Johan Heldenbergh aan HLN.be: "Vlucht naar LA was de hel"

Fotoshoots, screenings, interviews, vergaderingen,... het houdt niet op voor de bende van 'The Broken Circle Breakdown'. Felix van Groeningen, Dirk Impens, Veerle Baetens en Johan Heldenbergh waren daarstraks in het gebouw van het prestigieuze entertainmentagentschap CAA in Santa Monica om hun film voor te stellen. Eerder op de dag waren de regisseur en producent ook al eventjes naar Santa Barbara gereden om er nog een screening bij te wonen. Het is druk, druk, druk, maar dat neemt het viertal er met alle plezier bij. Wij gingen een praatje slaan met Heldenbergh die pas vandaag in Los Angeles is aangekomen.

Hoewel Heldenbergh net elf uur op het vliegtuig heeft gezeten, valt er dat allesbehalve aan te merken wanneer we hem na de screening van 'The Broken Circle Breakdown' in het gebouw van Creative Arts Agency aantreffen. Toch is de boomlange acteur pompaf van de reis: "De reis was verschrikkelijk. Ik ben niet zo een goede reiziger. Ik ben gewoon te groot om in economy op het vliegtuig te reizen. Ik heb vijf centimeter te weinig beenruimte. Als je dan elf uur in een vliegtuig moet zitten... (onderbreekt zichzelf)  Ik was heel moe toen ik op het vliegtuig stapte en het was eigenlijk de hel, maar het is het natuurlijk wel waard."

Kaasboer
De campagne loopt ondertussen als een trein aan de Westkust; dat werd vanavond nog maar eens duidelijk. Het publiek bleef meer dan drie kwartier zitten om een vragenronde met Baetens, van Groeningen en Heldenbergh bij te wonen en verzamelde zich achteraf in trosjes rond het trio om hen te feliciteren met hun Oscarnominatie. Wat dat met Heldenbergh doet om te zien dat er aan de andere kant van de oceaan zo veel interesse is in zijn film? "Goh, ja... aan de ene kant begin ik het een beetje gewoon te worden, maar langs de andere kant wil ik dat er nog meer mensen de film willen zien. Daarom ben ik ook heel erg blij dat we die Oscarnominatie hebben, omdat er dan toch veel meer mensen dat verhaal te zien gaan krijgen. Daarvoor doe je het. Als je een kaasboer bent, dan maak je ook niet enkel kaas voor je eigen dorp? Je bent daar trots op, en nu is die 'kaas' de wereld aan het rondreizen. Elke goede ondernemer wordt daar dan stinkend rijk van, maar wij niet. Maar de trots is er wel, en daarvoor doe je het."

Dat Hollywood een heel apart wereldje is, is ook Heldenbergh niet ontgaan. Volgens hem draait alles hier in de eerste plaats om geld, terwijl er in België eerst en vooral goed werk moet geleverd worden: "Ik ken al heel mijn leven het gesubsidieerd theater waar je probeert om goeie dingen te maken en waar je risico's neemt. Daarom krijgen wij subsidies. Wij nemen risico's met dat geld. Wij durven dingen doen je uiteindelijk in de cinema te zien krijgt. De risico's die wij nemen, verhalen zich door naar televisie en cinema. Wij creëren de taal. Dat klinkt misschien heel erg zelfbewust ofzo, maar dat is zo. Dat de Belgische cinema zo goed gaat op dit moment heeft te maken met het feit dat het Vlaams theater twintig jaar geleden de top van de wereld was en dat de Vlaamse dans de top van de wereld is. Voor ons maakt het niet uit of er volk komt kijken: wij moeten goede dingen maken. En als we goede dingen maken dan komt er volk kijken. Hier (in Hollywood) gaat het allemaal om appearance, over marketing. Het gaat over geld. Het maakt hen niet uit of een film slecht is, want zolang hij geld heeft verdiend is het een goede film. Ze hebben hier een heel andere kijk op dingen. Langs de andere kant zijn ze ook eerlijk: ze komen er voor uit. Ze zeggen: 'Sorry, maar als uw film geen publiek trekt dan zijn we daar weinig mee.'"

2,5 miljoen dollar = peanuts
Heldenbergh heeft overschot van gelijk wanneer hij zegt dat het hier in de eerste plaats om geld draait. Toen van Groeningen het publiek vertelde dat zijn film 2,5 miljoen dollar had gekost, viel iedereen haast achterover van verbazing. 2,5 miljoen voor een film is dan ook peanuts in vergelijking met wat er in Hollywood gemaakt wordt.  "Maar ja, onze lonen liggen gewoon véél lager dan hier", legt Heldenbergh uit. "En voor alles moet hier betaald worden. Als wij een locatie willen huren, dan betalen wij de huurprijs die je normaalgezien voor een maand zou betalen. Maar (in Hollywood) heet dat dan 'movie location' en dan ben je meteen vijf keer zo veel kwijt. Voor alles wordt er ongelooflijk veel geld betaald. Ze hebben ook veel meer volk op de set dan wij. Wij doen het veel eenvoudiger terwijl we hetzelfde resultaat hebben."

Heldenbergh haalt daarvoor een voorbeeld van regisseur Stijn Coninx aan: "Hij is ooit op de set van Steven Spielberg geweest. Alles wat zij bij 'Daens' hadden, had Steven Spielberg maal zeven. De camera was zeven keer duurder dan de zijne, hij had zeven keer meer pellicule en als Stijn drie chauffeurs had om mensen of dingen rond te voeren, dan had hij er eenentwintig. Het is natuurlijk een grote set, maar zo werkt het hier nu eenmaal. Als Steven Spielberg zegt dat hij 5.000  figuranten nodig heeft, dan krijgt hij ook 5.000 figuranten die dan ook nog eens allemaal betaald worden. Ik wilde 800 figuranten in 'Schellebelle 1919', maar ik heb er uiteindelijk maar 300 gekregen. Dan moet je proberen om de shots zo te maken dat het er uitziet alsof dat het er 800 zijn. Die mensen worden niet betaald, die krijgen met moeite een broodje 's middags. Zo doen wij het."