet. Ik ben één keer flauwgevallen thuis, omdat mijn lichaam óp was. Ik herinner me nog dat ik geboekt was voor opnames aan Het Zilvermeer in Mol, voor de 'Jacques Vermeire Show'. Het was een strenge winter met dikke pakken sneeuw op de camping. Terwijl al mijn collega's 's avonds naar hun warme huizen terugkeerden, bleef ik moederziel alleen in een houten blokhut slapen bij -10 graden. De vrieskou gierde door de spleten, maar liever dat dan thuis te komen waar Eva haar gangen aan het gaan was. Drie weken ben ik in die blokhut gebleven met een elektrisch straalkacheltje als enige warmtebron. In de grootste miserie, maar weg van het turbulente leven dat Eva opgebouwd had."